Fjoertoer (Terschelling 4 t/m 7 april 2014)
Een weekendje Terschelling leek ons een goed plan rondom de Fjoertoer; het evenement dat zoveel meer moest zijn dan een doodgewone wandeltocht. Heel veel mensen verklaren ons voor gek dat we lange afstanden wandelen; want wat bezielt ons in hemelsnaam? Heel eerlijk moeten we bekennen dat deze gedachte ook heus wel eens in onze hoofden ronddwaalt, vooral tijdens de wandeltocht. Wandelen, dat kan toch iedereen? Een rondje in het Haagse Bos om de hond uit te laten misschien wel en 10 km zullen de meeste mensen ook nog wel zonder al te veel kleerscheuren 'overleven'. Maar het is andere koek als de wandeltocht 20 km of langer is. Blaren ontstaan, maar over het algemeen zijn het toch de spieren die het je lastig kunnen maken. Die beginnen dan tegen te strubbelen en je krijgt last van brandende voeten. Waarom dan toch dat vele lopen? De vierdaagse lijkt een mooi streven. Het beste is om deze niet zonder trainen te beginnen en dus moeten we kilometers maken. Een mooie bijkomstigheid is dat het onze gedachten even van alle nare gebeurtenissen van het afgelopen half jaar afhoudt. Heel even is ons hoofd wat leger.
In de aanloop naar DE vierdaagse leek het ons leuk om in alle 12 provincies van Nederland minimaal 1 tocht te lopen. Dat vergt nogal wat planningsskills, moeten we bekennen, maar over de tocht in Friesland waren we het vrij snel eens: dat moet gewoon de Fjoertoer worden. Alhoewel wij er nog nooit eerder over gehoord hadden, werden we vrij snel enthousiast bij het lezen van de verhalen van voorgaande jaren en het zien van de foto's. Terschelling zelf hadden we nog nooit bezocht, dus maakten we er meteen een lang weekend van. Zus An voelde daar ook wel wat voor en op vrijdagmiddag gingen we op pad. De afsluitdijk was een belevenis op zich en ook de ferry zorgde voor een vakantiegevoel.
We bedachten ons op de Waddenzee hoe dat autodek nu eigenlijk werkte en kwamen er in West-Terschelling bij het lossen achter dat onze hersenspinsels van een bewegend autodek klopten.
De weg vinden op Terschelling bleek een verademing: in feite was er maar 1 weg van belang. Ons onderkomen voor de komende 3 nachten bleek in Oosterend te liggen en onderweg naar het einde van de weg reden we dwars door kleine plattelandsdorpjes langs weilanden vol lammetjes en ander klein grut, zoals een veulen dat nog wat wankel op de beentjes stond.
In onze bungalow draaide An een pasta vol koolhydraten in elkaar en later probeerden we onze ogen open te houden bij Shrek 1. Dit lukte ons niet allemaal...
De zaterdag stond in het teken van de Fjoertoer en alhoewel de tocht pas om half 4 begon, waren er nog wat stappen noodzakelijk voordat we mochten beginnen. An zette ons aan het begin van de middag af bij de haven, waar ons startpakket op ons lag te wachten; een tasje met stempelkaart en pet met verlichting. Dat 'inschrijven' ging als een jekko, dus was er tijd zat om West-Terschelling te ontdekken. Het was heerlijk weer geworden en een terras in de zon was zo gevonden. We waanden ons in het buitenland, doordat we niemand verstonden, maar waren wel op onze hoede, omdat zij ons wél konden verstaan. Na een cranberry cheesecake gegeten te hebben, gingen we op weg naar Midsland, waar de start zou beginnen. We sloegen nog wat proviand in en kwamen toen, heel toevallig, zus An weer tegen die het eiland rond probeerde te fietsen. Met z'n drieën hebben we nog een terrasje gepikt in de straat waar het festijn van start zou gaan.
Stipt om half 4 sloten we na stempel 1 gekregen te hebben, achteraan de stoet van 398 medelopers aan. Na wat onverstaanbare aanwijzingen als instructies gehad te hebben, werd het startschot gelost. De eerste 2 straten waren verhard maar al snel daarna kwamen we het eerste zandpad van de dag tegen. Het bleef wel een tijdje zo, waardoor al snel de eerste korrels door onze sokken heen drongen.
Dat het niet bij die paar korrels zou blijven, was van tevoren te voorspellen, want we hadden in de tweede helft nog 10 km strand voor de boeg. Maar eerst nog even banjeren tussen de weilanden door en kilometers uit de wind onderaan de dijk langs de Waddenzee. Zeehondjes speelden verstoppertje, maar gelukkig waren de lammetjes actiever op de dijk. Onderweg kregen we appeltjes en cranberrysap aangeboden en na de dijk liepen we verder richting de Boschplaat, dwars door de duinen en het eerste stukje van 2 km over het strand naar Heartbreak Hotel. Binnen was het dampend heet en buiten bij de stempelpost werd warme choco en bouillon geschonken. Helaas was dat niet echt waar wij naar snakten na het ploeteren in het zand en zo liepen we al snel weer door richting de tweede helft van de wandeltocht. Dit gedeelte ging door de duinen, terwijl de horizon begon te kleuren van de ondergaande zon. Vlak voordat we het strand weer op gingen, kwamen de wandelaars van de 22 km op ons pad. We hadden het zo uitgekiend dat de meesten hiervan nog niet zover waren, zodat we niet ons tempo hoefden aan te passen. Bij wederom een stempelpost stond een koortje te zingen, noem het neuriën. Dit zorgde voor ladadada in ons hoofd gedurende de eerste kms strand. Pfoeeee in de verte ook nog Guus Meeuwis... tijd voor andere afleiding. En die kwam er....de Fjoertoer begon nu pas echt. De schemering was ingezet en in de verte zagen we de eerste vuren en lichten verschijnen. Halverwege het strand kreeg Marijke nog een juttertje aangeboden door locals die respect hadden vanwege de afgelegde afstand. Vriendelijk sloeg ze dit aanbod af, want 4 km zandkorrels was nog best een end.
Paard en verlichte wagens sierden het strand en andere bakens van lampjes beeldden onder andere surfers uit. Een bemoedigend bord gaf aan dat het nog 10 km was. Deze laatste 10 zijn meestal de zwaarste loodjes, maar na de schoenen bovenaan de strandopgang geleegd te hebben, gingen we de uitdaging verder aan. Dit werd het leukste stuk van de wandeltocht; overal verlichting en vuren. We verveelden ons geen moment. Dwars door het sprookjesbos liepen we richting de enige Fjoertoer: de brandaris. Stilstaan deden we niet meer, want dat vinden de spieren geen goed plan. Maar al lopend namen we al het vermaak ook wel in ons op; van acrobaten in de bomen tot een mooi gedekte tafel en van honderden lampionnen in een vijver tot nimfen die ons de laatste kracht inzongen. Het mooist was wel de intocht met aan weerszijden van een pad met een lengte van 2,5 km honderden waxinelichten in flessen. Het laatste stuk van de wandelmarathon naar de vuurtoren ging zelfs over de rode loper. Over de finishlijn maakten we de balans op: gemiddeld bijna 6 km per uur met 1/3 zand als ondergrond was een prima resultaat. De bus bracht ons vervolgens netjes thuis, waar we onderuitgezakt op de bank onze blaren telden en een kop cranberry thee dronken.
De volgende dag werden we gewekt door kletterende regen op de ramen. De eerste uren hebben we dan ook Shrek 3 gekeken om na de middag nog een stuk te gaan fietsen toen het weer iets was opgeklaard. Maar wat een wind.... dan maar een glaasje cranberrywijn drinken in het cafe bij het wrakkenmuseum. Ondertussen zochten we op waar toch al die cranberries vandaan komen. Terschelling blijkt de enige plek in Europa te zijn waar die bessen groeien. Aha, bedankt mr Google.
's Avonds zijn we tapas gaan eten met een glaasje Terschellingse sangria, waarschijnlijk zonder cranberries, want dat stond er nergens met zoveel woorden benoemd.
In het dessert zaten ze gelukkig wel, waardoor we met volle magen en wind mee terugfietsten naar onze bungalow. Ice Age 2 hebben we uiteindelijk geen van 3en uitgekeken. Maandag was de dag van de terugreis, maar we vertrokken niet voordat we de brandaris eindelijk gefotografeerd hadden en souvenirs hadden ingeslagen. Marijke was gisteren nl voor buitenlander uitgemaakt, dus dat kan dan makkelijk. Na nog een koffie met cranberrykwarktaart vonden we het welletjes en vertrokken richting ferry. Allememachies wat een boel fietsen! We zwaaiden op het bovendek naar Terschelling en konden toen geen cranberry meer zien. Na dik 5 uur inclusief stop op de afsluitdijk waren we thuis. Het was een zeer geslaagd weekend!
