Mozambique
11 november - Speed ticket
Vannacht werden we onaangenaam verrast door regendruppels op de tent. Niet heel veel, maar toch zou het ons verder achtervolgen vandaag. Sven brak de tent op. Vlak voordat we weg wilden rijden, miste Marijke tentstokken in ons achterbakkie. Die bleken nog op het dak te liggen. Wat een geluk dat we het op tijd door hadden... Er stonden ons aardig wat kilometers te wachten vandaag, met in het begin weer het zandpad. Het verbaasde ons met al die afslagen niet dat we de weg terug een andere route te pakken hadden. Dit betekende een stuk kortere, maar ruigere weg. We zijn net niet vast komen te zitten. Bij het hobbelen over het zand vloog er wat van de auto. Hmmmm das niet goed. Bleken er nog 2 tentstokken op de auto te zijn achtergebleven. Gelukkig lag er eentje 5 meter achter de auto te liggen en eentje nog op het dak. Volgende keer dus eerst even tot 8 tellen.
Terug op het asfalt kon onze Nissan maar moeilijk accepteren dat we verder gingen in 2wheel drive. Het kostte ons 100 km om hem ervan te overtuigen dat we echt even wilden knallen op asfalt (4x4 lampje bleef maar branden). Een hobbel deed uiteindelijk wonderen. We konden onze lol op, want het was bijna 400 km vandaag. Vooral saai. De weg is goed, veel beter dan we van tevoren bedacht hadden... totdat je de hoofdweg af moet. Maar altijd moet je berekend zijn op mensen langs de weg die midden op de weg lopen en vanalles op hun hoofd, buik of rug dragen en de meest uiteenlopende dingen verkopen. Van vis tot nootjes, van fruit tot potjes saus en van brandhout tot plastic flessen met een dubieuze inhoud. Maar wat nog veel belangrijker is: let op de verkeersborden. Het komt nogal eens voor dat er borden met de toegestane snelheid ontbreken. Niet om dit goed te praten, maar we zijn vandaag aangehouden door de politie. Dit keer was het niet om Engels te oefenen. 'How are you?' 'Fine, how are you?' 'Not so good, you were speeding'. Boete van 2000 metical is 700 rand is 50 euro. 'Niet meer doen hè?' 'Neeee, zeker niet'.
Nog iets oplettender vervolgden we onze route. Voornamelijk de EN1, wat een rechte, behoorlijk vlakke weg is. Dit is zo'n beetje de enige weg hier en dus dender je dwars door dorpjes heen, de 1 nog kleiner dan de ander. Alhoewel hier op de weg het recht van de sterkste geldt en wij ons met die grote bak geen zorgen hoeven te maken, krioelt in de dorpjes alles door elkaar. Vaak fietsen mensen in tegengestelde richting op jouw weghelft. 1 keer reed er zelfs een auto tegen het verkeer in. Je kan dus niet je concentratie verliezen. Op de weg rijden voornamelijk busjes, die worden volgestouwd met mensen. Soms hebben ze een aanhanger die zwaar overbeladen op z'n bandjes staat. Dan is het niet zo vreemd dat er af en toe 1 met pech langs de weg komt te staan.
We namen de afslag richting Inhambane. Deze weg was erg smal, maar wel geasfalteerd. Het was eigenlijk een lappendeken van verschillende kleuren asfalt, doordat kuilen verschillende keren gerepareerd waren. Vanaf Inhambane namen we de weg naar Tofo. Eenmaal in Tofo hield het asfalt op en gingen we over op zand. We moesten wat moeite doen om onze accommodatie te vinden, maar we zijn aangekomen op zo'n heerlijke plek aan het strand! Even een vakantie binnen een vakantie, want de komende 4 nachten slapen we kingsize in plaats van 1 meter 20.
12 november - I want to have your shoes
Het plan was simpel: lekker relaxen op het strand vandaag, want het was er heerlijk weer voor. Maar dat doe je natuurlijk niet op een lege maag, dus eerst even ontbijten op de veranda met zelfgemaakte jammetjes, sapjes en yoghurt en heel veel vers fruit. De tafel was zo gedekt dat we allebei uitzicht op zee hadden en dat was allesbehalve een straf. Een goed begin van de dag.
Dit gedeelte van de reis was speciaal voor Sven om te duiken, dus gingen we daarna even informeren hoe, wat, wanneer. Dat kan morgen pas, maar we konden vandaag wel gaan snorkelen met walvishaaien. Omdat het nog niet zeker was of de tour morgen wel doorging, bedachten we ons geen moment en boekten ons meteen op de eerstvolgende boot. Een paar uur later stonden we met z'n allen een zodiak de zee in te duwen. De branding is erg ruw, dus toen we eenmaal stuiterden over de golven, moesten we ons goed vasthouden. Nog geen 5 minuten waren we weg of er werd geroepen: 'Whale shark, get ready!' Bijna niemand had nog snorkelspullen, waardoor we deze grote vriendelijke reus weer kwijtraakten. We volgden de kustlijn en zagen heel lang niets. Pas na het keren zagen we dolfijnen. Dan maar met dolfijnen snorkelen... Nadat we op 3 meter afstand van deze beesies in het water gleden, werden de dolfino's verlegen en maakten een snoekduik naar de diepte. Tot 2 keer toe. Tussendoor onszelf in de zodiak hijsen kostte nogal wat moeite met die metershoge golven om ons heen. Gelukkig werd even verderop opnieuw een walvishaai gespot en dit keer gingen we vlak voor hem het water in. Wow, het was zo cool om deze baby van 2,5 meter (een volwassen dier kan 15 meter worden) van zooo dichtbij te bewonderen. Terug in de boot, op zoek naar de volgende. We vonden een groter exemplaar van 6 meter en snorkelden gezellig een aantal keren mee met hem/haar. Je kunt zó dichtbij dit enorme beest komen, das gewoon niet normaal meer.
Veel te snel natuurlijk zat onze ocean safari er alweer op. Met een flinke dot gas stopte de zodiak op het strand. Met mooie herinneringen bleven we achter in het zand. Toch nog maar even liggen op het strand. De 1 na de andere verkoper kwam op ons af, de 1 nog jonger dan de ander. We kwamen erachter dat Ernesto hier een populaire naam is. 1 van hen had wel interesse in de schoenen van Sven. 'When you leave you give me your shoes, for free? I like your shoes; when are you going home? I want to have your shoes!' 'No' 'Why not?' 'I need them at home'. Na een mannetje of 8 hadden we het strand wel weer gezien. De veranda was een beter idee.
Verder bestaat het leven hier uit lekker uit eten gaan met een heerlijke fles wijn voor heel erg weinig geld.
13 november - Strandjutter
Terwijl Sven vandaag gedoken heeft, is Marijke het strand afgestruind om te kijken wat de zee zoal uitgespuugd had. Sven vond de duik wel weer even leuk, ook al was het zicht niet heel erg goed. Marijke kwam thuis met schelpjes en een gedeelte van een karkas van een reuzenkreeft (denken we). Allebei hebben we ons dus prima vermaakt. En de mensen die je onderweg tegenkomt, zijn heel erg nieuwsgierig naar je, zeggen je vriendelijk gedag of zwaaien verlegen naar je en zijn absoluut niet opdringerig, echt heel fijn.
Voor het avondeten hebben we dit keer een stuk gelopen. We namen allebei een lokaal gerecht en hoefden geen klap te betalen.
14 november - Doggie style
Vandaag was een hele hete dag. We deden na een verrukkelijk ontbijt een poging om naar het verst zichtbare puntje strand te wandelen. Dat bleek voor ons een onmogelijke opgave met deze temperatuur; de zon brandde op onze bolletjes. Onderweg zagen we krabbetjes, resten inktvis en kreeft, kwallen en zelfs een levende zeeslang. We twijfelden of we die laatste zouden redden, want hij lag zo spastisch te bewegen op het droge. Uiteindelijk leek het of hij niet geholpen wilde worden en we besloten door te lopen.
Daarna was het siësta tijd en probeerden we de kokosnootbroodjes uit die we van een veel te jong knulletje gekocht hadden op het strand. Nadat de ergste hitte een beetje voorbij was, zijn we nog een tijdje in de schaduw op het strand gaan zitten. De honden die bij ons Guesthouse rondlopen, kwamen 1 voor 1 bij ons liggen. Na 3 dagen herkennen ze ons blijkbaar goed. Na nog wat meer relaxen en tussendoor en verfrissende duik in de Indische Oceaan (erg hoge golven en sterke stroming), was het alweer tijd voor het diner. We werden begeleid door 2 van de 3 'Guesthouse'honden die ons onderweg 'verdedigden' tegen 2 vreemde honden. Bij het restaurant aangekomen kostte het ons wel wat moeite om van de beestjes af te komen. Het was eigenlijk best zielig om ze buiten te moeten achterlaten.
Bij het eten kregen we een juskommetje met daarin een glad rood goedje, waarvan heel makkelijk gedacht kon worden dat het tomatensaus was. Het was maar goed dat we eerst een verwaarloosbaar nipje op onze pink deden om te proeven. Onze tongen werden daarvan al gevoelloos en lippen begonnen te branden. Dit was pittiger dan de Surinaamse variant die we thuis altijd eten; zooooo heet hadden we sambal nog niet eerder op. Lekker!
Na het dineren liepen we de onverlichte straat weer in. Voor de duikschool naast het restaurant lagen 2 honden geduldig te wachten. Toen we ze riepen, begonnen ze enthousiast te kwispelen en te brommen. Ze stonden op en liepen alweer voor ons uit. Maar, wacht eens even, dit waren niet 'onze' honden, dit waren 2 wildvreemde andere honden, die in het donker wel wat weg hadden van die van ons. Maar we werden al begeleid langs de marktkramen en kleine kroegjes en tegen elk 'gevaar' werd flink geblaft. We werden bijna helemaal thuisgebracht door 1 van deze honden. Echt grappig!
15 november - Under a tree
Het was tijd geworden om afscheid te nemen van Tofo. Bij het inladen van ons bakkie, kwam er meteen een dame met broodjes naar ons toe. Dat kwam goed uit, die hadden we nog nodig. Ze sprak geen enkel woord Engels, maar al snel kwam er een jongen om te tolken. We waren veel te druk bezig met de auto inruimen en betaalden daardoor per ongeluk het driedubbele van de prijs. Das dan natuurlijk nog niet veel geld, maar toch niet handig. Het probleem is dat wij nog steeds niet in het rijke bezit zijn van meticals met een waarde hoger dan 20 cent. Nadat alles was ingepakt, werd het dan op dag 5 in Mozambique eens tijd om geld te pinnen. Hiervoor moesten we 20 minuten in de rij wachten in 30+ graden op de vroege ochtend in Inhambane. 5 minuten later maakten we het meeste geld alweer op, omdat de auto ook dorst had gekregen.
Het grootste gedeelte van de route was de weg die we een aantal dagen geleden ook hadden afgelegd. Voor de 2e keer was niet minder saai. Het was vandaag een hele hete dag, blijkbaar zelfs voor de lokale bevolking. Waar op de heenweg nog vaak mensen hun handelswaar omhoog hielden langs de weg, waren nu vaak alleen de spullen zelf te zien en lagen de verkopers lekker ergens onder een boom. Ook de politie vond het kennelijk te warm, want ook die hadden hun stoeltjes lekker onder de boom gezet. Het moest dus niet zo'n moeilijke opgave zijn om eens een dagje niet aangehouden te worden tijdens het rijden. Dat bleek wishfull thinking. Bij een snelheidscontrole werden we weer staande gehouden. We waren wel opgelucht dat niet wij, maar het busje achter ons te hard gereden had.
Even na middag kwamen we aan in Chidenguele, gelegen aan een meer en de Indische Oceaan. Wat heerlijk om even af te koelen in het zwembad! We zijn ook nog een tijdje naar het strand gegaan, dat, op 1 visser na, uitgestorven was. De camping waar we verbleven, had ook een bar en een restaurant, dus er was genoeg om ons te vermaken. Voor het slapen gaan volgde Nog even en waarschuwing: doe de ritsen van je tent goed dicht, want er zitten hier 3 soorten slangen, 1 ter dikte van je pink en een andere is dodelijk. Welterusten!
16 november - Potholes
Het verhaal van gisteren was nog niet helemaal af, dus nog even het vervolg... Op de camping hadden wij de auto lekker koel onder een boom neergezet, om de wijze raad van vele Mozambicanen maar op te volgen. Marijke had de tent per ongeluk open laten staan. Een waarschuwing dat slangen zelfs door een klein kiertje heen kropen, was daarom reden tot paniek in de tent (letterlijk). Heldhaftige Sven heeft toen ieder hoekje en gaatje nageplozen en kon geen slang vinden. Enigszins gerustgesteld gingen we slapen. Het werd voor ons beiden wel een onrustige nacht. Voor Sven was het weer wennen aan 1 meter 20 en Marijke kon alleen maar aan slangen denken elk moment dat zij wakker was. Het werd nog erger toen zij vanochtend dwars door de zijkant van de tent heen kon kijken. De ritsen waren dan wel dicht, maar we hebben op sommige plaatsen ook nog klittenband. Maar gelukkig hebben we deze nacht overleefd!
Eigenlijk was de camping slechts een stopover om onze weg naar Limpopo NP te onderbreken, maar het was zo'n leuke plek, dat we nog iets langer zijn gebleven dan gebruikelijk. Er moest een mooie snorkelplek in de buurt zijn, dus daar zijn we eerst een kijkje gaan nemen. Aangekomen op de plek zagen we dat wij wel heel erg underdressed waren; er waren mensen met wetsuits, kereltjes met t shirts en allen hadden ook een harpoen bij zich. Hmmmmm, wij wilden alleen maar mooie visjes kijken! Koud was het hier btw ook niet bepaald. Zoals altijd trokken we maar ons eigen plan. Mooie visjes en koraal hebben we zeker gezien, ook al zijn we niet bekend naar welke naam ze luisteren.
Na deze leuke bezigheid, moesten we er vandoor, want we hadden nog een lange weg te gaan. De eerste 100 kilometers gingen voor de laatste keer over de EN1, waar we ons nog een keer verbaasden over de overbelade aanhangers of de daken van busjes. We zijn weer 2 keer aangehouden, 1 keer voor een kletspraatje en 1 keer bleef zelfs het praatje achterwege en konden we zonder verdere consequenties doorrijden. Op naar een nieuw avontuur qua wegen hier. Juich nooit te vroeg dat een weg wel meevalt, want een pothole is een bekend fenomeen hier. Zo rijd je 100 en opeens uit het niets en zonder waarschuwing lijkt het of zich een krater op de weg bevindt. En dan schieten de kilometers niet meer op. Gelukkig bleef het niet zo. De weg richting Limpopo NP was goed te doen. Blijkbaar gaan we iets heel bijzonders doen, want de tegenliggers die we in 100 km zijn tegengekomen, zijn op 2 handen te tellen. Hier liepen vooral veel koeien op de weg. Verder zagen we veel nieuwsgierige en goedlachse kinderen die graag naar ons zwaaiden vanuit de achtertuin van hun plaggenhuttendorp.
We kwamen na een lange weg aan bij een campsite aan een stuwmeer in de buurt van Massingir. Nu beginnen de laatste dagen wel meer mensen (inclusief locals) tegen ons over de warmte, maar de jongen, Armando, die ons opving bij de receptie overdreef niet; hier was het echt nog te warm om je tent op te zetten, zelfs half in de schaduw. Het was zo'n 35 graden, dus we deden nog maar even heel weinig, totdat het een beetje koeler werd. Op deze camping waren we sinds 1,5 week de eerste en enige gasten. Armando zei ons dat de campsite te ver weg was en dat we midden op het pad konden gaan staan vlakbij de receptie. Douchen kon in een cabin. Geen elektriciteit en warm water, geen plaats om af te wassen. Dat werd een nachtje hardcore kamperen; gelukkig zijn we na 2 weken geoefend. Alhoewel, Armando en zijn vrienden sliepen die nacht onder een boom...
Bij het vallen van de avond moesten we de vliegen van ons afslaan en er zaten irritante muggen met een hele hoge zoem. Maar wat waren we blij dat de wind op kwam zetten en we toch nog wat verkoeling hadden in onze slaapzak.
