Argentinië - Salta

23 december - travelling to Salta

Na het ontbijt vertrokken we naar het vliegveld. We kwamen daar, uiteraard, de laatste keer (?), bekenden tegen (Sophie, Juul, Bruce, Peter Spielberg en Phil). Ze hadden allemaal een andere vlucht dan wij, dus het waren de laatste afscheidsknuffels. Het was rond onze vertrektijd behoorlijk druk in het kleine vliegveld, waar op dat moment 3 vluchten tegelijk aankwamen en vertrokken. Met maar 6 gates betekende dat een wirwar aan mensenstromen. Het was dan ook niet verrassend dat onze eerste vlucht met vertraging vertrok. Deze vlucht met een klein vliegtuig vanaf een plek waar het vaak hard waait, stond garant voor een bumpy start en lekker veel turbulentie. Ach, met al die woelige zeeën zijn wij ondertussen wel wat gewend natuurlijk. Bij vertrek was het 7 graden en toen we na 3,5 uur in Córdoba het vliegtuig uitstapten, was het 32 graden. Pfoe, we deden maar wat rustiger aan. De volgende vlucht vertrok 3 kwartier later en bracht ons in ruim een uur naar Salta, waar het zwaar bewolkt was en 25 graden. We werden naar ons koloniale hotel in de binnenstad gebracht en trokken er daarna op uit om geld te pinnen. Ook dit keer viel het niet mee; we bleven maar meldingen krijgen dat het bedrag ongeldig was, zelfs als we de standaard bedragen aanklikten. Aangezien het enorm hard was gaan regenen, werd het al snel een kwestie van hardlopen tussen verschillende banken, gevolgd door het uitproberen van meerdere apparaten met meerdere passen. Blijkbaar pasten we ons daarmee volledig aan de lokale inwoners aan, want al snel kwamen we bij de volgende bank dezelfde meisjes tegen die we eerder gezien hadden. Sven was helemaal gis; die stelde voor om bij een apparaat te gaan pinnen waarbij zowel gestort als opgenomen kon worden (zoveel Spaans begrijpen wij inmiddels). Deze tactiek leverde een bedrag van maar liefst 5.000 peso's op (ongeveer 125 euro), waar wij heel erg blij van werden. De straten stonden inmiddels helemaal blank en, ondanks dat het nog lang geen dinertijd was om half 8, kozen we toch een wijnbar uit waar we lekker droog konden zitten. En heerlijk konden eten van regionale gerechten, waaronder lama.

24 december - a different world near Cafayate

Na ons flitsbezoek aan Salta, moesten we ons vanochtend opnieuw melden bij het vliegveld. Maar niet getreurd, we gingen niet vliegen én we komen hier later deze week weer terug. Eerst deden we wat boodschappen in de buurt van het hotel. Aangezien kerst hier vanavond wordt gevierd, was het er lekker druk. Maar we zagen pas echt hoe druk het in de stad was, toen we in de taxi zaten. Overal voor winkels stonden enorme rijen. We waren blij dat we de huurauto op het laatste moment niet in de stad, maar op het vliegveld moesten ophalen. Het ging niet meteen goed bij het verhuurbedrijf; we moesten een telefoontje naar Visa plegen om een 'probleem' op te lossen. En toen konden we vertrekken. We moesten vandaag iets minder dan 200 km afleggen en de route ging eerst door redelijk vlak gebied langs kleine dorpen. We stopten in La Vina voor een lunch en daarna kwamen we vrij snel in een kloof terecht met de prachtigste gekleurde bergtoppen. Totaal de tegenhanger van de landschappen die we de afgelopen weken gezien hadden. We stopten op bijzondere plekken, zoals 'devil's throat' en een klif die op een kasteel leek. Aan het einde van de weg naar Cafayate vonden we ons onderkomen voor de komende 2 nachten: een luxe wijnresort met een bewaker aan de poort en een oprijlaan waar je 'u' tegen zegt. Onze kamer is trouwens ook groter dan ons huis in Nederland.

Buiten genoten we van een luxe kerstdiner met een uitgebreid buffet, vlees van de grill en een tafel vol zoetigheden als dessert. De wijn was overigens ook zeer goed! We hadden uitzicht op het zwembad en de tuin en op de achtergrond zagen we enkele bergtoppen van de Andes. Binnen stond een kerstboom en uiteraard werd er kerstmuziek gedraaid. Het is natuurlijk wel een beetje gek om in zo'n andere omgeving dan normaal met kerst te zijn, maar we hebben ervan genoten.

25 december - Bloody hot Christmas day near Cafayate

We deden vanochtend rustig aan en genoten ervan om in korte broek en t-shirt buiten te kunnen zitten met kerst. We hebben een kamer aan een hele grote en groene tuin met twee heerlijke luie stoelen. Van daaruit kun je de vele vogels in de tuin uitgebreid spotten. Maar uiteindelijk is het hier toch een resort, wat we konden merken aan handdoekjes klaarleggen bij het zwembad, en dat is geen plek waar wij het de hele dag konden uithouden. Dus aan het eind van de ochtend gingen we een stukje rijden. Het was toen al aardig warm aan het worden en de lucht was redelijk blauw. Om het kerst gevoel toch iets meer te krijgen, zetten we een Spotify lijst aan in de auto. Op de één of andere manier klopte het toch niet helemaal, maar hoe dan ook zaten we lekker mee te blèren. Vanuit de auto hoopten we ook de condor te kunnen zien, maar toen we dachten dat we er mogelijk 1 zagen, bedachten we ons dat we helemaal niet zo goed wisten waar we naar zochten, behalve dan 'vogel', 'groot' en 'zweven'. Maar ja, dat zegt natuurlijk niet alles.

Na een uur rijden, kwamen we aan bij de ruïnes van Quilmes. Van het inheemse dorp waren vooral nog de funderingen zichtbaar in een landschap vol torenhoge cactussen. Het was leuk om er rond te lopen met een lokale gids en, ja hoor, 2 andere Nederlanders. Hoe verzin je het? In het prachtige landschap liepen we aardig te zweten, dus toen we alles gezien hadden, trakteerden we onszelf op een ijsje. We reden vervolgens nog een stuk verder over de RN40, waar vandaag meer schapen, paarden en koeien gebruik van maakten dan auto's en motoren. Het was lastig om een plek in de schaduw te vinden waar we onze meegebrachte lunch op konden eten. Uiteindelijk kwamen we terecht op een veranda achter een benzinestation. Ach, dat hadden we nog niet eerder gedaan op 1e kerstdag. In een buitenzwembad poedelen was trouwens ook een nieuwe ervaring op deze dag en dit deden we toen we weer terug waren bij ons resort. Aangezien er ondertussen aardig wat wolken waren gekomen en er onweer in de lucht zat, hadden we geen last van handdoekenleggers.

26 december - through Arrow Head Ravine to Molinos

We reden vandaag naar Molinos, dat 120 km ten noorden van Cafayate ligt. Om er te komen moesten we slechts de RN40 volgen, die alleen aan het begin van de route geasfalteerd was. Vlak voordat het asfalt ophield, werden we aangehouden bij een politiecontrole. Al onze papieren werden gecheckt en onze gegevens werden genoteerd in het logboek. Na goedkeuring mochten we vervolgens verder rijden. We wisten al dat we over de rest van de route een tijdje zouden doen door de slechte weg, maar toen we eenmaal bij het onverharde gedeelte waren aangekomen, werd ook het landschap steeds mooier en we bleven maar stoppen om foto's te maken. Over de eerste 19 km hadden we al 3 kwartier gedaan. We reden door mini dorpjes, waarvan we soms moesten zoeken of er nog wel mensen woonden. We zagen huizen zonder daken, waar nog wel mensen leken te wonen. Op sommige stukken was de weg niet breed genoeg om tegenliggers te passeren, maar die kwamen we gelukkig niet al te veel tegen. Het mooiste gedeelte van de route was de Kloof der Speren, waar de rotsen de vorm van speren hadden. Bij een uitzichtpunt konden we het vanaf het hoogste punt goed zien.

Na heel wat smalle en slechte wegen, waarbij op enig moment een slang over de weg kronkelde, kwamen we uiteindelijk aan in Molinos, waar we overnachten in een gerestaureerde koloniale villa. We waren erg blij dat ook hier een zwembad was. We liepen nog wat rond in de omgeving, maar net als alle andere dorpen waar we vandaag doorheen zijn gekomen, was het er behoorlijk uitgestorven.

27 december - finally asphalt again at Cachi

Na het ontbijt waren we klaar voor een nieuw stuk hobbelige weg naar Cachi. Dit was slechts 50 km, maar men was ons vergeten te vertellen dat dit deel van de route het slechtste stuk was. Soms konden we hele stukken niet harder dan 25 km per uur rijden, alhoewel 4x4 wagens die ons passeerden daar overduidelijk anders over dachten. Het landschap bestond voornamelijk uit steppe, maar in de verte zagen we ook besneeuwde bergtoppen. Cachi was niet ver en we checkten eerst in bij ons hotel, voordat we verder richting het noorden reden. Onze witte huurauto was nog rood van de gravel die we onderweg waren tegengekomen, maar gelukkig was de weg verder naar het noorden wel geasfalteerd. Aangezien we nog steeds niet geheel gewend zijn aan de late lunchtijd die hier gehanteerd wordt, waagden we in Payogasta de gok en gingen op een leeg 'terras' zitten, in the middle of nowhere. Zoals we ondertussen wel gewend zijn, wordt er Spaans tegen ons gepraat en wij proberen wat Spaanse woorden terug te praten, maar eigenlijk gaat het communiceren vooral met handen en voeten. We hopen dan altijd maar dat we begrepen worden. Tijdens het eten kwam een rode kat ons vergezellen (kopjes geven, tegen onze voeten aan liggen) en de gastvrouw jaagde hem meerdere keren weg, maar steeds kwam meneer terug, vooral omdat Sven hem een hapje van de lokale specialiteit gaf. Kermend en wel natuurlijk. Uiteindelijk liet de gastvrouw hem maar gaan, want uiteraard was katlief het meest eigenwijs.

We kwamen daarna aan bij het nationale park met de naam 'de cactussen' en vooral in het begin zagen we deze planten in verschillende soorten en maten verschijnen. Er waren meerdere uitzichtpunten met informatie en tussen de stops door zagen we ook loslopende guanaco's lopen. Dat deze beesten, die op vicuna's en lama's lijken, zo heten, ontdekten we pas later.

In Cachi gingen we naar het archeologisch museum, waar de informatie helaas alleen in het Spaans voor handen was en dronken cocktails op een terras.

28 december - taking the scenic route to Salta

Vandaag moesten we de huurauto terugbrengen op het vliegtuig in Salta. We stonden vroeg op en gingen weer door het cactuspark. Omdat we genoeg tijd hadden, sloegen we een onverharde weg af naar rechts. We hadden geen idee waar de weg naar toe leidde, maar dachten dieper het park in te gaan. Toen dit niet zo bleek te zijn en deze weg de overtreffende trap van slecht bleek te zijn, keerden we de auto en kozen weer voor asfalt. Ook vandaag kwamen we weer langs guanaco's, waarvan er 1 heel dicht langs de weg stond. Ook stak er 1 de weg over.

Op het hoogste punt van de weg stopten we op de pas. Hier waren we gisteren ook al gestopt. Daar waren we achteraf erg blij om, aangezien er nu helemaal geen uitzicht meer was. Het weer was een stuk bewolkter dan gisteren en bij het uitzichtpunt hingen de wolken zelfs in het dal. We daalden de weg een stuk af en zijn een stukje verder even uitgestapt en een stuk gaan wandelen. Zo nu en dan verdwenen er delen van de bewolking, zodat we iets van het dal konden zien. Het was erg mooi!

Ook de rest van de route was prachtig: we slingerden het dal door en kwamen na een tijdje op de bodem aan. Nu is dat allesbehalve zeeniveau: het zal zo'n 2.500 meter geweest zijn. Later werd het landschap heel anders: we reden langs rode rotsen, waarvan 1 gedeelte zelfs door een rotswand leek te gaan. Hierbij waren de weghelften op verschillende hoogtes aangelegd en het leek alsof we door een grot reden. Weer een stuk verderop waren we opeens middenin een bos beland.

Toen we in Salta aankwamen, waren we uren te vroeg voor het inleveren van de auto. Er was niemand bij het kantoor, dus we moesten 3 kwartier wachten. In de tussentijd bedachten we ons dat we enorm geluk hadden gehad met het weer; als het net zo hard geregend had als op de dag van onze aankomst in Salta, dan was de weg onbegaanbaar geweest. Zelfs zonder dat het regende, stroomde er water over de weg op sommige punten. Er waren veel 'dips' in de weg, waar het water zich makkelijk kon verzamelen. Nadat we de auto hadden ingeleverd, namen we een taxi naar de stad en toen begon het te spetteren. In Salta hebben we vervolgens uitgebreid geluncht op het kerkplein, waar om de haverklap een verkoper of bedelaar bij ons tafeltje kwam staan. Maar ook de duiven wisten goed wanneer ze hun slag konden slaan. Zodra een tafel vrij kwam, vielen ze met z'n allen aan om de boel op te ruimen. We hebben de rest van de middag een rondje in de stad gelopen om kerken, oude koloniale huizen en het archeologisch museum op grote hoogte te bekijken. In het museum was alles te ontdekken over het offeren van kinderen in de incacultuur. Bij de vulkaan Llullaillaco op 6.700 meter waren in 1999 3 mummies van kinderen gevonden, waarvan degene van het jongetje van 7 getoond werd. Dat was best bizar om te zien.

29 december - touring to Big Salt Plains

Als je een auto huurt in Salta, is ook het gebied ten noorden interessant, naast het door ons bezochte zuiden. Echter hadden wij niet genoeg tijd over om dit per auto zelf af te leggen in een normaal reistempo. Om niet te gaan jachten en toch ook dit deel te bezoeken, gingen we vandaag op een tourtje mee. Noi kwam ons vanochtend tussen 7:00 en 7:45 ophalen en hij was precies op tijd om ons niet bezorgd te maken. Zijn bus zat al aardig vol; hij had nog 1 afhaallocatie na ons te gaan (waar hij dus te laat aankwam). Met 17 anderen gingen we op weg, langs het 'spoor naar de wolken'. Dit spoor gaat door de provincie Jujuy (spreek uit: Goegoej met 2 harde g's) omhoog de Andes in tot boven de 4.000 meter. Aangezien de treinrit niet mogelijk was, waren we in Noi zijn bus beland. Het was uiterst informatief. Zelf hadden we nooit geweten dat we in de Salta vallei langs twee verschillende tabaksoorten reden die hier worden verbouwd: rood en blond, waarvan de laatste witte bloemen had. Noi wist ook veel te vertellen over de gemiddelde jaarlijkse regenval, waarvan 70% in december tot en met februari valt, 20 % in maart en april en de overige 10% gedurende de rest van het jaar. Eerder hebben wij ergens gelezen dat er jaarlijks 200 mm valt. Vervolgens legde hij het Vegas watersysteem in de bergen uit, waarbij het water de berg in gezogen wordt en vervolgens via de voet van de berg wegstroomt in rivieren.

Eerst stopten we bij een spoorbrug en daarna in Santa Rosa de Tastil; een dorp met 24 inwoners dat een school had waarop 5 kinderen les hadden als het geen vakantie was geweest. Waarschijnlijk hebben we alle 24 bewoners ontmoet in het museum, de lokale 'starbucks' (lees: stenen gebouw waar koffie en koekjes werden verkocht) of bij 1 van de marktkraampjes.

Na deze stop klommen we de bergen in, tot een hoogte van 4.080, wat natuurlijk wel even vastgelegd moest worden. Ondertussen had Noi ons verteld dat het witte goedje op de top van de bergen, in tegenstelling tot wat wij eerder deze week schreven, geen sneeuw maar ijs is. Dit valt af en toe in de vorm van hagel uit de lucht en blijft dan een dag of 2, 3 liggen, voordat het weer verdwijnt. In dit gebied valt nooit sneeuw. Bovendien kan de dag- en nachttemperatuur op 1 dag 40 graden schelen: van 30 tot -10 in de zomer en van 10 tot -30 in de winter.

Perfect getimed tijdens wat wij thuis lunchtijd zouden noemen, kwamen we aan in San Antonio de los Cobres. In het restaurant deelden we een tafel met 2 Duitse jongens en een stel uit Singapore uit onze bus. Het was best vermakelijk en we hebben ons de vegetarische cannelloni goed laten smaken.

Om een after lunch dip tegen te gaan, waren de volgende 90 km van het traject onverhard. Daar wist Noi wel raad mee. De enige keer dat hij onderweg stopte, was om ons een kans te geven lama's te fotograferen. De vicuna's die we even verderop zagen, hebben we maar vanuit de bus op de foto gezet. Wat best wel leuk was. Toen we na volledig door elkaar geschud te worden weer op asfalt terecht kwamen, grapte Noi dat we ook wel in de berm konden gaan rijden. Het duurde niet lang, voordat we bij de zoutvlakte Salinas Grandes aankwamen. Daar hadden de meeste anderen uit de bus de mogelijkheid om lekker gek te doen met selfie foto's, terwijl wij probeerden om juist geen anderen op onze foto's te krijgen. De lucht was er ook perfect voor: onweers- en regenwolken staken mooi af tegen het gewassen zout van de vlakte.

Vervolgens gingen we nog 1 bergtop van 4.170 meter over, waar iets over de top een ge-wel-dig uitzicht te bewonderen was. Noi stopte uiteraard voor ons om dit vast te leggen. In de verte zagen we flitsen en tegen de tijd dat we volledig waren afgedaald naar het dal op 2.500 meter, reden we onder de onweersbui door. Even verderop was Purmamarca onze laatste stop. Dit dorp was volledig ingeklemd tussen kleurrijke bergtoppen, wat vanaf een heuveltop goed te zien was. Ook was er een textielmarkt.

Daarna was het nog ruim 3 uur rijden naar Salta, waar we na 21:00 uur in een sushitent belandden. Met bier en wijn; Noi vond dat we dat wel verdiend hadden na zo'n leuke, lange dag.