Argentinië - Iguazu

3 januari - Awesome first sights of Iguazu

Goodbye Buenos Aires, we hopen hier nog een keer terug te komen. Het was tijd voor nieuwe avonturen. Deze brachten ons per vliegtuig in 1,5 uur naar Iguazu, midden in het regenwoud. Onderweg naar het park zagen we langs de weg allemaal borden die we nooit eerder hadden gezien: pas op voor brutale coati's (want ze zijn erop uit om je eten te pikken) en kijk uit voor overstekende tapirs en jaguar. Welkom!

Ons hotel hier ligt midden in het park en is wel ietwat over the top als je kijkt naar de kleine hoeveelheid (redelijk) schone kleding die wij nog over hebben om te dragen. Maar gelukkig zagen we direct medemensen die waarschijnlijk hetzelfde 'probleem' hadden als wij. Oh nee, wacht, het eerste de beste dat we zagen toen we in de enorm grote lobby aankwamen, was het uitzicht op de watervallen. Wow, cool! Wachten op de overige hordes mensen voor ons die wilden inchecken, was geen straf, ook al werden er 1.000 maal excuses, vochtige handdoekjes en drankjes aangeboden tijdens het wachten. De kamer was nog niet klaar en we besloten, voordat we het park ingingen, om eerst wat te lunchen. Dat deden we op een luie sofa op de megagrote veranda met uitzicht op het ook al enorme zwembad, met op de achtergrond de watervallen. Okay, hier kunnen we wel aan wennen. Waar we overigens wat langer aan moeten wennen is de hitte hier. We voelden de regen gewoon opgebouwd worden. Dus we besloten heel rustig aan te doen.

Na de lunch, op het heetst van de dag, gingen we op pad. Vanuit het hotel belandden we al snel op 1 van de aangelegde wandelpaden. We hebben van tevoren gelezen dat hier jaarlijks 1,2 miljoen bezoekers komen, met als topmaanden januari en februari. Dit geeft wel aan dat we hier niet alleen liepen, ondanks dat we hadden gekozen voor het 'rustige' pad: de lage route. Maar daar stoorden we ons niet aan. Al snel werd Sven, die ondertussen een volleerde wildlifespotter geworden is, afgeleid door grote spinnen in megawebben en roofvogels die boven onze hoofden zweefden. Marijke bleef maar lenzen wisselen. Want de watervallen waren ook heel erg indrukwekkend! Wow, we hebben nog niet eerder zoiets gezien!

Nadat we het pad van 1.400 meter volledig hadden gelopen, konden we onze kleren uitwringen. Een beter idee was om in het zwembad bij ons hotel af te koelen. Fout gedacht, het water was aardig verwarmd, dus echt heel erg koelden we er niet van af. Toch was het wel even fijn. En als we aan de rand van het zwembad gingen hangen met onze rug naar het hotel, dan hadden we toch wel een geweldig uitzicht!

Vlak voor het diner ontdekte Sven dat de minibar in onze kamer ontbrak. Waar ruimte was voor een ijskoude koelkast met bier, water en witte wijn voor 'noodgevallen', keken wij in een gapend gat. Wat wees op het feit dat die minibar er toch echt zou moeten zijn, waren 2 eenzame longdrinks en wijnglazen die op het plankje naast onze nep minibar stonden. Natuurlijk ging Sven even verhaal halen bij de receptie, want in een hotel zoals dit wil je natuurlijk wel van alle gemakken voorzien zijn. Wat bleek? Ze zijn bezig met verbouwen en in onze kamer duidelijk nog niet klaar. Maarrrr... als je belooft dat je de minibar daadwerkelijk gaat gebruiken, dan kun je wel een reservebarretje krijgen. "Natuurlijk ga ik 'm gebruiken!" Ondertussen gingen we lekker naar het buffet diner, tussen luidruchtige Amerikanen, dat de enige optie vanavond was. En toen we terugkwamen in de kamer, hadden we inderdaad een minibar geïnstalleerd gekregen.

4 januari - Inside a Rainforest, Iguazu

De Iguazu watervallen, die eigenlijk bestaan uit 250 verschillende watervallen, waarvan de meesten in een u-vorm van ongeveer 2,7 km een afgrond in storten, liggen midden in een regenwoud. In deze tijd van het jaar valt de meeste van de 2.000 mm jaarlijkse neerslag. Het is dan ook geen geheim dat het best aannemelijk is dat je zo af en toe een nat pak krijgt. Anders is het als je een boottocht maakt naar de watervallen; dan krijgt je in elk seizoen water op je hoofd.

Vanochtend zag het weer er prima uit en aangezien de temperatuur hier behoorlijk op kan lopen, gingen we vroeg op pad. Maar niet voordat we in de ontbijtzaal geweest hadden, waar bij de ingang een man live muziek op de harp speelde. Hoe vaak maak je dat nu mee? Voor ons was het voor het eerst. Na deze 'belevenis' namen we het bovenpad naar de watervallen in het park en het bleek inderdaad een drukker pad te zijn. Vanaf dit pad liepen we regelmatig over lange loopbruggen over de rivier en konden we boven 1 van de vele watervallen uitkijken over de rest. Erg leuk en een prachtig uitzicht.

Vervolgens wilden we naar de Devil's Throat, waar het water het hardst het ravijn in stort. Om daar te komen konden we een trein nemen (lange rij) of langs het spoor iets van 2,5 km lopen (mooie natuur). We kozen voor het tweede en lachten de mensen in de trein in ons vuistje uit, omdat ze na 300 meter rijden al stilstonden in de brandende zon. Waarschijnlijk deden zij om ons hetzelfde, omdat wij zó lang door de hitte gingen lopen. Op ons pad werden we al snel begeleid door vlinders van verschillende formaten en kleuren en een enkele hagedis. Vanaf het eindstation van de trein liep een pad naar de Devil's Throat. De koelte van de bomen was natuurlijk meteen verdwenen en de rust helaas ook. Dit was wel logisch natuurlijk, want het pad liep naar het punt van de watervallen waar het water vanuit 3 kanten 82 meter naar beneden stort. Dat wilde natuurlijk iedereen zien. Op dit punt was het natuurlijk dringen om de mooiste selfie of foto te maken of het beste zicht op de watervallen te hebben. En ja, het was heel erg indrukwekkend om het water te horen vallen en de waterdampen als een explosie te zien opstijgen. Op het pad werden we continue achtervolgd door vlinders. Sterker nog, ze kozen er af en toe ook voor om op onze hoofden, schouder, camera of hand mee te liften.

Op de terugweg hebben we weer het pad genomen in plaats van de trein. Dit keer zaten er aan het einde allemaal schattige coati's (witsnuitneusbeer). Niet zo gek dat ze daar waren, want dit zijn net zulke uitgekookte beestjes als de makaken in India: ze zijn uit op voedsel. En ze staan er bekend om dat ze kunnen stelen, krabben en bijten. Zeker op plaatsen met een winkel die iets eetbaars verkoopt, zoals hier. Niet te dichtbij komen, Marijke, denk aan hoe het afliep in India...

Tijdens de lunch in de heerlijk verfrissende airco in ons hotel, barstte het feest los. Eerst werd de lucht aardedonker, toen begon het heftig te waaien, waarna onweer en stortregen volgden. Ook hier kan het weer dus plotseling omslaan en we moesten er niet aan denken om op dat moment bij de Devil's Throat te staan. Later zagen we verzopen mensen terugkeren en een boom op het terrein was geheel met z'n wortels uit de aarde gerukt. Maar verder was het na een half uur net alsof er niets gebeurd was.

Later die middag liepen we nog een keer het rondje over het lage pad en zagen opeens overal coati's rondsnuffelen. We snapten er opeens helemaal niets meer van dat we ze gisteren niet gezien hadden. Maar wellicht houden ze van regen. We zagen trouwens ook een mier van zo'n 2,5 cm groot. Nu is dat eigenlijk nog maar klein, omdat ze hier 4 cm groot kunnen worden, maar toch was het in onze ogen net alsof we 'm door een vergrootglas bekeken. De watervallen zagen er na de stortbui nog indrukwekkender uit: ze leken veel breder en er kwam veel meer stoom vanaf.

5 januari - Water falling on our heads in Iguazu

Vanochtend tijdens ons ontbijt, met op de achtergrond uiteraard weer harpmuziek, zagen we op de voorgrond van de watervallen regelmatig toekans voorbij vliegen. Beter hoeft het hier van ons echt niet te worden! We bekeken de watervallen vandaag op twee verschillende manieren. Allereerst gingen we wat dieper de jungle in met een grote open truck. Onderweg werd van alles verteld over de dieren die hier leven, dus houd een oogje in het zeil. Marijke, de opperwildlifespotter, kreeg na een tijdje een toekan in het vizier en de truck werd in z'n achteruit gezet. Het beestje was al weggevlogen. Helaas. Aan het einde van de weg moesten we een pad volgen naar de rivier, kregen een waterproof tas en reddingsvest en gingen de speedboot in. Samen met ongeveer 40 anderen. Het werd een bumpy ride, vanwege de stroomversnellingen en er konden nog heel even droge foto's gemaakt worden. Daarna moest alles dat je lief was in de waterproof tas gedaan worden en begon 1 van de begeleiders te filmen om vast te leggen wat er daarna ging gebeuren. De speedboot werd meerdere keren verschillende watervallen in gemanoeuvreerd en terwijl we natter werden dan tijdens een gemiddelde douchebeurt, werd de camera in je snufferd geduwd om het vast te leggen voor als mensen thuis het niet wilden geloven. Het was helemaal geweldig, vooral als je naar boven keek hoe het water over de rand werd geperst, vlak voordat er een hele golf water over je heen stroomde. En uiteraard duurde het veel te kort voordat het avontuur voorbij was. We kwamen doorweekt terug bij het hotel en kleedden ons snel om.

Want vanmiddag gingen we naar de Braziliaanse kant van de Iguazu watervallen. Alejandro bracht ons met de auto naar de ingang van het park en vanaf daar namen we de bus naar een uitzichtpunt waar we de breedte van de watervallen beter konden zien dan aan de Argentijnse kant. Ook zaten er coati's die de prullenbakken aan het plunderen waren. We liepen van daaruit een pad in de richting van het bezoekerscentrum. Voordat we daar waren, konden we heel dichtbij van onderaf de Devil's Throat inkijken, waardoor we wederom best nat werden. Hierna gingen we weer terug naar de Argentijnse kant en was ons paspoort door deze trip 4 stempels rijker.

Terug bij het hotel wilden we nog een laatste keer het park in. Het was ondertussen 10 over 5 en aangezien het park dagelijks om 6 uur sluit, hoopten we maar dat het bovenpad nog niet gesloten was. Yes, geen koord dat ons tegenhield! Op dit moment van de dag was het niet meer zo druk. We hoopten nog een toekan op de foto te kunnen zetten, maar helaas vlogen die op dat moment niet voorbij. Er zweefden wel gieren, fladderden vlinders, kropen hagedisjes en heel familie coati scharrelde rond. We liepen het rondje precies snel genoeg om 2 minuten voor tijd het park te verlaten.

We vonden het vervolgens een goed idee om cocktails te gaan drinken op de heerlijke luie sofa op de veranda grenzend aan de lobby. Daar hoefden we niet eens voor te dringen; er zijn mensen die liever binnen in de airco zitten. We deden onze schoentjes uit, voetjes van de vloer en uiteraard hadden we uitzicht op de watervallen, met op de achtergrond een lucht die blauw, roze, paars en geel kleurde door de ondergaande zon en toekans die overvlogen van Argentinië naar Brazilië en terug. Proost! Tipje voor het hotel: als we de volgende keer terug komen, dan zouden we het op prijs stellen als er boven ons hoofd een enorme vin voor verkoeling zou zorgen. Maar buiten dat was het perfect!