Curaçao
18 oktober - good bye Suriname, hello Curaçao
We werden om 4 uur opgehaald voor een rit naar het vliegveld. Op dit tijdstip reed het eindelijk eens lekker door rond Paramaribo; de enige malloten die zich op de weg waagden, waren dronkaards die zonder lichten over de weg slingerden. En wij dan. Een gekke regel in Suriname is dat de incheckbalies al 2 uur voor vertrek van de vlucht sluiten. En zo te merken ging er vanochtend maar 1 vlucht, waardoor we na het inchecken zeeën van tijd hadden samen met nog geen 150 anderen. En natuurlijk waren nog lang niet alle winkeltjes open. Gelukkig was er na een klein uur wel koffie en een broodje te verkrijgen. Nooit gedacht om voor 6 uur 's ochtends al aan de Bakkeljauw te zitten (Marijke).
We moesten in de staart van het vliegtuig instappen. Dat was iets wat wij nog niet eerder hadden meegemaakt. Aangezien het vliegtuig niet vol zat en er blijkbaar vrijwilligers nodig waren om bij de nooduitgang te zitten, werden wij geronseld. Sven stak natuurlijk weer eens boven de rest uit, waardoor extra beenruimte vast aanlokkelijk klonk. Wat wij niet wisten, was dat Insel Air zitten bij de nooduitgang uiterst serieus neemt. We mochten niet lezen of slapen tijdens de start en landing en we mochten niets in onze handen houden, álles moest worden opgeborgen. We hebben het natuurlijk wel geprobeerd, maar dit werd meteen "bestraft". Hoe de deuren precies open moesten in een noodsituatie, werd dan weer niet verteld.
Gelukkig was het niet nodig om de deuren te openen; na 2,5 uur kwamen we aan op Curaçao en zetten we de klok een uurtje terug. We dachten dat we in Suriname wel wat gewend waren ondertussen qua temperatuur, maar dat viel tegen zeg. Zó heet al op de vroege morgen. We haalden onze huurauto op en gingen op weg naar St Michiel. Onderweg was er een rotonde die voor verwarring zorgde; we moesten voorrang geven zowel vóór als óp de rotonde.
Onze overnachtingsplaats hier is in 1 woord geweldig! We hebben een huisje met een veranda en buitendouche en er is een gezamenlijke buitenkeuken en een zwembad. En we ontdekten dat we een huisdier hadden; een kleine hagedis met prachtige kleuren. We hebben hem Lizzy genoemd.
Na een duik in het zwembad genomen te hebben, zijn we eerst maar eens gaan lezen wat hier allemaal te doen is. Te veel! We zijn daarna gaan toeren naar de westkant van het eiland. Het zag er allemaal best leuk uit, maar we bewaren dit voor de komende dagen.
19 oktober - crowded in Willemstad
Na een heerlijk ontbijt en met een aantal tips van Stephany, die bij de lodge werkt, vertrokken we met onze Kia naar Willemstad. We naderden de stad over een grote, hoge brug, waar vrachtschepen onderdoor kunnen. We zagen vanaf de brug al de kleurrijke huizen die zo kenmerkend zijn voor Willemstad. We parkeerden de auto bij stadsdeel Punda en liepen de levendigheid tegemoet.
Er was een cruiseschip aangemeerd en de passagiers liepen nu, duidelijk herkenbaar door de straten van Willemstad. We liepen eerst over de markt, waarvan we pas achteraf lazen dat het de floating market was. De kraampjes zelf stonden op de wal, maar de voorraden lagen daarachter opgeslagen in bootjes. Na wat dwalen, kwamen we aan bij de handelskade, waar we een drankje deden. Daarna bekeken we Fort Amsterdam en de huizen langs de kade.
Aan de andere kant van het water lag de wijk Otrabanda en die was, tijdelijk, alleen per ferry bereikbaar, vanwege de renovatie van de Emmadraaibrug. Bij het plein in Otrabanda zochten we een stekkie op in de schaduw. Het was ondertussen lunchtijd en de ober die op het terras liep, vermaakte ons door zijn grappige uitspattingen. We lieten ons verrassen door in te gaan op zijn voorstel voor een maaltijd. Toen onze magen net een beetje aan het idee begonnen te wennen (we waren ondertussen een half uur verder), kwam hij ons vertellen dat die maaltijd niet mogelijk was; de kip was op. Doe dan maar een visje. Het oponthoud maakte ons niet ongeduldig; op het heetst van de dag wil je zeker de zon mijden hier! Bovendien was het mensen kijken vanaf het terras heel leuk. Er was een groep decorbouwers bezig om een soort podium op te bouwen. Middenin de zon, wij moesten er niet aan denken. Maar het was wel grappig om te ontdekken hoe het er hier aan toe gaat.
Wat nog meer prima te doen is op de warmste momenten van de dag, is een museum met airco bezoeken. We lieten ons rondleiden door het slavernijmuseum, waar ons eerlijk gezegd af en toe een gevoel van walging bekroop. Zeer interessant museum om te bezoeken. Na nog wat rondgelopen te hebben in de warmte, vonden we het welletjes en besloten een snorkelspot op te zoeken. Het dichtstbijzijnde strand was Kokomo Beach en we waren verbaasd over de grote hoeveelheid mooie vissen die we ontdekten door te snorkelen vanaf het strand. Bizar! Ook zee-egels en een zeeslang waren eenvoudig te zien. En bij het zakken van de zon in zee liep er een grote leguaan over het strand. Life is great!
20 oktober - Snorkelling at Laguna Beach
Zoals al eerder gezegd, er is hier te veel te doen voor die korte tijd dat we er zijn. Tips van lokale mensen leveren ons mooie stekkies op, maar we moeten ook steeds meer keuzes maken. En dat is lastig op vakantie. Vandaag hebben we een beetje actief gedaan, zoals een korte wandeling van Playa Santa Cruz, waar een grote pelikaan ons verwelkomde, naar een bijna verlaten strandje om daar vervolgens te snorkelen tussen 1000-en-1 mooie vissen. We vonden het ongelofelijk dat we ons steeds in een aquarium begaven, zodra we 2 stappen in de Caraibische Zee gezet hadden. Geweldig! We hebben dit later op de dag dan ook nog eens overgedaan bij een ander strandje. Ook hebben we meerdere keren naar flamingo's gekeken, die hier bij zoutpannen voorkomen en we genoten van een prachtig uitzicht onderweg. Tussen het snorkelen door en erna hebben we natuurlijk ook tijd ingelast voor een hapje en een drankje bij restaurantjes met een mooi uitzicht. Ondanks dat het na het diner pikdonker was, hebben we de weg terug naar de lodge vrij eenvoudig gevonden.
21 oktober - too hot for hiking in Christoffelpark
Vanochtend zijn we, na boodschappen gedaan te hebben en een omweg gemaakt te hebben via St Willibrordus (eigenlijk voor de flamingo's, maar die waren te ver weg, dus we hebben de kerk dan maar op de foto gezet), naar 1 van de vele landhuizen hier geweest. Het landhuis van Groot Santa Martha welteverstaan. In dit landhuis is een sociale werkplaats gevestigd, waar verschillende ambachten worden uitgeoefend. Het was leuk daar even rond te lopen (dat was toegstaan), ook al voelden we ons soms wel een beetje indringers. Het landhuis was erg mooi!
Daarna gingen we op weg naar het Christoffelpark. Bij de ingang werden we gewaarschuwd om niet meer de Christoffelberg op te gaan. Weliswaar lijkt 314 meter verre van schokkend, echter vooral het laatste stuk schijnt meer klimmend dan wandelend gedaan te moeten worden. Bovendien wordt afgeraden om na 11 uur ࣌berhaupt te beginnen aan de wandel-slash-klimtocht. En wij stonden om 10:51 bij de ingang. "Wees niet bang mevrouw, er is geen haar op ons hoofd die denkt aan een berg beklimmen." Als we hier stilstaan, dan hebben we al klamme ruggetjes. Maar de mevrouw was niet bang; zij bleef lekker in haar kantoor zitten met de airco op standje vrieskist.
We konden wel het park in met de auto: er waren 2 routes die prima per huurauto te doen waren. In theorie dan. Wij kwamen erachter dat een Kia Picanto in de verste verte niet lijkt op een Ferrari; bij de helling bij de slagboom waren we al niet snel genoeg opgetrokken nadat we het muntje gebruikt hadden om de boom open te krijgen. Boom ging weer dicht; Kia stond nog buiten het park. Sven liep terug naar de mevrouw in de vrieskist voor een nieuw muntje. Nieuw plan: Sven ging over het muntje, Marijke liet de banden gieren. Gelukt! De route was voornamelijk eenrichtingsverkeer en ging langs verschillende uitzichtpunten. De eerste stop (ruïne van een plantage) reden we voorbij om richting de tweede stop te gaan. Regelmatig was het nodig om terug te schakelen naar 1, zo'n slakkegangetje nam de auto aan. En het lag niet aan de bestuurder! Het scheelde weinig of we hadden moeten duwen. Zelfs 1 keer moesten we ons terug laten rollen om de helling opnieuw te proberen. Maar het was het uitzicht meer dan waard en we werden binnengehaald door een caracara (aaseter), die bovenop een langwerpige cactus de boel in de gaten hield. Verderop langs de weg glipten veel hagedissen alle kanten op. Dat was waar de caracara naar op zoek was, maar dan wel eentje die al dood was.
Even over de helft van de route kwamen we bij de parkeerplaats waar het pad naar de Christoffelberg startte. We besloten er te picknicken en een groep van +/- 15 fanatiekelingen kwam net terug van de klim. We hadden geen spijt dat we niet eerder waren opgestaan. Na de picknick stopten we nog bij de oude kopermijn en besloten ook nog even langs de plantage ruïnes te tuffen. Daar waagden we ons aan een klein wandelrondje om alle brokstukken te bekijken. Uit de bomen langs het pad lieten hagedissen zich op de grond vallen om er vervolgens als een speer vandoor te gaan, omdat de meeste hagedissen het nu eenmaal op een lopen willen zetten bij het zien van een mens (behalve Lizzy dan). Na de ruïnes bekeken te hebben, moesten we een stukje omrijden om uiteindelijk de eerste route af te sluiten. De andere route wilden we ook nog rijden, maar we hadden er niet op gerekend dat Kia het zó zwaar zou hebben, waardoor ze wel een slokje benzine lustte. Tja, dat betekende flink wat kilometers extra rijden.
De tweede route had een mooi uitzichtpunt, een bijzondere boom die vissen drogeerde en grotten met oude indianentekeningen. En na het rijden van deze 2 routes smachtten wij naar verfrissing. Die probeerden wij te vinden bij het strand Grote Knip, maar dat was (in onze ogen) overspoeld met toeristen. Wij waren op zoek naar een wat rustigere plek en die vonden we bij Kleine Knip, waar de vogels en katten de picknicktafels in beslag genomen hadden. We snorkelden een aantal keer op deze goede plek en zagen kleurrijke vissen, van groot tot klein, koraal, schelpdieren en een zeeslang.
Omdat we bij nader inzien besloten hadden zelf te koken, gingen we weer naar de supermarkt en klonken de glazen ter afsluiting van deze geweldige reis.
22 oktober - good bye Curaçao
Helaas zat het er vandaag weer op. We konden nog wel even chillen, want de vlucht vertrok pas halverwege de middag. We genoten nog van het ontbijt, dat bestond uit vers fruit en een in stukjes gesneden croissant met bessen. Het was een heerlijke plek voor ons om te verblijven; kleinschalig en toch van alle gemakken voorzien. Door de persoonlijke benadering voelden wij ons hier thuis! Van ons oorspronkelijke plan om alleen te relaxen is, zoals we zelf eigenlijk ook al verwachtten, niet zoveel gekomen. Curaçao had ons genoeg te bieden om ons alle dagen bezig te houden. Ook vandaag hebben we nog een tripje gemaakt. Dit keer naar het oosten van het eiland. We zijn onderweg niet heel vaak gestopt, maar toch was het leuk om nog wat te touren. Daarna leverden we de auto in, kleedden ons om op het vliegveld en daarna begon het hele circus van de terugreis. De volgende dag kwamen we in alle vroegte aan en moesten op Schiphol de zogenaamde 100% controle ondergaan. Dit is ingesteld vanwege de drugssmokkel vanuit de Caribean.
De temperatuur in Nederland was wel even wennen voor ons; 10 graden. Om 1 ding zijn we niet rouwig: sinds vertrek muggenvrij! En dat is voor het eerst sinds 3 weken. We proberen de relax-modus de komende tijd nog even aan te houden.
