• Lees het verhaal vanaf het begin

Duitsland

20 mei 2023 - Ochtendje Wesel

Met onze recent ontwikkelde Hanzesteden-obsessie kwamen wij Wesel in Duitsland als uitstapje op het spoor. Want hoe heet de burgemeester van Wesel? Tja, dat weet haast ieder kind. Echo echo. Ezel! Kijk, en daarmee was Marijkes interesse gewekt. Na wat googlen naar bezienswaardigheden was ook Sven om. Daar gingen we heen met de trein! Met een overstap op Breda en één op het moderne station van Arnhem was de reis snel gemaakt. Vanuit het station stonden duidelijk bordjes die de richting aangaven naar het centrum en zo liepen we al snel de Berlijnse poort tegemoet. En daar maakten we al de eerste foto van, jawel, een ezel. Al snel ontdekten we dat de meest kleurrijke exemplaren het straatbeeld bepaalden, lees: we kwamen ze elke 10 meter tegen.

We struinden wat rond in het centrum, langs de watertoren en een muurschildering van een ezel. We kwamen daarna uit bij de kerk, waar we het informatiebord probeerden te lezen. Echter, een fanatieke gids had zijn pijlen op ons gericht en probeerde ons over te halen om bij zijn tour van 11 uur aan te sluiten. Nu leek ons dat natuurlijk reuze interessant, maar de beste man sprak tegen ons geen enkel woord Engels, waardoor we het donkerbruine vermoeden kregen dat het een Duitse tour zou worden. Kein problem, maar we bedankten voor de eer. In de kerk was helaas de deur naar de toren dicht, dus het uitzicht over Wesel bewaren we voor een volgend bezoek.

Als laatste gingen we naar de citadel, waarna we concludeerden dat Wesel voor een ochtend voldoende was voor ons. Impulsief besloten we voor een tweede citytrip die dag te gaan; lees meer daarover hier.

26 augustus 2023 - ochtendje Neuss

Hanzestad Neus stond al heel lang op onze lijst én Marijke heeft de laatste tijd heel vaak de weersvoorspelling daar in de gaten gehouden voor een bezoekje. Tot nu toe was het heter of natter dan ons ideale citytripweer, maar dat was voor vandaag gelukkig anders. In tegenstelling tot veel andere plekkies van de lijst waren de verwachtingen in Neuss zonnig.

We vertrokken met onze inmiddels legendarische dagtripuitrusting (waaronder homemade koffie en knäckebröd) om kwart voor 7 richting het station. Op de heenweg stonden overstappen op Eindhoven en Venlo in de planning en het verliep allemaal vlekkeloos. Met een eigen privécoupeetje in de eerste trein hadden wij geen reden tot klagen. Rond een uur of 10 kwamen we, geheel volgens dienstregeling, aan in Neuss. Het centrum was snel gevonden en zo ook de kerk met bijzonder uiterlijk, die ons uiteindelijk geïnteresseerd gemaakt had voor Neuss. Het eerste wat we deden was op zoek gaan naar een cafeetje en een weeceetje en dit vonden we 2-in-1 bij het stadhuis in de buurt.

Het werd ons al snel duidelijk dat er hier iets gaande was of zou gaan. Onze aanwijzingen bestonden uit de vele stadsvlaggen, spandoeken, dranghekken en zelfs tribunes in het centrum. Tijdens het sippen van onze koffie en smullen van onze wafels, werd ons meer duidelijk. Het was de dag van het Neusser Bürger Schützenfest, wie heeft er nog nooit van gehoord?!? Wij! En dan uitgerekend op de 200e viering van dit volksfeest plannen wij een uitstapje, dat kan geen toeval zijn. Wat is eigenlijk een Schützenfest, zou je je afvragen. Wikipedia leert ons het volgende: "Een schuttersfeest of gildefeest is een jaarlijks terugkerend feestelijk volksvermaak van een plaatselijke schutterij of schuttersgilde. Andere namen hiervoor zijn koningsschieten, vogelschieten of papegaaischieten. Het is een oud gebruik dat voorkomt in grote delen van Europa."

Het 212 pagina's tellende programmaboekje en de plaatjes die we met Googlen vinden, doen ons vermoeden dat wij hier niet op onze plaats gaan zijn en dus besluiten we, na een rondje gelopen te hebben, foto's te hebben gemaakt van de bijzondere kerk (Sint Quirinus) en poort (Obertor) dat een ochtendje Neuss voor ons genoeg is. Maar we gaan nog niet direct door naar huis; lees meer daarover hier.

20 september 2023 - onderontwikkelde talenknobbel in Rheine

Vandaag gingen we naar Duitsland, met IC Berlijn vanaf Amsterdam, maar de trein ging niet verder dan Hannover. Geen probleem voor ons, want onze uitstaphalte was Rheine. Sven vroeg zich hardop af hoe Rheine eigenlijk op ons "leuke plekkies" lijstje was beland. Hopelijk twijfelde hij niet aan het strenge selectiebeleid van Marijke, dat bestaat uit Googlen naar leuke stekkies, uitkammen van websites over Hanzesteden, plaatjes zoeken en uitvinden hoe we er kunnen komen in welk tijdsbestek. Alleen de plaatsen die door dit proces heen komen, belanden op de lijst. Met als gevolg dat we een paar dagen van tevoren Google maps om raad vroegen en allereerst op zoek gingen naar (wat wij) the blue lagoon (genoemd hadden). Ons Duits is niet om over naar huis te schrijven namelijk en soms komt er bij onze vertaalslag een hoopje fantasie kijken. Op de kaart heet het Kalksee, gelegen in een natuurgebied, waarin, heel discutabel in onze ogen, ook een kalksteengroeve blijkt te zijn. Terwijl we wandelden door het gebied, hoorden we aan de ene kant van het pad ge-bob-de-bouwer vanuit de groeve, terwijl aan de andere kant bordjes stonden die ons uit een stiltegebied voor wild leken te weren. Maar, then again, dat was onze vrije vertaling.

Het was aangenaam wandelen door het gebied, met een blauw meer, mooie uitzichtpunten, zonneschijn en veel rust (als we de steengroeve even vergeten) en ruimte. Dat was een mooie binnenkomer in Rheine! Daarna wandelden we richting het centrum van Rheine, gelegen aan de andere kant van het station. We deden dit een beetje op het gevoel, een beetje op de kaart en later liepen we op torens van de basiliek af, die niet helemaal in het historische centrum lag. De stijl van de kerk trok ons beiden enorm aan, mooie grote, gelige bakstenen (zou dat kalksteen zijn?) en niet te veel poespas in de kerk zelf. Wat ook opviel, was de lhbtq+ vlag die aan de voorzijde van de kerk wapperde.

Inmiddels waren we wel toe aan een hapje en we zochten een terras op de grote markt uit. Daar zag het gezellig uit. We brabbelden "Duits" met de serveerster en met handen en voeten erbij, kwamen we er wel uit. Marijke leerde dat "kuche" hier heel wat anders wordt uitgelegd dan een koekje bij de koffie. Das gewoon een serieus dessert!

Na de lekkernijen hadden we tijd voor een rondje grote markt en een bezoek aan een tweede kerk, wederom met aantrekkelijke gelige stenen. Toen we eenmaal in de kerk waren, kregen we een déjà vu bij het horen van sirenes. Onderweg naar het station werd er al een straat afgezet door de politie. We hebben ons ditmaal snel uit de voeten gemaakt...

Nadat we een stationsfoto namen, vertrokken we weer richting Delft. Ditmaal met een overstap op Amersfoort en Rotterdam. De treinen waren overal enkele minuten vertraagd, er stond ergens een kapotte trein aan een perron en de perronswissels waren aan de orde van de dag. Dat deed het allemaal een beetje rommelig overkomen. Maar gelukkig viel de vertraging reuze mee!

Oh ja, wat we nog vergaten te vertellen is dat het heel verleidelijk is om te denken dan Rheine aan de rijn ligt. Maar in het echt stroomt de Eems door de plaats.

26 en 27 september - overrated chaos onderweg naar Münster

Natuurlijk hadden we tijdens onze "grote vakantie" van 2023 ook een nachtje weg gepland. We hadden gekozen voor Münster, waarvan we pas vorige week ontdekten dat het dicht bij Rheine ligt, sterker nog, het grootste deel van het traject was gelijk aan dat van vorige week... of toch niet helemaal, zouden we later ontdekken... maar voordat het zover was, namen we een treintje eerder naar Amsterdam dan het voorgestelde reisadvies. Dat was vorige week uitstekend bevallen, omdat het stressloos verliep en ons tijd gaf om een ontbijt te halen. Het betekende ook dat we de trein van 5:25 namen. En maar goed ook, want toen we eenmaal in Amsterdam waren, werd duidelijk dat de latere trein niet reed.

So far, so good. We waren ingedeeld in de "plebskar" (aldus Sven), omdat het 1. op de locomotief na het verst van de bistrobar af was en 2. er een groot gedeelte van de wagon ingedeeld was voor fietsvervoer. We moesten het er maar mee doen. Overigens deelde de conductrice, die ik voor het gemak even omdoop tot "Heidi", aan het begin van de reis mee dat de opening van de bistrobar nog zou worden omgeroepen. Daar zou het echter niet meer van komen, want ze kreeg het vanaf dan heel druk met "wichtiger sachen" (if that's even Deutsch), want vanwege een brand aan de bovenleiding tussen Hannover en Minden, zou onze trein niet verder rijden dan Bad Bentheim. Dat had dan ook invloed op alle reizigers die verder moesten dan Bad Bentheim, waaronder wij. Inmiddels hebben wij het flauwe vermoeden dat brand zo langzaam maar zeker een rode draad begint te worden van onze vakantie, maar dat terzijde. In de trein begon de ophef, de onduidelijkheid, maar vooral het drama. Het was net een soapserie. Laten we voorop stellen dat Heidi er waarschijnlijk alles wat in haar macht lag aan deed om een oplossing voor de problemen van alle reizigers te vinden, maar het hielp bepaald niet dat ze de woorden "het is 1 grote CHAOS in Duitsland" en "als het mogelijk is, blijf dan vooral in Nederland!" over de intercom liet vallen. Er zou NIETS rijden naar Osnabrück (bleek 1 trein per uur te zijn) en als je naar Berlijn wilt, kost dat zeker 4 tot 5 uur extra. Ze was duidelijk in paniek toen ze zei dat we hopelijk de trein van 11:56 in Bad Bentheim zouden kunnen halen, terwijl we er al om 9:28 aankwamen. Heidi zat klaar in rijtuig 10 (zal de bistrobar wel geweest zijn) voor alle vragen van passagiers en toen 1 medepassagier uit de plebskar er geweest was, vielen de woorden chaos opnieuw (maar dit was duidelijk een passagier met een voorliefde voor drama, want die zat al uuuuren te bellen dat vandaag alles misging met de reis). Marijke besloot een aantal medepassagiers verder te helpen. Gewoon ff kijken op www.bahn.de leerde ons al snel wat Heidi 15 minuten later zelf ook om zou roepen. Bedankt Heidi, maar het was echt niet nodig om te beloven om op Bad Bentheim met IEDERE reiziger mee te lopen van spoor 2 naar 1. Trap af, gang door, trap op. Ik snap echt niet hoe die mensen zonder jouw hulp überhaupt zo ver gekomen zijn. Okay, dit mag ik natuurlijk allemaal niet schrijven van Sven, maar ik doe het lekker toch.

Afijn, we stapten dus uit in Bad Bentheim, tesamen met alle reizigers die, ondanks de stress, nog niet waren afgehaakt. Aldaar hadden we een half uur de tijd om een foto te maken van dit bonusstation en even verderop koffie te halen bij het benzinestation. Daarna gingen we terug naar het volste perron in de geschiedenis van Bad Bentheim en wachtten op de sprinter richting Osnabrück en Bielefeld. Veel eerder dan dat stopte de machinist speciaal voor ons op station Rheine. Oh nee, dat was "geheel volgens dienstregeling". En op Rheine namen we de sprinter naar Münster, al was het er inmiddels eentje later dan gepland geworden.

Tadaaa, Münster, we made it! Wir haben es gemacht! Ze zullen het hier wel fijn vinden dat we ze weer verblijden met onze komst. Marijke stond op haar middelbare school al bekend als "1 van de 2 meisjes die niet zo goed in Duits waren". En Sven heeft nou eenmaal alleen gevoel voor de Engelse taal. Maar... we doen ons best. Dat bleek al snel toen we in het oude centrum, met prachtige, statige gebouwen werden aangesproken door een man die ons wilde informeren over de Dominikanerkirche. In het Duits. We hadden nog niets gelezen over de kerk, dus we begrepen niet zo goed waarom de man ons vanalles over een klepel wilde vertellen. "Okay, loop dan maar even mee naar binnen." Kerk dicht op dinsdag. "Waar komen jullie vandaan?" Nieuw verhaal over "Nederland" en "ophangen". We konden er geen chocola van maken, maar de fantasie sloeg op hol en we hoopten later achter de waarheid te komen. Het verhaal over de klepel vertellen we morgen. We zijn vandaag wel iets wijzer geworden, maar we willen het eerst met eigen ogen gaan zien.

Gelukkig waren er heel wat kerken wel open vandaag en zowel van binnen als van buiten waren ze stuk voor stuk de moeite waard. In de dom was de driedagelijkse mis net bezig en moesten we 2-3 minuten wachten tot de deuren open gingen. Dat was het meer dan waard! Binnen waren veel beelden, schilderijen en een astronomische klok te bewonderen. Vooral naar de klok hebben we vol verbazing staan kijken hoe vernuftigd die in elkaar stak. Maar er was meer; de Prinzipalmarkt met de mooie gevels, het stadhuis, het meer de Aasee en de groene promenade die helemaal om het oude centrum kronkelt. Het was geweldig mooi weer voor een wandeling over de groene laan met bomen, die alleen door fietsers en voetgangers gebruikt mag worden. In de Middeleeuwen moet hier de slotgracht gelegen hebben en van het vestingwerk zijn hier en daar wat resten van toen terug te zien (een aantal torens). We kwamen terecht bij het kasteel van Münster, dat tegenwoordig dienst doet als universiteitsgebouw. Achter het kasteel liepen we een rondje door de botanische tuin. Ergens in het oude centrum kreeg Sven het nog, letterlijk, aan de stok met een blinde vrouw. Zij was er niet van gediend dat ie haar voorbij snelde en dus maaide zij hem bijna omver met haar stok.

In de avond zochten we ons hotel op, gelegen in een gebouw dat tegen het station aan staat en besloten voor een Nepalees diner te gaan.

De volgende dag begon met het bedenken van een plannetje tijdens het nuttigen van een stevig ontbijt. En natuurlijk stond het werken aan ons stappentotaal met stip bovenaan de lijst. We zochten de groene rondgang over de oude stadsmuur weer op en liepen deze keer de andere kant op. Na een tijdje (maar we waren toch echt nog niet zo heel erg ver) zei Sven "hey, daar heb je die toren van de überwasserkirche weer". Gisteren hadden we die toren heel vaak gezien vanuit de verte en pas later ook daadwerkelijk van dichtbij bekeken. Maar een beroep op onze logica, deed ons concluderen dat dat niet kon. We hadden hier te maken met een andere kerk; iets wat bij ons meestal in de boeken gaat als bonuskerk. We waren tijdens het discussiëren hierover al een stuk verder op de muur aangekomen, maar Sven kon het maar niet uit z'n hoofd zetten dat het een andere kerk was, verzuchtend uitroepend "ze lijken ook allemaal op elkaar hier" en dus besloten we een detour te maken om de kerk van dichtbij (buiten én binnen) te bekijken. Waarschijnlijk is onze bonuskerk nu de meeste gefotografeerde kerk van onze trip geworden...

We pakten de rondwandeling weer verder op en liepen door tot waar we gisteren in tegengestelde richting een zijstraat hebben genomen. Dit betekent dat we op een klein stuk na rond zijn gelopen in verschillende etappes. Tijdens deze wandeling is ons beeld van de student (in Münster) er niet bepaald positiever op geworden; het lijkt altijd een goed moment voor bier. Er leken ontgroeningen aan de hand te zijn. Gestudeerd werd er duidelijk niet. Dit hebben wij gebasserd op de feiten bierfles aan de mond om half 10 's ochtends, boomboxen met gitaarmuziek en studenten die aan elkaar vastgeknoopt iets wat lijkt op een stoelendans doen.

We liepen weer het oude centrum in. Rechtstreeks naar het stadhuis. Münster is bij uitstek het symbool van vrede en in het stadhuis bevindt zich de vredeszaal, waar het vredesverdrag van Münster is ondertekend. Alhoewel deze zaal ook in verband wordt gebracht met de vrede van Westfalen, zijn de bewijsstukken hiervoor niet daadwerkelijk hier getekend. Gepraat erover is er ongetwijfeld uitgebreid, maar het is wel een belangrijk detail. Wat waren ook alweer die 2 vredes? Beiden zijn in 1648 gesloten, waarvan de eerste een verdrag tussen Nederland en Spanje betekende ter beëindiging van de 80-jarige oorlog. De tweede maakte een eind aan de 30-jarige Duitse burgeroorlog. Einde geschiedenisles. En goedgekeurd door Sven.

Het volgende dat we absoluut vandaag wilden beleven, was de werking van de "klepel" in de Dominikanerkirche. Het bleek om een slinger te gaan waarmee de rotatie van de aarde wordt bewezen, voor degenen die daaraan twijfelen. Of voor degenen, zoals wij, die zeer nieuwsgierig zijn naar dit experiment. Het concept: neem een lang koord met eraan een zware bal waaraan een magneet bevestigd zit. Hang dit koord op grote hoogte op in een kerk, precies in het midden van de koepel en zorg ervoor dat de bal de vloer op 4 cm na raakt. Die vloer bestaat overigens uit een grote stenen schijf, gemaakt van materiaal dat al honderden miljoenen jaren elektromagnetische krachten bezit. De bal gaat lekker slingeren, tot in de eeuwigheid, maar door de zwaartekracht en het koord slingert deze slechts van links naar rechts. Haast hypnotiserend!

En dan nu het bewijs dat de aarde draait: op de schijf vermeld je rondom het aantal graden, per 24 graden, beginnend bij 0 en tot je helemaal rond bent. Op de noordpool zul je kunnen ontdekken dat de slinger per uur 15 graden "opschuift" en hier in Münster 12 graden. Maar wat natuurlijk echt gebeurt is dat de vloer dat aantal graden per uur opschuift en niet de bal. Om deze theorie voor onze lezers (waaronder wijzelf onze grootste fans zijn) te bewijzen, hebben we foto's en filmpjes gemaakt met 2 uur ertussen. En het leuke was, de tweede keer hebben wij het eerste filmpje in de kerk laten zien aan mede-geïnteresseerden, die nog niet helemaal uit hadden gevonden hoe het in elkaar stak. Einde natuurkundeles. En goedgekeurd door Sven.

Je kunt trouwens wel merken dat wij nooit deel uitgemaakt hebben van een studentenvereniging ;-).

Na een kopje thee met kuche, waarvan Marijke deze keer ook kon genieten, bezochten we het gratis Stadsmuseum. Dit was zodanig uitgebreid en informatief, dat we niet eens genoeg tijd hadden om alles te bekijken. We waren gekomen tot ergens achterin de 19e eeuw. We hebben nog wat rondgedoold in het centrum, waarna het al tijd was geworden om naar het station te vertrekken. De situatie op het spoor was namelijk niet veranderd ten opzicht van gisteren, wat een soortgelijke extra overstap inhield. Al moesten we het zonder Heidi doen dit keer natürlich...

Netjes binnen 5 uur bereikten we Delft met overstappen in Rheine, Bad Bentheim, Amersfoort en Rotterdam. Overigens moet erbij vermeld worden dat het teleurstellend was dat de internationale intercity vervangen was door een, wat Sven noemt, normale NS-koppensneller. In 't echt heet ie Koploper (denkt Sven). Wat wel opvallend was, is dat het overdreven rustig was in de internationale trein. Het lijkt erop dat Heidi gisteren aardig wat mensen de stuipen op 't lijf heeft gejaagd...

11 en 12 juni - was ist los in Bacharach

Het was zover: tijd om te vertrekken voor Marijkes tripje. Na een zeer regenachtige dag in Delft zagen de voorspellingen voor Duitsland er prima uit. Gistermiddag waren we erachter gekomen dat we (vergeten waren dat we) eersteklas treintickets geboekt hadden. Het was een aangename ontdekking om in zoveel luxe te mogen reizen. Het zou namelijk een trip van 7 uur zijn. De eerste trein ging naar Amsterdam. We hadden voor het eerste deel een treintje eerder genomen, waardoor we zeeën van tijd hadden om een voedselpakket bij elkaar te sprokkelen bij Backwerk. Dit bleek geen overbodige luxe te zijn toen we eenmaal in de ICE richting Basel zaten; de bistrobar was minimaal bevoorraad vandaag en er werd omgeroepen dat we koffie en thee sowieso wel op onze buik konden schrijven. Gelukkig hadden we die op het station zelf gehaald. 2 minuten te laat vertrokken we uit Amsterdam. Dit beloofde direct al een nóg spannendere overstap in Keulen, want oorspronkelijk zouden we hiervoor 8 minuten de tijd hebben. We lieten het maar op ons af komen. Echt spannend bleef het niet lang, want we reden veel te langzaam voor ICE-begrippen. Voordat we bij Venlo de grens over konden, lagen we inmiddels 25 minuten achter op schema. Ons motto is inmiddels "Beter de trein vet missen dan hem met een bezweet hoofd van het rennen uit moeten zwaaien". Een uur later zou er tenslotte weer een nieuwe boemel rijden.

En zo hadden we wat bonustijd in een stad waar we allebei al wel eens eerder waren. Maar niet met elkaar. Keulen. De dom naast het station lag aan onze voeten. Op de weg erheen liepen we tegen een menigte aan die zeer waarschijnlijk voor een artiest stond te juichen bij zijn of haar hotel. Toch wel "schade" voor ze dat ze daardoor niet door hadden dat wij achter ze langs glipten. Het was trouwens sowieso wel even wennen aan de hordes toeristen. Alhoewel de kerk enorm is, voelde het er druk aan. Natuurlijk liepen we er een rondje, want er was genoeg rijkdom te zien, maar we misten gewoon de serene rust die er anders in een kerk kan hangen. We liepen dan ook maar een rondje om de kerk. Zo goed als dat het ging, want er leek wel overal getimmerd te worden. We zeiden gedag tegen al onze fans bij het hotel, die nog steeds met hun gezichten de verkeerde kant op keken. We haalden nog even een theetje en namen de laatste trein voor vandaag: de boemel richting Mainz. 31 stops te gaan. Onderweg bekeken we de kastelen langs de Rijn en de gebouwen in de stadjes en dorpjes. Er werd heel vaak iets extra's omgeroepen, laten we het dienstmededelingen noemen, wat voor ons niet altijd helemaal duidelijk was. We bleven maar even extra alert na zo'n boodschap, want dat we van 2 treinstellen naar 1 gingen, hadden we er wel uit gehaald, maar hoe precies was niet direct duidelijk. Zij naar ons of wij naar hun. We konden gelukkig lekker blijven zitten. De twee uur reistijd vloog voorbij.

We stapten de trein uit in Oberwesel, 1 halte eerder dan waarvoor we betaald hadden. Het gebied is hier namelijk uitermate geschikt om te wandelen en er loopt zelfs een lange afstandsroute van 200 km van Bingen naar Remagen. Wij hadden etappe 3 gekozen in tegengestelde richting: Oberwesel naar Bacharach, met een lengte van 13,5 km. Al snel hadden we de route opgespoord en direct liepen we omhoog in de richting van ons eerste kasteel van dichtbij: Schönburg. Het was niet geopend voor publiek, maar foto's konden gratis genomen worden. Het pad ging verder langs wijngaarden, graanvelden, over heuvels en langs vogelspothuisjes en uitzichtpunten op de Rijn, waar we andere kastelen en dorpjes zagen. Af en toe kwamen we andere wandelaars tegen, maar vooral was het een oase van rust. Het laatste deel was heel erg steil naar beneden naar onze eindbestemming: Bacharach. Inmiddels hadden we er 14,5 km op zitten, die van Sven dubbel geteld mochten worden vanwege het vele stijgen en dalen maar ook de hobbelige ondergrond.

De volgende ochtend namen we het ervan in de eetzaal bij ons hotel. We hadden allebei heerlijk geslapen ondanks de gehorigheid. Of zijn Amerikaanse toeristen nou altijd zo ontiegelijk luid? Aber natürlich was dit een retorische vraag...

We hadden vanochtend nog tijd genoeg om Bacharach te bekijken. Als eerste gingen we op kastelenjacht en daarvoor namen we de trappen langs de resten van de Wernerkapel. Menig kindervoetje kwam ons tegemoet, want het eerste kasteel dat we bezochten is nu in gebruik als jeugdherberg. Maar bij kindertjes zou het deze ochtend niet blijven; er bleek voor ons genoeg wild te spotten op de zelfbedachte route naar de kasteelruïne. Het begon allemaal met een prachtig roodbruin eekhoorntje, dat met al zijn pootjes tegen de witte muur van een huis geplakt leek te zijn. En wij maar denken dat alleen gekko's dat kunnen. Even verderop het pad hield een wat pluiziger beest ons in de gaten. We dachten eerst dat het een groot konijn was, maar toen de kleur niet klopte, hadden we door dat het om een vosje ging. Enigszins alert op zoveel "gevaar" (zouden vosjes een mens aanvallen?), begon Marijke zich te gedragen als een echte ranger en kwam zij al snel een hertje op het spoor. Het beestje lag heerlijk op de heuvel te chillen en leek geen aanstoot te nemen aan onze aanwezigheid. Achteraf gezien snappen we dat best, want zeker heuvelopwaarts had ie tijd genoeg gehad om ons eruit te rennen.

Al dat wild gaf ons een heerlijk middle-of-the-nowhere gevoel, waardoor we ook tot de ontdekking kwamen dat we ons niet aan onze eigen uitgestippelde route hadden gehouden. Met andere woorden, we waren van het padje af geweken. Marijke gaf het stokje over aan Sven en in het dorpje Steeg kwamen we weer op het juiste pad uit. De schrik was groot toen wij daar een wel heel beweeglijk stokje aan de kant zagen en het bleek een slang te zijn die de aardbeving die onze voeten veroorzaakten, wilde ontwijken. "Adder adder adder" waren onze legendarische woorden. Dit was weer eens iets anders dat alle bijtje en vlinders die we gisteren voorbij zagen zoemen en fladderen.

Bij de in de steigers staande ruïne liepen we wat rond. Vervolgens liepen we een andere route terug naar Bacharach, liepen daar wat rond en lunchten op een heerlijk terras. Wat heel noemenswaardig is, is dat we er Bacharacher Tafelwasser bij bestelden, gewoon omdat we ons niet konden voorstellen dat iemand dat zonder agressie kan uitspreken, maar probeer het vooral zelf uit. Verder hadden we alles wel gezien in dit schilderachtige dorp en dus besloten we een trein eerder te nemen richting Keulen en onderweg een tussenstop te maken. Pfoe, dat werden er meer dan 1. Eerst Oberwesel omdat de trein niet verder ging. Stop 2 was Andernach, omdat het er op de heenweg zo leuk uit zag. Maar we werden tijdens het lopen ongeduldig en draaiden ons om, zagen op de terugweg pas een overblijfsel van de stadsmuur, liepen zonder succes 4 broodjeszaken in en weer uit en kwamen pas in de trein tot de conclusie dat we iets verder hadden moeten doorlopen voor meer moois. Ach ja... Stop 3 was Keulen Zuid en pas na trein 4 kwamen we weer bij de Dom van Keulen uit. Waar we wederom in zijn gegaan. Dit keer was het iets rustiger. Op het station vonden we dan eindelijk een maaltje voor onze trein picknick en we dronken er wat bij een koffiebar voordat we naar de ICE gingen. Het geluid van een omroepster van perron 4 en 5 die overduidelijk heul veul koffie op had (Jochem Myjer is er niets bij), kwam ons al tegemoet. En het was hard nodig, al die omroepberichten, want er zaten 2 verschillende treinen aan elkaar vastgekleefd toen zij het station van Keulen Hbf binnen kwamen rijden. Beiden hadden vertraging (wat al stressverhogend werkt). Die werden hier blijkbaar afgekoppeld van elkaar, want ons werd overduidelijk gemaakt dat het voorste treinstel naar Amsterdam verder zou reizen en het achterste naar Brussel. Appeltje, eitje. Dank je, zeer efficiënte omroepdame. En nu moesten de conducteurs nog de passagiers op de hoogte brengen die het niet begrepen hadden, het liefst in een lekker tempo in 4 talen over de luidspreker. Tijd voor een stoelendans van passagiers die in het verkeerde treinstel waren ingestapt. Je zult begrijpen, CHAOS. En slechts 15 minuten vertraging. Dat valt mee.

Uiteindelijk zou de vertraging verdubbeld worden gedurende de reis. Alhoewel de coupé vol zat met ICE-personeel werd er zeer beperkt wat omgeroepen en niet gecontroleerd. ICE daalde verder op onze lijst... Gelukkig konden we op Utrecht overstappen op NS en bracht die met nog een laatste overstap op Den Haag CS weer netjes thuis.

24 t/m 26 september 2024 Trier

24 september 2024: treinperikelen via Koblenz en Cochem naar Trier

Voor dag en dauw vertrokken we naar het station om de eerste trein (van 5:25) naar Amsterdam te halen. Doorgaans zetten wij de wekker niet zo vroeg. Maar we hebben alles over voor een efficiënt kort tripje. Hier moet bij gezegd worden dat we inmiddels allebei enorm veel moeite hebben om het huis te verlaten en twee katten achter te laten die het echt wel door hebben dat we WEER weggaan. Of het moet onze fantasie zijn die uitlegt dat Silver een scène uit "Puss in Boots" nabootst. Gelukkig hebben we inmiddels een perfect team van oppassers verzameld en zou juist Silver in z'n pootjes mogen knijpen dat we WEER weggaan, want voor hem betekent het over het algemeen dat hij juist meer eet dan als we er zijn. Vaya komt er wat dat betreft heel wat minder vanaf.

Na een uurtje kwamen we, geheel volgens dienstregeling, aan in Amsterdam. Vanaf daar hadden we een reservering voor de ICE naar Dösseldorf. Allememachies, het leek wel of we in Amerika waren beland. Voor ons was het wel een beetje vroeg voor het volume van enkele dames van het gezelschap. Gelukkig hield dat na vertrek op. Even verderop kwam er in Utrecht een schoolklas de wagon in en zat de trein bommetjevol. En bij het eerste-de-beste station in Duitsland (Oberhausen) stroomde het weer leeg. De conducteur had er rekening mee gehouden dat we grenscontrole zouden krijgen vandaag, dat onlangs ingesteld is door Duitsland. Maar zowel in Enmerich als Oberhausen bleef het rustig. En zo kwamen we, tegen verwachting van de conducteur in, netjes op tijd aan in Dösseldorf, waar we behoorlijk wat overstaptijd hadden.

De volgende geboekte ICE bracht ons naar Koblenz. Onderweg vroegen we ons nog even af of we wel in de juiste trein waren gestapt, omdat het station dat we in Keulen aandeden een andere was dan de oorspronkelijke route en station Bonn helemaal ontbrak vandaag. We liepen behoorlijke vertraging op (richting het uur), maar dat was dit keer niet zo erg, omdat we niet gebonden waren aan de volgende trein.

We liepen even Koblenz in, omdat Sven Marijke graag de Deutsches Eck wilde laten zien. Op deze plek mondt de Moezel in de Rijn uit. En er staat een enorm standbeeld van keizer Wilhelm I. Op zijn paard. Het was een leuke pitstop.

We kwamen mooi op tijd op het station om de eerstvolgende trein richting Cochem te nemen. Deze plaats hadden we namelijk ingepland als tussenstop onderweg richting Trier (plan B). Het leek ons niet zo'n strak plan om ons vandaag aan plan A te houden, wat 17 km wandelen inhield van Kordel naar Trier. Zelfs zonder regen zou dit oppassen geblazen zijn. En regen is er hier en daar wel voorspeld.

De trein ging langs de Moezel en binnen 5 minuten hadden wij ons 2 keer verplaatst qua zitplaats, omdat we zo graag eersterang wilde zitten. Maar onze theorie aan welke kant de Moezel was, bleek niet te kloppen, omdat we vrijwel direct na het verlaten van het opstapstation via een brug naar de overzijde van de Moezel reden. We reden langs kleine plaatsjes en zagen kasteeltjes. Voor we het wisten waren we na 50 minuten aangekomen in Cochem. Daar was Sven al eens eerder geweest een jaar of 20 geleden. Hij herkende het nauwelijks meer terug. We kregen een Colmar déjà vu: het was er vol met toeristen die allen hun parapluutjes hadden opengeklapt voor de 2 druppels regen die vielen. Cochem zag er schilderachtig uit, maar wij knappen vaak af op de drommen toeristen. We besloten te lunchen en vonden een plek langs de Moezel, waar er ook vegetarische opties waren. Het werd Flammkuchen. En na de lunch zochten we het kasteel op. Ondertussen was het harder gaan druppelen, waardoor we met ons hoofd in de wolken liepen. Het kasteel zag er van buiten heel mooi uit. En toch besloten we de begeleide tour over te slaan. We liepen weer terug naar het station om het laatste deel van de reis van vandaag af te leggen naar Trier.

Door de stad liepen we richting ons hotel. We zagen al wat glimpsen van bezienswaardigheden. Helaas was het wel harder gaan regenen, dus we stonden er nog niet lang bij stil. Na het inchecken besteedden we wat tijd om uit te zoeken waar alle bezienswaardigheden om ons heen waren en zochten een plek uit om te dineren. Het werd een Aziatsch veganistisch restaurant en de rijsttafel was genoeg voor ons. Om ons heen zagen we tafeltjes die doggie bags mee kregen, maar ons lukte het om alles daar op te peuzelen.

Om het eten te laten zakken, liepen we nog even wat door de stad. Er waren gebouwen prachtig verlicht. Zoals de dom en de zwarte poort. Maar daarover morgen meer.

25 september 2024: frogs during breakfast und rutschgefahr in Trier

Bij het inchecken bij ons hotel was ons gevraagd wanneer we wilden ontbijten. We konden uit 2 tijdsloten kiezen en kozen de vroegste optie: tussen 7 en 8. Toen we om 7:15 eindelijk beneden aankwamen, waren we de eersten die kwamen eten. Dat vonden wij een walhalla, omdat we zo het beste tafeltje konden uitkiezen. We werden omringd door ons aanstarende kikkers. We hadden gisteren al wel ontdekt dat het handelsmerk van het hotels iets met kikkers te maken heeft. Vanochtend ontdekten we ze overal. Kikkers met uitpuilende ogen, roze kikkers, kermit de kikker, grote kikkers, kikkerschilderij, kikkerbeeldjes, kikkers op de theemok, we konden het zo gek niet bedenken. Natuurlijk viel het ons extra op met zo weinig afleidingen van andere mensen en het ontbreken van achtergrondmuziek. Voor we het wisten zaten er opeens 20 mensen om ons heen en was het ons signaal om te vertrekken.

Onze weerapp leerde ons dat we vooral vóór 13:00 onze buitenactiviteiten konden plannen, omdat de kans op buien dan wel behoorlijk groot zou zijn. En dus struinden we om 8:15 al door de straten van Trier. Onze tactiek was om eerst de verst uitgezochte bezienswaardigheden vanaf onze lokatie te bezoeken. Met als eerste een bovengrondse bunker uit de tweede wereldoorlog, gebouwd voor ambtenaren, met een bomafwerend schuin dak en zonder ramen. Dat zag er maf uit. De petten kwamen uit de tas, omdat, helaas, de eerste druppels al vielen. We lieten ons niet verjagen en liepen naar een oude Romeinse brug over de Moezel, waarvan de bogen er inderdaad oud uit zagen. Vervolgens kwamen we uit bij de resten van de op 1 na grootste Romeinse thermen gebouwd in de 2e eeuw. Trier wordt ook wel een openluchtmuseum genoemd en dit was een goed begin.

Vervolgens gingen we op weg naar de Benedictijnerabdij Sint Mattias (met het graf van apostel Mattias), wat er prachtig uit zag en vredig bij lag. Waarschijnlijk bezoeken niet veel toeristen deze plek, omdat het wat uit het centrum ligt. We liepen een rondje over de begraafplaats en stippelden onze vervolgroute uit (waar zouden we toch zijn zonder Google Maps). We kwamen onderweg naar het amfitheater hier en daar wat gave street art tegen op muren en in tunnels (betreden op eigen risico vanwege gladheid). En toen we bijna bij ons einddoel waren, lieten we (lees: vooral Marijke) ons afleiden door de resten van de poort van de Keizerthermen. Marijkes motto van vandaag was: pak mee wat je pakken kan. En dus gingen we het terrein van het Romeins badhuis op, wat door UNESCO als werelderfgoed wordt aangemerkt. Het was interessant, vooral het doolhof in de kelders. En elke keer als we bij dit soort bezienswaardigheden lezen over de ingenieuze snufjes die zo enorm lang geleden bedacht zijn, staan we daar versteld van.

En daarna was toch echt het amfitheater aan de beurt (ook UNESCO). Daar is op het eerste oog niet veel meer overgebleven dan de arena en helling waarop ooit de tribunes waren. Het maakte het voor ons moeillijk om te overzien hoe groot het geweest moet zijn ten opzichte van eerder door ons bezochte bouwwerken. Daarom hebben we ff wat research gedaan en op een rijtje gezet.

Toch wel groter dan verwacht! Wat daarnaast verrassend was, was dat de kelder onder de arena toegankelijk was voor publiek. Heel geinig. Overigens is ook heel speciaal dat de stenen die ooit de tribunes vormden, geroofd zijn om elders gebouwen van te maken en dat het gebied rondom de arena zelf gebleven is.

Onderweg naar hartje Altstadt liepen we nog langs het keurvorstelijk paleis en de basiliek van Constantijn (met een waanzinnige expositie over de apocalyps), waarna het aardig begon te plenzen. Tijd om binnen te lunchen dus, waarvoor we een kattencafé uitkozen. We hoorden een krijs toen we net neergestreken waren en dit bleek een baby te zijn die blijkbaar bijna alle katten had verjaagd, want we zagen er maar 1 tijdens ons bezoek. De lunch was weer volledig plantaardig en de gerechten hadden hilarische namen met allerlei verwijzingen naar katteneigenschappen. En het smaakte heerlijk.

Toen de ergste druppels voorbij waren, gingen we weer op pad en bezochten eerst het Romeins museum. Twee chagrijnige medewerkers lieten ons niet echt warm lopen, maar er waren interessante dingen te zien in het museum, zoals oude mozaïken. We hadden er nog wel langer zoet kunnen zijn, maar ons concentratievermogen was inmiddels wat afgezakt na al die mooie dingen die we vandaag al gezien hadden. En bovendien was het lijstje nog niet klaar.

Gisteravond hadden we de dubbele kerk al gespot (wederom vallend onder UNESCO), ook al hadden we er toen half in de regen, half in het donker, geen 2 kerken in herkend. Bij daglicht lukte het beter om de dom en de onze-lieve-vrouwenkerk van elkaar te onderscheiden. Niet alleen zijn deze twee kerken tegen elkaar aan gebouwd, er is zelfs een doorgang van de ene naar de andere kerk. Overigens was deze shortcut vandaag gesloten. Vooral de dom was van binnen een lust voor het oog. Ook was er aandacht voor het in deze kerk bewaarde gewaad dat Jezus als laatste droeg voor de kruisiging. En we liepen door de kloostergang met een mooie tuin.

Als laatste op de UNESCO-verlanglijst was de Porta Nigra, oftewel zwarte poort. Gisteren was deze met verlichting al indrukwekkend; vandaag zagen we de zwarte kleuren van dichtbij nog beter in het daglicht. Het verhaal van de poort is op zich wel bijzonder. Ooit is deze gebouwd in de tweede eeuw van zandsteenblokken die een gele kleur hadden. Bij de bouw is in plaats van cement gebruik gemaakt van ijzeren krammen om de blokken te verbinden. Deze krammen zijn voor een deel gestolen in de Middeleeuwen. Ook andere onderdelen van de poort werden gebruikt voor andere bouwprojecten, totdat bewoner Simeon na zijn dood als heilige vereerd werd en de poort werd verbouwd en omgedoopt tot dubbelkerk. Zodoende bleef de poort gespaard van verder onheil. In het begin van de 19e eeuw bepaalde Napoleon dat de oorspronkelijke functie van de poort in ere hersteld moest worden en zodoende is de dubbelkerk, zij het pas jaren later, verdwenen. Restanten zijn nog altijd zichtbaar voor wie daar oog voor heeft. Over het zwart worden van de stenen bestaan verschillende theoriëen. Het boekje, dat wij kregen bij het entreekaartje, heeft het over kleine organismen die ervoor verantwoordelijk zijn, terwijl een reiswebsite rept over vervuiling. Het maakt eigenlijk niet veel uit. Wat voor ons vandaag de dag zichtbaar is, is heel wonderbaarlijk.

Via kerk St Gangolf liepen we terug naar het hotel om even de benen wat rust te geven en ons op te frissen voor het diner. Het werd dit keer pizza, vlakbij. En we maakten plannen voor morgen om daarna terug te lopen naar ons hotel. Aldaar keek Sven vanavond pas echt goed in de gootsteen in onze badkamer om uit te roepen: "Verrek, zelfs op de afvoerstop staat een kikker!"

Voor het laatste deel van dit verhaal zie hier.