• Bark Europa, Sunrise
  • Bark Europa, Sunset
  • Bark Europa First Iceberg
  • South Georgia, Rosita Harbour
  • South Georgia, Rosita Harbour, Giant Petrel
  • South Georgia, Possession Bay
  • South Georgia, Shackleton's Walk, Gentoo Penguins
  • South Georgia, Walk Stromness to Leith
  • South Georgia, Maiviken
  • South Georgia, Walk Maiviken to Grytviken
  • South Georgia, Grytviken, Elephant Seal
  • South Georgia, Grytviken
  • South Georgia, Cobblers Cove, Macaroni Penguins
  • South Georgia, St Andrews Bay
  • South Georgia, St Andrews Bay, King Penguins
  • South Georgia, St Andrews Bay, King Penguins
  • South Georgia, Will Point, King Penguins
  • South Georgia, Will Point, King Penguins
  • South Georgia, Gold Harbour
  • South Georgia, Gold Harbour

Zuid-Georgia

The Roaring Forties - Marijke on the way to South Georgia Part 1

Bark Europa, 40 knots of wind

Het is dag 5 van de zeiltrip en we zijn gegrepen door windvlagen die met 40 knopen (75 km per uur) om onze oren razen. De golven zijn indrukwekkend hoog! Voor het eerst sinds we zijn vertrokken uit Montevideo heb ik het gevoel dat dit oceaangeweld ook voor de vaste crew uitdagend is. Het is overweldigend hoe fijn zij met elkaar omgaan, hoe geduldig ze met ons zijn en hoe acrobatisch ze bewegen op een schip dat alle kanten op lijkt te stuiteren.

Bark Europa, 40 knots of wind

Van dag 3 en 4 heb ik niet erg genoten, omdat ik tussen de dates met mijn gele emmertje en het alleen maar in 1 positie kunnen liggen in mijn kooi mezelf heb moeten dwingen om te eten. Omdat dit zachtgezegd niet van harte ging, biggelden de tranen op een goed moment over mijn wangen. En dan was daar Günilla, die veelbetekend naar me glimlachte en me een knuffel gaf. Ze zeggen dat het allemaal beter wordt...

En ook nu, bij windkracht 8, voel ik me niet helemaal stabiel, maar ik heb mezelf er vandaag toe gezet om eindelijk ook eens mee te doen met het lopen van de wacht. Of de timing zo goed is, is een tweede, want net op het moment dat ik er, gekleed in veiligheidsharnas, klaar voor sta, besluit de vaste crew de zware stormluiken te sluiten. Dit is niet geheel ondoordacht, aangezien het lijkt alsof de hele oceaan over de reling komt zetten. We zijn de Roaring Forties (wat verwijst naar het spookachtige weer binnen de breedtegraad in de 40) binnengevaren en dat zullen we weten ook!

Bark Europa, Climbing the Rigging

Na het sluiten van de stormluiken blijkt het een extra grote uitdaging te zijn om naar het roer te komen, waar ik de komende 40 minuten samen met PC uit Noorwegen helmdienst heb. Normaalgesproken kunnen we daar snel komen via de verschillende dekken buitenlangs, maar nu moeten we binnendoor, door de gangen waar de hutten aan grenzen. Door de enorme deining word ik alle kanten opgeslingerd. Het moet er op z'n minst clumsy hebben uitgezien, hoe ik me stuiterend van de linker- naar de rechterkant de gang door worstel. En daarna moet ik dwars door het domein van de kapitein zien te komen. Eenmaal buiten op het achterdek (ook wel poepdek genoemd) zeker ik me aan 1 van de veiligheidslijnen, die al aan het einde van dag 2 zijn aangebracht, en probeer op mijn voeten te blijven staan naast het roer. Om mij heen zie ik 360 graden aan woeste, blauwe oceaan met indrukwekkend hoge golven waartussen ons kleine schip zich een weg probeert te banen. De golven slaan wit uit op het moment dat ons schip de golven even de baas lijkt te zijn. Wow, wat voelt dat geweldig!!! Een moment ervoor was het best wel beangstigend om het schip zo te zien hellen, maar daarna geeft het juist een enorme kick om te zien dat we natuurlijk niet zomaar kapseizen. En zelfs met dit weer klimmen vaste crewleden de mast in om zeilen vast te binden, aangezien we bij deze natuurkracht liever niet zo veel zeilen gebruiken. Nu hebben wij het beklimmen van de mast op dag 2 zelf ook met succes mogen uitproberen, maar toen was er weinig wind en scheen de zon nog.

Bark Europa, Early Sunrise, 05:12

Na de wacht besluit ik dat het beter voor me is om mijn kooi weer in te duiken en daar raak ik opnieuw bevriend met mijn gele emmertje. Terwijl ik van de ene naar de andere kant in mijn kooi word geslingerd, hoor ik vanalles door het schip gelanceerd worden. We slapen naast de keuken (galley) en regelmatig lijkt het of 1 van de grote pannen de hele keuken door schuift. Servies sneuvelt en later hoor ik dat er aardig wat van de bloemkool, dat vanavond op het programma had moeten staan, verloren gaat. De dokter wordt opgeroepen vanwege een gevalletje vingers tussen de deuren en hulp wordt gevraagd als een kleine overstroming zich in het deckhouse voordoet. Ook in onze hut vliegt alles wat niet vastgeketend is langs mijn oren. Ik realiseer me hoe hard dit leven is.

En het schijnt dat dit nog maar het begin is...

Inside my bubble - Marijke on the way to South Georgia Part 2

Op het voordek van de Bark Europa kijk ik om mij heen tijdens mijn ochtendwacht: 360 graden bestaande uit water, dat lijkt te stoppen waar de lucht begint. Om mij heen is het nog vrij stil; het leven op het schip moet nog op gang komen.

Bark Europa, Sails

Dit is mijn bubbel waarin ik mij nu ruim een week bevind. De oceaan is nooit hetzelfde; golven komen gedurende de dag in verschillende maten en vormen op ons pad. Soms zijn ze ons goed gezind en laten ons slapen als baby's, maar op andere momenten kijk ik vol ontzag naar de enorme omvang ervan. Als ik dan even vergeet dat ik 1 hand voor het schip moet reserveren, heb ik er weer een prachtige blauwe plek op mijn been bij. Of mijn rug. Arm. Schouder. Voet. Toch voel ik mij hier veilig, zelfs als de oceaan ons lijkt te willen grijpen, als indrukwekkend veel water zich over de reling perst.

Wind bepaalt voor een belangrijk deel hoe de dag eruit ziet. Zowel een verandering in windrichting als windsnelheid kan ons bezig houden met het bijzetten, hijsen of strijken van zeilen. Ik heb geleerd dat het vasthouden aan een plan voor de korte termijn niet een eigenschap is die op het schip van pas komt. Ons grote doel (voor dit gedeelte van de reis) is South Georgia bereiken, maar als vandaag bedacht wordt om 200 mijl af te leggen en een tegendraadse stroming steekt daar een stokje voor, dan stel je de plannen bij. Zoals kapitein Eric het zo mooi verwoordde: "Als we vanavond echt te maken krijgen met de voorspelde 40 knopen tegenwind, dan stoppen we het schip en gaan slapen."

Bark Europa, Early sunrise, 4:36

Het leven is zo heerlijk simpel aan boord. Ik maak een plan om op het beste moment van de dag te gaan douchen en als later blijkt dat het weer, en daarmee de deining, steeds vervelender wordt, dan stel ik het badderen gewoon een dagje uit. Van schone sokken aantrekken kan ik ook intens genieten. Een ander geluksmoment was het moment dat ik na een aantal dagen op zee daadwerkelijk weer trek kreeg in al het lekkers dat hier in de keuken wordt bereid.

In mijn bubbel ben ik niet bezig met nieuws dat ik van nu.nl afpluk of met sociale media. Op deze plek wordt met elkaar gepraat over hoe de wacht was of hoe het vandaag met een ander gaat. En natuurlijk wordt er trots gedeeld dat team rood de eerste ijsberg gezien heeft. Alhoewel het zonder foto toch enigszins in twijfel wordt getrokken. En ook zonder digitale hulpmiddelen is een dergelijk nieuwsbericht snel verspreid. Ik merk dat ik, meer dan thuis, echt contact maak met de andere 55 mensen in mijn bubbel. Het gebeurt regelmatig dat er diepgaande gesprekken op gang komen met mensen die ik 10 dagen geleden nog niet kende en die ik thuis op straat waarschijnlijk niet eens had opgemerkt tijdens het passeren op straat. Het zal er wel mee te maken hebben dat we, toen we elkaar amper 24 uur kenden, al geluiden van elkaar gehoord hebben die ik thuis niet van heel veel anderen gehoord heb. En als je er ervaring mee hebt hoe ellendig je je kunt voelen aan het begin van een zeereis, dan heb je direct een band met elkaar.

Bark Europa, Sails

Wat misschien nog wel het fijnste is in mijn bubbel, is dat tijd er helemaal niet toe doet. Voor iemand die constant bezig is met tijd, is dit enorm fijn. Mijn telefoon staat uit en horloge ligt nog thuis. Dus als ik midden in de nacht wakker word en niemand heeft mij nog gewekt voor mijn volgende wacht, dan draai ik mij weer om en doe mijn ogen weer dicht.

We zijn al dagen geen schepen tegengekomen. En vliegtuigen heb ik ook al lang niet meer gezien. Binnen mijn bubbel is er, buiten het schip, alleen natuur. Soms worden we uren gevolgd door een groep dolfijnen. Zij lijken ons schip even interessant te vinden als wij hen. Ik kan ook uren lang naar de vogels turen, zoals zij bewegen op de wind. Ik realiseer me dat zij eenzelfde state of mind hebben als ik op dit moment: zij kunnen niet lang vliegen bij windstil en blijven op zulke momenten liggen dobberen op de golven, wachtend op betere winden. Wat heerlijk om dingen te nemen zoals ze komen. In deze bubbel houd ik het nog wel even uit!

Sea legs - Marijke on the way to South Georgia Part 3

Bark Europa, Sunset, 18:03

Het leven op zee is zoveel fijner als je ingeslingerd bent! Eerlijk gezegd is "ingeslingerd" een woord dat ik nog nooit eerder gehoord had, voordat we deze reis geboekt hadden, maar op de één of andere manier kon ik de eerste keer dat ik het woord hoorde al wel begrijpen wat het betekende. Nu ik eenmaal uit eigen ervaring weet hoe het voelt om ingeslingerd te zijn, is het een wonder op zichzelf. De dag waarop ik merkte dat ik was ingeslingerd, kwam 2 dagen na de 40 knopen wind. Het was een verschil van dag en nacht! Waar ik eerder liever niet naar het klotsende water keek dat regelmatig tegen de patrijspoortjes gutst, kan ik het nu zelfs uitvoerig bestuderen. Eerder was eigenlijk iedere beweging van het schip vervelend, maar als ik nu niet buiten ben, moet ik af en toe even goed opletten of we eigenlijk nog wel bewegen. Maar natuurlijk bewegen we altijd. In het begin heb ik enorm veel moeite gehad om binnen te zitten, vooral in het deckhouse, waar de ramen zo groot zijn, dat het haast onmogelijk is om de beweging van de boot niet te merken. Nu merk ik het gelukkig lang niet altijd meer, zodat ik gewoon ook een boekje binnen kan lezen. Het is wel zo prettig, omdat we steeds verder naar het zuiden varen en de buitentemperatuur geleidelijk daalt.

Ik merk dat ik wat steviger op mijn benen sta en mijn balans in rustige waters zelfs kan vinden zonder me aan alle touwen vast te houden. Ik train spieren die ik nog nooit eerder heb getraind, doordat ik naast rechtop ook vaak zijwaarts schuin sta of naar voren of achter bungel. Ook raak je vanzelf bedreven in het vasthouden van een kop hete thee of een koppie soep: tot 45 graden schuin houden, zodat het er niet overheen klotst. Elke morgen als je wakker wordt, is het weer een verrassing waar je je in je kooi bevindt, wat soms de hoek tussen de wand en het matras is, als we erg schuin varen.

Bark Europa, So many lines

Het grote voordeel van ingeslingerd zijn, is dat ik veel meer van alles om me heen kan genieten. Ik draai inmiddels volledig mee in het wachtsysteem, waarbij de dag verdeeld is in 5 wachten van 4 uur en 2 van 2, zodat de tijden waarop jouw wachten zijn elke dag verschillen. Er zijn 3 verschillende teams en wij zitten in team blauw. Het is het leukste team van de tijdelijke crew, omdat we binnen ons team (nog) geen last hebben van onderlinge spanningen, die er wel lijken te zijn binnen de andere teams. Onze standaardtaken bestaan uit op de uitkijk staan op het voordek en sturen op het achterdek. Daarnaast kan het takenpakket per wacht worden uitgebreid met zeiltaken die op dat moment noodzakelijk zijn, dus regelmatig staan we met de touwen in handen. Ik ben nog niet zo gevorderd dat ik ook daadwerkelijk weet welke van de meer dan 250 lijnen nodig zijn voor welk zeil en aan welke moet worden getrokken en welke gevierd moet worden. Ik vind het eigenlijk net zo fijn om opdrachten te krijgen die ik dan naar beste eer en geweten uitvoer. Hoe meer theorie ik hoor over het hele zeilgebeuren, hoe meer het me verwart, maar gelukkig zijn er anderen die er beter in zijn dan ik. Het kan ook voorkomen dat er keukenwerkzaamheden te verrichten zijn, zoals aardappels schillen voor 56 man. 4 uur op wacht staan is soms voorbij voordat we het door hebben en op andere momenten, zoals, de 4 tot 8 nachtwacht vind ik niet om door te komen. Ik blijf meestal de hele wacht slaperig. Sven en ik zijn tot nu toe nog geen enkele keer samen op wacht ingedeeld, waardoor we elkaar soms gedurende de hele wacht niet zien of spreken.

Het wachtsysteem zorgt ervoor dat je idee van dag en nacht volledig van slag raakt. Het is soms lastig om te achterhalen of iets nu gisteren of vandaag is gebeurd. Vooral als je je slaap ophakt in 2 of 3 verschillende stukken. En tanden poetsen kan een handeling zijn die eigenlijk op ieder moment van de dag (of nacht) plaats kan vinden. Eten doen we inmiddels ook de hele dag door. Een zeil van 1.200 kg hijsen is hier een goed excuus voor.

Doordat er altijd wel iemand wakker is en altijd wel iemand slaapt op het schip, is het op het moment prima vol te houden met 56 mensen op een schip met dezelfde meters aan lengte schip. De onderlinge sfeer is over het algemeen ontspannen, ook omdat we natuurlijk allemaal een avontuurlijke instelling hebben. Er wordt op een fijne manier op elkaar gepast, doordat we echt aandacht aan elkaar schenken. En als iemand z'n bord niet helemaal leeg krijgt, dan wordt het restje aan een ander gedoneerd; er wordt niet verspild. Onze 2 roomies, een stel uit Canada, zijn fijn om mee samen te leven op een oppervlakte van 9 vierkante meter. We houden rekening met elkaar door op de slaaptijden van de ander zo min mogelijk geluid te produceren en we vertellen elkaar wanneer we gaan douchen, zodat we ook nog een soort van privacy hebben. Jesse heeft zelfs voor de hele hut high tech oordopjes meegenomen, om te kunnen slapen door het gesnurk van Alan heen. Van tevoren is het wel spannend hoe het hele sociale gebeuren gaat verlopen natuurlijk, maar het is ons allebei enorm meegevallen.

Bark Europa, Another Day at the Helm

Tijdens kalm weer zijn de maandelijkse fire drill en man overboard drill langs gekomen. Scheepsdokter Hans ging tijdens de brandoefening helemaal op in zijn rol, toen bleek dat 1 van de vaste crewleden na het laten aanbranden van de soep door een openstaand luik was gevallen, waarbij hij een elektrische schok had gekregen. De "man" overboord was een boei, die we binnen 10 minuten gered hebben, waarbij iedereen zijn steentje heeft bijgedragen. Mijn bijdrage bleef beperkt tot het trekken aan 1 touw (omdat alle zeilen gestreken moesten worden) en verder enorm veel lachen. Oh ja, ik heb ook nog een tijd naar de boei gewezen, zodat we 'm niet uit het oog verloren. Het lijkt me wel het beste als iedereen gewoon aan boord blijft, want het zal geen pretje zijn als er een echte man overboord raakt. Zeker niet onder zware weersomstandigheden.

We hebben de afgelopen dagen opnieuw ondervonden dat het weer razendsnel kan omslaan. De wind trok binnen enkele tientallen minuten aan tot 50 knopen (95 km per uur) en op dat moment had onze wacht dienst en moest helpen om de zeilen binnen te halen. Het was heel erg zwaar om dit voor elkaar te krijgen en er brak iets af van 1 van de zeilen, dat enorm aan het klapperen was. Water stroomde aan alle kanten over het dek en ook de kok en engineers kwamen helpen. Op een gegeven moment werd het gevaarlijk aan dek en ben ik naar binnen gegaan, terwijl Sven nog even volhardend bleef helpen. Een ander zeil scheurde en we raakten volledig van koers. Het schip bleef vervolgens alleen drijven (en rollen), net zo lang tot het rustig genoeg was om weer op de juiste koers te komen. Gelukkig bleef het diner deze keer in mijn maag.

Het meest bizarre is dat zo'n weersverandering ook andersom plaatsvindt en de volgende dag was de wind bijna verdwenen. Het duurde wel nog even voordat de golven waren gekalmeerd, maar toen dat eenmaal zover was, konden we lunchen op het maindeck. Zonder jas.

Bark Europa

Het lijkt erop dat we South Georgia volgens planning gaan bereiken. De spanning stijgt hierdoor op het schip en verplichte briefings worden bijgewoond, films bekeken en sinds enkele dagen draait de stofzuiger overuren. Kleding moet namelijk ontdaan worden van troep die niet mee mag naar South Georgia, omdat dit de omgeving kan beïnvloeden.

Aan het weer kunnen we ook goed merken, dat we ons al begeven in Antarctisch gebied: de watertemperatuur is in korte tijd gedaald van 10 naar 2,5 graden. Daarnaast zijn er walvissen, zeehonden en natuurlijk ijsbergen gesignaleerd. Er schijnen ook zeeolifanten gehoord te zijn, wat voor een enkeling tijdens onze nachtwacht overkwam als een geest van een verdronken zeeman. Ach ja, het schijnt dat raar doen 1 van de onderkoelingsverschijnselen is.

Svens journey - On the way to South Georgia Part 4 (final)

Bark Europa, Albatross

Aangezien Marijke en ik elkaar tijdens het de eerste oceaangedeelte van de reis nogal eens zijn misgelopen, heb ik mijn eigen dagboek naast haar verhaal gelegd. Hieronder kun je lezen welke zaken zij niet kon vertellen, omdat ze er niet bij was. Of zaken die zij gewoon vergeten is te vertellen.

Dag 5.
Tijdens de avondwacht ga ik door het wheelhouse, waar ik tegen kapitein Eric de Viking aanloop. "Goedenavond, ik mag op wacht," zeg ik. Waarop het geamuseerde droge antwoord volgt: "Jij hebt geluk." Als mijn team genoot Chris op dat moment naar beneden komt, voegt hij er nog aan toe: "Kijk hij komt van wacht."

Bark Europa, Sunset, 19:23

Dag 7.
Om half elf gaf Nilla een lezing over oceanografie en dan met name over stromingen. Dit was echt heel interessant. Het gaf heel globaal een idee hoe de stromingen werken en dan met name in de de stille zuidzee. Na de lezing bleef ik even babbelen met Nilla. Zij heeft een mooie kijk op het leven en hoe je moet doen waar je gelukkig van wordt. Zij vertelde dat ze een tijdje in de ouderenzorg heeft gewerkt en dat ze altijd hoorde dat het enige waar mensen spijt van hadden was dat ze iets nooit hadden gedaan of op z'n minst hadden geprobeerd.

Bark Europa, Welding Peder

Dag 10.
Om half vijf 's ochtends stond ik op lookout. Het was waterkoud. Peder vroeg of ik kon helpen met het verwijderen van een kapot blok aan de yard van de forecourse. Dit hield niet veel meer in dan een lijn vasthouden die hij vastknoopte aan de ijzeren ketting van de sheet. Deze trok hij er vervolgens uit, zodat hij het blok kon verwijderen. Er bleek een stuk te zijn afgebroken. Ze hadden geen reserve, dus deze moest gerepareerd worden. Dit was uiteindelijk binnen een half uurtje gedaan, want toen stapte Peder het deckhouse binnen met het bericht dat we iets cools gingen doen. Om het gerepareerde blok weer te bevestigen moest het gelast worden. Aangezien het veel makkelijker was om dit aan dek te doen, wilden ze de yard kantelen. Hoe wisten ze niet precies, want dit had de crew nog nooit gedaan. Hoe ze het uiteindelijk voor elkaar kregen, weet ik niet precies, maar het ging best snel. We moesten aan wat lijnen trekken en opeens lag de yard gekanteld. Tijdens de volgende lookout konden Justin en ik mooi volgen wat er gebeurde. Zoals wel vaker het geval is met zeilmanagement, ging dit gepaard met de nodige meligheid. Zo was de theorie dat kapitein Eric zou gaan lassen, maar toen hij uiteindelijk tevoorschijn kwam zonder lasapparaat maar met een camera om het gebeuren vast te leggen, was dit best humoristisch. Ook het feit dat Peder met een zwarte deken om stond bij het lassen, waardoor hij wat weg had van Batman, zorgde bij mij voor de nodige hilariteit.

Dag 11.
Tijdens de dogwatch hadden Titus en PC aan het roer vreemde geluiden gehoord. Het leek op een mens en dus hadden ze er maar de geest van een verdronken zeeman van gemaakt. Ik hoorde het later ook. Eerst dachten we dat het dolfijnen waren, omdat die nog wel eens vreemde geluiden willen maken, maar waarschijnlijk waren het elephant seals. Mijn resterende twee diensten draaide ik met Shioban. Daar had ik nog niet zoveel mee gesproken, maar dat werd nu goed gemaakt. We praatten over reizen, zeilen en studie. De tijd vloog voorbij. Aan het roer ging het nog even mis. Shioban wilde de koers corrigeren, maar draaide het roer de verkeerde kant op. Onze koers moest 160 zijn, maar de richting stond op een goed moment op 89. Ik gooide met alle macht het roer naar stuurboord, maar het corrigeren ging niet snel. Ik was ook even bang dat het niet verder ging en we het schip niet meer op koers zouden krijgen zonder iets met zeilen te moeten doen. Kapitein Eric kwam dan ook aan dek om te vragen wat er mis was gegaan. Shioban begon zich direct te verontschuldigen. "Draaide je het roer de verkeerde kant op?" vroeg hij droogjes. En vervolgens keek hij omhoog en zei: "Goh ik hoop dat die lijn het houdt." Gelukkig begon het schip weer langzaam op koers te komen. Wij hadden al visioenen dat alle zeilen bijgesteld moesten worden. Het liep dus gelukkig met een sisser af. Eric merkte nog op dat hij maar naar buiten was gekomen omdat de maan aan de verkeerde kant stond. Tegen het einde van onze dienst kwam hij nog even melden dat er een grote ijsberg voorbij kwam. Hij liet het op de radar zien. Een langwerpige witte vlek stelde een ijsberg van 1.8 mijl voor. Hij was wel 12 mijl verderop en dus niet zichtbaar. Hoewel ik hier best van onder de indruk was, stelde dit blijkbaar niet veel voor. Eric zei dat hij nog een satelliet foto had van een ijsberg die naast South Georgia dreef met grofweg dezelfde omvang. Dat zette het wel even in perspectief. En daarmee was ook de tijd voor bed aangebroken.

Bark Europa, Sunset, 19:25

Dag 12.
Deze morgen hadden we de acht uur wacht. Het is een mooie ochtend. Blauwe lucht met een langzaam opwarmend zonnetje. In de verte is een ijsberg zichtbaar. Een groot blok ijs wat van boven netjes lijkt afgeschaafd. Navraag bij de kapitein hoe groot dit blok is, levert ons het antwoord "anderhalve mijl" op. Daarnaast is hij ongeveer tachtig meter hoog. We komen langzaam dichterbij het gevaarte. Zo kunnen we steeds meer details onderscheiden. Ook zien we steeds brokken er vanaf storten. Ik vraag me af of dit hetzelfde geluid geeft als bij een gletsjer, alsof het dondert. We komen niet dicht genoeg in de buurt om dit vast te stellen. Later in de ochtend heb ik mijn enige dienst, lookout. Dat is nu wat interessanter omdat er ijsbrokken ronddrijven die zijn afgebroken van de ijsberg. Als deze groter zijn dan 1 van de katrollen met touw die op het dek staan, dan moeten we dit rapporteren aan de officier op dek. In de verte doemt alweer de volgende ijsberg op. We komen geen gevaarlijke brokken op ons pad tegen. Wel rapporteren we een wat groter stuk, maar dat drijft ver aan bakboordzijde voorbij.

26 november - day 1 in South Georgia

South Georgia, Rosita Harbour, Fur Seals (female and pup)

Vannacht hebben we door kunnen slapen, omdat de wachten waren opgeheven. Er was niet veel werk meer te doen, nu we het laatste stuk naar South Georgia volledig op de motor aflegden. Bij het opstaan zagen we dan toch eindelijk na 12 dagen weer eens land. Na het ontbijt zijn we buiten een kijkje gaan nemen: extreem landschap, extreem weer: tot 55 knopen windvlagen vanwege de katabatische winden die de gletsjer af kwamen rollen. Landen in die baai (Right Whale Bay) ging het duidelijk niet worden. De teleurstelling onder medepassagiers was duidelijk te merken. En natuurlijk, wij willen ook aan land, maar de ervaring om op het dek de ontoegankelijkheid van dit gebied door je haren te voelen razen, maakte dit ook al erg speciaal. We zagen in de verte een grote kolonie koningspinguïns op de stranden en ook in het water waren deze wezentjes behoorlijk actief. Er waren ook veel zeehonden in het water.

South Georgia, Rosita Harbour, Fur Seal (male)

Zoals al eerder gemerkt: als plan A niet lukt, dan gaan we gewoon voor plan B. Tijdens de lunch voeren we verder naar Rosita Harbour. Dit lag iets meer beschut en terwijl het licht begon te sneeuwen, werden de zodiacs te water gelaten. Even later voelden we na 12 dagen weer vaste grond onder onze voeten. Het leek alsof we op wolken liepen; we waren enorm aan het veren. Op het strand stonden we heel dicht bij een grote groep pelsrobben. Dit waren vooral mannetjes, die in deze periode klaar staan om te paren met zo veel mogelijk vrouwtjes binnen een te verzamelen harem. De vrouwtjes waren nog niet in grote getalen op het strand te vinden. Maar er waren er wel een aantal. Nu moet je je voorstellen dat de vrouwtjes, die veel kleiner zijn dan de mannetjes, aan land komen om te bevallen. Als je daar als eerste vrouwtje aankomt en die mannetjes beginnen om je te vechten zodra ze je zien, terwijl je hoogzwanger bent, dan moet dat niet zo"n pretje zijn. Laat staan als je net bevallen bent. De mannetjes moeten dus nog even een paar dagen wachten. Terwijl ze ongeduldig wachten, vechten ze onderling uit wie het eerste recht heeft op een vrouwtje.

South Georgia, Rosita Harbour, Giant Petrel

Er waren een aantal baby robben op het strand, waarvan er 1 vandaag ter wereld was gekomen. Dit was te zien aan de horde stormvogels die zich rond moeder en kind hadden verzameld. Zij deden zich te goed aan de placenta. Tijdens alle verplichte briefings waren ons de regels met betrekking tot wildlife verteld, onder andere over de afstand die we moesten bewaren tot de dieren. Jordi had toen al gezegd dat minimaal 10 tot 15 meter bij een pelsrob uit de buurt blijven een aardig ambitieuze opgave was. Maar als je dan daadwerkelijk oog in oog staat met zo"n wild beest op soms 3 meter afstand en je z'n scherpe tandjes van dichtbij kunt bekijken, dan is dit best indrukwekkend.

Terwijl we maar foto's bleven maken, zagen we ook een verdwaalde zeeolifant, reuzenstormvogels die zeehond aan het verorberen waren (waar we van heel dichtbij van konden genieten), 2 koningspinguïns en 2 ezelspinguïns. Het was heel bijzonder om hier te zijn midden in hun territorium. We brachten de nacht door voor anker in deze baai.

27 november - day 2 in South Georgia

South Georgia, Prince Olav Harbour

Plan A werd vandaag al heel snel van de tafel geveegd. Salisbury Plain is bij "normaal" weer al een uitdaging en vandaag waren daar enorm harde windstoten. Na het ontbijt lag deze landingsplaats dan ook al achter ons. De volgende poging werd gedaan bij Prince Olav, waar een voormalig walvis station gevestigd is. Aangezien hier altijd al schepen hebben kunnen aanmeren, was deze baai een plek waar ook wij gemakkelijk aan land konden. Dan weliswaar met de zodiacs. We werden weer begroet door veel pelsrobben; deze keer alleen mannetjes. Het strand was klein, dus we moesten direct een heuvel op lopen, om daar op de andere zodiacs te wachten en de robben minimaal te storen. Toen iedereen er was, liepen we naar een uitzichtpunt van waar we de restanten van het walvis station goed konden overzien. Er lag ook een scheepswrak in de baai, dat we vanaf een nóg hoger punt prima konden bekijken. Het hogere uitzichtpunt was te bereiken door een steile heuveltop te bedwingen (iets wat Jordi noemt een simpel wandelingetje), die bezaaid was met losliggende stenen en op sommige plekken bedekt met sneeuw. Vergezeld door aardig harde windstoten was dit in onze ogen niet een eenvoudige wandeltocht. Vooral niet voor de wat oudere medereizigers, die het toch probeerden. Op de weg naar het dal begon het steeds harder te waaien en op sommige punten was het zó steil, dat onze schuin-sta-oefeningen van de afgelopen anderhalve week van pas kwamen. En over de stukken met sneeuw zijn we zittend naar beneden gegleden.

Terug op het strand moesten we een tijdje wachten op de enige zodiac, omdat de andere een scheur had opgelopen tijdens de landing. Een zwemmende pelsrob besloot dat we lang genoeg op zijn strand waren en kwam op 50 cm naast ons aan land. Dat was echt heel erg dichtbij, die ogen zullen we lang herinneren. Degenen die op de volgende zodiac moesten wachten, kregen met meer aan land komende robben te maken, die ook nog eens met elkaar begonnen te vechten. Daardoor werden zij de zee in gedreven en hadden vervolgens de grootste moeite om hun tassen weer te bemachtigen, omdat deze omsingeld waren door robben. Dit alles werd in goede banen geleid door gidsen Jordi en Sarah en dokter Hans.

South Georgia, Prince Olav Harbour

Het schip was inmiddels meer de baai in komen varen, omdat de wind wel erg snel in sterkte toenam. Later aan boord hoorden we dat de hoogst gemeten snelheid 58 knopen was en dat er ook op het schip wat uitdagingen geweest waren om het schip op een veilige plek in de baai te houden. Vanwege windstoten uit verschillende richtingen en het moeilijk kunnen ankeren, was er aardig wat mankracht nodig geweest om te voorkomen dat het schip zou stranden. Tijdens de lunch voeren we verder in de richting van Posession Bay, waarbij plan C uit de kast werd getrokken, maar toen we daar aankwamen bleek dat plan D gemaakt moest worden. We werden bezig gehouden met een film over Shackleton. Sven keek deze tijdens de eerste ronde, terwijl Marijke genoot van een stabiele douchebeurt. Bij ronde 2 van de film werd plan E bedacht, maar uiteindelijk bleek een tweede landing vandaag onmogelijk.

Ondertussen moest natuurlijk de kapotte zodiac gerepareerd worden en omdat het te hard waaide om het eenvoudig op het dek te kunnen doen, werd besloten om de boot in de bibliotheek te deponeren. Eerst dacht Marijke dat er een grapje gemaakt werd, maar ze had kunnen weten dat het bloedserieus was, omdat de vorige keer het gescheurde zeil ook eindigde in de bibliotheek. Het schijnt dat er door de dokter ook operaties kunnen worden verricht, alhoewel er ook boeken aanwezig zijn.

28 november - day 3 in South Georgia

South Georgia, Startpoint Shackleton's Walk, Fur Seals (female and 2 pups)

Vandaag was het tijd voor de beroemde Shackleton's walk, of, beter gezegd, een deel ervan: van Fortuna Bay naar Stromness. Deze tocht is door Shackleton destijds ook afgelegd met 2 maatjes in een uiterste poging om de bemanning van zijn vergane schip te redden. Het waaide nog wel aardig (nog steeds hier en daar een windstoot van 50 knopen) en het heeft eigenlijk de hele dag gesneeuwd en gehageld, maar het was veilig om te landen in Fortuna Bay. Alhoewel een aantal medepassagiers ondertussen al geen pelsrobben meer kon zien, hebben wij uitgebreid naar een moeder gekeken waar 2 jongen bij lagen. Deze waren duidelijk niet beiden van haar, want robben krijgen nooit tweelingen. De twee kleintjes leken het prima met elkaar te kunnen vinden, maar de moeder joeg het vreemde jong steeds weg. Ook die zeeolifanten zijn veel te aandoenlijk om ooit genoeg van te krijgen. Ze maken geluidjes alsof ze continue liggen te ruften en af en toe komt er ook een soort gezang uit... op z'n zeeolifants.

South Georgia, Shackleton's Walk, Lonely Gentoo Penguin

De 8 km lange wandeling, waarover we 5 uur deden, was pittig met een lang stuk klimmen, maar vooral het dalende gedeelte was erg steil. Er moest lang gewacht worden op de achterhoede van de club. Het was een ontzettend mooie wandeling, maar helaas moeten we voor uitzichtfoto's nog een keer terugkomen, omdat het zicht beperkt was. Er lag meer sneeuw op de route dan gebruikelijk en we waren maar wat blij dat we ervoor gekozen hadden om te blijven lopen in onze rubberen laarzen: we hielden lekker droge en warme voeten ondanks de grote hoeveelheid sneeuw en soppige ondergrond. Onderweg kwamen we onder andere nog ezelspinguïns op nesten en koningspinguïns tegen. Die ezelspinguïns zaten op een heuvel ver van zee en een heel stuk dichter bij de zee kwamen we een waggelend exemplaar tegen dat op de terugweg was naar het nest.

South Georgia, Walk Stromness to Leith

Op het schip stond een heerlijk warm soepje op ons te wachten en niet lang nadat we het op hadden, was er een tweede landing. Tijdens deze korte wandeling van 1,5 uur, ging maar een klein deel van de groep mee. We liepen van het ene naar het andere walvis station en hadden onderweg de mooiste uitzichten. Aangekomen in Leith was het een uitdaging om in de zodiacs te komen, vanwege de grote hoeveelheid pelsrobben en er lagen ook enorme zeeolifanten, maar die zijn in deze tijd niet agressief; die liggen maar wat te liggen en kijken nieuwsgierig naar je met hun kraaloogjes. Ze zijn wel groot en zwaar, dus ook deze beesten moet je enigszins op afstand houden.

29 november - day 4 in South Georgia

South Georgia, Walk Maiviken to Grytviken

Het was een dag waarop het bleef bij plan A; het weer was heerlijk zonnig en de zee kalm. En dat mag ook wel eens! Het was op nog een manier een andere dag dan anders: tijdens het ontbijt kwamen in Maiviken 4 vreemde meisjes aan boord. Deze meisjes wonen in Grytviken en zouden mee terugvaren met het schip, terwijl wij er wandelend heen gingen. Grytviken is het (qua menselijke bewoning) kloppende hart van South Georgia en dit is ook de plek waar formaliteiten plaatsvinden. Gids Jordi is er al dagen vol van; vertelt ons over en over wat wel en vooral niet mag, wijst ons op niet schone onderdelen van onze outfit en raakt lichtelijk in paniek als het boekwerk met informatie kwijtraakt. Nu snappen wij het laatste wel, want spullen aan boord raken op mysterieuze wijze verloren. De door onze roomie Jesse opgerichte lost & found department raakt niet uitgepraat over verloren spullen, maar er wordt maar zelden iets teruggevonden. Nu is dat ook niet zo heel vreemd op het schip, aangezien er onder elke bank wel verborgen opbergruimte gevonden kan worden.

South Georgia, Grytviken

Maar goed, we gingen dus wandelen van Maiviken naar Grytviken en het was een prachtige tocht met op de achtergrond de hoge bergen van het binnenland. Jordi was daar erg mee in zijn nopjes, omdat hij het zelf slechts 1 keer eerder had gezien. Wij waren eerder in Grytviken dan het schip, maar we mochten het dorp nog niet onveilig maken, omdat de formaliteiten nog plaats moesten vinden. Na een kwartier was het schip er ook en er werd gejuicht. Na de lunch was Jordi druk met de officier uit Grytviken en werden wij vermaakt door 1 van de meisjes met een verhaal over het eiland. Daarna was er groen licht om te landen en zo stonden we even later met whisky te proosten bij het graf van Shackleton met op de achtergrond geluiden van jonge zeeolifanten (lees: scheetgeluiden). Verder kregen we uitleg over het walvis station, konden we kaartjes sturen in het postkantoor en bezochten we het museum. Wij zijn samen nog naar Point Edward gelopen en hebben daar een eenzame koningspinguïn op de foto gezet.

Op het schip was het daarna feest, met barbecue en muziek. Er waren, naast de 4 meisjes, nog meer bewoners overgevaren met de zodiac. En zo konden we de overeenkomsten tussen pelsrobben en de vrijgezelle mannen op het schip mooi in de gaten houden. De nieuwe meisjes werden namelijk meteen belaagd.

30 november - day 5 in South Georgia

South Georgia, Cobblers Cove, Macaroni Penguin

Het was een geweldige dag vandaag, het topje van de ijsberg. Het begon al toen we tijdens het ontbijt hoorden dat er walvissen rond de boot zwommen. Nu hebben we deze aankondiging al eerder gehoord, maar dit keer bleven de walvissen langer dan 1 keer ademen in de buurt van het schip. Dat konden we vanaf de ontbijttafel zo zien. Onderweg naar Cobblers Bay, vanwaar onze ochtendwandeling startte, hebben we het vanaf het dek ook kunnen zien. Onze gebruikelijke vrienden (pelsrobben) wachtten ons daar op het strand al op, maar we hebben er dit keer niet veel aandacht aan besteed, alhoewel er een baby op het strand lag op 3 meter afstand. Ons doel van vandaag was een macaroni pinguïn kolonie bereiken en daarvoor moesten we eerst een pittige heuvel bedwingen. Op het strand bleek al dat we zelfs met 1 laag kleren minder dan de dagen hiervoor te dik waren ingepakt; het was stralend lenteweer vandaag. De klim bood ons prachtige uitzichten en ging onder andere langs stormvogels die zaten te broeden. Vanaf het hoogste punt zagen we de tientallen (misschien wel meer dan 100) walvissen rustig ademen, duiken naar kril en zelfs achterwaarts met hun bovenlichaam uit het water komen (breaching). We konden de pinguïns vanaf daar ook horen en hoe dichterbij we kwamen, hoe duidelijker het geluid werd.

South Georgia, Cobblers Cove

Na een tijdje stonden we oog in oog met de stoere beestjes, die een grote gele kuif op hun hoofd hebben. Ze zaten tussen het hoge gras op eieren en maakten mooie geluiden. Er vlogen gretige vogels rond, die op zoek waren naar een onbewaakt ei. Deze pinguïns leggen er weliswaar 2, maar het kleinste ei komt maar zelden uit. De pinguïns waren grappig om naar te kijken. We konden ook een pad naar het water afdalen, door hoog boendergras. Nu lagen daar in het hoge gras pelsrobben, die slecht te zien waren en waarschijnlijk gold voor hen dat wij ze onaangenaam verrasten in hun heerlijke dromen. Eén van de gidsen jaagde er één weg en die zocht z'n heil verder naar boven. Marijke stond daarbij in de weg. 2 voorgangers waren naar voren gestapt, maar dit was voor haar niet mogelijk, dus moest zij proberen om naar achteren te lopen. Dat bleek niet zo simpel gedaan als gezegd en daardoor passeerde de rob haar slechts op 10 cm afstand. Gelukkig had de rob geen aggressieve bui op dat moment, want dan was het vast anders afgelopen. Marijkes hart zat ondertussen in haar keel, maar waarschijnlijk gold dat ook voor de arme, opgejaagde rob. Het was geen goede actie voor de bij Marijke al aanwezige hoofdpijn, maar gelukkig had Sophie paracetamolletjes bij zich en kwam haar knuffel voor de schrik ook zeker als geroepen.

Terug op het schip konden we genieten van de lunch op het dek, terwijl we vergezeld werden door de vele walvissen. Dat was echt geweldig om te zien. Ook was er veel andere activiteit in het water, zoals pinguïns, robben en vogels. Voor dieren lijkt South Georgia echt een paradijs!

South Georgia, St. Andrews Bay, King Penguins

In de middag was er een tweede landing, dit keer bij St Andrews Bay. Hier zit de grootste kolonie koningspinguïns van South Georgia. Toen we aan kwamen varen, zagen we de enorme hoeveelheid pinguïns (ongeveer 600.000) al staan. Nu is dat haast niet te bevatten als je hierover leest, maar zelfs als je het ziet is het eigenlijk onbeschrijfelijk. We stapten snel in de zodiacs, want dit is waar de meesten van ons voor naar South Georgia zijn gekomen. Op het strand stonden ze al op ons te wachten, tussen een aantal joekels van zeeolifanten. Er werd gezegd dat dit slechts de voorsteden van de kolonie waren, dus we wandelden steeds wat verder richting centrum, terwijl we tig foto's schoten. Op een klif konden we de totale kolonie aanschouwen. Wow, dat waren veeeeel pinguïns, jong en oud! Zelfs al was er een groot aantal van de groep op zee om te vissen voor de jongen. De aandoenlijke, bruine, donzen jongen piepten om hun ouders en de ouders probeerden hun jongen te laten weten waar ze waren door een trompetterend geluid te maken. Deze bolletjes leken helemaal niet op de volwassen vogels, maar blijkbaar als ze hun baby dons na een jaartje lozen, hebben ze daaronder net zo mooi verenpak als hun pappie en mammie. Bij sommigen zagen we ook dat ze in die tussenfase zaten.

Net zoals in elke groep het geval is, was er af en toe ook onenigheid in de tent; dan kwamen er een aantal parmantig aangewaggeld en zo nu en dan begonnen ze elkaar met de vleugels te slaan (bitch slap). Dat klonk en zag er grappig uit: flapflapflap. Het was waanzinnig om daar tussen te staan en de pinguïns leken banger voor een stormvogels dan voor een groep mensen. Nieuwsgierig bekeken ze ons van top tot teen. We zijn er een tijdje bij gaan zitten om te proberen het spektakel binnen te laten komen.

1 december - day 6 in South Georgia

South Georgia, Will Point

Alsof gisteren nog niet perfect genoeg was, hadden we vandaag alweer zo'n geweldige dag om ons bezoek aan South Georgia mee af te sluiten. Om te beginnen maakten we met de helft van het schip een landing op Will Point. Dit was een baai waar zelfs de gidsen nog niet eerder waren geweest en waarover door de officials in Grytviken was gezegd dat het "fucked up" was. Er ging nooit iemand naar toe, omdat het de winderigste plek van het hele eiland is. Gids Jordi en kapitein Eric waren na die woorden waarschijnlijk direct overtuigd om er juist daarom een kijkje te nemen. De kleine groep die aan land ging, kreeg een hele bijzondere ervaring: pinguïns die zeker in 2 jaar geen mens gezien hadden. Het was geweldig! Stiekem zelfs specialer dan de dag ervoor met de enorme kolonie. Als je rustig op een steen en netjes, zoals de regels voorschrijven, op 5 meter afstand neerstreek, dan duurde het niet al te lang voordat de meest nieuwsgierige pinguïns naar je toe kwamen waggelen. Het dapperste bruine bolle kuiken bleef zelfs op 25 cm afstand staan om je zo van alle kanten te kunnen bekijken. Dacht, aan het gepiep horende, waarschijnlijk dat wij zijn moeder waren. Snuffelde even aan onze grote laarzen en ging daarna weer verder naar de volgende persoon. Jordi zou Jordi niet zijn als er geen wandeling gemaakt zou kunnen worden, maar Marijke had daar ondertussen genoeg van (na 5 dagen zonder lucht te zitten vanwege de verkoudheid), dus terwijl zij bij de pinguïncreche bleef, ging Sven wel mee. Een heuvelrug werd bedwongen onder de bezielende leiding van Jordi. Intussen weet iedereen wel dat dit bij Jordi altijd een goeie klimpartij betekent en ook dit keer stelde hij niet teleur. Met zijn camera die ongeveer de grootte van een bazooka heeft, zocht hij zigzaggend een weg door het drassige boendergras en later de steile heuvel op. Hij had wel wat weg van een marinier. Maar hij weet altijd de mooiste plekjes te vinden. Zo nu ook weer; achter de heuvel waren nog veel meer pinguïns te zien.

Tijdens de lunch, toen het schip verder voer, de wind even aantrok en de golven aardig hun best deden om het gezicht van mensen opnieuw groen te kleuren, bleek maar weer dat we niet uit het oog mogen verliezen dat we hier op South Georgia zijn.

South Georgia, Gold Harbour

De laatste landing stond gepland bij Gold Harbour en kon helaas niet doorgaan. De reden was dat, ondanks de uitspraak van Jordi dat hier "a little bit of everything" te zien was, het strand zodanig rijk gevuld was met dieren, dat een landing niet mogelijk was. In plaats van een landing maakten we een zodiac cruise en al snel zagen we familie zeeolifant: nichten, neven, opa, oma, papa, mama en heel veel generaties kinderen. Ook de gletsjer was indrukwekkend, zeker toen er stukken afbraken met het bijbehorende gedonder, wat vandaag meerdere keren gebeurde. De eerste keer was nog vanaf de Europa en dat leek wel een lawine. We hebben gewacht tot de tweede ronde van de cruise en dit gaf het voordeel dat we met z'n 5en inclusief gids Sarah in de zodiac zaten. We hadden dus goed de ruimte om al dat leven aan wal te bekijken. Dit was met recht een goede afsluiter en gaf ons enorm het gevoel dat wij hier indringers zijn. Hier op South Georgia zijn geen mensen nodig; laat dit vooral het paradijs voor de dierenwereld zijn.

Tijd dus om te vertrekken.

Vorige pagina Volgende pagina