Antarctica
The Furious Fifties and a bit of the Screaming Sixties - On the way to South Orkney
Meteen dezelfde avond zijn we vertrokken en weer gestart met de wachten. Toen wij de volgende ochtend om 8 uur aan de beurt waren, merkten we pas goed hoe scheef het schip lag. Het is gek dat je er in je kooi minder van meekrijgt. We realiseerden ons ook direct weer dat met deze hoek alles, maar dan ook alles, zo enorm veel moeite kost om te ondernemen; vooral kleren aantrekken blijkt veel meer tijd te kosten dan normaal. Bovendien zijn nieuwe blauwe plekken tijdens dit proces meer een waarschijnlijkheid dan een uitzondering. We maakten aardig water en vlak voordat wij op wacht moesten, werd de lookout naar het poepdek verplaatst. Iedereen moest zoveel mogelijk een harnas dragen aan dek. Niet voor niets: het waaide 30 tot 40 knopen en we maakten aardige klappen op het water. Deze weerssituatie bleef dagen aanhouden en alhoewel deze hoogtegraad ook berucht staat om spookweer, leek het de normaalste zaak van de wereld. Hoe zou het dan zijn als het echt spookt? Buiten op wacht staan was geen pretje en alhoewel we het zo goed mogelijk deden, viel de 1 na de ander uit door zeeziekte, de verkoudheid van Marijke of een combinatie van die 2. Wij beiden voelden ons ook niet op ons best, wat het wederom geen makkelijk deel van de reis maakte. We leefden van wacht naar eten naar slaap en Marijke moest hier en daar een wacht overslaan. Zelfs de vaste crew leek dit keer meer problemen te hebben en we vroegen ons af hoe zij dit in hemelsnaam volhouden.
Op de vierde vaardag werd Marijke eindelijk verstandig en besloot voorlopig te stoppen met wacht lopen. Na 9 dagen bleef zij hoesten als een pelsrob vanwege de verkoudheid en daarnaast voelde zij zich alweer lamlendig door de zeeziekte. Door blijven gaan is natuurlijk altijd een optie, maar het is ergens toch ook wel een soort van vakantie. Niet dat liggen in je bunk als vakantie voelt, maar laten we het niet zwaarder maken dan strikt noodzakelijk is.
Wat voorafging aan Marijkes beslissing is het volgende. We waren ondertussen inmiddels 4 dagen onderweg naar het zuiden. Door de westenwind en stroming vanuit het westen, hadden we geen andere keuze dan te varen naar het zuiden. Aldus Eric. Alleen zou dit betekenen dat we de South Orkney eilanden zouden missen en regelrecht het pakijs in voeren. We wachtten daarom op een verandering in de windrichting óf het bereiken van het pakijs. Dit resulteerde in het uitvoeren van een gijp tijdens onze avondwacht van 4 december en daarna voeren we in noordwestelijke richting verder. Juist, terug in de richting van South Georgia. Marc van ons team was zelfs blij dat we direct een snelheid van 7 knopen te pakken hadden. Maar als je weke benen hebt, kun je je alleen maar afvragen waar iemand zoal blij van wordt: lekker snel de verkeerde kant op varen. De volgende ochtend waren we opnieuw op wacht. Het was inmiddels de dag van Sinterklaas geworden en Sven en Titus waren aan het dagdromen over speculaas en pepernoten tijdens koffietijd. Het moment dat Marijke besefte dat ze zelfs niet meer van Sinterklaas kon genieten (aan pepernoten moest ze écht niet denken), was de druppel.
De resterende vaartijd tot South Orkney (ongeveer 65 uur) hadden we allebei zo onze eigen uitdagingen en we probeerden bij te praten tijdens de periodes dat Sven geen wacht liep. Sven was ondertussen ook verkouden geworden en daardoor iets bevattelijker voor misselijkheid vanwege 45 knopen wind en een schip dat in een zelfde hoek helde. En vanwege de harde tegenwind was het ook erg koud. Svens vingers werden zelfs met 2 paar handschoenen aan niet meer warm en die skibroek was helaas niet meer waterdicht. En ondertussen bleven we gijpen of overstag gaan. Er vielen ook weer slachtoffers door de extra zware omstandigheden, zoals Mick die werd afgevuurd vanaf het afwas-deponeer-luik dwars door de lounge tegen de andere wand van het schip. Terwijl hij hiermee de omstanders volledig de stuipen op het lijf joeg, reageerde hij er zelf vrij laconiek op. Hans moest er wel aan te pas komen om zijn hoofdwond te fixen. Verder vloog er weer vanalles door het schip, waaronder dit keer ook kledinglades die behoorlijk onfortuinlijk aan kunnen komen op het moment dat je er precies voor staat. Maar ook kopjes en glaasjes worden projectielen waar je je toch echt beter bewust van kunt zijn, voordat dit punt bereikt wordt. Sven weet hierover mee te praten, aangezien hij tijdens 1 van de lunches nog in was voor een boterham met iets uit de zoetighedenbak (bij voorkeur pindakaas). Tijdens het smeren helde het schip weer eens extra over. Vlak daarvoor zei een stemmetje in Svens hoofd nog: "hmm weinig houvast hier". En ja hoor, hij werd twee meter naar achteren tegen de tegenoverliggende muur gekwakt. De bak met alle zoetigheid vloog achter hem aan. Of hij het nu meetrok of dat het toeval was, geen idee, maar de bak belandde ondersteboven op zijn laars. Wat een zooitje: vruchtenhagel, jam enzovoort. De hele brij werd erg efficiënt gewerkt door Dan met stofzuiger en Sasha met sop. En dat was het einde van de lunch. Tja, na deze minder prettige ervaring was de enige oplossing om een dutje te gaan doen.
Marijke werd in de hut bezocht door dokter Hans, vanwege een bezorgde roomie die dacht dat ze longontsteking had. Dit bleek gelukkig niet zo te zijn. Ook kwamen er regelmatig engineers langs om klusjes te fiksen, zoals een doucheslang die geen water meer doorliet en een deur die slecht open ging en sloot. De spaarzame momenten buiten haar bunk bestonden uit toiletbezoek en in de lounge proberen of de maaltijden smaakten, waarbij met een beetje geluk lotgenote Sophie werd getroffen voor een knuffel of een gedeelde vloek op die grote watermassa die zo met ons speelde. Het mag duidelijk zijn dat zeeziek zijn geen pretje is en om verder niet overmatig in details te treden, is het het beste om het als volgt samen te vatten: er werd vooral veel geslapen.
Sven heeft ook nog groot nieuws te melden, namelijk dat Merel een voorraad Mars en Snickers gevonden heeft. Later ook nog Kitkat. Hij heeft daarmee toch nog iets gevonden om onze barrekening mee op te drijven. Het is ook ideaal voor de vroege of late diensten dus heeft Sven meteen maar een stash ingeslagen. De volgende dag heeft Wieger Svens triviale kennis weten uit te breiden met het antwoord op de vraag waar de naam "poepdek" vandaan komt. Vroeger waren daar de toiletten namelijk gevestigd. Een touw met een eyesplice hing in de zee waarmee je je kont kon afvegen. Dat lijkt trouwens best een beetje ruw en een goed recept voor aambeien.
De laatste uren varen bleken gepaard te gaan met de meeste wind, 50 knopen tegen. Zelfs het maindeck was weer afgesloten, omdat dit dek inmiddels onderdeel van de zee was gaan uitmaken (yikes!). Daardoor kon de wacht natuurlijk alleen maar weer onder/binnen langs bereikt worden door de gangen waaraan de hutten grenzen. Deze gangen worden dankbaar gebruikt als opslagruimte voor (natte) kledingstukken. Door het geschommel lagen laarzen overal verspreid. De wachtpost werd bereikt door het stuurhuis, waar Jelte lekker onderuit gezakt zat alsof er geen storm was. "Je went eraan." zei hij lachend. Sven moest zich, ondanks gezekerd harnas, goed vasthouden aan de touwen. Hij was onder de indruk van de grote kolkende watermassa overal. Het water dat tegen de boot en over de railing sloeg, schuimde wit, terwijl de wind om zijn oren gierde. Zou de lookout nog wel zinvol zijn? Zou een ijsberg of growler wel op tijd gespot worden als hij vlak voor ons opdoemde? Dat was wel essentieel, aangezien de potentieel gevaarlijke growlers ijsbrokken zijn met boven water de omvang van een kleine auto. Toen het ook nog begon te sneeuwen/hagelen, vond iedereen van de blauwe wacht het gruwelijk buiten. Behalve PC natuurlijk. Die vond het geweldig. Eindelijk durfde iemand eens te vragen of dit weer nu eigenlijk normaal was. Het antwoord was dat in deze contreien beestachtig weer weliswaar vaker voorkomt dan waar ook ter wereld, maar een ongelukkige combinatie van harde wind en stroming uit dezelfde richting die ongeremd aan bleef houden, maakte het voor ons toch wel uitzonderlijk. Er schijnen golven van 10 meter hoog gemeten te zijn.
8 december - Quick visit to South Orkney
Toen we eindelijk bij de South Orkney eilanden waren aangekomen (in bijna dubbel zoveel tijd als in de meest gunstige weerssituatie zou kunnen), voeren we door de Washington Strait. Dat probeerden we in ieder geval, maar door de stroming van het getij en de harde tegenwind, schoot het niet op met een snelheid van 1 knoop. We wachtten een aantal uren op verbetering, terwijl de wachten waren opgeheven en iedereen lekker kon slapen. Na het ontbijt besloot Marijke na 72 uur een kijkje buiten te nemen en deed braaf haar laarzen aan. Sven had gelijk dat die wel nodig waren, het maindeck was nog bedekt met een kleine laag water. Het was in de ogen van Marijke (die, even ter herhaling, de laatste 3 dagen niet veel meer dan de donkere kooi op het onderdek van het schip van binnen gezien had) beestachtig: de golven zagen er angstaanjagend hoog uit, alsof ze haar elk moment van het schip zouden kunnen oplichten en opslokken zonder ook maar enige twijfel. Sven zei droog dat het op dit moment nog wel meeviel.
De eerste indruk van South Orkney was geweldig. Mooie ijsbergen en grillige eenzame bergen in het donkere zeewater onder een dreigende lucht. De daarbij gierende wind gaf deze plek een onheilspellende indruk. Hier heeft een mens niets te zoeken. Koud en verlaten, we naderen echt het einde van de wereld. Na het luchten, wat overigens wel even prettig was, was er toch weer wat geborrel van binnen en nam Marijke weer een horizontale stand in.
Het zou nog tot na de lunch duren voordat we op 1 van de 2 plan A bestemming aankwamen: Signy Island. Dit was een Brits onderzoeksstation en we konden er landen. Uit de zodiac stappen leverde een hele aparte sensatie op: elke 2 stappen die we zetten was het alsof we eerst 45 graden naar links en dan 45 graden naar rechts schommelden. Dit gevoel alsof we ons nog steeds op een schip bevinden, was vele malen erger dan in South Georgia en zeker niet bevorderlijk voor iemand die een paar uur eerder nog zeeziekte gevoeld had. Marijke en Sophie zijn maar even neergeploft als zeeolifanten op de steiger, terwijl Sven met de groep een stuk op het eiland liep. 1 van de onderzoekers kwam na een tijdje poolshoogte nemen, maar kon zich volledig inleven toen we het z-woord uitspraken. Na een tijdje misery-loves-company-chat hebben we de aandoenlijke huisdieren van de onderzoekers wat beter bekeken. Dit waren the real-deal zeeolifanten die daar op de drassige ondergrond lagen te chillen. En even later kwamen er ook wat pinguïns aanlopen: Gentoo en Adelie. Natuurlijk keken we ook even rond in het onderzoeksstation, waar we informatie kregen over het tracken van kinbandpinguïns. Er was ook een mogelijkheid om kaarten te sturen en souvenirs te kopen. Het blijft toch wel raar om een "winkel" en postkantoor tegen te komen in the middle of nowhere. Het was verder echt een extreme plek om je te bevinden. Zo grijs, koud, kaal en afgelegen hebben we ons nog niet eerder gevoeld. Ondanks dat kon Marijke het zich beter voorstellen om hier nu nog 4 maanden te blijven dan er op enig moment in de toekomst te komen door de zee opnieuw minimaal 4 dagen te trotseren.
Een douche nemen op het schip was eerlijk gezegd het hoogtepunt van de dag. Uren daarna werd wel duidelijk dat er niets anders dan dit flitsbezoek aan South Orkney voor ons in zat, aangezien het weer te onvoorspelbaar was om nog langer af te wachten. Bovendien zou ons verdere programma in de knoop raken. En dat is niet iets dat we willen. Het duurde dan ook niet al te lang voordat we de Orkney's achter ons lieten. Tijdens het 8 o'clockie werd verteld dat alleen met zeilen we niet op onze volgende bestemming zouden aankomen. De weersvoorspellingen waren alleen in die zin veranderd, dat het minder hard zou gaan waaien de komende dagen. Lees: minder golven en deining. Lees: Marijke blij. Maar zeilend zou het ons veel te lang duren, dus helaas moest er dan maar wat brandstof tegenaan gegooid worden. Hopelijk hebben we voldoende om de eindbestemming Ushuaia te bereiken...
A day at sea - On the way to Antarctica
00:00
Goedemorgen! De dog watch van ons team (blauw) begint en nu Marijke weer op de been is, zijn we compleet. We hebben maximaal 2 uur geslapen, dus zijn nog wat stilletjes, maar de rest van het team ondergaat hetzelfde, dus we hoeven niets te zeggen. Langzaam druppelt team wit, die ons voorging, terug naar de hutten. Dit zijn de beste momenten: vanaf nu zijn we met z'n 13en verantwoordelijk voor het reilen en zeilen de komende 4 uur. Onze basis is het deckhouse, waar zachte muziek klinkt en het lekker warm is. Gek genoeg is het niet eens donker buiten, hooguit wat schemerig.
00:20
Mille komt het deckhouse binnen met verse koffie en thee. Haar timing is perfect, want zojuist greep teamgenoot Bryan 1 (geen idee of het de Bryan met een I of een Y is, daarom heeft ie maar een nummer) net mis. Even later komt ze terug met 2 pannen soep. Dit zijn resten van de afgelopen 2 dagen en speciaal bedoeld om de dog watch een oppepper te geven. Hiermee houden we het wel een paar uur uit.
00:30 - 01:00
We staan samen op het voordek op wacht en praten even bij wat we gisteren nog niet met elkaar hebben kunnen doen, vanwege alle bezigheden hier op het schip. En natuurlijk kijken we ondertussen uit over zee of we geen ijsschotsen tegemoet varen. Dit is niet het geval; 2 vogels zijn de enige tekenen van leven in de kalme oceaan.
01:00 - 02:00
In het deckhouse warmen we op en nemen een soepie en een boterham. Het is grappig om te merken dat eigenlijk heel ongebruikelijk dingen, zoals eten midden in de nacht, heel normaal gaan worden. Een ander voorbeeld is de hele dag "goedemorgen" of "welterusten" tegen elkaar zeggen. Er is tenslotte altijd wel iemand net wakker, net zoals er altijd wel iemand van plan is naar bed te gaan.
02:00 - 02:30
We hebben helmdienst en krijgen van onze voorgangers James en Marc door dat we een koers van 250 moeten aanhouden. Oh, en let ook even op de horizon op stuurboord, want, tenzij James gek gewordenis, is daar een ijsberg zichtbaar. Het blijkt te kloppen en even later weet kapitein Eric ons te vertellen dat deze 2 mijl lang is. Maar er is een grotere op komst; eentje van 15 mijl. We zien aan het einde van onze wacht 2 vaste crewleden de mast inklimmen. Zij gaan een aantal zeilen losmaken. We weten allemaal wat dat betekent...
02:30 - 03:00
Het blijft echter nog een half uurtje rustig en we kunnen een beetje opwarmen binnen in het deckhouse.
03:00 - 04:00
Maar dan komt toch het moment dat er aangekondigd wordt dat we moeten helpen met de zeilen. Sven is hier samen met de meeste anderen van het team een uur druk mee, terwijl Marijke James' helmbeurt overneemt en daarna haar eigen lookout doet. Zij kan mooi volgen hoe in rap tempo 10 squaresails worden gehesen, waarbij ook kapitein Eric ijverig meewerkt. Hij heeft de touwen behoorlijk in handen, terwijl hij van de ene naar de andere plek rent.
04:00 - 04:15
We wensen het team rood succes met het opruimen van de grote spaghetti bende aan touwen op het dek. Daarna verdwijnen Marijke dik ingepakt en Sven met zijn jas open via de trap naar het benedendek. Roomies Jesse en Alan liggen daar te slapen, dus we verwijderen de vele lagen kleding in het donker, bezoeken nog snel het toilet en warmen daarna de ijsklont voetjes en vingertoppen op (Marijke) of koelen weer af (Sven) in bed. Welterusten!
04:15 - 08:45
Het is gek hoe snel het went om korte slaapjes te doen. Je onthoudt je dromen veel meer, waardoor we elkaar de volgende ochtend (wat dus ook midden op de dag kan inhouden) af en toe de gekste verhalen kunnen vertellen. De slaap ná de wacht is ook zo enorm fijn. Ook al is het soms maar kort.
08:15 - 10:30
Goedemorgen, Marijke! Marijke wordt wakker, terwijl het ontbijt nog een kwartier gaande is. Blijdschap! Ze laat Sven slapen en raapt in het donker wat kledingstukken bij elkaar en huppelt zo'n beetje naar het ontbijt in de lounge. Yes, alles staat er nog en zo te zien heeft Gjalt een gebakken ei met spek klaargemaakt! Het is heerlijk om zo'n golf van puur geluk te voelen bij de dingen die we thuis zo vanzelfsprekend vinden. Sophie zit er ook, gezellig! Zij heeft vannacht nog een wacht overgeslagen, maar zit lekker te smikkelen aan de ontbijttafel. We maken een praatje en later, als iedereen vertrokken is, komt Shioban Marijke gezelschap houden, voordat Merel de boel komt afruimen. Ze zegt dat het sneeuwt en dit doet Marijke besluiten om niet meer verder te gaan slapen. Het is best wit en licht buiten: de lucht, attributen van het schip, maar ook de mensen van team wit die na een half uur van wacht afkomen.
10:30 - 12:00
Goedemorgen, Sven! Sven is ook wakker geworden en Marijke fluistert hem in om aan Merel een zelfgemaakt speculaasje te vragen, voordat ie de lezing over zeeijs bijwoont. Marijke is daar gisteren al geweest, dus die gaat eerst even in de bibliotheek kijken of er inmiddels meer competitie bijgekomen is voor wat betreft de South Georgia fotowedstrijd en daarna chillen in het deckhouse. Het is fijn om te merken dat mensen blij zijn haar weer vrolijk te zien.
12:00 - 13:30
Team blauw heeft weer wacht van 12 tot 14 en ja hoor, er is meteen werk aan de winkel. De wind blijkt de afgelopen 15 minuten naast aangewakkerd ook 40 tot 50 graden gedraaid te zijn en omdat er aan boord mensen schijnen te zijn die naar Antarctica willen, moeten de squaresails daarom allemaal weer gestreken worden. Anders gaan we weer de verkeerde kant op. Daarnaast moeten de staysails bijgesteld worden. Zo midden op de dag zit het deckhouse vol met teamleden van de andere wachten en deze zien ook wel in dat team blauw wel erg vaak de Sjaak is. Nu zijn er behoorlijk wat fanatieke zeilers tussen, dus een minuut of 5 later is de volledige Nederlandse vlag aan mankrachten verzameld op het maindeck. Marijke besluit dit keer ook te helpen, maar neemt na 20 minuten wederom James' lookout beurt over, aangezien hij graag de mast in klimt. Bij de lookout zijn al snel walvissen gespot, naast hele zwermen vogels. Sven is inmiddels steeds meer geïnteresseerd geraakt in vogels, tot genoegen van Marijke. Het strijken en bijstellen van de zeilen is sneller gedaan dan het hijsen ervan en dus lopen we de helmdienst vervolgens samen. De lunch is inmiddels gestart en ondanks dat die vooral Sven erg lonkt (want die heeft tenslotte het ontbijt overgeslagen), bijten we nog even door in de koude buitenlucht. We fantaseren wel over de soep van de dag.
13:30 - 14:00
Het laatste half uur van onze wacht verstoppen we ons in de lounge met een ossenstaartsoepje en broodje hotdog. Heerlijk om weer even op temperatuur te komen
14:05
We verdwijnen weer naar onze kooi, waar roomie Jesse zich ook heeft teruggetrokken met de verwarming op 2. Zij is de enige in de hut die het altijd koud heeft en grijpt daarom iedere kans aan om te stoken op de momenten dat zij de rest er minimaal mee stoort. Wij doen de gordijntjes van onze bunk dicht en doen een middagdutje. Welterusten!
14:05 - 16:45
We slapen beiden net door de film 'Encounters at the end of the world' heen, die vanaf 16:30 in de lounge wordt getoond.
16:45 - 19:00
Goedemorgen! We hebben wel zin in een tijdje chillen. De tijd vliegt voorbij.
19:00 - 20:15
Het is dinertime! Vandaag wordt er door de galley gado gado met alle toebehoren op ons bord opgeschept. We schuiven aan tafel bij Justin en Sven en hij zitten de helft van de tijd te dubben over seconds. Als uiteindelijk een kwartier voor tijd een seintje wordt gegeven, rennen ze meteen naar het luik bij de galley om hun tweede portie op te laten scheppen. Aansluitend krijgen we een toetje in het deckhouse (ijs) en krijgen we tijdens 8 o'clockie te horen dat we bijna bij de Weddell Zee zijn. Dit betekent dat de wachten niet lang meer zullen doorgaan en we ons op kunnen maken voor nieuwe landingen. Alhoewel South Orkney officieel een Antarctisch eiland is, voelt het alsof we morgen pas echt op Antarctica zullen aankomen. Spannend!
20:15 - 21:00
Direct aansluitend nemen we de helm over van Jelte en hij vertelt ons om een koers van 270 aan te houden. Binnen 5 minuten is er oproer. Tomas is degene die het eerste walvissen spot en binnen niet al te lange tijd staat iedereen die nog niet direct naar bed is gegaan de ademende reuzen in de oceaan overal om zich heen verschijnen. Inclusief bijna de voltallige vaste crew. De motor van het schip wordt gestopt en de rest van onze shift kunnen we genieten van de rustig bewegende vinvissen en bultruggen die zich om het schip verzamelen. We zien en horen ze ademen en ze duiken af en toe dicht naast ons op, waardoor we met onze mond open staan te loeren. Natuurlijk zijn we ondertussen behoorlijk van koers geraakt en als we aan het einde van de wacht opnieuw een koers van Jelte door krijgen, dan is deze gewijzigd naar 240.
21:00 - 22:00
In het deckhouse is het nog druk op dit moment van de dag. Normaalgesproken ligt, op een enkeling na, iedereen van de andere wachten nu wel te slapen. Maar een aantal van hen lijkt er vrij zeker van te zijn dat hun wacht wordt gecancelled vannacht en zit lekker te pimpelen. We'll see. In ieder geval is de sfeer meer ontspannen dan de dagen op volle zee zonder uitzicht te hebben snel land te bereiken. Wat wel prettig is.
22:00 - 22:30
We staan op de uitkijk en het is geweldig weer: de zon staat aan de horizon en hier en daar zien we walvissen ademen. Stukken ijs komen steeds meer voor. Het is heerlijk rustig. Wat wil een mens nog meer?
22:30 - 23:15
We zitten wat in het deckhouse, wat eindelijk verlaten aandoet. We houden ondertussen de zonsondergang in de gaten. Er komt een ijsschots voorbij drijven met 2 pinguïns erop. Wat is er gebeurd tussen de sneeuwbui van vanochtend en de zonsondergang vanavond? Een enorm verschil en wat worden we verwend!
23:15 - 00:00
We gaan allebei nog een keer op wacht. Sven heeft helmdienst en Marijke staat op de uitkijk. Maar voordat we er echt mee starten, staan we beiden op het voordek van de zonsondergang te genieten. Een aantal walvissen laten de panorama's nog beter tot uitdrukking komen. We wachten op de green flash, die direct na zonsondergang gezien kan worden. We zien een blauwig licht, waarvan we niet helemaal zeker zijn dat dit het is. Dit neemt niet weg dat het een prachtige afsluiter is van een topdag. Als we om 0:00 team rood een goede wacht wensen, dan kunnen we allesbehalve zeggen dat onze wachten van vandaag 'uneventful' waren. Welterusten!
11 december - day 1 in Antarctica - Danger Islands
In de loop van de nacht zijn we aangekomen in de Weddell Zee. En hiermee zijn wij pas echt officieel aangekomen op het laatste continent. Het is 9 jaar geleden dat Sven op het zuidelijkste punt van Australië stond en een bord las over wat er verder naar het zuiden lag. Niets dan oceaan die na 5 kilometer naar een diepte van 1 km keldert (of was het nu andersom?) en daarna is er helemaal niets totdat je in Antarctica aankomt. Sven dacht toen "Wow, dat is echt het einde van de wereld. Daar moet ik echt een keer naar toe!" En nu waren we er gewoon! De wachten zijn met onze aankomst opgeschort tot het einde van ons Antarcticabezoek. De dag beloofde heel wat goeds: we zijn aangekomen bij de Danger Islands en het is een plek die al lange tijd hoog op Jordi's verlanglijst staat. Bij eerdere pogingen is het hem niet gelukt om er te komen, vanwege de grote hoeveelheid ijs. Deze eilandgroep dankt zijn naam aan het feit dat het er vaak behoorlijk mistig is en de zee vrij snel heel diep wordt, zodat zeevaarders in het verleden vaak verrast werden door plotseling opdoemende rotsen. Vandaag kwamen wij niet voor deze verrassing te staan, aangezien het prachtig weer was. Al snel na het ontbijt vertrok er een scout zodiac om de boel te verkennen. Na een tijdje kregen we groen licht om op Heroina Island te landen en wij stonden vooraan te trappelen om mee te gaan aan land. De plaats van de landing was verstopt achter wat losse ijsbrokken en we baanden ons er een weg tussendoor. Op een aantal ijsbrokken lagen Weddell Zeehonden te luieren en eenmaal aan land aangekomen, wemelde het van de Adelie pinguïns. Dit zijn zwart/witte pinguïns zoals een kind ze op de kleuterschool leert tekenen. Ze zijn schattig en actief: ze rennen op hun lichtoranje zwemvliezen, hupsen over glade steentjes of glijden op hun buik over de pinguïn snelweg. Er zaten heel wat beesten op nesten, die bestonden uit opgestapelde steentjes. De schattige Adelies staan erom bekend om stenen van andere broedende pinguïns in te pikken en naar hun eigen nest te dragen in hun snavel. We konden duidelijk zien dat sommige pinguïns hierin uitblonken, gezien de grootte van hun nest. We hebben een paar uur staan kijken naar deze vrolijke bezige bijen.
We stonden als één van de laatsten klaar om weer opgehaald te worden. Onze laarzen zaten onder de pinguïn uitwerpselen en blubber, dus we probeerden deze nog een beetje te fatsoeneren in de bergen sneeuw die er lagen. Het viel ons op dat het eb aan het worden was en dat de zodiacs erg veel moeite hadden om ons op deze plek te kunnen bereiken. Laat staan met een volle boot vertrekken. Ja, dat bleek inderdaad kansloos toen we er eenmaal met z'n allen in zaten. Uiteindelijk vertrok de zodiac met al onze spullen aan boord, maar zonder ons. Er was een nieuw plan nodig. Toen daar over nagedacht werd, bedachten wij ons dat het niet handig was dat al onze thermodekentjes, die wij bij elke landing in onze rugzak moeten meedragen, netjes in de zodiac lagen. Deze dekentjes kunnen van pas komen als we stranden, zodat we niet onderkoeld raken. Na wat wikken en wegen van Sarah en Nilla, waren er 2 mogelijkheden: droog blijven en achterblijven of een beetje nat worden en lopend door het water bij de zodiacs komen. De eerste optie was eigenlijk een non-optie en dus maakten we ons klaar om nat te worden. Jordi heeft al vaak gewaarschuwd voor een natte landing, maar over een natte pick up heeft hij nog nooit met een woord gerept. Even later liepen we tot over onze knieën door het water. De enige die hiervan weinig last had, was Kael, omdat zij lieslaarzen heeft geleend, die nu perfect van pas kwamen. Maar wij waren voor het eerst aan het soppen. In ijskoud Antarctisch water, rond de nul graden. 3 lagen broek nat tot aan de knie en onze laarzen waren volledig doorweekt van binnen. Maar het positieve van het verhaal is dat we de laarzen niet meer hoefden schoon te maken; deze waren schoongespoeld tijdens het waden.
Het was even een gedoe, maar op deze manier konden we wegkomen van Heroina Island en hadden we een verhaal te vertellen aan de anderen, die in een eerdere zodiac zaten of niet meegegaan waren met de landing. Zij waren al ongerust waar we bleven of hadden een knorrende maag gekregen in de tussentijd dat zij op ons moesten wachten.
Na de lunch deden we een zodiac tour om Platter Island heen, één van de andere Danger Islands. Niet iedereen wilde mee en wij besloten om in sloepie de eerste ronde mee te gaan. Niet lang nadat we waren uitgevaren verhuisde Marijke naar voren, om zo de beste foto's te kunnen maken. Omdat sloepie een beetje laag is en Marijke niet netjes in het midden ging zitten, kwam er een golf over de rand heen, waardoor Sven een natte broek kreeg. Helaas is gebleken dat zijn regen broek niet helemaal heel meer is, dus ook tijdens deze activiteit hield Sven al zijn broeken niet droog. Het was geweldig: er waren weer overal Adelies, veel vogels en hier en daar een zeeluipaard en pinguïns op een ijsschots. Bij een interessante wildlife situatie begon Jordi al snel te gebaren als een commando naar de andere zodiacs. Niemand die hem begreep, doe ons maar liever woorden, dude. We waren gelukkig dicht genoeg bij elkaar om met elkaar te kunnen overleggen. De pinguïns op de ijsschots kregen het zwaar te verduren toen hun ijsschots kantelde, maar gek genoeg leken de meesten er niet veel moeite mee te hebben om op de andere zijde over te stappen. Een stukje verderop zagen we een zeeluipaard die één van die schattige Adelies te grazen nam. Dit gaat bij deze beesten niet zachtzinnig: aangezien zij weinig interesse hebben in de prachtig fluwelen, maar taaie pels, nemen zij de pinguïn in hun bek en rammen deze keihard van links naar rechts op het water, zodat de pels min of meer opgestroopt wordt. Dit ging precies zoals Jordi het zo beeldend tijdens de seal lecture had verteld.
Toen sloepie bijna terug was bij het schip, stopte de motor ermee en moest Jordi plan B komen brengen, namelijk een zodiacs en touw om ons op sleeptouw te nemen. Terug op het moederschip zei Eric tegen Martijn, die sloepie had bestuurd, dat ie op sloepie training moest.
12 december - day 2 in Antarctica - Paulet Island
Gedurende de avond en deels nacht waren we verder gevaren naar Paulet Island en daar voor anker gegaan. Van tevoren was het maar de vraag hoe gemakkelijk we er zouden kunnen komen, vanwege de ijscondities (zoals Jordi zegt: "we'll see que pasa"), maar alles was gewoon mogelijk vandaag. Op dit eiland stond dan ook een landing gepland. Deze werd wat ruwer dan van tevoren ingeschat, wat inhoudt dat er 2 gidsen met een droog pak in het water staan om de zodiac om te keren in de branding. Vervolgens mogen wij pas uitstappen op het moment dat er "NOW!" geroepen wordt.
De Adelie pinguïn dichtheid op dit eiland was indrukwekkend en daarom mochten we er niet vrij rond lopen. In plaats daarvan liepen we netjes in een lijn achter Jordi aan op standje schildpad, waarbij de pinguïns de tijd hadden om hun heil hogerop of in zee te vinden. Jordi, die graag een beetje doorloopt, had daarom niet z'n beste dag, maar hij probeerde er maar wat van te maken. Gewapend met twee camera's om zijn nek ging hij ons voor in de richting van de resten van een hut, die door gestrande zeevaarders gebouwd is aan het begin van de 20e eeuw. Sarah heeft er gisteren een sage over verteld, waarbij zulke bizarre toevalligheden voorbij kwamen, dat het nauwelijks voor te stellen was dat het een waargebeurd verhaal was.
Voordat we bij de hut aankwamen, hadden onze ogen genoeg te doen: buiten de hordes pinguïns waren er ook veel keizersaalscholvers aan het nesten en lagen er op het strand hier en daar Weddell zeehonden. De hut zelf werd ondertussen permanent bewoond door Adelies, net zoals ieder sneeuwvrij stukje van het eiland. We liepen langs het bevroren kratermeer en over een heuveltop terug naar het strand en hebben daar een paar zodiacs voorbij laten gaan om nog even in wat meer rust tussen de pinguïns te kunnen zitten op een ijsblok. Het blijft heel bijzonder om op zo'n eiland vol leven te zijn, zonder dat de beesten hard bij je wegrennen
In de middag voeren we dieper de Weddell Zee in. Omdat het best een stuk varen was naar onze volgende bestemming, hadden we vanmiddag veel tijd om te chillen. Af en toe keken of gingen we even naar buiten om naar de ijsbrokken en bizarre wolken te kijken. Later hoorden we tijdens 8 o'clockie van kapitein Eric dat hij nog nooit zo weinig ijs in deze zee heeft gezien als nu. Hij speculeerde dat dit mogelijk kwam door de lange periode van harde westenwind, die wij onderweg naar hier hebben meegemaakt. Normaalgesproken is het hier veel kalmer. Tijdens de dagelijkse briefing werd, zoals altijd, op de kaart getoond waar we ons bevinden en wat we in de laatste 24 uur bereikt hebben. Met veel geduld, maar ook veel droge humor, wordt altijd aan ons uitgelegd hoe één en ander werkt en tot nu toe kregen we ook altijd weersvoorspelling door. Maar deze keer wilde Eric niet teveel voorspellingen met ons delen, simpelweg omdat ze in dit deel van de wereld behoorlijk onbetrouwbaar zijn. Om een voorbeeld te geven, was er gisteravond een wind van 15 knopen voorspeld en we kregen er 20 extra cadeau. Hetzelfde geldt voor aanduidingen van de diepte op de kaarten die Eric met zich meeneemt. Die blijken niet altijd volledig te zijn in dit gebied en dus moet je altijd goed op de dieptemeter letten tijdens het varen, zodat je niet voor onaangename verrassingen komt te staan. Tijdens de middag waren we namelijk op een ondiep gedeelte gestuit en daarom moesten we vol in z'n achteruit en er vervolgens met een grote boog omheen varen. Na de vaarmededelingen werd, ook zoals gewoonlijk, het stokje overgegeven aan Jordi alias 'que pasa' alias, 'plan A'. Die vertelde ons over de plannen voor morgen en werd, zoals gebruikelijk, overruled door Sarah toen hij een zware wandeling als 'een beetje lastig' bestempelde. Ook altijd leuk om de dynamiek tussen die twee te zien.
's Avonds werd er ook een veiling georganiseerd waarin spullen voor South Georgia werden geveild. We hebben de spullen bekeken in, waar kan het ook anders, de bibliotheek. Maar van de veiling zelf hebben wij niet veel meegekregen.
13 december - day 3 in Antarctica - Devil Island
Devil Island is het meest zuidelijke punt dat we aan zouden doen tijdens deze reis en toen we er vanochtend aankwamen, leek de zee kalm. Dat veranderde echter behoorlijk snel. De zee was wat onrustig en het boarden van de zodiac was iets ruwer dan normaal. Overigens is dat niets vergeleken met het vervangen van een motor van één van de zodiacs, dat was net daarvoor gebeurd en dat zag er echt niet makkelijk uit. Tijdens de overtocht van het schip naar land werden we behoorlijk nat. Het bleef gelukkig wel zonnig. Op dit eiland waren een aantal mogelijkheden: we liepen met z'n allen naar de Adelie pinguïn kolonie en van daaruit was het mogelijk om 0, 1 of 2 heuveltoppen (hoorns van de duivel) te beklimmen. Als je denkt 'Adelies, been there, done that', dan heb je het mis. Op Devil Island kunnen de pinguïns eerder nesten en broeden dan op andere eilanden, omdat de sneeuw vroeger in het seizoen verdwenen is. Het gevolg: we zagen meerdere kuikens bij de nesten. En dan niet van die uit de kluiten gewassen bruine bollies zoals bij de koningspinguïns, maar hele schattige zwart/grijze mini pinguïns. Te aandoenlijk voor Marijke om überhaupt maar na te denken over een wandeltocht. Dus terwijl Sven beide hoorns bedwong en van het bijbehorende uitzicht genoot, bleef Marijke 3 uur lang samen met enkele anderen achter bij de kolonie om de geboortegolf van dichtbij mee te maken. Op het laatst waren alleen zij en Sophie overgebleven.
Samen hebben zij zitten kijken naar eieren die op barsten stonden en dotjes dons die amper 5 minuten oud waren. Ze keken naar de 'wisseling van de wacht', waarbij het vrouwtje en mannetje elkaar ontmoetten in de kolonie, elkaar hele verhalen leken te vertellen en van ei- of kuikenwacht wisselden. Zij waren niet de enigen die van dit schouwspel genoten; ook de Antarctisch jager (skua) hield deze kwetsbare momenten in de gaten. De jongen of eieren werden namelijk enkele seconden iets minder goed bewaakt door paps en mams. En dit was een moment waarop de skua wachtte. Het gebeurde 1 keer dat zij zo'n lief klein, half uur oud jong bij zijn ouders weggeroofd zagen worden, waarna de skua met het jong in z'n snavel snel weg vloog en het binnen een minuut met huid en haar weg werkte.
Sven heeft zich tijdens Marijkes geboorte patrouille kunnen uitleven op de 2 hoorns van Devil Island. Hij was blij om even gewoon te kunnen doorstappen op de eerste heuvel. Bas deelde Svens gevoel en zij stampten samen de heuvel op. Jordi riep op een goed moment dat ze het pad moesten volgen. Welk pad? Zij konden niet echt iets onderscheiden wat een pad moest voorstellen. Nou ja, het is een antarctisch pad. Met andere woorden een stuk grond waar wat vaker op is gelopen. Op de gok kozen ze een vaal stukje grond en warempel als het niet een beetje op een pad begon te lijken. Ze volgden het helemaal naar boven en kwamen ruim voor de rest aan. Ze zaten daar wel even lekker rustig te genieten zonder een keer al dat gewauwel. Later hoorden we van Shioban dat het een heel mooi plekje was om met z'n tweeën te zitten en ze vroeg of dat Marijke was. Sven zei dat het Bas was, maar dat het inderdaad heel romantisch was. Achteraf best knap dat ze Sven herkende van die afstand. Het uitzicht was geweldig met uitzicht op Cape Well Met. Weer een lokatie uit het survival verhaal van Sarah waar een aantal expeditieleden na een overwintering herenigd werden. Daarnaast keken ze uit op James Ross eiland met daarachter het Antarctisch schiereiland. In het omliggende water dreven ijsblokken van alle maten. Na een tijdje daalden ze weer af en mochten de volgende hoorn beklimmen. Deze was wat steiler en er was geen pad, zelfs geen antarctisch pad. Dit pad wordt volgens Jordi nooit beklommen en op geen enkele kaart wordt gezegd of dit gebied off limit is of niet. Natuurlijk betekende dit dat Jordi hem moest beklimmen dan. De klim was iets pittiger, maar goed te doen en het uitzicht was weer waanzinnig. Ze waren deze keer ook met een relatief kleine groep dus het bleef lekker rustig.
Na deze geweldige ochtendlanding gingen we terug naar het schip, lunchten en gingen verder op weg naar het noorden. Het weer bleef goed, totdat we aankwamen bij de Antarctic Sound, ook wel Iceberg Alley genoemd. Daar waaide het behoorlijk hard en alhoewel we bij Browns Bluff een landing zouden doen, bleek tijdens de scout door de gidsen dat het daarvoor te hard waaide. Bij het instappen in de zodiac, werden zij allemaal doorweekt door een hoge golf, die door een windstoot harder dan 40 knopen werd veroorzaakt. Nu is dat voor hen niet zo'n groot probleem, aangezien ze allen een droogpak hebben. Maar voor ons is dit natuurlijk een ander verhaal. Het moet wel veilig blijven. Natuurlijk was dit plan A en zoals iedereen omdertussen wel weet, is het slechts een idee over hoe de dag zal verlopen. Er was dit keer echter 1 detail waardoor de meesten toch niet konden onderdrukken dat zij lichtelijk tot zeer teleurgesteld waren. Dit detail was dat het de enige landing was die we hadden kunnen maken, waarbij we voet zouden zetten op het Antarctisch schiereiland. Een aantal mensen begon vragen te stellen of er geen andere plek was en hoe dit kon, aangezien het onderdeel van het programma was. Als iedereen een beetje opgelet had, dan hadden er meer mensen dan alleen wij kunnen concluderen dat we inmiddels een dag achter lopen op het 'plan A' programma. Natuurlijk is er dan niet zoveel ruimte meer om te schuiven. Uiteraard moeten we op een min of meer vast tijdstip aankomen in Ushuaia. En buiten dat hebben we in de Weddell Zee een ervaring gehad die de meeste andere reizigers naar Antarctica maar zelden krijgen. Kijkend naar de geweldige ochtend die we gehad hadden, leek het enigszins tot behoorlijk ondankbaar om daarvan een groot punt te maken. Natuurlijk is het begrijpelijk dat iedereen op het 'vasteland' had willen komen, maar zó belangrijk was het in onze ogen nu ook weer niet.
Nadat dit was medegedeeld tijdens 8 o'clockie, zijn we op het dek nog even een laatste blik gaan werpen op het Antarctisch schiereiland, waar we langs voeren. De enorm harde wind blies door onze haren en de ondergaande zon probeerde door de wolken de boel weer een beetje op te vrolijken. Het was een prachtig gezicht.
14 december - day 4 in Antarctica - Back at Sea for one day
Gelukkig was het nog geen tijd om Antarctica volledig gedag te zeggen; we hebben nog een dag op de South Shetlands tegoed. Deze Antarctisch eilandengroep ligt echter wat noordwestelijker en om daar te komen, moesten we een volledige dag varen door de Antarctic Sound en de Bransfield Strait. Voor even waren we dus terug op zee, maar we hoefden niet op wacht.
Het meest actieve dat we vandaag gedaan hebben, was naar de pinguïn lecture van Jordi luisteren en kijken en een potje Yahtzee doen, op geringe afstand gevolgd door het nuttigen van de maaltijden. Maar verder hebben we behoorlijk wat tukjes gedaan en gechilld. We merkten natuurlijk best wel wat beweging van het schip, want Eric had ons gisteren 'beloofd' dat de Bransfield Strait een mini versie van de beruchte Drake Passage kan zijn. Het viel best mee; er is ons slechts 1 geval van lichte zeeziekte bekend en dit was gelukkig Marijke niet. Echter toen we in de buurt van Livingstone Island kwamen, werden opnieuw rukwinden tot 56 knopen (102 km per uur) gemeten als gevolg van catabatische winden. We begrepen ook meteen waarom er weinig meer aan het delen van weersvoorspellingen wordt gedaan, aangezien er maximaal 25 knopen wind was voorspeld. Jordi zou zeggen: "We'd better go there and see que pasa." Voor morgen ligt er dan ook al een ABC aan plannen klaar.
Vanavond was de bekendmaking van de winnaars van de fotowedstrijd. Helaas zijn we niet in de prijzen gevallen.
15 december - day 5 in Antarctica - Deception Island
Vandaag stond Deception Island op het programma. Dit is een eiland dat ontstaan is door het instorten van een vulkaan, waarbij de enorme caldera grotendeels onder water is komen te staan. Het eiland heeft hierdoor de vorm van een hoefijzer, waarbij een nauwe doorgang de toegangspoort tot het kratermeer is. Deze doorgang is niet echt geliefd bij schippers, aangezien er in het midden een rots onder water ligt, die de diepte beperkt tot 2,5 meter. Bedenk daarnaast dat het in de caldera enorm hard kan waaien (ondanks de beschutting, maar dankzij de catabatische winden). 's Morgens vroeg, om 6 uur, werd het anker gelicht en voeren we naar Baily Head (plan A), waar we vanaf een afstandje de kolonie kinbandpinguïns (chinstrap) op het strand zagen staan. Deze plek is 1 van de moeilijkste plaatsen om te landen, maar je weet maar nooit of je geluk hebt. Helaas was er vandaag te veel deining, dus voeren we weer verder. Toen we de toegangspoort tot de caldera door voeren, stonden we aan dek. De caldera was echter groter dan we ons bedacht hadden, waardoor we niet eens door hadden dat we de poort hadden gepasseerd.
We voeren tot het einde van de caldera en kwamen uit bij Telephone Bay (plan B). Daar dropte de zodiac ons op het strand en nadat we wat eenzame gentoos en Weddell zeehonden hadden ontmoet, maakten we er een wandeling naar een heuveltop, waar we om een kratermeer over het randje van de kraterrand liepen. De uitzichten waren prachtig en er was vulkanische activiteit aanwezig in de vorm van dampen die langs donkere kliffen omhoog kwamen. Er waren overal in prachtige vormen gebarsten stenen, wat veroorzaakt is door de kracht van ijs. Toen we na de wandeling terugkwamen op het strand, liepen er ook een aantal chinstraps rond, die we nog niet eerder van dichtbij hadden gezien.
Na een wandeling zoals deze is het extra fijn om terug te komen op het schip, waar de etensluchten ons tegemoet kwamen. Pindasoep en spaghetti met lekker veel knoflook. Niet al te lang na de lunch, was er een tweede landing, dit keer bij Whalers Bay. Naast de resten van een walvisstation, was hier ook een uitzichtpunt genaamd 'Neptunes window'. We zagen aan de buitenkant van de caldera een andere boot aan komen varen. Dat hadden we liever niet gezien... Het strand was behoorlijk warm en op sommige plekken kwam stoom uit de bodem. Dit gaf het geheel een mysterieuze toon. Ook sneeuwde het aan het begin van de landing, maar later brak de zon nog enigszins door.
Er stond vandaag nog een derde landing op het programma, Pendulum Cove, waar een aantal moedige passagiers (waaronder Sven) een 'duik' namen in het koude zeewater. Vanwege de vulkanische activiteit is daar het strand aan de rand van de zee redelijk warm door de geothermie. Maar na enkele meters was dat over. Sven en een aantal anderen groeven kleine kuiltjes aan de waterrand om in op te warmen achteraf. De duik was snel voorbij. Veel langer dan 15 seconden zal het niet zijn geweest. Het water was dan ook tegen het vriespunt. Aan de kant was het door in het warme water te zitten best behagelijk. Juul had voor de gelegenheid een fles whisky bij zich, maar toen die rond ging, kwam Jordi over zijn toeren aangestampt. "It's not fucking allowed." "Sorry!!!!" Achteraf vertelde hij tegen Juul dat het hem niet uitmaakte, maar dat het de regels zijn en als er ergens een foto opduikt, kan dat voor problemen zorgen. Dat nemen ze hier vrij serieus. Uiteindelijk heeft Juul zijn fles gewoon weer terug gekregen, maar wel op de boot. Na deze storm in een glas water kleedde Sven zich weer aan. Natte zwembroek onder zijn niet waterdichte ski broek. Hij hield er alleen koude vingers en tenen aan over. Op het strand lag nog een zeldzame crabeater seal te luimen. Terug op de boot kon Sven een korte douche nemen. Niet te lang, want in de krater kon de waterzuivering niet gebruikt worden, dus werd vandaag de voorraad niet aangevuld.
16 december - day 6 in Antarctica - Last landing and entering the Drake
Tijdens het 8 o'clockie van gisteren waren we blij verrast toen werd verteld dat de winden op de Drake ons goed gezind zijn en we daardoor vanochtend een extra landing konden doen. Deze vond plaats op Greenwich Island, Fort Point. Het werd een ruwe landing door wat golven en een steile oever. Toen we bijna op het strand kwamen, wilde Dan dat we de perfecte sternlanding van zijn vorige groep verbeterden. Maar toen Jordi gebaarde dat hij nog iets meer gas moest geven en Dan voor grap voluit ging, knalde de zodiacs bijna door Jordi heen en deden we dus toch een standaard landing (bij veel golven draait de boot met de achterkant naar de kust voor het landen). Op deze plek zagen we voor het eerst een behoorlijke gentoo en chinstrap kolonie, die zij aan zij met elkaar samenleven. Bij enkele gentoos zagen we baby's, die een mini versie van de balkende gentoos zelf waren; deze keer hadden de baby's dus geen afwijkende kleuren van paps en mams. Verder lagen er zeeolifanten op het strand en vlogen er albatrossen rond.
We liepen een stukje het strand af om dichterbij de 2 gletsjers te komen die we vanaf het strand konden zien. Met de besneeuwde heuveltop op de achtergrond leverde dat een mooi plaatje op. Sven is ook nog een besneeuwde gletsjer op gewandeld met een rots bovenop die ervoor zorgt dat de sneeuw eromheen gedeeltelijk wegsmelt. De rots absorbeert namelijk warmte van de zon en smelt daarmee het ijs. Het gaf een mooi uitzicht en het leverde mooie plaatjes op. Daarnaast werd er een groepsfoto gemaakt en was er een kort sneeuwballengevecht. Naar beneden konden we gewoon sleetje rijden zonder slee en dat kostte dus aanzienlijk minder inspanning. In de branding heeft Sven in zijn uppie van de omgeving staan genieten, terwijl Marijke weer een tijdje bij de pinguïns heeft gezeten. Het was een hele leuke bonus landing, maar daarna was het toch echt tijd om Antarctica gedag te zeggen. Na een stukje in de English Strait gevaren te hebben, kwamen we aan in de beruchte Drake Passage, die de reputatie heeft het stormachtigste stuk zee ter wereld te zijn. De wachten begonnen weer; het was tijd voor het laatste deel van onze reis.
Birthday on the Drake - On the way to Ushuaia Part 1
00:00 - 00:05
We zijn net klaar met de avondwacht als Marijkes verjaardag begint. Maria van team rood weet dat Marijke jarig is en de eerste felicitatie is binnen. Technisch gesproken is zij een paar minuten te vroeg en Sven wacht netjes tot het écht zover is. Daarna trekken we snel een aantal lagen kleding uit en duiken lekker onze kooi in.
00:05 - 07:40
We slapen redelijk goed vannacht. We zijn inmiddels best gewend geraakt aan slapen in een schuine positie en alle geluiden die je zoal op een schip hoort. Het schip helt nu de andere kant op dan eerst, waardoor we uit bed zouden kunnen rollen, maar verrassend genoeg weerhoudt een randje van 10 cm ons daar perfect van. We worden netjes om half 8 wakker gemaakt door Robert uit team wit en trekken weer een paar lagen kleding extra aan.
07:40 - 08:00
Als we uit onze hut komen en naar de lounge willen lopen, waar het ontbijt plaatsvindt, zien we de verjaardagsvlaggetjes al hangen. Deze keer zijn ze speciaal voor Marijke. Op het krijtbord bij de kombuis staat aangekondigd voor wie de vlaggetjes zijn. Sasha, die uit de kombuis komt lopen, feliciteert Marijke en vraagt of er al gezongen is. "Nee, nog niet!" Sasha loopt voor haar uit naar de lounge en daarna zingt 15 man op commando "Happy birthday" voor haar. Leuk om hier jarig te zijn! Sven mompelt dat hij deze gestarte traditie thuis niet gaat voortzetten.
08:00 - 08:45
We zijn ingeroosterd om de shift van 8 tot half 9 te lopen, maar het schip ligt op dat moment stil en we zijn niet nodig. Dit komt, doordat de wind uit de verkeerde richting komt. Op open zee is het natuurlijk niet mogelijk om een anker uit te gooien, dus is er een andere manier gekozen om het schip stil te leggen. De fore mast en de main mast zijn als een fuik richting elkaar gedraaid, waardoor het schip niet al teveel zou moeten bewegen. Eigenlijk komt het erop neer dat we aan het drijven zijn. Omdat we wel eens willen zien hoe dit eruit ziet, gaan we toch even naar buiten om 8 uur om te kijken. Best wel grappig en wonderbaarlijk hoe dit werkt. Sven gaat daarna weer naar binnen om nog wat van de ontbijttafel te gappen en Marijke blijft nog even buiten. Al snel wordt verteld dat de wachten weer gaan starten; om te beginnen even wat sailhandeling, zoals bracen, squaresails down, etc. Met andere woorden: veel aan touwen trekken. De wind is nog niet gedraaid naar de meest gunstige richting, maar we moeten toch verder, dus de motor moet eraan te pas komen. Staysails worden wel gehesen, omdat die het schip stabiliteit geven. Omdat er altijd een aantal mensen niet kan helpen met deze klusjes, wordt de eerste wacht in de war geschopt. Marijke neemt iemands lookout over, die dan nog achterop het schip plaatsvindt en Sven heeft de touwtjes in handen. Het verschil in gevoelstemperatuur tussen drijven en varen is opvallend.
08:45 - 09:30
We warmen op in het deckhouse, waar op ieder moment van de dag verse koffie en thee te vinden is. Er is altijd een bepaalde mate van 'angst' als iemand van de vaste crew naar binnen komt. Het zou natuurlijk zo maar kunnen zijn dat er geholpen moet worden met zeilklusjes. Maar het blijft rustig.
09:30 - 10:00
Sven is op wacht en Marijke blijft nog in het deckhouse. Het is gaan sneeuwen en de lookout is naar voren verplaatst, op verzoek van PC.
10:00 - 10:30
Marijke lost Sven af, die er ondertussen uitziet als een sneeuwpop. Marijke merkt tijdens de wacht ook hoe dat komt; de sneeuw komt horizontaal onze richting op. Later lezen we van de windsnelheidsmeter af dat het gemiddelde 35 knopen is, met uitschieters naar 42. Nu vermoeden wij dat die wind niet opzienbarend is in de Drake. Maar het zicht is slecht en door al die sneeuw is het lastig om de uitkijktaak goed te kunnen verrichten. Onze handen worden ijsklompjes.
10:30 - 11:00
We nestelen ons weer in het deckhouse, waar Merel rond 11 uur met een grote mand aardappelen aan komt sjouwen. We weten allemaal wat dat betekent.
11:00 - 11:30
Het is tijd voor een Patatoe Peeling Party. Het komende half uur zitten we met 7 man aardappelen te schillen, totdat Jelte 2 schillers in komt prikken om nog wat extra staysails te hijsen. Met z'n 5en lukt het schillen ook prima en het is net op tijd klaar voor onze volgende shft.
11:30 - 12:00
We hebben nog een laatste shift tot onze wacht erop zit en deze vindt plaats bij de helm. Het is gestopt met sneeuwen, maar het lijkt wel of het steeds harder begint te waaien. Ook nu hebben wij niet het vermoeden dat dit huiveringwekkend hard is voor de beruchte Drake, maar we zouden het ook geen 'Drake Lake' willen noemen.
12:00 - 13:00
We chillen even na onze wacht, tot de lunch begint.
13:00 - 13:30
Er is vandaag kippensoep en pizza voor de lunch en we laten het ons goed smaken.
13:30 - 16:00
Na de lunch doen we een middagdutje, totdat we ons weer klaar moeten maken voor de volgende wacht.
16:00 - 19:00
Met een slaperig hoofd komen we in het deckhouse tot de conclusie dat we de eerste shift moeten draaien, van 4 tot half 5. PC is kwijt en Shioban neemt zijn beurt over. We worden goed wakker van het buiten staan met behoorlijk veel wind en golven die het schip doen rollen en stampen. Marijke houdt zich nog goed, maar heeft deze keer een pleister achter haar oor die goed zou moeten werken tegen zeeziekte. Later krijgen we te horen dat de hoogte van de golven niet hoort bij de huidige windsnelheid. Lees: de golven zijn veel hoger dan je bij deze snelheid zou verwachten. Dit betekent dat de golven ergens anders worden veroorzaakt. We staan gelukkig weer op het achterdek op de uitkijk, want zelfs hier komt af en toe water overboord zetten. De waterdichtheid van onze jassen wordt op de proef gesteld. Tot onze laatste shift van 6 tot half 7 staan we standby in het deckhouse. Er gebeurt tijdens onze wacht niets bijzonders.
19:00 - 20:00
Het diner is dit keer tijdens onze wacht en het voordeel hiervan is dat anderen in de rij ons voor laten gaan. Het is kiprollade met aardappelpuree en boontjes. Omdat Marijke zich toch weer een beetje vreemd voelt, gaat zij direct en zonder brownie naar haar kooi. Sven neemt uiteraard wel een toetje en gaat naar het 8 o'clockie.
20:00 - 00:00
Daarna is het alweer tijd om te gaan slapen om genoeg uurtjes rust te hebben gehad voor de volgende wacht.
Exceptional weather - On the way to Ushuaia Part 2
De hoge golven bleven lange tijd aan, wat ook van dit gedeelte van onze reis een speciale situatie maakte. We hadden echter voor een groot gedeelte goede wind uit de juiste richting, waardoor we aardig vaart konden maken. Het schip helde behoorlijk, wat er weer voor zorgde dat gebruiksvoorwerpen en mensen door het schip schoven en zelfs vlogen. En ook kwam er weer een golf van zeeziekte langs, waarvan ook Marijke niet gespaard bleef. Het meest vervelende was dat zij zichzelf amper op de been kon houden; iets wat zeer onhandig is in een hoek van 30 graden of meer. Zonder zeeziekte kosten de meest normale dingen hier al zoveel extra moeite: opstaan, kleren aantrekken, toiletbezoek, in bed stappen, maar vooral eten zonder knoeien (wat in Nederland soms ook al een uitdaging is).
De laatste loodjes wogen voor ons allebei loodzwaar en we keken uit naar het moment dat we in Ushuaia aankwamen. Het leek erop dat we daarin niet de enigen waren. Gelukkig! Tijdens ieder 8 o'clockie kwam het einddoel beter in het zicht.
Uiteindelijk kwam na ruim 3 dagen Drake trotseren het verlossende woord: land in zicht! En de golven verdwenen als sneeuw voor de zon. Net als de ergste vorm van zeeziekte. Tijdens 8 o'clockie kwam nog voor velen een hele fijne mededeling: geen wachten meer. Blijkbaar was er al een roddel door het schip gegaan, want nog voordat het bekend gemaakt werd, zat de helft van onze wacht al in het deckhouse aan het bier. Wij hadden het geluk dat we de eerste wacht hadden die gecancelled werd. Het was meteen een stuk aangenamer weer geworden en hier en daar waren een aantal optimisten in korte broek en t-shirt aan dek te vinden.
Gedurende de avond waren we aangekomen aan het begin van het Beagle Kanaal en de volgende ochtend vroeg was het water helemaal vlak. Omdat we een dag te vroeg aangekomen waren en het voor ons alleen mogelijk was om met een loods aan boord door het kanaal te varen, moesten we een dag voor anker. De loods was pas besteld voor de volgende dag. We hadden dus een hele dag om te overbruggen, maar voor de gidsen was het geen probleem om onze dag vol te plannen. Als eerste stond een theoretisch verhaal van 1 van de engineers op het programma, gevolgd door een rondleiding in de diepste gedeeltes van het schip. Tot nu toe hebben we ons begeven op de eerste verdieping (poepdek, sloepiedek en voordek), de begane grond (hoofddek, bibliotheek en dekhuis) en de kelder (lounge, kombuis en hutten), maar nog niet eerder hebben we een kijkje genomen in de grotten van het schip. Natuurlijk hadden we de geheime luiken al wel eens open zien staan, maar hoe het er daar uit zag, zouden we snel genoeg ontdekken. Eerst liet Bruno ons zien hoe de maak-drinkwater-van-zout-water-apparatuur en het rioleringssysteem eruit zag. Om daar te komen, was de meest veilige route door het luik onder het aanrecht in de galley. Marijke had al een keer eerder gezien dat Sasha daarin verdween om een appeltje voor Sophie te halen. Zoals met alle trappen aan boord doe je dit achterwaarts en zorg je ervoor dat je je hoofd en rug niet stoot. Eenmaal op -2 aangekomen, konden we bij lange na niet rechtop staan en moesten we onder pijpen door om de technische hoogstandjes te bekijken. Ook werd eindelijk het geheim ontrafeld, waar we ons hoofd in de afgelopen weken steeds meer over hebben gebogen. De voorraad met sinaasappelen zag er nog groot genoeg uit om ook tijdens de volgende trip nog wat dagen mee te gaan. Elke ochtend is het opnieuw een verrassing dat we na al die dagen op zee nog steeds vers fruit, melk en eieren hebben. Ook al moeten we heel eerlijk toegeven dat er over de eieren 2 dagen geleden een gerucht rond ging dat we de laatste portie hadden gehad. Zoals wel vaker met geruchten het geval is, bleek dit de volgende dag niet waar te zijn. De voorraad bier zag er trouwens ook groot genoeg uit voor de komende reizen, zeker gezien de lage consumptie tijdens de oceaanoversteken. Na de, enigszins claustrofobische, tour van 15 minuten volgde een tweede gedeelte in de machinekamer door Tomas. Hier konden we komen door achterin het schip een loodrechte trap af te dalen. Ook hier was het niet bepaald ruim te noemen (om aangenomen te worden, moet je overduidelijk niet te groot zijn en waarschijnlijk geldt er ook een maximum gewicht). Het was nu, aangezien we voor anker lagen, heerlijk rustig. Maar we moesten er niet aan denken om ons hier te begeven met 40 knopen wind. 2 enorme motoren lachten naar ons, samen met de generatoren. Het was super interessant om te volgen.
Tussen het theoretische en praktische gedeelte van de engineers door, hebben we ook nog even naar de hands on uitleg over kelp door Jordi geluisterd. Aangezien dit zijn lust en zijn leven is, was hij vanochtend in de zodiac gesprongen en had samen met Nilla enkele pracht exemplaren gevonden om tijdens zijn uitleg te gebruiken. Dit verhaal vond hij leuker om te vertellen dan een herhaling van de walvis lecture die eigenlijk op het programma stond (laten we dat plan A noemen). Zelfs met rustig weer worden plannen aangepast blijkbaar.
Na de lunch ging een aantal mensen de mast in en daarna was er een lecture over Spitsbergen. Er was even tijd om te chillen en Sophie maakte haar tijdens de fotowedstrijd gewonnen fles wijn open. De restjes namen we mee naar de film over Kaap Hoorn, waarbij best een hoop jaloerse ogen onze richting op keken.
Tijdens het diner gebeurde er iets heel speciaals: er kwam een kleine zeilboot aanvaren met een Nederlandse vlag, recht op ons af. Iedereen liet zijn bord voor wat het was en spurtte naar buiten. Hoe gek was dit, om Nederlands te kunnen praten met 3 mannen in het Beagle Kanaal waarvan er 2 al 3,5 jaar onderweg waren? Ronduit hilarisch! Na het diner was het eindelijk tijd om Marijkes verjaardag te vieren met, de enige keer deze reis, maar liefst 2 toetjes. De eerste was appeltaart met slagroom en de tweede Irish Coffee, die een aantal dagen geleden niet geserveerd kon worden vanwege ruige zee.
Na het 8 o'clockie kregen we een presentatie van het door de gidsen bijgehouden logboek: 237 pagina's met verhalen, foto's en extra informatie over onze reis. Het zag er geweldig uit, dus later die avond uploadden we het logboek met alle extra's op een USB-stick. Ook was er de onthulling van de winnaars van de tweede fotowedstrijd en alhoewel de competitie groot was (vooral vanwege de onbetaalbare foto van Sophie met haar gele emmertje in haar bunk), won Marijke natuurlijk de categorie 'life and death' (haar favoriete categorie), omdat zij 2 geweldige foto's had gemaakt in deze categorie waaruit zij kon kiezen. Beide foto's waren de laatste dagen onderwerp van gesprek geworden op het schip. Er is nog net geen oorlog door gestart. De prijs was een fles rode wijn en aangezien we de douanepapieren om Argentinië binnen te komen al gevuld hadden, moet daar de komende 24 uur nog even van genoten worden.
De volgende dag kwam de loods om 4 uur 's morgens aan boord om ons in 7 uur in Ushuaia te krijgen. Vanwege formele gedoetjes moesten we vóór aankomst in de haven eerst tanken, aangezien ondertussen bijna al onze brandstof op was. Er bleek sprake te zijn van miscommunicatie, waardoor we 3.000 liter minder brandstof kregen. Maar omdat het hiermee nipt zou worden om de volgende reis veilig terug te keren in slecht weer, moesten we plan B van de plank halen om toch aan die extra brandstof te komen. Waarschijnlijk was dit een kwestie van de beste argumenten uit de kast trekken. Uiteindelijk kregen we zo'n 5 uur later de resterende brandstof. Maar ondertussen was er een nieuw probleem opgedoken: de haven was tijdelijk gesloten door teveel wind. Pas als het een uur onder 30 knopen zou waaien, werd de haven opnieuw geopend (plan C). Er werden mensen erg nerveus, omdat zij ineens graag van boord wilden om Ushuaia, dat we op 1 meter afstand zagen liggen, onveilig te maken. Het was voor hen dan ook erg fijn dat tijdens het diner de motor gestart werd. Ineens zagen we weer vliegtuigen, huizen, mensen, auto's en meer hele normale zaken die al die tijd voor ons heel ver weg leken. En het duurde niet al te lang, voordat de eerste persoon aan boord ontdekte dat er gratis WiFi op het haventerrein was. Na de douaneformaliteiten mochten we van boord. Het schip werd voortdurend op de foto gezet door personen die van veel luxere cruiseschepen af kwamen struinen. Na de hoofdstraat van Ushuaia op en af gelopen te hebben, zijn we de kroeg in gedoken met een groep anderen. Het was een hele rare gewaarwording om ineens pats-boem weer terug aan land te zijn. En geld uit te geven. En bier te drinken. En aangesproken te worden door een wildvreemde man, die geïnteresseerd was in ons schip. Het waren best veel prikkels.
We sliepen vannacht nog op het schip, maar na het ontbijt de volgende dag was het moment aangebroken om afscheid van elkaar te nemen. Na alle knuffels en een tochtje naar het hotel waren we voor het eerst in 5,5 week weer met zijn tweeën.
Hoe kijken we terug op dit gedeelte van de reis? Het was er 1 met fantastisch hoogtepunten, zoals het afreizen naar afgelegen natuurparadijsjes en het zien van honderdduizenden pinguïns. We hebben plekken bezocht waar nauwelijks anderen komen. Maar nooit van tevoren hadden we ons kunnen bedenken dat de dieptepunten van zeeziek zijn en het moeizaam kunnen bewegen zo lang zouden duren, zoveel energie zouden kosten en ook weer terug zouden komen. We zullen de simpele dingen thuis zoveel meer waarderen. We hebben zoveel respect gekregen voor de vaste crew aan boord, die steeds met vliegende objecten en onhandige passagiers moet dealen. Die zelf zo elegant beweegt zonder ook maar 1 veiligheidstouw aan te raken. Die je een kopje water aanbiedt als je net over de reling hebt gehangen. Die de soep in een hoek van 45 graden aan je komt uitdelen, zodat er een minimum aan eten verloren gaat. Die je troep opruimt als je per ongeluk toch iets omgooit. Die je badkamer ook in de woeligste gedeeltes schoonmaakt. Die je bed verschoont en zelfs een Haags Hopje op je kussen legt. Die nieuwe handdoeken voor je klaarlegt in de Poker Corner. Die je met engelengeduld blijft uitleggen aan welke lijn we moeten trekken voor welk zeil. En dit alles met die eeuwige glimlach, ook als de zeeziekte bij hen heeft toegeslagen. We hebben het samenleven met z'n 56en als waardevol ervaren. Over het algemeen hebben we warme herinneringen opgebouwd en hopen een enkeling later nog eens terug te zien. Dat gezegd hebbende, waren we enorm blij om weer samen te zijn. Klaar voor nieuwe avonturen.
22 december - a day in Ushuaia
We konden wel waarderen dat onze kamer in Ushuaia al beschikbaar was zo vroeg in de morgen. We deden erg rustig aan om te genieten van de douche. Totdat we trek kregen en de stad in gingen. Prio 1 was aan geld zien te komen. Zoals we eerder al in Uruguay gemerkt hadden, is dit helemaal niet zo eenvoudig in dit gedeelte van de wereld. Uiteindelijk hadden we een bank gevonden die ons geld gaf, maar wel tegen een hoge commissie. En het was maar een klein bedrag dat we konden opnemen. Maar je moet wat natuurlijk. Ushuaia is klein genoeg om ieder half uur een bekende tegen te komen, maar we verstopten ons een tijdje op de bovenste verdieping bij cafetaria 'Tante Sara'. De Argentijnen daar zaten nog aan het ontbijt, maar wij bestelden gewoon lunchgerechten. Daarna hadden we genoeg energie opgedaan om naar een nabijgelegen gletsjer te lopen. Het grootste gedeelte was gewoon langs een weg, maar toen de haarspeldbochten begonnen, was er een leuk bospad om te volgen, dat een cascade volgde. Aan het eind van de weg dronken we thee (Marijke) en bier (Sven) in een theehuis met kerstversiering. We zouden haast vergeten dat het die tijd van het jaar is, aangezien het hier van 4 uur 's ochtends tot 10 uur 's avonds licht is.
Daarna liepen we een steile heuvel op richting de gletsjer. Na een half uur stijgen, begon het te waaien en sneeuwen en waren we beland bij een punt van waar 2 gletsjerwandelingen vertrokken: een gemiddelde en een moeilijke. Maar de middag begon al aardig te vorderen en we besloten vanaf daar niet verder te gaan. In plaats daarvan liepen we hetzelfde stuk terug tot het theehuis en namen vanaf daar een taxi terug naar het hotel.
Later liepen we de hoofdstraat weer door, waar veel mensen kerstinkopen aan het doen waren. We dronken cocktails in het Hardrock Café, waar Sophie en later Bas bij ons aanschoven. Het was er aanvankelijk erg rustg, maar men is hier, vooral in het weekend, gewend om erg laat te eten, dus pas tegen 10 uur begon het wat drukker te worden. Wij waren toen al behoorlijk toe aan slaap, dus na afscheid genomen te hebben van Bas en Sophie, liepen we nog even langs de 'kerstboom' bij het Ushuaia bord. Helaas brandden de lichtjes nog niet, omdat het er nog niet donker genoeg voor was. We hebben er niet meer op gewacht en zijn teruggegaan naar het hotel.
