Tsjechië
13 en 14 mei - taking the night train to Prague
Onze trip door de Balkan begon gewoon op station Mariahoeve met de eerste trein naar Den Haag CS waar we vervolgens de intercity naar Utrecht namen. Het diner daar bestond uit Turkse pizza en een broodje döner in een piepklein en stampvol zaakje. Hoe kun je beter in de stemming raken voor een mediterraans tripje?
Er was tijd over voor een uurtje hangen op de trappen bij het Beatrixtheater, waar we vermaakt werden door een gemêleerd gezelschap jongens die hun Street dancing kunsten aan ons vertoonden. Al reclamemakend voor Starbucks stapten we in trein 3, die we bovenaan onze Interrail ticket noteerden, want deze zou ons in Oberhausen brengen; ons Europa-per-trein-avontuur kon namelijk pas voorbij de Nederlands-Duitse grens beginnen. Omdat we geen reservering hadden, brachten we onze tijd in deze trein in de bistro door, alwaar de stoelen bezet gehouden werden door luidruchtige kakkers die zichzelf maar al te interessant vonden. Er zat niets anders voor ons op dan een wijntje drinken aan een statafel. Joost, zo heette 1 van de kakkers, daar konden we niet omheen, want zijn naam werd door 1 van hem om de paar minuten gedeeld met ieder die het wilde horen. Wij hoorden niet tot die groep, maar hadden het na een tijdje ook door. Op ons kwam hij meer over als een Laurel, die door vriend Hardy vereerd werd.
In Oberhausen stapten we uit met Laurel en Hardy in ons kielzog, die schalden door de straten dat onze tassen zo groot waren. Waar we zoal heen gingen... Wij zochten een terrasje op om ze van ons af te schudden en dronken een wijntje en Radler om de tijd tussen de treinen te doden. Voor we het wisten stapten we als 1 van de eersten op de nachttrein naar Praag, waar we een 6 persoons couchette betraden. We raakten aan de praat met een jongen uit Macedonië, er kwamen meerdere controleurs langs en de conducteur kwam vragen of er iemand Spaans sprak om een verstekeling de trein uit te werken. Ja, onze reis was echt begonnen.
Maar natuurlijk slaapt een 3laags stapelbed in een volle trein niet zoals ons bedje thuis en de medereizigers hadden ook een ander reisplan dan wij. We hadden het niet op onze to-do list staan om de 3 Franse dames om 4 uur uit te zwaaien bij het uitstappen op station Berlijn en gewekt te worden toen er koffie geserveerd werd aan de laatst overgebleven medepassagier van onze couchette bij Dresden. Natuurlijk had het zo z'n charme, maar redelijk geradbraakt kwamen we aan op Praag Centraal. Met een laatste trein, die het geluid produceerde van een vrachtwagen, werden we naar station Vrsovice in een ander gedeelte van Praag vervoerd. De bagage lieten we achter in ons hotel en vol goede moed gingen we de stad in. Zonder echt doel begonnen we te dolen. Heel verrassend was het dat we vrij snel tegen een synagoge aan liepen, waar we tijdens eerder reizen nogal eens moeite mee gehad hebben. En hij was nog mooi ook! Na wat kerken, statige gebouwen, een goedkope lunch, begon het dolen pas echt. Ons slaapgebrek begon ons parten te spelen en met een drankje in onze hand op een terras op het oude stadsplein besloten we een powernap te gaan houden in onze hotelkamer. Daar knapten we van op, maar het smaakte naar meer. De stad zijn we dan ook niet meer in gegaan. We maakten alleen een ommetje voor het diner. Typisch Tsjechisch was ons niet gegund; vanwege het WK ijshockey was het restaurant vol. Dan maar pekingeend bij de Chinees en daar kregen we geen spijt van.
Morgen meer Praag...
15 mei - gypsie-proof gate in Prague
Als herboren stonden we op en gingen lekker vroeg op pad om zoveel mogelijk van Praag te zien. Dat betekende het openbaar vervoer uitpluizen (lees: er na 1 halte achter komen dat de tram de 'verkeerde' hoek om ging en na elke 3 haltes overstappen op een andere tram). Maar vanwege het heerlijke weer hebben we vooral ook veel gelopen. Eerst zijn we maar eens de wereldberoemde Karelsbrug over gewandeld, die we nu al bij lange na niet voor onszelf hadden. Mooi was ie wel, met links en rechts donkere bijbelse beelden en met uitzicht op het Praagse kasteel. Aan de overzijde van de brug dronken we eerst koffie. Maar niet zomaar koffie, maar de Algerijnse variant. 'Die zal wel lekker sterk zijn', dachten we. Dat voorgevoel bleek uit te komen, want bij de eerste slok merkten we dat er alcohol in zat. Toen kwam de gratis wifi van pas en kwamen we erachter dat het een typisch Tsjechische koffie (iets wat we aan de naam niet hadden kunnen bedenken) was met advocaat erin. Opa en oma genoten er heerlijk van! 1 ander doel van vandaag was in gang gezet; genieten van lokale dranken en gerechten.
Na de koffie bezochten we het Praagse kasteel. Nu was dat anders dan we verwacht hadden, want het bleek een pietepeuterig klein kasteel te zijn met eromheen grote paleizen en kerken binnen oude muren, maar verder vooral veel toeristen, busladingen vol toeristen. Overal wel een tourgroepje met tourleaders die de meest uiteenlopende talen spraken. Met parapluutjes in de hand en microfoontjes bij hun mond. De gebouwen binnen de oude stadsmuren waren 1 en al pracht en praal. We bekeken de kathedraal van binnen en beklommen de 278 treden van de toren om Praag van bovenaf te bekijken. We liepen nog wat rond en streken toen neer op een terrasje in de zon om te smikkelen van lokale lekkernijen: varkensvlees met zuurkool en dumplings. En natuurlijk een halve liter bier. Vooral die laatste hakte erin; in dit gedeelte van Praag zijn veel trappen en na de lunch leken de treden 2 keer zo hoog als voor de lunch.
Sven wilde naar een oude bibliotheek met 200.000 boeken, maar er stond een lange rij voor de toegangsdeur en we besloten eerst langs een uitzichtpunt te lopen. Dit bleek makkelijker gezegd dan gedaan, het glooide er behoorlijk en uiteindelijk resulteerde het erin dat we het uitzichtpunt niet bereikten. We namen ook de moeite niet meer om de boeken met een bezoekje te vereren.
We gingen het KGB museum in en de gypsie-proof gate werd voor ons geopend door een beetje loense Rus met een groot litteken op zijn wang. Hij was niet zo groot, maar hij kwam vrij dominant over en Marijke had het idee dat we ieder moment de 10 geboden opgelegd zouden krijgen. Maar al snel bleek ie vooral erg prettig gestoord te zijn en een enorme passie te hebben voor dit kleine museum vol geschiedenis; een Sovjet liefhebber in hart en nieren. We kregen een persoonlijke rondleiding en mochten sommige wapens zelf 'uitproberen', want vooral van de wapens was Boris idolaat. Hij was maar al te blij ze aan ons te demonstreren inclusief oorlogsgeluiden en beeldende uitleg wat ze zoal te weeg konden brengen ('cut off the head' en 'chop off the foot'). Heerlijk!
Daarna vonden we het wel weer tijd voor een terrasje en om de hoek hebben we de astronomische klok bekeken. Als laatste gingen we naar een fort, waar ook weer sprake was van een ommuurde oude stad met mooie gebouwen en een kerk, een groot park, maar dit keer zelfs geen klein kasteel. We pakten vervolgens weer een trammetje en aten aardappelpannekoekjes en goulash en spoelden die weg met spotgoedkoop bier. Als afzakkertje kozen we voor Slivovice en klonken de glazen op een geslaagde city trip in Praag.
