Macedonië
28 mei - short train to Skopje
Neda kwam de sleutel van haar appartement al vroeg ophalen, want we reisden vandaag verder per trein. We keken nog 1 keer achterom naar het Sovjet-stijl-gebouw waar we overnacht hadden, dat zoveel aantrekkelijker van binnen dan van buiten was. Het miezerde nog een heel klein beetje. Slappe koffie, zoveel anders dan we hier gewend zijn geraakt, dronken we op het station. Belgrado heeft duidelijke perrons en informatieborden in het Cyrillisch. Aangezien er maar 1 trein vertrok om 7:45, wisten we wel waar we zijn moesten. Op de trein stond Skoplje. Bingo! Nou ja, bijna dan. Slechts 2 wagons voor een reis van 9,5 uur leek ons wat weinig, maar al snel bleek dit niet bepaald een populair traject. De trein zat slechts op een kort stuk helemaal vol. Er liep deze keer zelfs geen man met drankjes rond in de trein. De omgeving was lang zo mooi niet als ons vorige traject, maar wellicht zijn we wat verwend.
De meeste mensen in de trein spraken geen of weinig Engels, waardoor we niet alles even goed mee kregen. Maar op een gegeven moment kregen we wel door dat we enorme vertraging hadden. Gewoon weer een uur! We begrepen niet zo goed hoe dit had kunnen gebeuren, want langer dan 5 minuten hadden we zéker niet stilgestaan. De grens over ging gepaard zonder stempels deze keer. Helaas. Toen de trein de reis vervolgde vanaf het Macedonische grenskantoor, ging dat eerst de verkeerde kant op, want er was maar 1 perron bij dat station en blijkbaar was dat geen doorgaand spoor. Eerst dus voorbij het voorgaande wissel, om vervolgens weer de juiste kant op te gaan en het station te passeren via een ander spoor. Uiteraard hadden we wel zoiets van 'huh?' en 't zal toch niet hè', maar het was ronduit raar geweest als we teruggegaan waren naar Begrado.
Welkom in Macedonië, het land met de meeste uitdagingen tijdens onze reis. Allereerst waren de spanningen een week of 3 geleden hoog opgelopen. In het weekend voor ons vertrek naar Praag had dit geleid tot zeker 30 doden bij een politieactie in Kumanovo, de eerste treinhalte na de grensplaats. De regering wordt er sindsdien van beschuldigd de bevolking op grote schaal te hebben afgeluisterd. Veel mensen hebben het vertrouwen in de regering opgezegd en eisen nu het aftreden. Een bepaalde groep heeft daarna een tentenkamp opgezet bij het regeringsgebouw en zegt er niet weg te gaan zolang de regering aanblijft. Als tegenactie heeft een groep die pro-regering is op een andere plek in de stad een tentenkamp opgezet. Dit leidt tot dagelijkse protesten, tot nu toe vreedzaam, maar uiteraard kan op ieder moment de vlam in de pan slaan. Wij hebben het verloop nauwlettend in de gaten gehouden en vonden het voldoende veilig overkomen om toch naar Skopje te reizen.
Als tweede was het zeer onduidelijk of we het laatste stuk van de reis, van Skopje naar Thessaloniki, wel zouden kunnen maken. De verhoudingen tussen Macedonië en Griekenland zijn namelijk niet je-van-het en vervoer per trein wordt uiterst mondjesmaat toegestaan en heeft in het zeer recente verleden regelmatig volledig stilgelegen. Er rijden wel bussen, maar slechts 2 per dag. Als we ook nog iets van Skopje wilden zien, dan viel de trein al meteen af en bleef er 1 bus over. Op het station van Skopje aangekomen reserveerden we meteen de late bus van de dag erna.
Dan als laatste hadden we een appartement geboekt voor 1 nacht. Vorige week hadden we een berichtje ontvangen dat vanwege renovatie het gekozen appartement niet mogelijk was. We werden gecompenseerd (grotere accommodatie, transer vanaf het station) en nadat we dit geaccordeerd hadden per e-mail, was het stil gebleven. We wisten alleen dat de host Damjan heette. Vind die maar eens! Het ging uiteindelijk best soepel. Vanwege alle taxi's die we aangeboden kregen, besloten we niet heel lang om ons heen te kijken, maar even te bellen. Hij zei dat ie bij een benzinestation stond te wachten in een Seat Ibiza. Hij reed ons vervolgens naar een buitenwijk van Skopje naar een prima appartement. Er was een restaurant in de buurt met een uitsluitend Cyrillische menukaart. We konden er niets van maken en hebben ons maar laten verrassen. Heerlijk gegeten!
29 mei - construction in Skopje
Van ons appartement was het 2,5 km lopen naar het centrale plein van Skopje. In de zon! Voordat we de toegangspoort naar het centrale plein bereikten, kwamen we langs het eerste tentenkamp. We hadden echt zoiets van: 'Is dit het nu?' Het was ook nog wel vroeg, de meeste tentjes waren dichtgeritst en we hadden eigenlijk verwacht er meer te zien. We bleven toch maar op gepaste afstand en betraden het Macedonië plein. 'Teleurstelling' 2: 1 grote keten van hekken om het imposante beeld van een strijder te paard. Erachter complete gebouwen in de steigers en het plein was niet te betreden. Straat naar links in, Macedonië straat, nog meer steigers. Na het ontbijt deden we een tweede poging om Skopje tussen alle steigers door te ontdekken. Dat lukte beter. Tussen het fort en de prachtige grote gebouwen vonden we het tweede tentenkamp, waarvoor zelfs een weg was afgesloten. Dit moest de groep zijn die tegen de regering in opstand kwam. Natuurlijk maakten we foto's van het geheel,
omdat het zomaar zou kunnen dat we hier getuigen waren van het begin van een 'revolutie'. We wisten niet zo goed of dit land nu arm of rijk was. We zagen veel straathonden, bedelende mensen en mensen die aan het snuffelen waren in containers.
Aan de andere kant waren de enorme gebouwen, honderden grote beelden en vele bruggen behoorlijk indrukwekkend en kwam de stad zeker niet armoedig op ons over. De oude stad was weer een hele andere wereld met oud aandoende straatjes, moskeeën, steegjes en een levendige markt. Zo eentje waar alles gratis lijkt te zijn en je je in de meest vreemde houdingen moet manouvreren om je weg te vinden in de wirwar aan mensen. Lees: dit was niets voor ons. Overigens heeft Marijke eindelijk na ruim 2 weken zoeken een zonnebril gevonden die ze leuk vond. Voor € 3,25! Tussendoor zijn we ook nog geïnterviewd door de makers van een Azerbeidzjans reisprogramma. We wilden eigenlijk niet voor de camera verschijnen, maar ze bleven maar aandringen, omdat ze geen enkele toerist konden vinden. Nou viel dat volgens ons best mee. Misschien bedoelden ze: Engelssprekende toerist.
Na een late lunch was het alweer tijd om terug te gaan naar ons appartement om de spullen op te halen en sleutel in te leveren. Damjan bracht ons vervolgens weer netjes bij het station. We maakten de laatste dinars op en gingen op weg naar Thessaloniki. Meer dan 15 mensen zaten er niet in de luxe touringcar, bizar! De buschauffeur had er flink de vaart in. Zó jammer was het dan ook dat de grensbeambten echt totaal geen zin hadden om ervoor te zorgen dat we Macedonië snel konden verlaten. De chauffeur moest in Griekenland dan ook extra veel gas geven om de schade te beperken. Dit lukte hem heel aardig! We werden afgezet bij het busstation en namen vanaf daar een stadsbus naar ons guesthouse in het oude centrum op een heuvel. Griekenland was het enige land met tijdsverschil tijdens onze reis (+1), dus het was ondertussen half 11.
