• Lees het verhaal vanaf het begin

Kruger

17 november - Save the best for last

Mozambique, nu we het land weer veilig uit zijn even wat historie en actuele info. Na de koloniale overheersing door Portugal, is het land onafhankelijk geworden in de jaren 70. Na 2 jaar op eigen voeten gestaan te hebben, begon een bloederige burgeroorlog die tot 1992 geduurd heeft. Miljoenen mensen, maar ook dieren, zijn hierbij om het leven gekomen. Regeringspartij Frelimo heeft, als wij ons hier goed hebben laten informeren, sinds 1992 weinig vernieuwingen doorgevoerd. En dat terwijl er zoveel economische mogelijkheden in dit land zijn. Buiten toerisme is er de grootste gasbel ter wereld gevonden en de op 1 na grootste dam ter wereld voorziet een groot deel van zuidelijk Afrika van stroom. Maar de Mozambicanen zelf kampen met stroomstoringen. Onder de bevolking zorgt dit natuurlijk voor onrust. Maar dat niet alleen, de oppositiepartij Renamo gaat hier tegenin. Helaas is er onder de 2 partijen sinds 21 oktober frictie ontstaan, waardoor een nieuwe oorlog in de lucht hangt.

Nog voordat we richting Afrika vertrokken zijn er wat vervelende dingen gebeurd in het noordelijke deel van Mozambique. Alhoewel wij alleen in het zuidelijke deel zijn geweest, hebben we het nieuws in de gaten gehouden. Helaas zijn er ook in Maputo wat incidenten geweest (lees: ontvoeringen voor losgeld), maar het is niet duidelijk of dit nieuwe ontwikkelingen zijn of dat dit al eerder voorkwam.

Alhoewel wij gewaarschuwd werden door een man in Hluhluwe om vooral op te letten in Mozambique, hebben wij ons er geen moment onveilig gevoeld. Ja, we reden met onze deuren op slot, verdeelden het geld en pasjes om het overal in broekzakken te stoppen en reden zo vroeg mogelijk en vooral niet in het donker. Maar als we een oordeel mogen vellen over Mozambique, dan is dit niets dan positief. De mensen hier zijn zó vriendelijk, we voelden ons erg welkom. Gelukkig werd veel accomodatie beveiligd. Het is een land met zoveel mogelijkheden op het gebied van toerisme, maar we hebben ook gezien dat toeristen nu wegblijven. En dat is ergens best logisch. Als wij niet van tevoren vanalles hadden vastgelegd, waren we hier misschien ook niet heen gegaan. Daar hadden we zeker weten spijt van gekregen. We hebben gemerkt dat het de mensen hier bezighoudt. Velen zijn bang voor oorlog. Laten we hopen dat het zover niet komt.

Dat gezegd hebbende, vertrokken we vroeg en gaven Armando een lift naar zijn dorp, 7 km verderop. Normaalgesproken loopt hij deze afstand 2 keer per dag, in deze hitte. En dan hebben wij het over hardcore... om 7 uur 's ochtends stonden onze voetjes weer op de vloer. We gingen over de damwand naar Limpopo NP. Dit park grenst aan Kruger en dus was het weer tijd om wild te spotten. We hadden bedacht dat het wel aardig was als we net zouden doen alsof we voor het eerst in een wildpark waren. Dus: stoppen voor àlle beesies, dus ook voor impala's. Zo gezegd, zo gedaan. In Limpopo is de wildpopulatie met 95% gedaald sinds de burgeroorlog. Het verbaasde ons eerst dat er mensen in dorpen wonen in het park, helemaal als je ziet hoe vervallen de hekken zijn. En vervolgens vroegen we ons af wat die mensen dan doen. Vee houden doe je toch niet in big 5 country? Think again! Op de eerste 35 km van de main road, die overigens al zeer slecht was, kwamen we alleen KOEIEN tegen. Geen schattige hertjes, grote olifanten, wrattenzwijnen of zelfs vogels. NIETS! Tot Sven ineens na 40 km riep: Stop! Impala. Nou, 70 km verder was de Border Gate en toen hadden we alles bij elkaar 5 impala's en 90 koeien gezien.

Tja, een grensovergang tussen 2 parken. Das niet iets dat je dagelijks meemaakt. Blijkbaar maakten ook niet veel mensen deze trip, want bij deze grensovergang was het uitgestorven. De douaniers waren heel relaxed, alhoewel we aan beide kanten auto-inspectie kregen. Vooral aan de Zuid-Afrikaanse kant werden grapjes gemaakt. Zonder kleerscheuren waren we weer terug in Zuid-Afrika en het 'bribe-money' bleef liggen waar het lag...

Welkom in Kruger NP, waar we, gek genoeg, meteen veel meer beesies zagen. De weg was stukken beter, het uitzicht weidser. We stopten bij een picknickplaats, waar uitstappen op eigen risico was. Hier stonden geen hekken omheen, de plek was slechts afgebakend met 1 meter hoge paaltjes. Afgeleid door een koppel hornbills liepen we op een picknicktafel af en zagen zo niet meteen dat achter de palen net een kolonne olifanten op exercitie was. Het was bizar om de kudde op zo'n kleine afstand langs te zien denderen. We moesten even aftasten of het wel veilig was om te blijven staan, maar de olifanten trokken zich niets van ons aan, aten lekker door en waren binnen 5 minuten uit het oog verdwenen. De rest van de safari was op sommige stukken heel rustig met beesten, maar op andere plaatsen zagen we iets om de vijftig meter. Het was vandaag nog heter dan de dagen ervoor, op het hoogtepunt 42 graden. Voor het beeld is het goed te vertellen dat wij met onze ramen open rijden in beesiesland en wij om 11 uur al oververhit waren. Net als een gevlekte hyena, die we hijgend onder een boom spotten. Nadat we aan het eind van de dag de Letaba rivier, waar heel veel dieren zaten, waren overgestoken, kwamen we aan bij Letaba Camp. We klapten de tent uit onder het oorverdovende lawaai van, wat later bleek, krekels. Onze oren begonnen ervan te suizen. Echt, zo hard hadden we nog nooit gehoord. We begonnen ons al af te vragen of we vannacht wel zouden kunnen slapen. Maar na zo'n hete dag bracht een onweersbui verlichting. Dit ging gepaard met een zware regenbui, die ons, van het restaurant naar de tent teruglopend, te pakken had. Maar het hield de meeste krekels tenminste rustig.

Achteraf leerden we dat dit geen krekels waren maar cicaden; dieren met een zeer interesant achtergrondverhaal

18 november - The lion

Nog een laatste ochtend gingen we zelf op safari. Kruger NP is enorm groot en je vergist je snel in de korte afstand die je aflegt in een uur. We pakten de tent nat in en waren al voor zessen op pad. Onze missie was om een leeuw te spotten, want gisteren was ie gezien op de route die wij uitgekozen hadden. Maar helaas waren er weinig dieren actief waar wij reden. De leeuw was al helemaal in geen velden of wegen te bekennen. We reden Kruger uit om op weg te gaan naar Thornybush, een privéreservaat tegen Kruger aan. De laatste dagen op safari geven wij ons over aan de experts.

We werden warm verwelkomd door hartelijke mensen en kregen meteen vanalles aangeboden. Even opfrissen en meteen op safari met 6 andere gasten. Er gingen 2 rangers mee: Eddy op het stoeltje voor de voorbumper en Eric achter het stuur. Dit gouden duo ging voor ons op zoek naar leeuwen (en andere interessante dieren). Die ochtend hadden ze leeuwen gezien met een impala als ontbijt, dus die plek werd ons startpunt. De motor van de auto werd gestopt en terwijl wij in de auto bleven zitten, gingen E & E lopend op onderzoek uit. Samen verlieten ze de truck en namen een geweer mee de bosjes in. Toen ze na 5 minuten terugkwamen, was de mededelingen dat er een leeuwin lag en hen gewaarschuwd had door te grommen. Nadat we een aantal rondjes om de bosjes, waar ze moest liggen, gecirkeld hadden met de auto, was ze ons zat en ging aan de wandel. En toen konden we haar bewonderen. Wow!

We kwamen ook nog familie rhino tegen, waarvan het vrouwtje ons wilde aanvallen om haar kind, dat inmiddels al niet veel kleiner meer was dan zijzelf, te verdedigen. Alle andere dieren die we zagen, waren natuurlijk ook interessant, maar inmiddels zijn de verhalen daarover wel verteld. Na een heerlijk diner kropen we voldaan in onze safaritentbedjes.

19 november - Lost and found Eric

De morning game drive begon om half 6. Geloof het of niet, maar binnen 5 minuten hadden we de koning der dieren zelf gevonden. Eerst nog ver weg, maar Eric deed zijn best voor ons om hem van dichtbij te kunnen bewonderen. Vanaf een aantal meter staarden we hem aan. En hij ons. Wat een groot dier! Maar al snel wandelde hij bij ons weg. Eric wist als geen ander wat de leeuw nu ging doen; op zoek naar zijn dames. En wat doen wij dan? Juist, als een haasje achter hem aan. Wel met een grote boog natuurlijk. Het was geweldig om te zien dat Eric precies wist waar de leeuw de bosjes uit kwam. Wij stonden hem daar gewoon op te wachten. En zo kwam hij recht op ons en de auto af lopen. Hij liep pal achter de auto langs om het pad waarop wij stonden over te steken. Alsof dit nog niet genoeg was, gingen we vervolgens op zoek naar de leeuwinnen. Eric en Eddy hadden een spoor gevonden en Eric ging er met geweer samen met een gids van een andere lodge te voet achteraan. Eddy kroop achter het stuur van de Landrover en we zochten wat andere beesten. Het viel meteen op dat we veel voorzichtiger reden; geen takje werd onnodig beschadigd. Af en toe probeerden we Eric te bereiken op channel 5. Dit lukte niet zo snel, dus we begonnen ons al zorgen te maken. Uiteindelijk na een uur hadden we Eric gevonden en hij vertelde ons dat het spoor helaas dood liep.

Na het ontbijt deden we nog een gamewalk ('stay behind the rifle'), waarbij we sporen leerden herkennen. Daarna gingen we wat relaxen en deden we nog een afternoon gamedrive, waarbij we tevergeefs op zoek waren naar een cheetah, maar wel een boom vol gieren tegen het lijf liepen. Eric vertrouwde het niet helemaal en ging er met Eddy en Shane (ranger nummer 3) te voet op af. Wij kregen ook te zien wat er aan de hand was; een impala was doodgebeten door een slang. Doordat het beest z'n oogjes nog open had, waren de gieren in de war of het wel echt dood was.

Terug naar de lodge om eerst even in de hide (huisje waarin je dieren kunt spotten) te kijken welke dieren er 's avonds op de drinkplaats afkomen. Het was bizar om te zien dat een stekelvarken ongeveer dezelfde afmeting heeft als een duiker (klein hert). De avond werd afgesloten met een overheerlijk diner.