China
2 en 3 november – Beijing
Aangekomen in Beijing hadden we geen tijd te verliezen. In en om deze enorme stad hadden we ruim 2 volle dagen voor de boeg. Het was wel duidelijk dat je dan niet alles kunt zien en we zochten dan ook een aantal dingen uit. Voor DE muur reserveerden we al een volle dag, dus erg veel tijd voor de stad zelf bleef er niet over.
Eerst maar eens naar ons hotel komen. Tja, het schrift is hier wel weer anders natuurlijk, maar over het algemeen worden veel dingen wel vertaald naar de Engels variant. En dus werd het ons niet al te ingewikkeld gemaakt. De metro vinden was wel wat lastig als je zoekt naar een rood vierkant bord met een M er op. Hier is het donkerblauw met een wit teken dat niet lijkt op een M. Toen we dat eenmaal door hadden was het openbaar vervoer eenvoudig. Veel moderner dan tot nog toe, zelfs de New Yorkse metro is erbij vergeleken ouderwets. Wat wel meteen opviel was de controle van bagage in de metro bij elk station.
Ons hotel was dicht bij de lamatempel en de confuciustempel, die we beiden op de valreep van sluitingstijd bezochten. Dit was de moeite waard. In de buurt werd een straat ‘s avonds verlicht met heel veel rode lampions en er zaten aan beide kanten genoeg restaurants om iets leuks uit te kiezen. Op de kaart staan voor ons vreemde gerechten, zoals varkensoren, ingewanden, staarten, tongen, eendenhoofd en kikker.
De weersvoorspelling voor de volgende dag was niet al te florissant, maar bij het opstaan was het wel droog, ook al was het zicht minder dan de dag ervoor. Met de metro gingen we op weg naar de twee grootste attracties van Beijing. Allereerst liepen we door een tunnel naar het Plein van de Hemelse Vrede, na een grondige controle van ons en onze spullen. Het grootste plein ter wereld leek minder groot door de ongelofelijke hoeveelheid mensen die zich daar verzameld had. De orde van de Aziatische groepjes mensen, netjes naast of achter elkaar in een rijtje, was tegenstrijdig met het chaotische verkeer. Het plein, met zijn enorme toegangspoort en grote schermen met felle reklame was indrukwekkend. Bij het mausoleum van Mao Zedong bleven we met open mond staan. Nog niet eens vanwege de grootte van het gebouw, maar vooral vanwege de lengte van de rij voor de ingang. De Chinezen komen op ons over het algemeen zeer ongeduldig over en stonden daar gewoon netjes achter elkaar te schuifelen. Wij waagden ons er maar niet aan.
Na het bezoeken van de toegangspoort begonnen de eerste regendruppels te vallen, terwijl we het rondje plein afmaakten.
De volgende bezienswaardigheid was de Verboden Stad, aansluitend aan het plein. Wel moesten we opnieuw gecontroleerd worden, maar toen wij er stonden, ontstond er een wolkbreuk en mochten we opeens zomaar doorlopen.
De Verboden Stad is echt enorm groot en mooi! Zoveel paleizen, pleinen, paviljoens en kamers! De ene nog groter dan de andere! Met onze audiotour alle opengestelde kamers bezoeken zou ons 4 uur kosten. Dit was door de drukte en het slechte weer echter niet te doen. Het dringen van de Chinese medemens en de oneindige hoeveelheid gidsen met hun schreeuwerige uitleg door microfoons was zeer vermoeiend. Dat was erg jammer, maar ja, wie gaat er dan ook op een zaterdag Beijing verkennen?
Na een uur of 2 hielden we het voor gezien en liepen we wat verder naar het noorden, naar het Beihai park. In dit grote park om een meer zijn wat tempels, grotten en een drakenmuur te zien. Halverwege brak de bui pas echt goed los en tegen de tijd dat we het dichtsbijzijnde metrostation tegenkwamen, waren we twee verzopen katjes ondanks de paraplu.
We hadden gelezen over een Kungfu show en gingen op zoek naar het theater. Met een beetje hulp van een aardig stel en wat gezond verstand vonden we het theater. We bleken het geluk te hebben dat de show bijna begon en kochten snel kaartjes. We zaten vooraan, in de gevarenzone. Geen foto’s maken, want dat leidt af. Cool! Spannend! Echt heel tof om een keer mee te maken!
En daarna als een haasje naar het hotel voor droge kleren…
4 november – De chinese muur bij Jinshanling
Wat is nu een betere afsluiting van onze reis dan een bezoekje aan de Chinese muur te brengen? Met een totale lengte van meer dan 6.000 kilometer blijft dit toch een bijzonder bouwwerk. Wij kozen ervoor om naar een wat minder bezocht gedeelte te gaan, bij Jinshanling, wat een aardig busreisje betekende. Om even een beeld te geven van het weer volgt eerst een anekdote.
Ongeveer anderhalve week geleden toen wij bij het Baikalmeer het weer bekeken, was het in Beijing stralend weer, een graad of 20-25. Onze grootste zorg was toen dat wij niet genoeg kleren in onze backpack hadden zitten voor dit weerstype. Gisteren, met het weer tijdens ‘siteseeing in Beijng’ nog op het netvlies bekeken we de voorspelling voor vandaag. Dat was niet al te best, maar liefst 90 mm neerslag op 1 dag. Een nieuwe zorg was of we wel genoeg spullen hadden om zo droog mogelijk over te komen. Positief dachten we: dat slaat misschien wel om. En om een uur of half 4, tussen 2 slaapjes in, deed Marijke de gordijnen even open om te zien of het al droog was. Ze moest gewoon 3 keer in haar ogen wrijven, maar het was toch echt zo: 5 cm sneeuw. Sven wakker gemaakt (voor het bewijsmateriaal) en daarna weer gaan slapen. Dit geloof je toch niet? Bij het opstaan was het niet weg, maar sneeuw had plaatsgemaakt voor regen, dus dat zou niet al te lang meer duren.
Op naar de muur, 160 km verderop. De buschauffeur vond zichzelf enorm grappig, hoe hij de ‘obstakels’ op de weg, zoals andere auto’s en verkeerslichten omzeilde. Na 3 uur waren we bij de muur, waar de lucht zelfs een beetje minder donker was. We liepen een uur of 3 op de muur en zagen verschillende wachttorens. Het is uiteraard een heel bijzondere plaats om te zijn en ook anders dan we hadden gedacht. We moesten heel veel en steil klimmen en dalen. Je moest goed opletten waar je liep, want er ontbraken nogal wat stenen. Als extra hindernis was het ook opnieuw gaan sneeuwen. Maar nee, dit ervaarden we totaal niet als negatief. Het was juist geweldig! Het maakte het speciaal, om daar op de muur te zijn met slechts een handjevol toeristen. Een mooie foto met een blauwe lucht en heel veel uitzicht was leuk geweest, maar ook wel een beetje saai. Die van ons hebben een verhaal.
Na de pittige wandeling lunchten we en gingen weer terug naar Beijing.
5 november – Terug naar huis
Wat is het een vreemd idee om ‘s ochtends op te staan en je te bedenken: ‘vanmiddag ben ik thuis’. Het is een andere soort reis geweest deze keer. Eigenlijk zijn we 3 weken lang bezig geweest om ons einddoel te bereiken. Normaal stap je in het vliegtuig om 4, 12, soms 24 uur later in een andere wereld te stappen. Nu konden we die wereld steeds vanuit de trein zien veranderen. Maar steeds was er weer de gedachte dat we het einddoel nog niet bereikt hadden. Eigenlijk is het vreemd dat het anders is, als je je bedenkt dat we normaal gesproken ook niet op 1 plek blijven.
Deze keer was het niet de bestemming, maar het reizen zelf waar we mee bezig waren. Natuurlijk was er een eindbestemming, maar die had ook Vladivostok kunnen zijn. Het einddoel zelf was niet het belangrijkste. Deze reis heeft ons meer bewust gemaakt van de grootte van de aarde. Het vliegtuig maakt de wereld klein. Nu we 1/4 van de omtrek van de aarde hebben gereisd per trein, hebben we veel meer het idee dat er nog heel veel te ontdekken valt op aarde!
We stappen zo op het vliegtuig om dezelfde afstand af te leggen in ruim 10 uur. Voor veel mensen zal dit een aardige kluif zijn, maar wij vinden dit echt ongelofelijk snel en kunnen het ons nauwelijks voorstellen.
Bedankt voor het meereizen en tot onze volgende reis!
Sven & Marijke
