Eolische eilanden
10 april - Stromboli (Sciara del Fuoco)
Vanochtend moesten we om 5 uur op, omdat we de vroege boot naar Stromboli namen. Met onze ontbijtpakketjes, die we van de receptioniste van het hotel hadden gekregen omdat ze ons zo zielig vond, gingen we op pad. Eerst moesten we nog 85 km rijden en deze keer namen we de tolweg. Aangekomen in Milazzo zochten we een parkeerplaats in de buurt van de haven en namen al onze bagage mee. Nu maar hopen dat de auto er nog staat na drie nachten Eolische Eilanden... Bij een kantoortje haalden we kaartjes voor de boot en gingen op weg aan boord van de vleugelboot. Deze maakte eerst nog een aantal tussenstops, bij de eilanden Lipari, Salina en Panarea om uiteindelijk bij Stromboli aan te meren. Stromboli wordt het vuureiland genoemd, omdat zich hier de meest actieve vulkaan van Europa bevindt met dezelfde naam. Regelmatig zijn er kleine explosies te zien waarbij magma de lucht in gespoten wordt, dit even ter informatie. Het was nog vroeg in de ochtend en natuurlijk konden we niet meteen het hotel in. We lieten onze spullen achter en verkenden het dorpje San Vincenzo bij de haven. Wat meteen opviel was de grote hoeveelheid driewielauto's en golfkarrtetjes dat hier rondrijdt. Bijna geen normale auto te bekennen....
Toen we onze hotelkamer in mochten, bleek dat we één van de grootste terrassen hadden. Daar zjin we lekker gaan luieren, totdat we aan het begin van de avond een boottochtje maakten om de vulkaan van dichtbij te bekijken. Onze kapitein Giuseppe, die ons 's ochtends al geronseld had, was het niet gelukt om meer mensen op zijn boot te krijgen, dus we hadden een privétour. Vanaf het plaatsje waar ons hotel staat is het niet mogelijk om de vulkaanexplosies te zien en één van de beste manieren om deze explosies te bekijken is 's avonds per boot, omdat je overdag alleen wat grijze stofwolken kunt zien. We voeren langs Strombolicchico, een klein eilandje voor de kust dat ontstaan is door een eerdere vulkaanuitbarsting. Daarna gingen we door naar de westkant van het eiland, waar de kraters zich bevinden De motor ging uit terwijl de zon onder ging en terwijl we wachtten op spektakel, probeerde Giuseppe ons in een mengelmoesje van Italiaans, Duits en een klein beetje Engels meer te vertellen over de vulkaan. Wat we eruit begrepen hebben is dat er drie kraters zijn waarvan er op het moment één slaapt. Tijdens zijn woorden kregen we de eerste explosie van de grootste krater te zien. Met een grote plof spoot de magma tientallen meters de lucht in en daarna konden we de hete lava de berg af zien en horen rollen over het vuurpad (Sciara del Fuoco) . Dat gaat ongeveer met 15 km per uur en maakt een knarsend geluid. Wow, dit was wel heel speciaal! Toen het wat donkerder begon te worden, konden we zien dat een andere krater een soort lavafonteintjes de lucht in spoot. Dat was bijna een continue stroom. Volgens Giuseppe was de grote krater niet heel actief vandaag, soms zijn er elke vijf minuten explosies. Wij moesten er iets langer op wachten, maar dat was het zeker waard. Het was iets heel onheilspellends om mee te maken en we vroegen ons in dat bootje toch wel even af waarom we in hemelsnaam op dit eiland overnachten en wat mensen bezielt om hier te wonen. Het is wel zo dat de vulkaan meestal niet gevaarlijk is voor de mens, maar echte uitbarstingen komen zeker één keer per jaar wel voor. Alhoewel dat je toch even een vreemd gevoel geeft, waren de explosies echt geweldig om te beleven. Helaas was het niet te doen om er foto's van te maken, omdat ons bootje er te veel voor schommelde.
Na onze tour bedankten we Giuseppe en gingen op zoek naar een restaurant, het was ondertussen al over negenen, dus we konden wel wat eten. De straten van het dorpje waren uitgestorven en aardedonker. Af en toe brandde er een lamp, maar over het algemeen was er weinig leven te bekennen. We aten een pizza bij een restaurant waar een aantal mannen naar voetbal keken en zochten daarna ons hotel weer op. Nog wel grappig om te vertellen: op onze hotelkamer hangt een prijslijst aan de deur waarop staat dat de kamer in het hoogseizoen € 310,- per nacht kost. Wij betalen nu iets meer dan 1/3 voor twee nachten!
11 april - Stromboli (Piano)
De dag begon bewolkt, maar al snel wist de zon het te winnen en werd het weer aangenaam warm. Alleen de top van de vulkaan was nog in een laag wolken gehuld, wat het geheel een misterieus tintje gaf.
Al bij het opstaan wisten we dat we iets heel unieks zouden gaan doen vandaag. Na een nachtje op een eiland geslapen te hebben waarop een actieve vulkaan staat, waren we er wel van overtuigd dat we de vulkaan wilden gaan beklimmen. Omdat je dit niet zonder gids mag ondernemen, gingen we het dorpje in om de tour te boeken. Ook hebben we nog een stuk over het strand met zwart lavazand gewandeld. We kwamen een boot tegen, die, naar we aannemen, water aan het lossen was. Water is hier namelijk schaars op het eiland. De rest van de dag hebben we lekker gerelaxed op ons terras.
Om vier uur moesten we ons melden bij het kantoortje waar de tour zou vertrekken. Er stond al een groep mensen, die een eigen gids had en een raar taaltje sprak. Deze groep bleek apart te vertrekken en het was maar goed dat we teruggeroepen werden, anders hadden we met ze opgescheept gezeten...het was nogal een mutsenclubje.
Wij bleken in een groep met acht Duitse vrienden (reservebank van Die Mannschaft) en een gezin met vier Fransen te zitten en onze gids was Antonio. Nu hadden wij wel verwacht dat een gids toch minimaal Engels zou spreken, maar niets bleek minder waar, hij begon een heel verhaal in het Italiaans. Het kwam erop neer dat we rustig moesten lopen en drie keer pauze zouden houden. De top van de vulkaan was vanaf het dorp bijna 1000 meter stijgen, een aardige klim dus. Het begin van de route was een ezelspad en ging later over in lavazand, rotsen en stenen in verschillende soorten en maten. Het viel ons alles mee toen we na een uur of 2,5 een punt bereikten waar we de zonsondergang bekeken. We hebben onze helmpjes maar opgezet, omdat we ze anders voor niets meegezeuld hadden... Ook was het wel handig dat we jassen meegenomen hadden, want het waaide hier behoorlijk. Vanaf dit punt was een gedeelte van de krater te zien. We zagen en roken (!) de zwavel en af en toe kregen we een explosie te zien. Omdat het nog te licht was, waren het vooral zwarte rookpluimen. Pas toen de zon bijna onder was, kregen we het spektakel van de eerste vuurballen te zien.
We moesten vervolgens nog een klein stukje stijgen, zodat we op het hoogste punt aankwamen. Vanaf dit punt keek je neer op de dampende krater. Het bleek er maar één te zijn, met vier verschillende kratermonden. Dit was echt heel onwerkelijk om te zien. Je staat daar boven de vulkaan en wat je ziet zijn zwaveldampen en de vier vuurhaarden. Je ruikt, hoort en ziet vanalles. En af en toe ben je getuige van de explosie van één van die kratermonden, hetgeen waarvoor je natuurlijk eigenlijk jezelf de berg hebt opgesleept. Het is bijna niet te omschrijven hoe dat is, maar het is echt heel erg bijzonder! De foto's zijn tegen verwachting in best aardig gelukt, die zeggen nog het meeste.
Na een tijdje daar gestaan te hebben, moesten we helaas weer naar beneden, dit keer in het donker dus we hielden onze lichtjes bij de hand. De afdaling ging langs een andere kant van de berg, het grootste deel over lavazand. Verend lieten we onszelf de berg afstuiteren en als je dat een tijdje doet, dan is het ineens heel raar om weer op een harde ondergrond te moeten lopen, net alsof je niet meer kan lopen. Vanwege de grote hoeveelheid stof die wij veroorzaakten, kregen we allemaal een stofkapje. Na zo'n twee uur waren we weer terug bij het kantoortje en alhoewel Antonio ons nog met alle liefde iets wilde vertellen over de Tsunami die hier in 2002 heeft plaatsgevonden door een vulkaanuitbarsting, zijn we meteen teruggegaan naar het hotel. Het zwarte lavazand hebben we werkelijk overal op ons lichaam gevonden, zelfs IN onze sokken...... Maar jongens, wat een belevenis was dit!
12 april - Vulcano (Il Cratere)
Ons Stromboli avontuur kwam vandaag tot een einde, maar er wachtte een ander eiland op ons om te ontdekken: Vulcano. Na eerst weer een aantal stops op de andere Eolische Eilanden gemaakt te hebben, kwamen we daar aan het begin van de middag aan. Het was wel lekker weer, dus we besloten te gaan lopen naar ons hotel. Het kaartje dat in de Lonely Planet stond, was nou niet echt heel uitgebreid en helaas zijn we dus eerst verkeerd gelopen. We hebben een aantal keer de weg gevraagd (in het Italiaans, jawel!) en kwamen er uiteindelijk na zo'n drie kwartier lopen aan. Na in het Frans te zijn ingecheckt (we worden hier nog internationaal), zijn we opnieuw richting de haven gelopen en kwamen erachter dat het ook in 20 minuten te lopen is...
Vulcano is, net als de andere Eolische Eilanden ontstaan door vulkanische activiteit en op Vulcano zelf zijn drie slapende vulkanen. We wilden graag de grootste krater gaan bekijken maar namen eerst een energieboost in een bar. Daarna zijn we wederom verkeerd gelopen naar de vulkaan (die bordjes blijven hier verwarrend), maar uiteindelijk kwamen we bij het punt waar we een ijsje en een kaartje voor de vulkaan konden kopen. Het moet niet gekker worden, zelfs voor iets natuurlijks geld gaan vragen, maargoed. Dit keer hesen we onszelf bijna 400 meter de berg op, voor ons na gisteren een eitje. En daar keken we rechtstreeks de grote krater in. Deze vulkaan is sinds 1890 niet meer uitgebarsten, dus we voelden ons wel veilig. Alhoewel de vulkaan dus in slapende toestand is, heeft ie zichzelf nog niet helemaal gewonnen gegeven, want hij spuugt nog steeds zwaveldampen uit. Dit geeft een rotte-eieren-lucht, maar lang niet zo erg als we van tevoren gedacht hadden. De kleur die de zwavel op de rots achterlaat is wit tot geel.
We liepen een rondje om de krater heen om op het hoogste punt van de vulkaan te komen. We hadden van hieruit een mooi uitzicht over de zes andere Eolische Eilanden: Alicudi, Filicudi, Salina, Lipari, Panarea en Stromboli.
Een ander teken waaruit blijkt dat er nog altijd vulkanische activiteit op Vulcano is, zijn de natuurlijke modderbaden en de warmte van het zeewater op één plek op het eiland (je kan daar zelfs brandwonden aan overhouden). Beiden hebben we maar overgeslagen, omdat we gelezen hebben dat de modderbaden niet alleen helend, maar ook lichtelijk radioactief zijn.
In plaats daarvan namen we een duik in het zwembad bij ons hotel. En later op de avond kregen we een fles wijn uit Corleone bij het diner. Het diner zelf was typisch Italiaans: vijf gangen, erg veel, maar wel de moeite waard.
