Trans Alpina
26 september - delays on the road to Alba Iulia
We begonnen de ochtend vroeg, maar te laat om niet in de ochtendspits van Sibiu terecht te komen. Dat ging gepaard met baantjes-wisselaars en ongeduldige medemensen die 60 toch echt te langzaam vonden, daar waar je eigenlijk 50 mocht. Dat maakten ze ons duidelijk door handgebaren te makem en vreemd gedrag te vertonen, zoals voor je auto hangen na het inhalen. Allememachies, wat een alpha mannen heb je hier zeg. We waren maar wat blij toen we eenmaal op de Trans Alpine waren beland; een weg zoals de Transfăgărăşan. Maar dan helemaal voor jezelf. We volgden deze weg, die voornamelijk door bossen met enorm hoge dennenbomen ging, gedeeltelijk. Geleidelijk aan stegen we en kwamen de hoogste boomtoppen steeds dichterbij. Toen we bij een meer aankwamen, kochten we koffie voor 4 lei (€ 0,80) en maakten wat foto's. Daarna stegen we nog wat meer en uiteindelijk moesten we afscheid nemen van deze route. We kwamen terecht op een slechte weg met gaten, waar het asfalt aan de zijkant af en toe verdwenen was en namen de Roemeense rijstijl aan: in het midden van de weg rijden, daar waar geen tegenliggers in de buurt zijn. Vervolgens kwamen we terecht in een stuk van 12 km waar wegwerkzaamheden waren. Dit betekende rijden over modder, losse stenen, nog meer kuilen en de snelheid moest teruggebracht worden tot zo'n 15 km per uur. We hebben onderweg een soort picknick gehouden in een berenbos, waar 2 mannen druk discussiërend bezig waren met iets dat eruit zag als bessen plukken. Die hielden de beren wel op afstand.
Na een tijdje kwamen we aan in Hunedoara, waar Corvin Castle het doel was. Dat was een echt kasteel: erg groot met heel veel torens. Het was leuk om er rond te lopen en verschillende vertrekken van binnen te bekijken.
Toen we uit het kasteel kwamen, bleek dat we een gemiste oproep hadden; degene van wie we de sleutel moesten krijgen voor een appartement in Alba Iulia. We vertelden hem waar we waren en hij zei dat het ons nog een uur zou kosten om er te komen. Dat was wellicht voor Roemenen te halen, maar wij zouden er 7 kwartier over doen. We kwamen weer terecht in wegwerkzaamheden, waarbij het verkeer over 1 baan geleid werd. Het was erg onduidelijk waarom dat nu eigenlijk was, zeker toen we halverwege van weghelft moesten wisselen van baan. De Roemenen werden er weer eens ongeduldig van en besloten het mooie nieuw asfalt uit te proberen. Dat was natuurlijk iets te vroeg, want hun wielsporen bleven achter. Wat een land! Eenmaal aangekomen in Alba Iulia hadden we alweer een gemiste oproep te pakken en we waren vrij zeker dat we bij het juiste adres waren aangekomen, maar er was daarna nog een telefoontje nodig om elkaar te kunnen ontmoeten. Ook de sleutelman was blij dat we elkaar toch vonden en we reden met hem mee op zoek naar een parkeerplek in de buurt van het appartement. Het adres waar ons appartement gevestigd was, bestond niet voor niets uit 3 regels; het kwam op ons over als een cryptische omschrijving en zonder hulp hadden we het NOOIT gevonden. Als Nederlanders dan; waarschijnlijk was het voor een Roemeen beter te snappen. Maar het was nog unieker om eens in de auto bij een Roemeen te zitten en zijn kant van het verhaal te horen. Hij had leuke "verklaringen" voor het gedrag van autorijdend Roemenië. Overigens valt een Nederlands parkeerprobleem in het niet bij de situatie rond ons appartement. Het deed ons besluiten de auto op de parkeerplaats aan het begin van Alba te laten staan en de 700 meter maar gewoon te lopen.
Het was een perfect moment van de dag om de citadel te bekijken. Met de ondergaande zon schijnend op de prachtige torens en kerken binnen de stadsmuren, werden we de oude stad in getrokken. We liepen een poort door om bij een binnentuin uit te komen. Het had wat weg van een klooster. We werden de Ortodoxe kerk in gezogen bij het horen van rustgevend gezang, dat uit boxen kwam. We vermoedden dat het een bandje was, maar eenmaal in de kerk aangekomen, concludeerden we dat het live was. We konden er wel uren blijven staan, als we ons niet ook een beetje indringers gevoeld hadden.
We wandelden een tijdje rond in de citadel en bezochten een museum waarin opgravingen van een Romeins fort uit de 2e eeuw tentoongesteld werden. Een gepassioneerde man overlaadde ons in rap tempo met informatie. Tot zover kwam Alba als een hele leuke stad over!
