Sighişoara
3 oktober - bumpy road to Sighişoara
Vandaag bestond voornamelijk uit autorijden. Het was minimaal 5,5 uur rijden naar onze bestemming en we besloten een omweg te nemen, zodat we over de Bicaz pas zouden komen. We bereikten de pas na ongeveer 2,5 uur gereden te hebben. Daar reden we over een weg die door een kloof bleek te gaan; aan beide kanten van de weg waren scherpe rotswanden die er af en toe voor zorgden dat de weg 1 baan smal was. Zelfs voor Roemenen leek dit geen weg om te racen. We klommen eerst geleidelijk en daarna erg snel (waardoor we weer de nodige haarspeldbochten voor onze kiezen kregen). Na een tijdje kwamen we aan bij het rode meer en vonden een perfecte plek voor een picknick. Boven het water van het meer staken boomstronken uit die zijn overgebleven toen het meer gevormd is. De bomen zijn toen als luciferhoutjes geknapt door aardverschuivingen. Om het meer heen waren bossen en steile rotswanden.
De weg die volgde was zo af en toe vol gaten en hobbels en soms waren stukken asfalt helemaal weg. Nu zijn we dit natuurlijk inmiddels wel gewend geraakt en we proberen al die obstakels zo veel mogelijk te vermijden. Maar het lukt niet altijd. Soms zagen we de kuilen te laat en reden we er wellicht net íets te hard overheen dan goed was. Toen we aankwamen in Gheorgheni, zagen we een gat in de weg te laat om er een slalom omheen te maken. Ogenschijnlijk leek het geen gat dat erg vervelend was, maar de klap die de auto maakte, klonk toch heel serieus. En toen we weer glad asfalt hadden, drong het langzaam tot ons door dat het ónze wieldop was die we in de spiegel achter de auto over de weg heen zagen rollen. We zijn maar even gestopt om het ding te zoeken en zagen dat in de velg rechtsvoor een soort haarspeldbocht was ontstaan. Dat leek ons niet echt okay en toen we, met de wieldop op de achterbank, verder reden, begon er lucht uit de band te ontsnappen. Gelukkig reden we in een dorpje en was er in ieder geval een plek waar we konden stoppen. We kwamen bij een benzinestation en vroegen de bediende om hulp. Het moest wel een beetje met handen en voeten, maar de man was enorm behulpzaam en liet ons zien dat de buren een bandenbedrijf bezaten. Dat kwam goed uit, zeg. Dat verzin je gewoon niet! Een jongen bij het bandenbedrijf maakte meteen tijd voor ons, zag direct wat het probleem was en 5 minuten later was het zelfs al gefixed. We waren erg blij met zijn snelle en goede service en waren in het vervolg extra op onze hoede voor kuilen.
Na op nog wat mooie wegen gereden te hebben, waarbij ook de reparatie van de band op de proef werd gesteld (lees: er was niet altijd meer sprake van asfalt), kwamen we aan in Sighişoara. De citadel van deze stad heeft een plek bemachtigd op de werelderfgoederenlijst en wij verblijven hier de komende twee nachten op zo'n 2 km vandaan. Het is een pension in Japanse stijl en we werden hartelijk verwelkomd door de eigenaar, die ons vol trots vertelde over hoe hij samen met zijn gezin alles op deze plek zelf gemaakt heeft. We voelden ons er meteen thuis. Zeker toen we een shot lokale sterke drank kregen aangeboden om ons welkom te heten. De accommodatie is weliswaar gelegen in Sighişoara, maar doordat er een heuvel ligt tussen de stad en deze plek, doet het heel landelijk aan. De geluiden die je hoort bestaan voornamelijk uit blaffende honden, kraaiende hanen en fluitende vogels.
Omdat de weersvoorspelling voor morgen niet al te best is, wilden we vandaag alvast wat meer van de citadel zien. Om er te voet te komen, konden we kiezen voor de doorgaande route die we ook met de auto hadden afgelegd of een discutabel pad de heuvel over. Aangezien we al genoeg asfalt hadden gezien vandaag, kozen we voor de tweede optie. Het voelde een beetje alsof we op verboden terrein liepen, aangezien we een hek door moesten en vervolgens prikkeldraad moesten omzeilen. Maar niemand hield ons tegen en het uitzicht vanaf de heuveltop was geweldig! Aan de andere kant van de heuvel was het gokken waar we uit zouden komen en zo zagen we straten van Sighişoara die voor de meeste toeristen geheim blijven. Toen we uren later in het donker terug liepen naar het pension hebben we toch maar de 'normale' weg gevolgd. Daar aangekomen hebben we nog een tijd buiten gezeten met de gastheer en twee andere gasten.
4 oktober - Meeting Dracula in Sighişoara
De volgende dag begon zwaarbewolkt en af en toe viel er een druppel regen, maar dit was vele malen beter dan voorspeld. We gingen op herhaling door weer via de heuvel naar de stad te gaan en hebben deze keer zelfs een snellere route gevonden. Onderweg heeft Sven nog een slak gered, terwijl Marijke vriendjes maakte met een schattige hond die volgens de waarschuwing bij het erf veel enger was dan in het echt.
Het was aan het begin van de ochtend nog heerlijk rustig in de citadel en we slenterden door de straten. We bezochten wat kerken en 1 van de vele wachttorens, die tegenwoordig dienst doet als museum. Uiteraard liepen we eerst in 1 keer door naar boven om te genieten van het uitzicht op de oude stad. Op de terugweg van het balkon naar beneden bekeken we vervolgens verdieping voor verdieping alle stukken van het museum.
Natuurlijk moesten we tussen de middag lunchen in het huis dat wordt aangemerkt als het geboortehuis van Vlad Tepes, a.k.a. Dracula, want welk restaurant zou daar nu aan kunnen tippen? En uiteraard betaalden we een eurootje extra om ook de bovenkamer waarin hij was geboren te zien. 'Ladies first' klonk alsof we voorbereid moesten zijn op wat schrikmomenten, maar het lukte toch om Marijke een keer aan het gillen te krijgen. Dit was door toedoen van een enorme nepspin en niet de persoon die in de doodskist lag, verkleed als Dracula en een echt persoon bleek te zijn.
Ook 's middags liepen we rond in de citadel en namen de overdekte trap naar een hoger gelegen gedeelte. Daar was een kerk en aangrenzend kerkhof te bezichtigen. Vervolgens probeerden we de orthodoxe kerk in te komen, die op de voorkant van onze Roemenië-reisgids prijkt, maar geen van de 5 deuren was open. We hebben nog een tijd genoten van een Roemeense parkeerwacht vanaf een dakterras en zijn daarna wat inkopen gaan doen voor de barbecue waarvoor we uitgenodigd waren. Deze werd gehouden bij ons pension en het was reuze gezellig!
