Bukovina
30 september - so much colors near Suceviţa
We zijn aangekomen in de streek waar de kloosters in de 16e eeuw als paddestoelen uit de grond opplopten. En dus hebben we vandaag een kloostertocht gedaan langs 4 geselecteerde kloosters. Een aantal van deze kloosters heeft het gezamenlijk weten te presteren om een vermelding op de Unesco-lijst te bemachtigen, vanwege de goed bewaard gebleven beschilderingen aan zowel de binnen- als de buitenkant van de kerken binnen de kloostermuren.
De schilderingen bestonden uit zowel bijbelse verhalen als ook uit een beschrijving van de gebeurtenissen in de tijd waarin de schilderingen zijn aangebracht. Vanwege de overheersing van de Turken bevatten sommige schilderingen propaganda om haat tegen de overheerser te creëren. Elk klooster had weer een bepaald details dat de schilderingen uniek maakte. Meestal was dit een bepaalde kleur die meer aanwezig was, zoals Voronet-blauw of groen bij het Suceviţa-klooster. De vorm van elke kerk was vergelijkbaar; de grootte varieerde. En ook de tuinen verschilden duidelijkheid; het was eigenlijk bij alle kloosters fijn om er neer te strijken op een bankje, maar vooral bij Suceviţa was het een feestje om in de tuin vol bloemen rond te lopen.
En dan de fresco's. Het was ongelofelijk om te bedenken dat deze al zeker 450 jaar geleden waren aangebracht. Het moet een enorme klus geweest zijn om de hele kerk te beschilderen. Zeker binnenin de kerken was het soms duizelingwekkend om ze allemaal te bekijken. Overal waar we keken waren de muren en plafonds beschilderd. Echt schitterend!
Bij het Humor-klooster stond een toren die we mochten beklimmen. De binnentrappen waren een uitdaging, zowel omdat de traptreden erg hoog en ondiep waren, maar ook omdat het trapgat enorm smal was. We moesten ons er echt doorheen wurmen. En dat was echt de moeite waard; het uitzicht vanaf de bovenste verdieping was prachtig.
We overnachten vannacht dicht bij het Suceviţa-klooster en besloten te voet op zoek te gaan naar een plek om te eten. We volgden een bord in de richting van een restaurant. Dachten we. Toen we op een gegeven moment Google Maps om hulp vroegen, kwamen we tot de conclusie dat we de verkeerde kant waren op gelopen. Dat betekende 3 km extra lopen. Sorry Google, dat we je niet eerder om hulp gevraagd hebben. Het bord dat ons zou moeten leiden naar het restaurant met traditionele Bukovina-keuken, was wat ongelukkig geplaatst. Al grappend deden we een nieuwe poging. We hadden net een bruidspaar in de buurt gezien en vermoedden dat zij het restaurant wellicht hadden afgehuurd. En toen we er aan kwamen, was er veel bedrijvigheid bij het naastgelegen pension (lees: er stonden jongens/mannen te voetballen). De deur van het restaurant was weliswaar open, maar er was niemand te zien en we besloten dan maar terug te lopen, want het zag er niet bepaald aanlokkelijk uit. We hadden plan B nog. Langs dezelfde weg zat een accommodatie die ook maaltijden leek te serveren. Ze maakten reclame met pizza's en het feit dat ze Duits spraken (yeahhhhhh!), dus we liepen er heen met in ons hoofd een stem die zei 'dan maar pizza'. Oh nee, dat zeiden we hardop. Daar aangekomen leek het ook maar een ingedutte boel, maar toen we door wat gangen liepen, kwam er toch iemand op ons af. Gelukkig bleek baas keuken goed Engels te spreken en ze verdween meteen voor ons de keuken in om soep en steak voor ons klaar te maken. We werden naar een kelder begeleid en zagen daar een lange tafel met stoelen met strikjes en we hielden even ons hart vast. Sven vroeg of er hier een bruidsfeest plaats zou vinden, maar het bleek om een verjaardagsfeest te gaan. De Roemenen zijn erg gewend om laat te eten, dus we hadden de ruimte geheel voor onszelf. Het eten was best lekker en heel wat gezonder dan pizza. En beter dan plan C; wit brood met Nutella.
1 oktober - Monastery off, fortress on to Piatra Neamţ
Het was vandaag zondag en we dachten dat het een goed idee zou zijn om nog 2 kloosters te bekijken. Nou, dat dachten de gelovige Roemenen ook. Om te beginnen waren we om iets over 9 aangekomen bij Putna klooster, gelegen dicht bij Oekraïne. Omdat Stefan de Grote, die hier als held wordt gezien, begraven ligt in de kerk behorende bij dit klooster, is het een belangrijke plek om naar toe te gaan voor gelovigen. Zeker op zondag en ze hadden allemaal hun mooiste kleding aangetrokken. Van ons kon je dit niet zeggen; bij het opstaan bleek het -1 te zijn, dus we hadden aardig wat lagen kleding over elkaar aan gedaan. Bovendien moesten we de autoruiten ijsvrij zien te krijgen zonder ijskrabber, dus dat was een leuk begin van de dag. Joost mag trouwens weten waarom een ijskrabber niet standaard meegeleverd wordt met een huurauto; dit is de tweede keer dat we erom verlegen zitten.
Maargoed; iedereen was in z'n mooiste outfit naar het Putna klooster gekomen, de kerk was behoorlijk vol en er was een dienst gaande. We pasten nog wel achterin de kerk, maar het voelde toch een beetje ongepast om er heel lang naar knielende, kruisjes slaande en aan schilderijen van Jezus kusjes gevende mensen te kijken. Het graf van Stefan cel Mare (de Grote) hebben we dus niet met eigen ogen bewonderd. Koffie leek ook op het moment niet voor handen te zijn.
Toen we de weg parallel aan de grens met Oekraïne reden naar het volgende klooster, deed zich vervolgens een heel apart natuurverschijnsel voor. Wat het was, weten we niet precies. Sven hield het op mist, in Marijkes ogen leek het meer op het oog van een orkaan. Niet dat we ons daar ooit hebben begeven, maargoed. Het was in meerdere opzichten het einde van de wereld. Er leek niet veel meer te zijn. Maar ook bij het Dragomirna klooster bleek een dienst gaande en mensen waren zelfs in de tuin aan het aanbidden. Veel mensen stonden voor een dichte deur buiten en het leek ons niet gepast om zomaar naar binnen te walsen. Dragomirna was 1 van de eerste kloosters in de regio waarbij de buitenkant niet beschilderd is. Juist de binnenkant hadden we dus zeker willen bewonderen. Maar het leek onze dag niet te worden voor wat betreft kloosters en dus besloten we het over een andere boeg te gooien: forten.
We bezochten eerst Suceava Fort, erg mooi en interactief, maar vooral voor de Roemenen. Alleen de dingen die niet waren toegestaan in het kasteel waren vertaald naar het Engels. Erg jammer, want we hadden zeker wat meer informatie gewild. Bij Neamţ Fort was het eigenlijk hetzelfde verhaal qua verhalen in alleen Roemeens. Dit fort vonden we beiden imposanter en blijkbaar waren de Roemenen het met ons eens; het was een gewild uitje op zondag. Er werd zelfs een bruidspaar getrouwd in de kapel.
Een uurtje verderop lag Piatra Neamţ, waar wij vannacht overnachten. We hebben een appartement met alles erop en eraan, dus eindelijk konden we weer eens zelf koken. En wassen. Maar eerst deden we nog een rondje centrum, waar we mevrouw sleutelbewaarder van de toren gek kregen, omdat we om 10 voor 5 nog even de trappen op wilden. Daar had ze, aan haar gezucht te horen, duidelijk niet op gerekend. De deur naar boven zat namelijk al op slot.
Het centrum bleek zo doorkruisd te zijn en we trokken ons terug in het appartement.
