Azuga
5 oktober - taking the slow road to Azuga
Bij het ontwaken bleek er een enorm mist in onze vallei te hangen. En eerlijk gezegd voelden wij ons na de enorm gezellige barbeque van gisteren ook wel een beetje mistig. Maar de spullen moesten gepakt worden, want we moesten verkassen naar een nieuwe plek.
We hadden onderweg nog wat tussenstops bedacht. Om te beginnen zijn in deze regio de gefortificeerde kerken (oftewel een kerk met een muurtje eromheen) veelvuldig aanwezig en wij wilden de kerk van Biertan van dichtbij bekijken. Toen we aankwamen in dit boerendorpje, leek de dag nog niet van harte te zijn begonnen. Toegegeven, het was waterkoud, maar ondertussen was het wel al na 9 uur. De toegangspoort naar de imposante kerk was nog gesloten en bleek pas om 10 uur open te gaan. Na een rondje om de muur te hebben gelopen én een straathond wat aandacht gegeven te hebben, besloten we door te rijden naar een dorp verderop, Richis. Hoewel we het onmogelijk achtten, bleek het er daar nóg slaperiger aan toe te gaan. Om daar toegang tot de kerk te krijgen, moesten we eerst 1 of andere Duitse meneer bellen en daar hadden we eerlijk gezegd niet zoveel zin in. We gingen dus maar weer terug naar Biertan, dronken een kop koffie en zochten ons hondje weer op. Hij herkende ons nog en was maar wat blij met een aai over z'n bol. Vervolgens moesten we ons nieuwe vriendje achterlaten voor de poort, want viervoeters waren niet welkom in de kerk. We bekeken het kerkterrein van alle kanten en gingen daarna op weg naar Rupea, waar de citadel, gelegen bovenop een heuveltop, een tip was van de eigenaar van het pension in Sighişoara. Het zag er inderdaad prachtig uit.
Toen Google ons ineens een vreemde kant op stuurde naar onze volgende bestemming, zijn we maar ergens gestopt voor een kop soep en daarna reden we een totaal andere kant op om bij het kasteel in Făgăraş uit te komen. Aan de horizon zagen we de hoge bergen van de Karpaten. Het kasteel bleek voornamelijk uit een museum te bestaan, wat eerlijk gezegd niet helemaal onze verwachting was. De koninklijke verdieping was wel fantastisch om te zien.
Het was vervolgens nog bijna 2 uur rijden naar Azuga en toen er alleen maar mensen met haast gebruik schenen te maken van onze weg, hebben we de kortere, maar minder snelle route maar genomen. Minder snel kwam vooral door de slechte kwaliteit van het wegdek, maar we hadden het er best voor over om alert te blijven op kuilen. De route was namelijk prachtig. Vooral het stuk vanaf Râşnov was genieten; we hadden 12 haarspeldbochten nodig om tot zo'n 1.000 meter hoogte te komen, waar we uitzicht hadden op de vallei met mooie herfstkleuren.
In Azuga verblijven we de komende 2 nachten op een wijnboerderij, waar de eerste indruk is dat men niet veel Engels spreekt maar er alles aan doet om het ons naar de zin te maken!
6 oktober - many cows, cars and people around Azuga
Het leek ons een prima idee om te ontbijten bovenop de berg met de 12 haarspeldbochten. We moesten hier namelijk nog even stoppen om een foto te maken van het prachtige uitzicht. Gelukkig had het restaurant dat we uitgekozen hadden een Engelse vertaling van de gerechten op de kaart staan, maar we moesten wel alles in het Roemeens bestellen, want het meisje dat ons bediende sprak geen woord Engels. Het begon te regenen en zo was er van uitzicht helaas geen sprake meer. We vertrokken dan maar naar Bran, waar het Dracula kasteel staat. Door de regen was het nog erg schemerig. Toen we lekker op stoom waren, zagen we rechts langs de weg schaapies en koetjes staan. Hey, d'r staat er ook 1 op de baan van de tegenliggers. Oh jee, het koetje gaat naar onze baan. Remmen!!! Vol in de remmen!!! Oh jee, we gaan die koe raken. Help! Er was een kleine uitwijking naar rechts nodig om de koe op een haar na niet te raken. Dit alles gebeurde uiteraard in een paar seconden en ons hart zat in de keel, terwijl de koe onverstoorbaar door liep. Ons kostte het nog kilometers erna om van de schrik te bekomen.
We kwamen aan in Bran en parkeerden de auto op een bewaakte parkeerplaats. Vervolgens liepen we tussen diverse souvenirstalletjes in de richting van het kasteel. Er stond een tourgroep pal voor de ingang. Dit kasteel is erg populair, zelfs zo vroeg op de dag. We bleven deze groep voor en liepen de eenrichtingsroute door het kasteel. Er was veel te zien en te lezen, dus we waren er wel even zoet mee. Vanwege het feit dat Vlad Tepes hier zeer waarschijnlijk maar kort heeft gewoond, stond het niet geheel in het teken van Dracula. Alhoewel je dat wellicht wel zou verwachten als je de bijnaam 'Draculakasteel' hoort. Wij hadden hier van tevoren wel al over gelezen, maar besloten om het kasteel zeker niet te mijden. Er was in het kasteel veel te bewonderen uit het einde van de 19e eeuw - begin van de 20e eeuw. Wij vonden het kasteel erg mooi.
De tweede stop was de verwoeste citadel van Rвşnov, gelegen op een heuveltop en met weids uitzicht. Het was ondertussen droog geworden, wat voor de locatie wel fijn was. Alhoewel voor Rвşnov veel reclame wordt gemaakt, was het er veel minder druk dan in Bran. De reclame is onder andere zichtbaar door Hollywood-achtige letters bij de buitenmuren, die vanaf de weg naar Râşnov al vroeg zichtbaar worden en borden die wijzen naar een Dinopark. Dit laatste hebben wij overgeslagen. Buiten de citadelmuren hebben we een heerlijke snack gekocht die qua structuur wel wat weg had van een suikerspin, maar qua smaak ook wel wat naar brood smaakte.
We besloten toen naar Prejmer te gaan en kwamen vast te staan bij wegwerkzaamheden waarbij we over 1 baan geleid werden door verkeerslichten. Vraag ons niet hoe, maar de Roemenen hadden het gepresteerd om hier 1 grote chaos van te maken; overal stonden auto's en van werken kon geen sprake meer zijn, omdat de baan die vrij had moeten zijn gemaakt ook vol auto's stond. Het was een hele slalomtocht en zo te zien aan de tegenliggers was men niet blij.
In Prejmer was een ommuurde kerk, waarbij de muur een ronde vorm had. Van buiten de simpel ogende muur was totaal niet te zien dat aan de binnenkant van de muur 4 verdiepingen met vertrekken gevestigd waren, met overal donker houten trappen. Het was prachtig om te zien en de tuin was aardig om doorheen te wandelen. Nog leuker was het om tussen de vertrekken en de buitenmuur rondom te dolen en af en toe te spieken in de verschillende kamers.
Omdat we nog tijd hadden voor andere activiteiten, verzonnen we in de buurt van Sinaia 2 verschillende doelen. Nu was het onverwachts druk rondom Sinaia en het duurde daardoor lang voordat we aan het begin van de bergrit genaamd TransBucegi aankwamen. Voor ons zaten een vrachtwagen en een bus, in tegengestelde richting kwamen ook een aantal auto's aan rijden. En allemaal kwamen ze weer terug vanaf de weg. Ze keerden of reden achteruit. Dit, maar ook de vele borden aan het begin van de weg, maakte dat wij de weg maar niet in sloegen en na een stukje verder gereden te hebben zijn we gekeerd. Er kwamen weer 3 koeien over de weg aanlopen en vanwege de eerder ervaringen die dag, hebben we maar gewacht totdat ze voorbij waren. Na een tweede kijkje genomen te hebben bij de weg, kwamen we tot de conclusie dat we 'm beter niet konden nemen. Zeer waarschijnlijk stond daar iets van 'gesloten' bij en bovendien zouden we waarschijnlijk door het wolkendek heen moeten, om zo op het hoogste punt alleen te kunnen genieten van wolken. We reden daarom terug naar Peleş kasteel. Het kasteel was werkelijk prachtig om te zien... echter kunnen we deze conclusie alleen trekken voor de buitenkant. De toegangspoorten bleken namelijk om kwart over 4 te sluiten. En dit was ongeveer het tijdstip dat wij er aan kwamen. Ongelofelijk! Aangezien we het allebei de hele dag al waterkoud hadden, hebben we onszelf maar getrakteerd op warme chocolademelk met slagroom.
7 oktober - water everywhere on the way to Bucharest
Het weer was vannacht definitief omgeslagen; er kwam vanalles uit de lucht vallen in de vorm van natte sneeuw en zware regen. Dit zou het lastig maken om bezienswaardigheden af te gaan. We hadden hier een beetje rekening mee gehouden, tenslotte hadden we niet voor niets voor een wijnboerderij gekozen. En dus kregen we aan het eind van de ochtend een privétour door de wijnkelders. Er worden hier jaarlijks zo'n 800.000 flessen mousserende wijn gemaakt. Het proces wordt grotendeels met de hand uitgevoerd wat onder andere het tweemaal daags draaien van de flessen inhoudt. Het moet een bepaalde techniek zijn, waarbij men de fles gedeeltelijk uit het rek haalt, vervolgens draait en daarna met een klap terugzet in het rek.
Natuurlijk mochten we ook van de wijn proeven in het museum, terwijl we uitleg kregen van alle historische platen, flessen en machines die tentoongesteld waren.
Daarna gingen we er vandoor en merkten we dat slechte wegen en nat weer geen goede combinatie zijn. Waar eerder kuilen duidelijk zichtbaar waren, was het nu lastiger inschatten. Het regende zó hard, dat we ons afvroegen of die ene bezienswaardigheid die we hadden bedacht wel de moeite waard zou worden. Maar gezien het weer was het sowieso wel fijn om een tussenstop te hebben. Die tussenstop vond plaats in Târgovişte, waar de restanten van de citadel te bewonderen waren. Gewapend met regenjassen en paraplu liepen we het verlaten terrein rond. We gingen de 2 kerken, de ruïnes van een paleis en een toren in. Zeer waarschijnlijk had het ons met mooi weer nog veel langer in beslag genomen, maar we waren blij dat we toch de moeite hadden genomen om er even te stoppen.
Tijdens het laatste gedeelte van de weg terug naar Boekarest leek de weg op sommige plekken wel te zijn veranderd in een meer. Het was echt niet normaal meer! We hadden medelijden met alle straathonden langs de route, die nu extra zielig uit hun ogen leken te kijken. Het was moeilijk voor te stellen hoe die hier de winter met temperaturen tot -30 zouden overleven.
Het ging niet in 1 keer goed, maar we slaagden erin het terrein van het verhuurbedrijf, dat leek op een autosloperij te bereiken. En dat was haast alleen mogelijk doordat we er al een keer eerder geweest waren. Het zit op een vreselijk onhandige locatie en daarnaast staat onze verhuurder niet met name genoemd. Maar, het lukte ons dus! We werden met de transferbus bij het vliegveld afgezet en namen daar een taxi. Alhoewel ons appartement voor 1 nacht niet ver van het vliegveld ligt, hadden we niet zo veel zin om ons nogmaals nat te laten regenen. Bovendien was het heel druk op de weg waarlangs we zouden moeten lopen. De taxi kostte 1 euro en we belden om te achterhalen hoe we aan de sleutel konden komen. Na een minuut of 5 kwam een beveiligingsman met de sleutel. Hij sprak alleen Roemeens, maar we begrepen hem wel. Hij kwam erg grappig over.
We hebben gedineerd in het naastgelegen restaurant, waar de prijzen meteen weer meer overeenkomen met de Nederlandse prijzen. Morgenochtend vroeg vliegen we weer terug naar Nederland met een hoop nieuwe reiservaringen in onze rugtassen.
