Porto

Citytripje juli

Het jaarlijks zussenweekend vond dit jaar in juli plaats. De verhalen lees je hier.

13 juli - vroeg op voor Porto

Het was weer tijd voor het jaarlijks zussenuitje en deze keer moesten we om 3 uur uit de veren om op tijd op Schiphol te zijn. Dit jaar hebben wij namelijk zeer gunstige vliegtijden en zo zagen we bij de gate de zon opkomen. De vlucht verliep, ondanks dat het vrijdag de 13e was, prima en voor we het wisten, ploegde de captain ons door een dikke laag bewolking door naar Porto. Dat was even wennen, zussenweekend zonder hitte. Sterker nog, we haalden allebei maar een vestje uit onze koffertjes.

Vechten tegen de slaap deden we door, zonder vastomlijnd plan, de straten van Porto af te struinen. Al snel hadden we in de gaten waar de mooie plekjes te vinden waren. Overal op en in gebouwen kwamen we azulejo's, beschilderde tegels, tegen, waar soms hele verhalen mee worden uitgebeeld. Het deed ons enigszins denken aan Delfts blauw. En ook was daar de Luis I-brug, die zou moeten doen denken aan een omgevallen Eifeltoren, maar die fantasie konden we pas begrijpen, toen we op de onderste laag van de brug tussen de bogen door liepen. Op 45 meter hoogte was de bovenste laag te bewandelen en we kwamen er door een straat met een hoop treden op te lopen, waar we ons halverwege vergaapten aan een huis dat een deel leek te missen zodat de brug er voldoende plaats had. Vraagtekens verschenen op onze gezichten; wat zou er eerder zijn geweest; de brug of het huis. Een vraag waar we overigens geen antwoord op hebben kunnen vinden. We moesten er niet aan denken om daar te wonen, aangezien er over de brug pal naast (of moeten we zeggen door) het huis ook een metrolijn langs dendert elke paar minuten.

Aan de andere kant van de rivier was een heel ander Porto te proeven. Al snel werd ons een Port proeverij aangeboden. We besloten dit voor een later moment te bewaren, omdat we ondertussen ook zonder alcohol al op onze benen stonden te tollen. Toen de zon door de wolken kwam, gaven we toe aan een power nap en daarna aten we lokale lekkernijen. Porto is tot nu toe erg leuk, dus er valt morgen, na een goede nachtrust, genoeg voor ons te ontdekken.

14 juli - zeemeeuw in Porto

Ons guesthouse bevindt zich in een rustig gedeelte van een behoorlijk populaire winkelstraat. Als we deze straat in de richting van de Douro af lopen, komen we eerst een mooie azulejo-kerk tegen, gevolgd door onder andere een warenhuis, dat aan de buitenkant doet denken aan een T-Mobile megastore als je de knalroze pijpen al honderden meters van tevoren ziet verschijnen. Even verderop zitten de FNAC en C&A en het gebeurde ons vanochtend voor de tweede maal dat het klokkenspel volledig los ging juist op het moment dat wij erlangs liepen. Dat was exact om 9 uur en terwijl een horde mensen het schouwspel stond te filmen, haalden wij het einde niet, omdat we elkaar niet meer konden verstaan. We zochten een plek om te ontbijten, maar vonden uiteindelijk het chique café Majestic in een statig pand met hoge plafonds een tikkeltje overdreven. Blijkbaar moet je er wat voor over hebben om op dezelfde plek te mogen zitten als waar J.K. Rowling aan de eerste Harry Potter reeks heeft zitten pennen...

We hadden vandaag min of meer een plan gemaakt (lees: we hadden wat cirkels om bezienswaardigheden op de plattegrond gezet) en dit bracht ons bij het treinstation Sao Bento, waar we ons vergaapten aan de azulejo's in de hal. Vervolgens zochten we de beroemde boekwinkel 'Lello' op, waar we ons lieten afbluffen door de enorme rij die buiten het pand stond. Blijkbaar hebben meer mensen op hun lijst staan dat dit een must see is. In plaats daarvan liepen we langs een kerk naar een park, waar veel pauwen zaten. Daarna lunchten we met z'n tweeën voor de helft van 1 Majestic-ontbijt in een bar met overal-waar-je-kon-kijken retro-spullen aan de wand, plafonds en in vitrinekasten.

Aan het begin van de middag gingen we op weg naar de Azulejo-workshop van Teresa, ergens in een achteraf straatje bovenop de heuvel. Samen met een Indiaas-amerikaans gezin met 3 kinderen dat nog nooit eerder zeemeeuwen gezien had (en hier daarom hun lol op kan) volgden we de workshop. Eerst kregen we achtergrondinformatie, waaronder connecties met ons eigen Delfts blauw, en daarna mochten we ons eigen tegeltje voorzien van een patroon. Het was erg leuk om te doen en Teresa was super geduldig en enthousiast met ons. Het was leuk om na de workshop nog even met haar te kletsen voordat we ons adres achterlieten, zodat de tegeltjes na het bakproces onze kant op kunnen komen.

Na dit actieve gedeelte van onze dag, liepen we de heuvel weer af en staken de brug over de Douro op het onderste dek over. Daar zochten we een geschikt portjes-proef-terras op (lees: er was slechts 1 ander tafeltje bezet) en we bestelden er een proeverij met 3 verschillende portjes en wat snacks voor erbij. Het duurde niet lang of het hele terras zat vol; we hadden eigenlijk commissie moeten vragen. De portjes waren heerlijk en we vermaakten ons er tot het diner prima. Daarna liepen we de brug weer over en stonden even stil bij bloedfanatieke straatmuzikanten die vol passie aan het trommelen waren op lege emmers, kapotte bekkens, een jerrycan en de straat. Die waren erg populair! Het kostte ons even om een geschikte dinerplek uit te zoeken, want het was erg druk. Uiteindelijk werd het de plek waar we gisteren geluncht hebben. Vanaf dat terras konden we de brug, overkant van de rivier en het leven op straat (straatartiesten en vrijgezellengroepen) goed volgen. Vervolgens liepen we de kortste weg de heuvel weer op en kwamen erachter dat het discutabele straatje waar we bij daglicht doorheen gingen er in de schemering niet veel beter op geworden was. Laten we het zo zeggen dat drank en drugs niet ten goede kwam aan het welzijn van enkele medemensen.

Om nog even terug te komen op de meeuwen, hebben we er ons over verbaasd dat er mensen zijn die die beesten schijnbaar nog nooit eerder van hun leven gezien hebben en zelfs twijfelen of dít nu meeuwen zijn. Wij zijn thuis het geschreeuw meer dan gewend, dus we hebben geen moeite om het niet te horen, terwijl anderen er niet van kunnen slapen. Grappig!

15 juli - zonnige dag in Porto

Op onze laatste dag waren er een aantal dingen overgebleven op de lijst om af te vinken. Ten eerste waren we ervan overtuigd dat een bezoek aan de Harry Potter boekwinkel erbij hoorde en het best aan het begin van de dag gepland kon worden. We arriveerden daar te vroeg en konden geen degelijke plek vinden om te ontbijten voor 9 uur. Er zat niets anders op dan om klokslag 9 uur tickets te kopen waarmee we de boekwinkel in mochten, zodat we in theorie de eersten in de rij waren. Tassen moesten achterblijven in een locker. Tegenover de boekwinkel was ondertussen een mini eetstalletje geopend. We namen er een hapje en koffie en toen de rij inmiddels tot een man/vrouw of 30 was uitgegroeid, namen we de rest van de sloot koffie mee naar de rij en waren nog heel sociaal om 4 Aziaten voor ons in de rij te vragen of zij ervan op de hoogte waren dat tassen niet mee naar binnen mochten. Gezien hun accessoires was dit zeer onwaarschijnlijk, maar je weet het natuurlijk nooit. Zij hebben ons wel 3 keer bedankt voor het delen van deze informatie. Om klokslag half 10 gingen de deuren van de boekwinkel open. De gozer die gisteren ook bij de deur stond, compleet met leren hulpstuk over zijn borst, waarvan totaal onduidelijk was waar het exact voor diende, was ook weer van de partij en scande alle tickets met veel plezier. Nu kunnen wij ons dat maar al te goed indenken, omdat wij berekend hebben dat de gemiddelde dagopbrengst van de kleine winkel uit tickets alleen al € 20.000,- is. Ondertussen flirtte hij ook nog even met An. Droombaan dus! Eenmaal binnen waanden we ons in een Harry Potter film. Overal waar je kon kijken waren boeken in boekenkasten die reikten tot aan het plafond. We zagen mooie houten panelen, lampen en het kleurrijke glazen plafond. Zeer prominent in het midden van de winkel was de eyecatcher: de trap naar de tweede verdieping, gebruikt als inspiratiebron door J.K. Rowling. Zoals wel vaker gebeurt, nam menigeen de tijd om uitgebreid te poseren of selfies te maken in een overvolle winkel op een zondagochtend nog voor tienen. Je zou bijna vergeten dat hier ook boeken verkocht worden. We hebben zelf wel even gesnuffeld naar een boek, maar ook wij zijn uiteindelijk met lege handen naar buiten gegaan. Maar ook zonder aankoop was het de moeite waard.

Gelukkig was het voor onze volgende bezienswaardigheid vandaag zonnig genoeg. Want het uitzicht uit de Clorigos toren was natuurlijk meer de moeite waard met minder wolken. Gelukkig deden we dat ook aan het begin van de dag, want bovenop de toren was geen ruimte voor veel mensen. Vanuit de toren probeerden we uit te vinden hoe we naar onze volgende bestemming konden komen. Dit lukte ons erg goed en na het eten van een veel te vol ijshoorntje, gingen we in de rij staan voor tram 1. Deze ouderwetse tram bracht ons in een half uur naar het strand. Daar liepen we over de boulevard, pikten een terras, aten daar een tosti-a-la-porto (met vlees, worst, kaas en badend in de tomatensaus), genoten van de zon, liepen door een park en kochten er een kleedje bij een marktkraam.

Daarna maakten we een foto van de kathedraal in de zon en hoorden aan het gejuich in de verte dat de finale van het WK-voetbal was begonnen. We hadden inmiddels alle punten van onze 'to-see' list gehad en daarom zat er niets meer op dan op een terras neer te strijken en een Portugees pasteitje te nemen. En een drankje. En nog een drankje.

En daarna was het alweer tijd om afscheid te nemen van Porto. Zussenweekend was weer een daverend succes!