New York

Als hobby-reiziger staat New York zeker op je to-do-lijstje. Wij hebben dit in 2010 kunnen afvinken, maar niet wegstrepen. Want een weekje is natuurlijk veel te kort. Wie weet komen we nog een keer terug!

29 maart - Brussel (The day before)

Na in het weekend twee rampenfilms gezien te hebben met in de hoofdrol New York, was het tijd om te vertrekken. Aangezien de tickets geboekt waren vanaf Brussel-Zuid, ging het traject vandaag van Station Mariahoeve naar Bruxelles-Midi. Zo gezegd, zo gedaan en een uur later dan van tevoren bedacht gingen we de deur uit. Tja, het lukt ons om iedere keer weer te moeten haasten, omdat we steeds te laat vertrekken richting station. En zo kwamen we ook deze keer weer bezweet bij het kaartjesautomaat aan. De trein was op tijd (9.05) en we bleken nog wel een minuut over te hebben. Twee stations verder, Den Haag HS moesten we overstappen op de internationale trein met als eindbestemming Bruxelles-Midi. Daarvoor was gelukkig nog ruimschoots de tijd, dus we konden lekker afkoelen op het perron. Na een kwartier bleek dat bijna alle treinen die aan moesten komen op Den Haag HS vertraging hadden en zo ook onze trein. Uiteindelijk konden we om 10.05 eindelijk de trein in, alwaar we het ons gemakkelijk maakten. Marijke pakte het New York boek er maar bij en Sven dook ook in een boek.

Na ruim 2 uur achteruit gehobbeld te hebben, kwamen we aan op het enorme station. Hier begon onze zoektocht naar Air France, waarvan de vraag was of we hier konden inchecken. Bovenaan het perron stond Air France op het bordje, dus dachten we dat het niet zo moeilijk moest zijn, maar waar we ook zochten, geen Air France te bekennen. Dan maar naar het internationale treintickets uitgiftepunt, waar een aardige man ons vertelde dat we misschien bij hem moesten zijn, maar misschien ook bij Air France. Dus toch eerst naar Air France. Het kantoortje bleek aan een andere kant van het station te zijn. Daar aangekomen bleek toch dat we de tickets moesten ophalen bij het treintickets uitgiftepunt, dus al met al hebben we het station aardig verkend.

Terug bij het mannetje konden we aansluiten in de rij. Een vrouw achter de balie begon meteen moeilijk te kijken en haalde er een collega bij. Wat wij geboekt hadden bleek niet zo eenvoudig (maar daar waren we zelf eigenlijk al lang achter). Via KLM hadden we tickets geboekt vanaf Brussel-Zuid, met de trein naar Schiphol en vanaf daar met het vliegtuig naar New York. Gewoon omdat het aardig wat geld scheelde en we dachten bij het boeken slim te zijn om maar gewoon een klein gedeelte van het traject af te leggen. Later bleek dat we niet goed hadden gelezen en dat we het gehele traject gewoon moesten afleggen omdat onze gehele reis anders geannuleerd zou worden.

Maargoed, met de hulp van de collega, wat overigens allemaal in het frans ging, dus wij begrepen er niet veel van, maakte de vrouw onze treintickets aan en ook checkte ze ons in voor de vliegreis. Nou ja, niet helemaal zoals je dat gewend bent, want een stoelnummer hebben wij niet gekregen. Wel hebben we een bewijs gekregen van wat zij hebben ingetikt in de computer. We besloten morgen maar vroeg te vertrekken met de trein, zodat we op Schiphol nog genoeg tijd hebben om een en ander na te gaan.

Na wat uitleg van een andere collega van de vrouw, gingen we op weg naar ons hotel. Dit bleek niet ver lopen te zijn en na ingecheckt te hebben, verkenden we onze 12 vierkante meter. Ach, we blijven hier maar 1 nacht.

Vervolgens gingen we op weg naar het centrum van Brussel. Ook dit was niet ver lopen. Eerst maar eens Manneken Pis bekijken (de telelens was leuk geweest, maar dat was te veel gedoe), daarna op weg naar de markt waar we het Hotel de Ville op de foto zetten en daarna neerstreken op een terrasje. Een pot rose was snel achter de kiezen en we vervolgden ons rondje Brussel. We hadden geen kaartje, dus we liepen eigenlijk als een kip zonder kop rond. Het was wel grappig en al snel hadden we door dat we een wafel MOESTEN nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Na nog wat meer kip-zonder-kop gelopen te hebben namen we een choco wafel en aten die op de trappen van een soort tempel op.

Later hebben we nog bij een ander terras op het marktplein aan de rode wijn gezeten en zelfs de regendruppels hebben ons daar niet kunnen wegjagen. We hebben nog even wat New York dingen doorgesproken en kwamen al op voorhand tot de conclusie dat we voor alles wat we nu in ons hoofd hebben 1 dag te kort gaan. Nou, dat zal nog wat worden.

Na het terras hebben we een hapje gegeten in een leuk restaurant in een steegje, waar we, alhoewel het er buiten heel erg gezellig uit zag, toch maar binnen zijn gaan zitten. We werden snel bediend en hadden allebei een 3 gangen menuutje besteld. Marijke was ZO benieuwd geworden wat toch 'waterzooi' was. Nou, het is een soort van romig papje met daarin vis of kip, aardappels en wat groente. Wel aan te raden. Als dessert hadden we allebei een wafel. Daarna teruggegaan naar het hotel en teleurgesteld onder een koude douche uit gekomen. Wat valt er verder nog te doen in Brussel? We weten het niet. Ons voorproefje op de sirenes van New York hebben we hier wel al gehad. Lekker vroeg ons mandje in, om morgenochtend op tijd te kunnen vertrekken.

30 maart - NYC (Arrival)

De wekker stond al om 6 uur, want we wilden graag de trein van kwart over 7 halen. Dit ging allemaal heel gesmeerd en na het bekijken van de redlight district van Brussel-Nord gingen we op weg naar Schiphol, zwaaiden bij Mariahoeve even richting huis en we kwamen nog voor 10 uur aan op de luchthaven.

Bij de incheckbalie van KLM bleek dat de Brusselse dame van gisteren ons NIET had ingechecked. Dit kon ook allemaal niet zo makkelijk, er waren twee telefoontjes voor nodig om onze blokkades op de tickets ongedaan te maken. Gelukkig willde de dame aan de balie ook nog even onze treintickets bekijken, zodat we daar niet voor niets zijn geweest. Helaas kon de mevrouw ons niet naast elkaar zetten, dus hadden we stoelnummers 28J en 31C, de 1 links en de ander rechts van het vliegtuig. Als tip kregen we mee om in het vliegtuig even te proberen om te wisselen.

Nadat we door de douane zijn gegaan, hebben we op ons gemak wat ontbeten en daarna luchtjes gekocht en een poging gedaan om geld te wisselen naar dollars, maar we vonden het te duur, dus zitten we nu met een stapel euro's waar we niet veel mee kunnen.

De gate was al ruim anderhalf uur van tevoren open en uiteraard was de security controle behoorlijk streng. Gewoon iedereen (en niet alleen Marijke) werd gefouilleerd, dus die tijd was ook wel nodig. Annemieke en Robert waren ook gearriveerd en we kletsen wat.

De tijd ging wel snel voorbij en voor we het wisten mochten we echt aan boord. Na enige moeite was het ticket van Marijke (met heeeeeeel veel beenruimte) gewisseld met dat van iemand anders en zo konden we toch nog lekker naast elkaar vliegen. Er was genoeg te doen aan boord, zoals een filmpje kijken, een spelletje spelen en een hapje hier en daar. Ook mochten we ons een tijdje bezig houden met het invullen van een immigratieformulier en een douanepapier, wat het van tevoren elektronisch aanmelden van een zgn. ESTA compleet overbodig maakte. Maar dat wisten we pas op dat moment.

Bij aankomst op JFK Airport op New York was het zwaarbewolkt. Er was totaal geen uitzicht op de stad en zelfs de landingsbaan kwam pas op het laatste moment in zicht. Gelukkig mochten we een tijdje in de rij staan voor de douane. Vervolgens moesten de vingerafdrukken van alle 10 onze vingers gescand worden en een foto gemaakt worden met een webcam. 15 stempels en een vertrekkaart aan het paspoort vastgeniet verder mochten we door naar de bagageband, alwaar de bagage natuurlijk al klaarlag (vandaar mijn eerdere woordkeuze voor gelukkig).

Welcome to the US of A. In de aankomsthal stonden aardig wat mensen en het was even heel onoverzichtelijk, onduidelijk en de vermoeidheid begon toe te slaan: HOE KOMEN WE IN NEW YORK CITY??? Na wat dollars gepind te hebben, stapten we in de airtrain. Toen we er al in zaten bleek die $ 5,- te kosten, maar een kaartje hadden we niet gekocht. Dus zijn we maar weer bij een andere terminal op de luchthaven uitgestapt. Daar stond een mevrouw die vertelde dat je het kaartje in de trein moest halen, dus hebben we de volgende trein maar weer gepakt. Niemand te zien in de trein. Bij het eindpunt bleek dat het daar gewoon gekocht kon worden. Niet handig, niet duidelijk. Maargoed, op naar de metro met ons zojuist gekochte kaartje. Het bleek niet heel ingewikkeld te zijn en zelfs overstappen (An en Ro achterlatend) bleek soepeltjes te verlopen. We stapten uit bij Grand Central en liepen door de shower regen naar het hotel. Als twee verzopen katjes kwamen we daar aan bij ons best wel luxe hotel. Er bleek bij de balie dat er teveel geld van onze creditcard afgeschreven is, wat wij al dachten. Dit wordt weer rechtgetrokken en bij wijze van goedmaker kregen we de keuze tussen twee kamers: 1 die bestond uit twee verdiepingen en 1 op de bovenste verdieping, de 40ste. Beiden met mooi uitzicht over de East River. Sven liet het zich geen twee keer vertellen en dus kwamen we op de hoogste verdieping terecht. Hij begon spontaan te stralen als een klein kind toen ie hoorde dat ie on the top floor kon verblijven. Alhoewel het uitzicht op dat moment niet optimaal was door het weer, was het wel heel erg gaaf. En een grote kamer, niet te geloven, bijna de grootte van ons huisje in Den Haag.

Na de kamer verkend te hebben, gingen we op weg naar Planet Hollywood om onze New York Pass op te halen. Dit bleek nog niet zo eenvoudig, we werden doorverwezen naar Madame Tussaud, alleen was die al dicht. Moeten we dus morgen weer voor op pad. We hebben maar een hamburgertje bij de Mac gehaald en zijn toen weer op weg naar het hotel gegaan. Met natte sokken en schoenen kwamen we daar aan. Toch wel een lange dag zo, dus na een douche lekker het King Size bed ingedoken.

Wat we al van New York gezien hebben is imposant: de hoge gebouwen, de lichten op Broadway, de taxi's, de dampen die uit de rioolputten komen en zelfs onze eerste hummer limousine. In 1 woord: WOW!

31 maart - NYC (First Impressions)

Marijke lag vanochtend al om 5 uur klaarwakker te wezen in het grote bed op de 40ste verdieping. Of het nu jetlag is, of de adrenaline van de nieuwe dingen die vandaag te ontdekken waren in New York geen idee.

Vanwege het slechte weer van gisteren ging zij maar in bed bedenken wat we vandaag nu het beste zouden kunnen doen. Ons eerste plan was orientatie, maar in de zeikregen zou dat niet zo'n heel goed plan zijn. Dus werd het plan gewijzigd naar de hop-on-hop-off bus. Wij hebben die voor 3 dagen genomen, dus waarom dan niet vandaag?

Uiteindelijk was ook Sven om 7 uur wakker en zo kwam het dat we nog voor de wekker zou gaan de hotelkamer verlieten om te gaan ontbijten. We kwamen bij John's terecht, een klein restaurantje met stoelen/banken zoals je die uit een film kent. Het was geweldig om te zien hoe heel het personeel erop ingesteld was om de klanten zo snel mogelijk te helpen (lees weg te krijgen voor weer nieuwe klanten). Dit was niet op een slechte manier, maar eigenlijk juist heel efficient. En we hadden lekker snel ons ontbijt op de tafel. Allebei aan de bacon & eggs met toast, een beter Amerikaans begin van de dag konden we ons niet voorstellen.

Daarna gingen we weer op weg naar Planet Hollywood waar we onze New York Pass ophaalden inclusief de bus. Op Times Square stonden de mensen al in de rij om op DE plek een foto te kunnen maken van alle neonreklame. Op weg naar de bushalte zagen we de M&M Store, waar An over verteld had: M&M's kopen in de kleur die je wilt en er waarschijnlijk veeeel meer voor betalen...

Er waren meer mensen die met de bus mee wilden en toen die eenmaal kwam, bleek deze geheel overdekt te zijn, ondanks dat het wel droog was. Dat was even een kleine tegenvaller, want foto's waren zo niet te maken. Bovendien zat de bus echt helemaal vol, waardoor we op haringen in een tonnetje leken. Vooral Marijke kreeg het hier erg benauwd van. We kregen een heel verhaal te horen van een Amerikaan die ook een woordje Italiaans bleek te spreken, zij het gebrekkig. Niet dat wij het beter zouden doen, maar toch was het komisch. Hij vertelde veel over de stad en uiteindelijk besloten we bij Ground Zero (de voormalige Twin Towers/World Trade Center) uit te stappen. Voordat we naar het enorme bouwterrein gingen, namen we eerst een koffie bij Starbucks met een Plain Bagel. We maakten vervolgens een heel rondje om de bouwput en eerlijk gezegd werd er alweer zoveel gebouwd, dat het niet als een gedenkwaardige plek aanvoelde. Eerder toen we in de bus langs een klein terreintje tegenover een ziekenhuis reden, hadden we hier meer een gevoel bij. Dit terreintje was voorheen een benzinestation en nu een parkeerplaats. Het hek eromheen hing vol met kleine gedenktekentjes. Op 9/11 werden hier oproepjes voor de vermisten opgehangen.

Na Ground Zero liepen we door naar een bushalte, waarvan even later bleek dat we verkeerd stonden. 1 block te ver. En zo misten we de bustour naar Brooklyn en besloten we in plaats van deze tour zelf wat wandelingen uit ons ANWB boekje te gaan doen. We begonnen bij Battery Park, van waar de ferry's naar Liberty Island (waar het vrijheidsbeeld bekeken kan worden) vertrekken. Er stond een enorme rij, waarvan wij in het begin niet begrepen waar deze voor was. Later werd duidelijk dat het de rij voor de security voor de ferry was en dat de wachttijd 1,5 uur bedroeg. Bovendien waren de tickets voor het bezoeken van het vrijheidsbeeld zelf al totaal uitverkocht voor vandaag. Gewoon bezopen! Gelukkig maar voor die mensen dat het aardig weer was vandaag.

Wij begonnen onze wandeling. We zagen onder andere Trinity Church, Wall Street en Brooklyn Bridge. Vlakbij The Bridge aten we een hapje in een hele oude saloon en later gingen we naar de tentoonstelling Bodies, die met onze New York Pass 'gratis' was. Het was wel aardig, in ieder geval was het bijzonder dat het echte lichamen waren die je kon zien. Bij het eindpunt van onze 4 km lange wandeling aangekomen, besloten we meteen de tweede wandeling te pakken, waarbij we langs the US Courthouse en door Little Italy uiteindelijk na 4,8 km bij Washington Square Park uitkwamen. Hier waren twee jongens op een rond pleintje een show aan het opvoeren. En alhoewel het niet heel speciaal was wat ze deden, was het wel errug leuk en moesten we erg lachen om de manier hoe die jongens het aanpakten. De een zat te trommelen op een emmer en de ander ging een truc doen, waarvoor de mensen eerst moesten betalen. Hij ging eerst een heel rondje doen met een andere emmer om geld in te zamelen. De manier waarop was gewoon heel slim. De truc was over een aantal mensen heen springen. Hij kreeg een groot applaus.

Alhoewel we allebei toch wel moe waren, besloten we nog een derde wandeling van 3 km door Greenwich Village (de wijk van Friends) te doen. Dit was een erg leuk wijkje met kriskras straatjes. Dit in tegenstelling tot het grootste deel van Manhattan, waar alles in blokken gebouwd is. We zagen onder andere het gebouw van Friends. Volgens Sven dan, want Marijke herkende het niet.

Sven had een leuke Italiaanse pizzeria uitgezocht, maar helaas stond er tot buiten een wachtrij en daar hadden we helemaal geen behoefte aan, dus zochten we een ander italiaans restaurant uit. De tafels stonden, zoals we vandaag al eerder gemerkt hadden, erg dicht op elkaar en toen er op een gegeven moment aan beide kanten Amerikanen naast ons zaten, moesten we gewoon gaan schreeuwen om elkaar nog te kunnen verstaan. Het eten was wel ok, maar we hadden het er, voornamelijk door de buren, snel weer gezien.

Lekker weer op weg naar het hotel, dit keer met de metro. Helemaal zelf uitgepuzzeld hoe we er moesten komen, en het klopte gewoon! Het uitzicht vanaf onze kamer was al een stuk beter dan gisteren. Laat het mooie weer nu mmaar komen!

Na allebei een douche genomen te hebben, voelden we ons toch wel moe, dus het heerlijk zachte bed begon steeds harder te roepen.

Wat ons vandaag is opgevallen, is dat er in de parken midden in de stad gewoon eekhoorntjes lopen en dat er in restaurants of cafe's regelmatig 1 vrouwtje dat er werkt het hoogste woord heeft. 'Come on in you guys! There's room at the back.' In Nederland zou zo iemand wel de vismarkt op kunnen. Dat moet je ook maar leuk vinden, de hele dag schreeuwen op je werk...

1 april - NYC (Sightseeing)

Wij hadden vannacht een andere tactiek uitgekozen: slapen met de gordijnen open. Als we dan wakker werden, wisten we tenminste meteen weer dat we in New York waren. Marijke was er natuurlijk weer als eerste bij, na half 5 heeft zij niet meer geslapen. Echt klaarwakker. Pfff... dat beloofde weer een vermoeiende dag te worden. Om half 7 maakte zij Sven wakker om even van het uitzicht te genieten, de zon kwam namelijk op. Wat een perfectie: wakker worden in een wereldstad als dit met een zonsopkomst!

En zo gingen we alweer om half 8 op pad. We hadden Cosi als ontbijtplek uitgekozen. Bij dit restaurant moest je eerst je ontbijt aan de kassa betalen en later werd het eten bij je tafel gebracht, terwijl je je drinken zelf mee had genomen. Hoewel het eten best lekker was, hadden we allebei niet zoiets van: Daar komen we nog eens terug.

Vervolgens gingen we op weg naar THE Empire State Building, waar we eigenlijk al om 8 uur bij openingstijd hadden willen zijn, om de horde mensen voor te blijven. Gelukkig was het nog niet al te druk en zo gingen we al zigzaggend a la efteling het gebouw door. Eerst voor de veiligheidscontrole, daarna voor de kaartverkoop en vervolgens voor lift 1 en lift 2. Al met al heel commercieel opgezet, maar vooruit dan maar. Het uitzicht vanaf de 86ste verdieping van dit bijna 400 meter hoge gebouw was meer dan de moeite waard. Voor het eerst zagen we ook Central Park vanaf een afstand. Eenmaal beneden aangekomen was het ondertussen dik een uur later. We waren blij dat we op dit vroege tijdstip waren gekomen, want ondertussen was de rij aardig gegroeid. De rij ging ondertussen buiten rond het gebouw verder.

Na dit avontuur gingen we weer eens een wandeling doen, de voetjes wilden wel weer wat beweging krijgen! Vlakbij was het beginpunt van de tocht bij Macy's: de grootste winkel ter wereld (volgens eigen zeggen). Voor de lol liepen we er 'even' omheen: het beslaat een heel blok. Dit is vergelijkbaar met een hele grote kerk. En wij vonden dit voor een winkel echt behoorlijk groot. Shoppen deden we nog maar even niet, want zo vroeg op de dag zou dat misschien wel slepen worden. Dus wandelden we verder over 6th avenue. We kwamen bij de diamond district en weer langs interessante hoge gebouwen. Eerlijk gezegd beginnen die wolkenkrabbers steeds normaler te worden, ook al wil Sven ze steeds allemaal op de foto nemen... We wilden bij Rockefeller Center graag ook even The Top of The Rock bestijgen. Eerst moesten we een kaartje 'kopen' (voor ons gratis met New York Pass) en aangezien we pas een half uur later terecht konden in de toren, werden we verzocht om later terug te komen.

Dus maakten we even onze wandeling af. We kwamen onder andere langs de oudste katholieke kerk van New York: St Patrick's Cathedral.

Het half uur was snel voorbij en toen begon het hele circus weer opnieuw: rij voor de veiligheidspoortjes, rij voor een andere rij, rij bij de liften, onderverdeeld in 3 rijen, met elk een wachttijd van 4 minuten. In die tijd draaiden ze een mooi filmpje van exact 4 minuten. Er waren 3 verschillende filmpjes, waarin verteld werd over Rockefeller Center en Svarovski. Vooral dat laatste was niet bepaald boeiend, maar ach, we werden bezig gehouden. Het wachten werd beloond met een leuk liftritje waarbij het plafond van de lift van glas was. Er waren allemaal blauwe lichtjes te zien in de schacht.

Het mooiste was natuurlijk het uitzicht vanaf THE Top of the rock. Het Central Park was nu van dichterbij te zien en natuurlijk hadden we de mogelijkheid om THE Empire State Building op de foto te zetten. Erg leuk! En het weer was echt heel aangenaam. We waren blij dat we vanochtend besloten hadden onze jassen in het hotel te laten!

Na al dit leuks, maar ook vermoeiends, vanwege al de wachttijd, besloten we naar de dichtsbijzijnde bushalte van de Hop-on-Hop-off Uptown tour te lopen. Onderweg kwamen we nog langs de MoMa (Museum of Modern art), waar we ook weer een enorme rij voor de deur zagen staan. Alleen al daarom hebben we dit maar overgeslagen.

Bij de Hop-on plek aangekomen hadden we geluk: de bus kwam er meteen aan. Hij was leeg en blijkbaar hadden er mensen heel lang moeten wachten, want de tour guide begon zich te verontschuldigen. Aan het accent had Marijke allang door dat Eva uit Nederland kwam, en ja hoor. Het was ook nog een ADHD-typje van de bovenste plank. Haar verhaal was totaal niet logisch. Het was druk, dus ze moest hals over kop van haar baas komen werken, ze had niet eens tijd gehad om te ontbijten. Normaalgesproken komen de bussen om de 10 minuten, maar vandaag 1 keer per half uur. Blablabla. Tijdens haar uitleg konden we alleen maar hard lachen, want ze deed echt heel raar en ze hing steeds weer hetzelfde zielige verhaal op als er nieuwe mensen de bus instapten. Afijn, de rit was wel erg leuk. We konden lekker achterin de bus zitten en hadden geweldige uitzichten. Uptown dus, langs central park en door Harlem. Zo kom je nog eens ergens anders.

Wij gingen er, totaal melig geworden van tuthola Eva, uit bij het Museum of the City of New York en daar bekeken we een aantal grappige dingen. We pakten weer een stukje de bus en besloten vandaag niet langs the American Museum of National History te gaan. Ook daar was het druk en eigenlijk hadden we best trek. Aangezien de bus moeite had om stil te gaan staan bij het museum, moesten een hoop mensen de bus 7 blokken verder mopperend verlaten. Wat een straf: een stukje lopen in dit zalige weer. Wij gingen er bij dezelfde halte uit, omdat we wat wilden shoppen. Eerst namen we even een snelle hap: hotdog.. Vervolgens op naar 5th avenue, waar we eerst langs zaken als Dolce & Gabana, Gucci, Ralph Lauren en meer van dat soort dure namen kwamen. Wij stapten zelf even binnen bij Barney's en Bloomingdale's maar kwamen teleurgesteld weer naar buiten, omdat we de prijzen toch echt veel te hoog vonden. Misschien ligt het aan ons. In Nederland bezoeken we bijvoorbeeld nooit de Bijenkorf, maar dit hadden we niet helemaal in ons hoofd. Ook bij H&M konden we niet slagen en we besloten dan maar met lege handen maar een volle portemonnee het shopavontuur op te geven. Niet dat dit lang heeft geduurd, want dat soort dingen houden wij niet al te lang vol.

Als 'afsluiter' van de dag wilden we de night tour gaan doen. Dit is ook weer met zo'n dubbeldekker maar dan zonder de hop-on-hop-off. Eerst even wat calorietjes naar binnen gewerkt bij een Deli. Waarschijnlijk extra veel calorieen, want in de meeste restaurants staat het aantal calorieen op de menukaart erbij. Hier niet. Dat zet te denken...

Op naar de bus. Het bleek nog niet erg eenvoudig, het verkeer (zowel het auto- als het voetverkeer) was erg druk vandaag, alles kriskras door elkaar. Dus goed opletten om elkaar niet kwijt te raken. Vooral bij Times Square was het erg hectisch. Zo hectisch, dat wij gewoon die bushalte niet konden vinden. Het leek zo simpel 42th street en 7th avenue. Hadden ze het maar omgedraaid, dan hadden we het eerder gevonden. Gelukkig gaven we nog net niet op, en gelukkig zagen we toen de gele mannetjes van het promotieteam lopen. GEVONDEN! Voor de verandering moesten we een tijdje in de rij staan wachten.

Maar toen begon de tour toch echt. Alhoewel wij achteraan de bus de tour guide niet konden verstaan, vermaakten wij ons prima. De bus ging in een slakkengangetje richting downtown Manhattan. We maakten de een na de andere foto terwijl de zon langzaam onderging.

Bij Brooklyn Bridge aan de andere kant van Manhattan Island in de wijk Brooklyn stopte de bus 1 keer om mooie foto's te kunnen maken van de Brooklyn Bridge en Downtown Manhattan. Daar was het aanzienlijk rustiger dan op Times Square. Marijke vond dit wel even heerlijk! Daarna weer terug naar het beginpunt, terug in de hectiek. Vervolgens terug lopen naar het hotel, waar het toch wel fijn was om de schoentjes uit te doen. Tenslotte waren we alweer 14 uur onderweg geweest. Hopelijk morgenochten niet weer zo vroeg wakker worden!

Oh en we zijn er vandaag achter gekomen dat we intussen al zo gewend zijn dat we de sirenes (die de hele dag door gaan hier) bijna niet meer horen.

2 april - NYC (More sights to see)

Eindelijk heeft Marijke vannacht wat meer kunnen slapen en werd zij wat later wakker dan de afgelopen dagen. Goed, het was nog steeds niet uitslapen, maar ok.

Voor vandaag was het plan om naar het vrijheidsbeeld te gaan. Eerst wafels (Sven) en mierzoete pancakes met strawberries (Marijke) ontbeten bij John's, daarna lopend naar 7th avenue en 42th street om daar de downtown hop-on-hop-off bus te pakken (die wisten we tenslotte te vinden nu) met de meest geweldige tour guide die vol passie en humor zijn verhaaltje deed. Vervolgens stapten we uit bij Battery Park. Aldaar aangekomen zagen wij de ENORME rij voor de kassa en de security voor de ferry alweer staan. Hoewel dit bijna niet mogelijk was, was deze nog langer dan vandeweek, en terwijl wij niet begrepen wat mensen bezielde om ZOOOO lang in de rij te gaan staan, besloten wij dit in ieder geval niet op deze manier te doen. We hebben daarna nog overwogen een andere ferry te pakken of met een helicopter-vlucht te gaan kijken naar the statue of liberty, maar kwamen uiteindelijk uit bij een ander boottochtje, waarbij er langs Liberty Island gevaren werd.

Na een snelle burger gegeten te hebbenn, moesten we weer een tijdje in de rij staan voor de boot, maar uiteindelijk maakten we een tochtje van ongeveer een uur, waarbij we aardige plaatjes van het vrijheidsbeeld en Manhattan konden schieten. Het tochtje zelf was erg leuk, alleen de luidruchtige, schreeuwerige kapitein en de chineesjes die van de ene naar de andere kant van de boot bleven rennen om de beste foto's te kunnen maken, waren dat absoluut niet.

Na het boottochtje, waarbij we aardig verkleurd zijn (rond de 20 graden op het water in de zon, je kent het wel, dan gaat het hard), besloten we een metroreisje naar Brighton Beach te maken. Dit was best een stuk rijden, maar wel grappig. We gingen onder andere over Manhattan Bridge heen en ook andere gedeelten waren niet ondergronds. Hoe dichter bij onze eindbestemming, hoe minder hoogbouw er was en dat was best weer even omschakelen. Ook stiekem wel lekker hoor!

Aangekomen op Brighton Beach zagen we veel joodse orthodoxen en russen. We besloten te gaan lunchen in een russisch restaurant aan de Atlantische Oceaan. Hier hebben we verrassend lekker gegeten. Na het eten hebben we een stuk gewandeld over de boulevard en op het strand. We liepen door naar Coney Island, waar een pretpark is. Daar pakten we weer de metro richting Brooklyn Heights en maakten daar een wandeling langs veel kerken. Als afsluiting van de wandeling liepen we over Brooklyn Bridge, samen met heeeeel veel andere mensen. Dus echt exclusief was dit niet. Wel erg leuk! Aan de overkant van de brug in Manhattan hebben we een tijdje op een bankje gezeten om de voeten tot rust te laten komen. We moesten nog wat tijd overbruggen tot aan het diner en liepen wat door Chinatown.

Daarna door naar een Chinees restaurant waar we met An en Ro hadden afgesproken. Het was wel een soort van vreetschuur weer, waar de tafels dicht op elkaar stonden en alles erop gericht was om de mensen zo snel mogelijk weg te werken. Maar het eten was heerlijk: Pekingeend, en het was leuk om wat verhalen uit te wisselen. Al met al voor ons een latertje: we kwamen na half 12 bij ons hotel.

3 april - NYC (Regilio Tuur)

Na weer een kort nachtje werden we 1 voor 1 wakker gemaakt door het zonnetje. We waren niet echt snel op gang vandaag en dus gingen we pas om half 9 de kamer uit.

We hadden allebei zin in gebakken eieren met spek en toen we de rij zagen staan bij John's, zijn we maar doorgelopen. Daar hadden we 10 minuten later spijt van, want nergens was een ontbijtplek te vinden. In ieder geval niet met de charme van John's. Uiteindelijk kwamen we vlakbij Times Square Europa Cafe tegen en daar bleken er ook eieren op de menukaart te staan. Het was weer zo'n plek waar je je eten zelf moest ophalen. De eieren waren lekker, het bestek van plastic, waardoor het een hele kunst was om de gebakken spek door te snijden.

Na het ontbijt pakten we de metro richting Gugenheim Museum. We namen binnen een kijkje, maar vonden het allebei een heel vreemd museum, met hele rare kunst. We zijn dan ook niet erg lang binnen geweest.

Vanaf het museum zijn we een stuk naar het noorden gelopen door Central Park. Hier was het erg druk met joggers, want er bleek een hardloopwedstrijd aan de gang te zijn. Het was erg leuk om langs het meer te lopen. Ons doel was 105th street, waar een wandeling uit het ANWB-boekje begon. Deze ging voor een groot gedeelte door Central Park Noord. Het tweede stuk door het park ging langs watervalletjes, over rustieke bruggetjes en onder grote bogen door. Het was erg de moeite waard. Daarna liepen we door naar Harlem, waar we de grootste kathedraal ter wereld, Cathedral Church of St John's Divine, bekeken. Echt reusachtig groot. Hij was zo hoog, dat het hele vrijheidsbeeld hierin paste en die is 100 meter hoog. Daarna waren we wel toe aan een hapje eten. Dit deden we in Tom's Restaurant, dat bekend is geworden uit de serie Seinfeld. Hier hadden ze hoge leren banken (zoals je ze kent uit een jaren 60/70 serie).

De wandeling eindigde bij een andere kerk, Riverside Church en hier was ook een soort tempeltje dat als gedenkplaats diende voor generaal Grant en zijn vrouw. Beiden lagen hier in enorme sarcofagen.

Vlakbij de tempel pakten we de metro richting het lucht-, zee- en ruimtevaart museum. Hier was een Concorde, Onderzeeer en een Vliegdekschip te bekijken. In alle 3 mocht je ook van binnen een kijkje gaan nemen, alleen waren er voor de eerste twee natuurlijk weer aardig lange rijen, dus besloten we alleen het vliegdekschip van binnen te bekijken. Dat is echt enorm groot! Op het dek stonden allemaal oude gevechtsvliegtuigen en helicopters.

Daarna hebben we weer de metro gepakt naar Chambers Street. Hier vlakbij was een boekenwinkel met allemaal detective boeken: Mysterious Book Store. Sven heeft hier een half uur rondgestruind op zoek naar een boek, terwijl Marijke de foto's van New York heeft zitten bekijken.

Vervolgens wilden we nog een wandeling uit het boekje doen, door SoHo. Maar we hebben de route niet helemaal gevolgd, want het was behoorlijk zigzag (lees zinloos) en zoveel leuks was er niet te zien onderweg. Marijkes voeten brandden behoorlijk, dus besloten we op zoek te gaan naar een plek om te eten. Onderweg liep Regilio Tuur ons voorbij. Marijke had dit kleine opdondertje wel gezien, maar dacht: 'Wie is dat ook alweer Edgar Davids of Regilio?' Eenmaal op Broadway begon hij tegen ons te praten: 'Zijn jullie Nederlands?' 'JA' 'Die haal je ook overal uit he!' Wij zeiden verder niets en Sven had hem niet herkend, maar Marijke wist ineens weer wie het was. Hij wilde natuurlijk graag een handtekening uitdelen, maar wij vonden hem daarvoor niet boeiend genoeg. We hebben er best om moeten lachen.

Uiteindelijk kwamen we in Little Italy terecht bij een restaurant. Hier namen we een menu met pasta en een gevullde worst. Dit was erg machtig, dus we konden het niet helemaal op.

Daarna zijn we op weg gegaan naar het hotel. Het empire state building konden we onderweg niet geheel zien. Doordat er mist hing, zagen we een bepaald gedeelte niet en het topje dan weer wel. Dit was een rare gewaarwording. Bij het hotel aangekomen kon Marijke haar ogen niet meer openhouden. Zo kwam het dat we al om 10 uur lagen te slapen.

4 april - NYC (Museum)

Lekker uitgeslapen tot half 7 (Marijke dus eindelijk eens 8 uur geslapen!). Die mist van gisteravond hebben wij 's nachts ook kunnen meemaken. Toen wij even wakker werden, was er alleen mist te zien door ons raam en 'was New York even weg'. Dit was erg raar. 's Ochtends bij het opstaan was het er nog steeds een beetje. De zon had moeite om boven de mist uit te komen. Maar buiten aangekomen was er niets van die mist te merken. Het is dus echt iets geweest wat je op de 40ste wel kon zien en op straat niet.

Vandaag hebben we maar weer bij ons oude vertrouwde John's ontbeten. Ook al was het al half 9, toch was er nog plek zat. Misschien omdat het zondag is. Wij namen allebei het 'Hungry man's special' ontbijt: gebakken eieren met spek en twee pancakes. Daarna zaten we natuurlijk wel weer vol voor een tijdje en gingen we met de metro op weg naar het American Museum of Natural History. Er waren duidelijk meer mensen in de metro die erheen gingen, want hij stroomde werkelijk leeg bij 81 straat. Dit enorme museum zou je eigenlijk beter in 3 dagen of meer moeten bekijken, want er is echt heel veel te zien. Door de ruime opzet merkte je niet dat het er heel druk was. Dit vonden wij wel fijn. We besloten eerst maar eens een kijkje op de 4de etage te gaan nemen. Hier waren vooral dinosaurussen te bezichtigen. Ook was er veel informatie in begrijpelijke taal terug te vinden. Maar vooral de vele geraamtes van dinosaurussen waren de moeite waard. De collectie was zo groot, dat je op een gegeven moment wel even genoeg van die lieve beestjes gezien hebt.

Maar er was veel meer te doen en zien. Allerlei opgezette dieren uit Afrika, Amerika en Azie; verschillende culturen en mensen en natuurlijk GumGum uit de film Night at the Museum. Op een gegeven moment gingen we een beetje als een kip zonder kop rondlopen. Dat was niet handig dus besloten we eerst even een kop koffie te drinken met twee verschillende brownies erbij om even op de plattegrond te kijken wat het handigste was.

Zoals gezegd, je zou hier wel dagen kunnen doorbrengen. Dus kozen we als laatste voor een zaal over het heelal, sterren, meteorieten, big bang theory en dat soort dingen. Dat was erg de moeite waar (vooral voor Sven). Uiteindelijk gingen we 4 uur later het museum uit. Dit was echt een record. En dan hadden we nog steeds lang niet alles gezien...

Hoewel we eigenlijk wel even wilden zitten, besloten we eerst nog even een wandeling te gaan doen. Die wandeling begonnen we door eerst een stuk door het Central Park te lopen. Vlakbij de ingang liepen we langs een man die op een heel originele manier bedelde. Hij zei geen zwerver te zijn, maar dat ie graag een centje wilde omdat hij op Pasen een lekker taartje voor zichzelf wilde kopen. We mochten van hem ook later terugkomen om dan te kunnen zien dat ie het taartje zat te eten. Alhoewel Sven verwachtte dat ie er whisky van zou gaan kopen, gaf ie m toch een paar dollars, omdat ie het een grappig verhaal vond.

Na deze onderbreking kwamen we het park uit bij The Dakota, het gebouw waar John Lennon voor op de stoep vermoord is. Daarna liepen we een rondje, aten een 'footlong' bij Subway en kwamen uiteindelijk weer bij The Dakota uit. Er schijnen hier volgens Eva van een aantal dagen geleden in de buurt een hoop bekende mensen te wonen. Ze vertelde over Bono van U2, Jon Bon Jovi en David Bowie. Maar gezien de gelijkenis qua namen van deze 3 hadden wij zoiets van: dat zal ze wel uit dr dikke duim gezogen hebben of ze wist nier meer wie van de 3 het was... Vandaag zagen we in elk geval geen bekende mensen, zelfs R. Tuur niet.

Na deze wandeling gingen we dwars door het park. Eerst langs een gedenkplaats voor John Lennon en daarna langs de met mensen overladen grasvelden. Tja, wat hadden we dan verwacht op een stralend mooie zondagmiddag (23 graden). Ons doel was de Central Park Zoo. Nou ja Zoo? Meer kinderboerderij formaat maar dan wel met dierentuindieren. Ach, het was wel leuk. Maar het was er druk met amerikaans kinderen die hun schreeuwende ouders ook mee hadden genomen. Had die liever thuis gelaten... Het mag duidelijk zijn dat wij het er snel gezien hadden.

We kochten dan ook een ijsje en streken neer op het gras om een boekje te lezen en een puzzeltje te doen. Dat was fijn voor de moeie voetjes.

Als laatste onderneming van deze dag reisten we met de metro weer af richting Times Square, maar stapten 1 halte eerder uit om wat foto's te kunnen maken van alle reklameborden en drukte. Vervolgens gingen we naar Madame Tussaud. Dat was wel grappig. Daarna bij de buren (MacDonalds) gedineerd en lekker vroeg terug naar de hotelkamer.

5 en 6 april - NYC (Shopping)

Alweer de laatste uren in New York. Nog even genoten van een mooie zonsopkomst vanaf 40 hoog. Daarna de spullen ingepakt en uitgecheckt. Hier kregen we de rekening en hoorden we dat er een tegoed van 112 dollar en een beetje naar onze creditcard teruggestort zou worden. Dit kon maar 1 ding betekenen: SHOPPEN! Dus na onze bagage achtergelaten te hebben bij de congierge (want ja, zo luxe was het hotel wel) gingen we op weg richting 5th avenue.

Onderweg hebben we eerst even ontbeten bij Pershing Square, vlakbij Grand Central. Jammie, dat was heerlijk: eieren Benedicte met zalm (Marijke) en bacon (Sven). Met recht mag dit restaurant zich de drukste en beste plek van New York om te ontbijten noemen. Vanuit het raam zagen we nog de New Yorkse manier van parkeren: BOEM is ho... ook hebben we de tarieven van de taxi bekeken (staat op de buitenkant van de auto's en er reden er zo veel langs dat we daar genoeg tijd voor hadden).

Toen was het tijd om te shoppen. Wij shop no-no's gingen dit doen in het grootste warenhuis van de wereld: Macy's. Eerst heel onwennig, op de begane grond druk en overal bloemen vanwege de bloemenshow. Maar al snel op naar de kleding, want ons doel was een spijkerbroek te kopen. Marijke was eerst aan de beurt en slaagde na veel passen bij de Levi's schappen. Moeilijk hoor, die Amerikaanse maten. Gelukkig maar dat sommige merken wel gelijk waren aan die van Nederland. Sven was ondertussen toe aan een koffie, dus belandden we bij Starbucks met een plak cake.

Enthousiast geworden door de lage prijs van de broek van Marijke gingen we ook voor Sven op pad. Uiteraard direct richting Levi's en uiteindelijk kon ie t niet laten: lekker twee broeken meegenomen. Alhoewel de 112 dollar toen nog niet op was, hielden we het voor gezien en gingen weer op weg naar het hotel. Voordat we daar aankwamen, waren er nog een aantal dingen van het lijstje die we nog moesten ondernemen. Onderweg nog een pretzel genomen, maar bah, die viel vies tegen. Een beetje droog met heel veel zoutkorrels erop.

Als laatste maakten we een foto van het hotel en een foto van het UN-Building, dat vlak bij ons hotel staat. Toen de concierge om onze bagage gevraagd en we gingen voor de laatste keer op weg naar Grand Central. Daar pakten we de 6 naar 51th, waar we overstapten op de E. Aangekomen op Jamaica namen we weer de Airtrain. Dat ging allemaal vlotjes, dus ruim op tijd kwamen we aan op JFK.

Uiteraard ging inchecken bij de machine niet, net zoals in Nederland. Op naar de balie dus maar. Daar begreep het mannetje niet zo goed wat onze eindbestemming was, maar we zeiden hem met nadruk dat onze bagage naar Amsterdam gelabeld moet worden. Stel je voor, we willen niet weeeer naar Brussel... We kregen onze tickets waarop vermeld stond SEAT REQUEST. Wat was dat nu weer? Waarom konden we nog geen stoel toegewezen krijgen?

Nog niet helemaal bewust van wat dat nu inhield, gingen we op weg naar de liquor store om taxfree whisky in te slaan. Leuk geprobeerd, die kregen we niet mee, omdat we dus geen stoel hadden en dan wisten ze niet zeker of we wel aan boord zouden gaan.

Pfff... de stress sloeg toe. Waarom stonden we ON HOLD? Ondertussen baalden we wel een beetje van onze geweldige via-brussel-boek-aktie. Aan een mannetje vroegen we hoe we dit nu moesten regelen. Eerst door de douane en security, dan door naar de gate. OK dan. Miss this-is-not-my-day scheurde het terugkeer gedeelte van het visum uit ons paspoort, en daarna mochten we door de security. Deze was een stuk minder streng dan op Amsterdam, ook al moesten we wel onze schoenen uit doen. In ieder geval werden we niet stuk voor stuk gefouilleerd.

Toen gingen we naar de gate en daar werd door een man gezegd dat we moesten wachten tot onze naam omgeroepen werd en dat zou nog wel even duren. Natuurlijk hadden wij wel gezien dat dit op onze tickets ook vermeld stond, alleen kan je het altijd proberen he.

Aangezien taxfree shoppen dus geen zin had, gingen we om te relaxen even naar de cocktailbar. We namen er een schattig klein karafje heerlijke rode wijn en allebei een langwerpige pizza. We zaten echt te genieten in deze geweldig mooie bar!

Daarna nog een stiekeme poging ondernomen om bij de balie bij de gate een stoel te bemachtigen, maar nu zat er een strenge amerikaanse bitch, waarschijnlijk de zus van de eerder vermelde dame van de douane. Geen kans dus.

We hadden allang het idee dat als we uberhaupt op het vliegtuig zouden zitten, we waarschijnlijk niet naast elkaar zouden zitten. Maar een half uurtje later bleek uit een flatscreen dat onze plaatsen vrijgegeven waren en dat we wel naast elkaar zaten. Wat een geluk! Weer een kwartier later werden onze namen omgeroepen en dat vonden we eerlijk gezegd wel lachen, hoe die amerikanen dat uitspraken. Onze tickets waren geprint. Al met al kon het boarden al snel daarna beginnen en was al deze commotie toch nog ergens goed voor geweest.

Het feest ging binnen nog even verder toen we doorkregen dat er een meisje naast ons zat, dat niet naast haar reisgenoot geplaatst was. Na wat bemiddeling van een steward was dat even later gelukkig ook opgelost.

Ruim een half uur later dan gepland vertrok ons vliegtuig terug naar Nederland. Na een nachtje zonder slaap kwamen we op Schiphol toch een kwartier eerder aan dan het schema, dus onze vrouwelijke piloot had de vaart er aardig in gehad.

Treinkaartje zat natuurlijk ook weer in de reissom, dus na deze bij het loket opgehaald te hebben gingen we weer op weg naar Mariahoeve.