In juni 2015 zijn de zusjes Marijke en Annemieke weer op pad geweest. Dit keer ging de reis naar Marokko. Onze belevenissen lees je op deze pagina.

25 juni - to Marrakech or not to Marrakech?

We hadden, zo dachten we, genoeg tijd om onze vlucht te halen. Eindhoven zal zo druk niet zijn op een doordeweekse middag. Think again! 3 kwartier voor vertrek van het vliegtuig pas richting security gaan bleek een slechte keuze. De rij was enorm, de douane al klaar voor paspoortcontrole. Maar het zou nog zeker een half uur duren voor we daar hijgend aankwamen en een standje kregen dat we moesten haasten. Duh! Vertel dat de lastige vrouw met vloeistoffenzakjes eens, die vond dat alles wat we zelf gesealed hadden, overgeheveld moest worden in een formaat zakje waarvan je zo kon zien dat het kansloos was. Totaal kansloos. Daar kon nog niet de helft in mee. Dan maar wat in de koffer stoppen. Op goed geluk. Niets aan de hand natuurlijk, maar we moesten aardig onze ellebogen gebruiken om voor te dringen. Dus, meneer de douanier, neemt u vooral rustig de tijd om naar de paspoorten te kijken. Gelukkig mochten we nog door de gate, volg de bordjes, dan komt u vanzelf bij het juiste vliegtuig. Lees: het achterste vliegtuig. 3 minuten voor vertrek liepen we de trap naar het vliegtuig op en achter An werd meteen de deur gesloten. We moesten natuurlijk erg veel moeite doen om nog een plek te vinden voor de koffertjes, maar Ryanair heeft gelukkig een reputatie hoog te houden op het gebied van op tijd vertrekken, dus de stewardessjes hielpen gewillig. Een man die voor ons liep in het gangpad maakte nog wel stampei, omdat er iemand op zijn plek zat. Maar toen dat gesust was, konden we plaatsnemen, riemen vast doen en vertrokken we. Pfoe, dat was echt maar op het nippertje!

In Marrakech kwamen we na ruim 3 uur aan in een stoombad en gingen we op zoek naar de man van de transfer. Dat viel nog niet mee, overal bordjes met riads, maar die van ons was nergens te bekennen. Na 3 kwartier gaven we op en namen een taxi (lees: oude bak die aangeduwd moest worden). We werden natuurlijk gigantisch afgezet! Ook was het niet mogelijk voor de taxichauffeur om ons exact bij de riad af te zetten en daar was een jongen zo 'vriendelijk' om ons de weg te wijzen. Zelf hadden we het nooit gevonden, maar natuurlijk was deze vriendelijkheid tegen een veel te hoge prijs. Welkom in Marokko. Morgen doen we dit heel anders!

Bij de deur van de riad konden we bellen en aankloppen wat we wilden, maar niemand die ons hoorde. We werden wat nerveus; geen transfer, niemand nam de telefoon op en nu was er ook al niemand thuis. Daar stonden we dan, met onze koffertjes in een Marokkaanse steeg, met allemaal schattige Marokkaanse kindertjes in ons kielzog. Gelukkig kwam er een kwartier later iemand aan, want we zagen het al gebeuren dat we de nacht op de grond in de medina moesten doorbrengen. Mohammed deed de deur voor ons open en toen bleek dat hij wel op het vliegveld was geweest, maar we hadden elkaar echt niet gezien. We begrepen het geen van allen, want het vliegveld was niet zo enorm groot. Duizend maal excuses. Niet nodig, we waren allang blij dat het gewoon een zacht bedje werd vannacht. Mohammed overspoelde ons met informatie en toen bleek er nog een laatste misverstand te bestaan: er werd op ons gerekend met avondeten. We besloten ons daaraan over te geven, ook al betekende het dat we nog tot 21:00 moesten wachten vanwege de Ramadan. Tot die tijd werd het relaxen, al schrokken we op een goed moment op van een man die door de steeg liep om mensen te wekken en op te roepen zich klaar te maken voor het eind van het vasten voor vandaag.

We kregen een heerlijke Marokkaanse maaltijd voorgeschoteld; salade en tajine. We verkenden daarna nog even het dakterras van onze riad.

26 juni - too hot in Marrakech

Je zal meedoen aan de ramadan en wonen in Marokko! Diep respect als je dit volhoudt! Voor ons begon de dag met een rustig ontbijtje bij onze riad met vers sap, zoete jammetjes en heerlijk brood, uren nadat de laatste broodkruimels achter de kiezen van de locals waren verdwenen. Kaneelkoffie erbij voor An en mierzoete muntthee voor Mar (vanwege de grote hompen suiker die hier standaard worden toegevoegd bij het bereiden van de thee). Later vandaag leerden we dat de muntthee hier verkocht wordt als Marokkaanse whisky. Maar dan zonder alcohol. Het was na het ontbijt toch echt de hoogste tijd geworden om Marrakech te verkennen. De zon scheen al volop en de straten waren nog erg leeg. We struinden over de vele markten en lieten ons niet te veel beïnvloeden door de verkopers. Dat viel niet altijd mee, maar we hadden geoefend om "nee" te zeggen op allerlei manieren. Vooral de opmerkingen over straten die afgesloten waren, negeerden we. Het contrast tussen de gemiddelde toerist en lokale bewoner was groot. Wij hadden geprobeerd om ons niet al te opvallend Westers te kleden, maar natuurlijk waren we overduidelijk toeristen. Toeristen die je maar al te graag iets verkoopt of waaraan je op een andere manier geld kan verdienen, bijvoorbeeld als 'gids'. Nu bleek niet iedere Marokkaan uit op geld en hadden we in sommige gevallen gewoon moeten luisteren. Een beetje achterdocht kan hier geen kwaad, maar natuurlijk is het wel jammer dat het nodig is om te vermoeden dat iedereen wat van je wil. Soms lieten we het even los en dan stonden we ineens in een kruidenwinkel waar we niet op zaten te wachten. De markt mocht blij met ons zijn, want we gingen er niet met lege handen weg. Er was zo ontzettend veel te koop, dat het waarschijnlijk niet de laatste keer was dat we over de markt gebanjerd hebben.

Maar er was meer te zien in Marrakech, zoals paleizen, moskeeën (waar wij als niet-moslims niet naar binnen mochten) en het grote Jemaa-el-Fna-plein met slangenbezweerders, geketende apen (te zielig), sapverkopers en dames die je maar al te graag van een henna-tattoo voorzien. De grote hoeveelheid ooievaars en straatkatten in de stad was opvallend.

Tijdens de warme uren van de dag verdwenen we op een overdekt terras en lieten ons de verse sappen goed smaken. Wat wel vreemd voelde, aangezien het overgrote deel van de bevolking meedeed met vasten. Hoe ze dat volhouden is ons een raadsel, want zelfs met eten en drinken leverde het Mar een flinke hoofdpijn op.

Aangezien het diner pas rond 9 uur op de planning stond, wilden we pannekoekjes als tussendoortje kopen van een klein meisje dat langs de weg zat. Het meisje bleek echter niet opgewassen tegen 2 blonde dames zonder hoofddoek en ze wilde het liefst in haar boodschappentas kruipen van verlegenheid. Er kwamen wat mensen aan te pas om te helpen (en deze keer was het echt helpen). Arm meisje! En bedankt mensen.

27 juni - the square is everywhere in Marrakech

We kwamen vandaag wat langzaam op gang. Blijkbaar hadden we ons volledig aangepast aan het tempo hier. We liepen langzaam door de straten van de medina en wimpelden alle blijkbaar goede bedoelingen van onze Marokkaanse medemens weg. Als we het goed mochten begrijpen, dan was het Jemma-el-Fna-plein linksaf, rechtsaf, rechtdoor, maar vooral opvallend vaak ook totaal de tegenovergestelde richting waarin wij liepen op. Nu wisten wij inmiddels heel goed waar het plein écht was, maar hoe kwamen die gastjes er toch bij dat we naar het plein toe wilden? We trokken ons eigen plan, vooral An stond lang in de ik-negeer-alles-en-iedereen-stand, en we liepen naar de Medressa (school) die tot 1960 operationeel geweest was en waar zo'n 800 leerlingen op gezeten hadden. Ze sliepen er ook, in piepkleine kamers, soms wel met 7 anderen. De school was heel mooi; mooie mozaïeken, prachtig houtsnijwerk en ook het stucwerk was ingekerfd met allerlei figuren. Daarna liepen we door een straat met leerlooierijen richting een poort. Het was hier rustiger en over het algemeen werden we minder de 'weg gewezen' dan bij de marktjes. Het leerlooierijproces hebben we ons maar niet laten uitleggen.

Vervolgens zijn we tevergeefs op zoek gegaan naar een fontein die op de Unesco-lijst staat en zo kwamen we terecht bij een piepkleine winkel met van alles en nog wat. An kocht er een lamp, terwijl een groepje mannen buiten bonje kreeg. Dat schijnt vooral tijdens de Ramadan-maand veel voor te komen. We bleven maar wat op afstand. We shopten nog wat in de andere winkels en gingen op zoek naar een lunchplek en kwamen terecht in een museum waar we prima aten. Er sprong nog een eekhoorn op schoot, die gek was op patat. Ondertussen was het wel erg warm geworden en besloten we dat siësta een prima oplossing daarvoor was. Eerst bij de riad (maar we hebben geen airco, dus dat loste niet zo veel op) en daarna bij een park. Onderweg daarheen merkten we dat het behoorlijk afzien was qua temperatuur, maar we kochten onderweg wat fruit bij de markt en aten druiven onder de palmbomen.

Voor het diner hadden we een Jemaa-el-Fna-plein experience gepland. De route erheen ging door de spookachtige souk-straatjes en nu had Marijke op haar beurt genoeg van alle mannen die wel voor gids wilden spelen. Ga toch weg, ik trek mijn eigen plan! Grrr. Het grootste plein van Marrakech in de avond is een uitdaging op zich. De honderden (soms mobiele) op elkaar gepakte eetstalletjes hebben te maken met zware concurrentie en daarom worden alle middelen ingezet om toeristen te lokken. Dit betekende al snel dat de 1 na de andere 'propper' op ons af kwam. Soms 3 tegelijk, terwijl er druk door elkaar gepraat werd om ons aan te moedigen om vooral bij tentje nr. Zoveel te komen zitten. Niet iedere proppen accepteerde 'nee' even goed. Dat was totaal niet relaxed. Het was dat het een must-have plek was om te dineren, maar anders waren we weggerend. Zelfs in 38 graden. Het eten was lekker, de herrie oorverdovend. Toen we eenmaal zaten was het minder erg om de proppers aan het werk te zien, maar wij hebben maar weinig toeristen gezien die zich erg op hun gemak voelden om zo overvallen te worden. Zelfs met oerwoudgeluiden en applaus werden mensen binnengehaald. Na het diner liepen we het plein verder af, waar we misselijk werden van de mannen die apen aan kettingen kunstjes lieten doen. Daar zijn we niet te lang meer gebleven.

Bij de Koutoubia moskee was weer een heel ander spektakel aan de gang; zeker 100 mannen deden mee aan het avondgebed in de openlucht. Best indrukwekkend was dit. De straat was ervoor zelfs afgezet.

Het kostte nog wel wat tijd om te laten bezinken wat hier nu eigenlijk allemaal gebeurd was vanavond...

28 juni - Shoptime in Marrakech

De dirhams moesten opgemaakt worden, dus het grote spel van afdingen kon beginnen. Het grootste deel van de markt was overdekt, wat ons erg goed uitkwam in de snel stijgende temperaturen vandaag. Het was niet moeilijk om van ons geld af te komen, want overal waren sjaals, potjes, pannetjes, shirts, tassen, schoenen, kleden en lekkernijen te verkrijgen. Inmiddels zijn we aardig handig geworden in het onderhandelgedeelte van het spel dat op de markt gespeeld wordt. Al zeggen we het zelf, maar wellicht dat er achter onze rug toch gelachen wordt om de hoge prijs die we betaald hebben.

We ontdekten vandaag ook de terrassen met sproeiers boven ons hoofd, waarvan we wilden dat we ze al veel eerder waren tegengekomen. Het was namelijk best fijn om af en toe een waas van druppels op ons lijf te voelen. Al met al hebben we ons uren kunnen vermaken in de souks.

Het was daarna alweer tijd geworden om afscheid te nemen van Marrakech en vanwege de wat moeizame start, kregen we de transfer naar het vliegveld cadeau. Prima geregeld van Mohammed! Op het vliegveld vulden we een vertrekformuliertje, dachten dat we daarmee wel zouden mogen vertrekken, maar er bleek een stempel nodig te zijn die bij een mevrouw achter de incheckbalie moest worden gehaald. Verder hadden we er niets te zoeken, want we hadden alleen (heel veel) handbagage. Bovendien was de mevrouw niet gaan zitten op de route van de ingang van het vliegveld naar de gates. Sterker nog, ze zat richting binnenlandse vluchten. Kortom, lekker verwarrend. Gelukkig hadden we deze keer onze tijd genomen om door de security en douane te gaan. An smokkelde nog een fles water naar binnen, want het verhaal over vloeistoffen werd hier heel wat minder serieus genomen dan in Eindhoven. Fouilleren trouwens niet.

En na een prima vlucht kwam er een eind aan ons gezellige zussenweekend 2015!