Lissabon

Citytripje september

In september 2017 bracht de jaarlijkse citytrip Annemieke en Marijke naar Lissabon. De verhalen en foto's staan hier.

9 september - hop d'r on, hop d'r off

Gisteren zijn we goed aangekomen in Lissabon, na Nederland in vol ornaat (lees: regen, regen en nog eens regen) achter ons te laten. De aankomst in Lissabon was bijzonder, niet in de eerste plaats door het gegil van de vrouw achter ons die bij hoog en laag beloofde op de terugweg de trein te pakken (laten we het hopen), maar vooral omdat het vliegveld gewoon tegen de stad aan ligt en we dus onze eerste bezienswaardigheden mochten afvinken. Hoe vaak maakt een mens dat nu mee? En ook was het heerlijk dat de metro ons binnen no time naar ons onderkomen bracht, waarbij de navigatiekunsten van An ook goed van pas kwamen. Wat we die avond nog deden was een Nepalees diner verorberen in de omgeving van onze guesthouse.

Na een goede nachtrust trokken we er op uit, gewapend met zonnebrand, camera en euro's. Eerst maar eens een typisch Portugees ontbijt ervaren bij een pastelario verderop. Dat had een hoop zoetigheid voor ons in petto, dus dat zorgde voorlopig voor genoeg brandstof om ons bij een groot park te krijgen. Omdat Lissabon schijnbaar gebouwd is op 7 heuvels, moest er vandaag nogal geklommen worden en vanaf het begin van het park hadden we een alleraardigst uitzicht over de stad. Op de achtergrond kwamen nieuwe toeristen aan in laag overvliegende vliegtuigen en degene die er al waren, zaten te flitsen vanuit half open bussen. Overduidelijk gebruikten zij de bus niet waarvoor ie bedoeld was door gewoon te blijven zitten. Wij lieten onze stappentellers vandaag wel alle hoeken en gaten van Lissabon zien en al snel hadden onze kuiten ook kennis gemaakt met de heuvels van Lissabon. Het weer was prima en zo nu en dan stopten we bij een uitzichtpunt om ervan te genieten vanuit een strandstoel maar ook streken we neer op 1 van de vele terrassen die werkelijk elk leeg plekje in Lissabon opvulde. En die lege plekken zijn hier zeer schaars, want wij ervaren Lissabon als volle stad. Iedere vrije plek is opgeslorpt door gebouwen of auto's en zelfs de trams, die hier veel rijden, moeten het bezuren wanneer een bewoner zijn auto fout heeft geparkeerd. Van stoepen is soms amper sprake, dus af en toe is het passen en meten om de straten met alle verschillende soorten van vervoer te delen.

We bekeken de mooiste pleinen en gebouwen in leuke wijken, beklommen trappen langs grafity muren en daalden de steilste straat af waar ook een tram de heuvel op en af rijdt. We lieten ons leiden door kronkelige straten om uiteindelijk bij het kasteel aan te komen. Het was er behoorlijk druk en we besloten dat vandaag maar over te slaan. In plaats daarvan gingen we diverse uitzichtpunten af om het kasteel vanuit de verte te bekijken. Ook bij de ijzeren lift die helpt bij het overbruggen van het hoogteverschil waren veel toeristen bijeen gekomen. Zij waren over het algemeen veel geduldiger dan wij om te wachten op hun beurt. In plaats daarvan vertrokken wij naar de Time Out Market met leuke food stands. We dronken eerst een wijntje in het drukke middengedeelte en alhoewel de houten barkrukken niet heel relaxed oogden, was het fijn om erop neer te ploffen. We ontdekten daarna aan de zijkant een leuk tentje, waar we aan de bar/open keuken zaten en uren bleven hangen, terwijl we overheerlijke gerechten aten. Dat was echt smullen en we werden zeer vriendelijk bediend. Terug naar onze guesthouse namen we de metro.

10 september - it's all about waiting and then we waited some more

Poging 2 om naar het kasteel te gaan, lukte vandaag zonder al te veel onnodig wachten en we bekeken het terrein vanuit alle hoeken. Dit betekende veel trappen lopen, omdat het kasteel bovenop 1 van de 7 heuvels is gebouwd. Natuurlijk waren er een aantal leuke uitzichtpunten, die prima uit de verf kwamen met de prachtige blauwe lucht op de achtergrond. Er werd op een gegeven moment zelfs een verhaal verteld door ridders in het kasteel. Maar het verhaal kon ons niet echt boeien en we besloten ruimte te maken voor andere toeristen. Tot onze verbazing was de rij voor de kassa inmiddels uitgegroeid tot een lengte die we gisteren niet eens zagen en een glimlach op ons gezicht verraadde dat we tevreden waren over onze eigen planning.

Het volgende project was de ijzeren lift Justa, waar we ons gisteren ook hadden laten afschrikken door de rij. Het leek ons echter wel een unieke ervaring om mee te maken en dus gingen we vertwijfeld in de rij staan wachten. Deze slonk in het begin best snel, maar dat kwam vooral door afhakers. Daarna werd het irritant. Twee mannen stonden de rij met accordeon en tamboerijn te vermaken, maar we hadden de keus niet om ze te negeren, omdat we geen kant op konden. Het voelde dus als een verplichting; helemaal toen de tamboerijn omgekeerd voor onze snufferd gehouden werd met het verzoek te doneren. Not! Toen we eenmaal langer in de rij stonden, vonden we eigenlijk dat we niet meer terug konden krabbelen, alhoewel we steeds meer de neiging kregen. Zeker op het moment dat het leek alsof iedereen was gaan lunchen en mensen heel sneaky begonnen voor te dringen. Maar we hielden vol en waren maar wat blij dat we nog net in een lift pasten, zodat we niet nóg een rondje hoefden te wachten. Man, man, die lift was binnen no time boven. En gaf ons toegang tot een prachtig uitzicht. Alhoewel we ook weer terug mochten gaan met de lift, besloten we via de bovenstad verder onze weg te vervolgen. Langs de ruïne van een kerk gingen we op weg naar de Taag, aten een sandwich en pakten vervolgen tram 15 naar Belem. Dat bleek (vandaag) een populaire bestemming en al snel tuurden passagiers, die een zitplek hadden, tussen alle benen, hoofden en armen tevergeefs of ze konden uitvogelen bij welke halte we reden, omdat ze zenuwachtig werden over waar ze moesten uitstappen. Dit leverde hilarische momenten op.

Samen met de rest van Lissabon stapten we uit bij het klooster van Jeronimos. Ook bleken er behoorlijk wat tourbussen bij dit UNESCO-juweeltje te zijn gestopt. Je raadt het al, dat zorgde weer voor een lange rij. Nadat we, zittend op het gras, al onze opties hadden nagelopen, sloten we natuurlijk achteraan de rij aan. Het was niet voor niets UNESCO-erfgoed en dus moesten we er wat voor over hebben. Van serene rust in de gangen om de vierkanten binnentuin, waar vroeger zeer goed gemediteerd kon worden, was vandaag geen sprake. Ondanks dat was het een prachtig klooster en het doorkijkje van bovenin de kerk was zeker ook de moeite waard.

Belem bleek op meer fronten overladen met toeristen. Er stond een rij voor de toren en een rij voor een monument, maar ronduit bezopen was de rij voor de winkel waar Belems trots, een pastei met pudding, verkocht werd. Daar waren wij toch ook wel voor hier naar toegekomen, maar er was geen haar op onze hoofden die ook maar 1 moment dacht dat het een goed idee was om ook een half uur hutjemutje te staan dralen om aan pasteitjes te komen. En dus deden we eerst een drankje, gingen daarna terug naar het monument en toen we voor de derde keer bij de winkel kwamen, leek de rij zowaar te behappen en zo stonden we na een minuut of 7 als trotse pastei-bezitters weer buiten. Het was de moeite waard, de taartjes waren heerlijk! Daarna moesten we zeker een half uur wachten bij de tramhalte, samen met heel veel anderen. We besloten ook vanavond weer naar Time Out te gaan en aten deze keer Aziatisch.

11 september - about sunshine and rain

We hadden vandaag nog wat uurtjes in de zon te besteden, voordat we terugvlogen naar Eindhoven. Het was heerlijk weer voor een wandeling naar het centrum en we zochten een leuk terras uit voor het ontbijt, terwijl we bedachten wat we zouden gaan doen. Omdat de rij voor de Junta-lift niet zo lang was, namen we de lift voor de tweede keer. Boven kwamen we uit bij het archeologisch museum, dat zich had gevestigd in de ruïnes van een kerk, die tijdens de aardbeving van 1755 zo geworden is als we 'm vandaag de dag konden aanschouwen. We hadden het geluk dat de kerkdeur net werd geopend door de kaartjesverkoper en zo hadden we éindelijk een mogelijkheid om eens foto's in Lissabon te maken zonder mensen erop. En daarna hebben we het museum verkend.

We liepen nog een laatste keer naar het grootste plein van Lissabon, Praça do Comércio en maakten daar een foto van een authentiek geel trammetje. Daarna volgde een wandeltocht terug naar het guesthouse. Juist toen we dachten dat we Lissabon wel aardig in de smiezen hadden (qua oriëntatievermogen), slaagden we erin om af te wijken van de snelste route. Dit had tot gevolg dat we 1 van de 7 heuvels niet konden vermijden en tegen de tijd dat we bij het guesthouse aankwamen, waren we aardig opgewarmd (lees: we hadden deo en een nieuw shirt nodig), maar we waren nog op tijd om uit te checken.

Met koffertjes vertrokken we vervolgens naar de luchthaven, waar we bij hal 2 kwamen met een bus. Het was er enorm druk; we konden nergens meer zitten om te genieten van onze MacDonalds lunch en dus namen we maar genoegen met een statafel. Helaas zagen we de schreeuwer van de heenweg ook rondbanjeren, maar tegen de tijd dat we in het vliegtuig zaten, kwamen we erachter dat ze aan de andere kant van het vliegtuig was ingedeeld gelukkig. we hebben van haar dus geen last gehad, ook al was onze verwachting dat we haar wel hadden kunnen horen. Na de landing in Eindhoven kregen we onderweg naar huis nog te maken met een enorme hoeveelheid water die door het dak van de auto probeerde te komen en om ons heen was het één en al geflits vanwege onweer. Heerlijk om weer thuis te zijn!