Petra
9 mei – Aqaba (Slow Ferry)
Alhoewel de wake-up call om 7:30 was, had ik mijn alarm per ongeluk een uur te vroeg gezet en helaas kon ik niet meer slapen. De nacht was dus eigenlijk veel te kort geweest...
Alle spullen ingepakt, ontbeten, nog even met de hele groep op de foto en om +/- half 9 weg. Ik had het gevoel dat dit het eind van de vakantie was, ook omdat we de avond ervoor een afscheidsdiner hadden gehad. Iedereen zat toch met een raar gevoel in de bus. Het mooie was wel, dat er meteen een tweede vakantie achteraan kwam.
Toen we in de haven van Nuweiba aankwamen een uur later, moest Mo de tickets kopen en bleven wij bij een winkeltje zitten en dronken wat. Een kwartier later kwam hij terug en gaf ons de tickets. Bij de ingang van de vertrekhal namen we afscheid va nhem en waren op onszelf aangewezen. Rijen mensen stonden er voor de douane en wij werden van het kastje naar de muur gestuurd.
We hebben wel in elke rij gestaan en uiteindelijk mochten we via een zij-ingang naast rij 4 weer eens voordringen en oversteken naar rij 1.
We vielen natuurlijk ontzettend op tussen de Egyptische mannen (waar zijn toch de vrouwen?) en hier en daar stond er weer 1 vrolijk te knipogen. Blijkbaar word je dan ook nooit met rust gelaten in dit land.
Door de douane, stempel met datum vertrek, kwamen we terecht in een wachthal. Overal te vies en te vol, dus maar op de tas gaan zitten. Muziek erbij, ogen dicht om de blikken van de Egyptenaren te omzeilen. Wachten, wachten, wachten. Tot er wat gebeurde... een hele grote donkere Egyptische politieman begon me daar een partij te schreeuwen! Het was gewoon eng. We mochten richting een schuifdeur lopen, waar die politieman stond te schreeuwen. Maar al snel waren er genoeg mensen door de schuifdeur gegaan, waardoor er weer door hem geschreeuwd werd en we bleven dan maar staan...de helft van de groep was toen al door de deur, de rest stond nog binnen. Ik ben maar weer op mijn tas gaan zitten, want de politieman stond ondertussen alweer aan de andere kant van het gebouw te bulderen...
Na een tijdje mochten we dan toch doorlopen en moesten we de bagage in een bus zetten en met deze bus gingen we naar de Slow Ferry.
Daar weer de bagage pakken en wachten tot de groep compleet was. Voor de rest aleen maar Egyptenaren, je voelt je wel heel klein als je de taal niet snapt en alles wat er verder om je heen gebeurt.
We moesten de ferry in, op het gedeelte waar de (vracht)auto's moeten staan, waar we in de linkerrij moesten aansluiten. Alle Egyptische vrouwen stonden aan de rechterkant.
Er werd aan alle kanten geschreeuwd en geruzied. Iedereen moest door 1 deur en echt soepel ging het niet. De vrouwen mochten uiteindelijk eerst naar binnen en toen deze helemaal verdwenen was, mochten wij als groep achter deze rij aan lopen. Het was ondertussen half 1 geworden en na een aanttal keren het ticket te hebben getoond, kwamen we de deur door. Nog steeds met alle bagage. Moesten we naar de 7e verdieping per trap naar boven. Wat een verschrikking! Wij hadden als groep het voorrecht in een lounge terecht te komen, waar airco was en verder nog niemand zat. Er waren alleen wel al een aantal mensen van de groep naar een nog hoger dek gestuurd, dus ging ik ze samen met Sonja even halen. Het was fijn dat we afgezonderd zaten, even weg uit de hectiek. Het wachten kon beginnen, want de boot zou pas weggaan als ie vol was. Bij het restaurantje wat chocola gekocht en wat spelletjes gedaan met een aantal van de groep. Beetje gepraat en sommigen liepen de boot rond. Toen ze terugkwamen zeiden ze dat de vrouwen maar niet meer naar het toilet moesten gaan...Toen even later Eelco terugkwam met zijn camera wisten we waarom. Hij had een stuk gefilmd van de gangen en de 2 hogere dekken. Overal lagen slapende mensen in de gangen en op de dekken. En natuurlijk alleen de mannen... waar zouden de vrouwen zijn? Vast ook een aparte lounge.
Na heel lang wachten (onze lounge zat ondertussen al een stuk voller) gingen we uiteindelijk om 18:15 weg. Het was met recht een slow ferry, het leek net of we helemaal niet in beweging waren.
Ik besloot maar een tukkie te gaan doen, want ik durfde het niet aan om op de boot wat te eten en wat moest ik anders? Het bl3eek wel dat ik erg moe was, want in een hele slechte houding heb ik toch uren liggen slapen. Toen ik wakker werd, waren we nog steeds aan het varen, de lounge was opeens stampvol, maar ik besloot nog maar even verder te tukken. Op een gegeven moment werd ik wakker gemaakt met de mededeling dat we er bijna waren. Er zaten toen overal mannen met tulbanden op met de jongens van onze groep te praten. Achteraf hoorde ik dat er werd geprobeerd ze te bekeren tot de islam.
Toen de boot in Aqaba, Jordanië was aangekomen, was het ondertussen half 12 's avonds en werden wij gelukkig als eerste uit de massa mensen gehaald. We moesten onze paspoorten afgeven aan een politieman, alhoewel dit niet erg prettig voelde.
Weer alle trappen afgelopen met de bagage, langs alle vrachtwagens op het onderste dek, door de poort en toen waren we in Jordanië....
10 mei – Aqaba (Shark)
....Het was ondertussen bijna middernacht. We werden opgewacht door onze nieuwe gids, Omar, die al vanaf ½ 6 op ons stond te wachten. Hem was verteld dat we met de snelle ferry zouden komen, die er 3 uur over gedaan had en er om 5 uur was. Wij hadden er ruim 5 uur over gedaan. Fijn, hadden we blijkbaar de verkeerde ferry genomen...
Omar vertelde dat hij het in 11 jaar niet had meegemaakt dat er een groep toeristen met de slow ferry gekomen was...hebben wij weer. Maargoed, Omar zei ook dat het goed was dat wij onze paspoorten op de boot hadden ingeleverd. Dan zou het douaneproces sneller verlopen... In de aankomsthal snel even naar de wc gegaan, dat had ik op de boot namelijk niet aangedurfd.
Al snel hadden we onze paspoorten allemaal terug, alhoewel we in eerste instantie even bang gemaakt werden dat er 2 paspoorten ontbraken. Met een mooie visumstempel erbij konden we heel eenvoudig de douane door en er hoefde gelukkig geen bagage geopend te worden.
In de bus kregen we gelukkig niet al te veel info meer naar ons hoofd gesmeten en het hotel was niet ver meer, 10 min. rijden. We zagen de lampjes van Eilat, Israël, dat echt heel dichtbij Aqaba ligt. Maar ook Egypte is hier niet ver vandaan, terwijl dat zo langzamerhand wel zo voelde...
Bij het hotel aangekomen werden de sleutels van de kamers weer verdeeld en viel ik al snel in slaap.
’s Ochtends was er een late wake-up call, want we waren de hele dag vrij, maar er was wel een korte meeting met Omar, na het ontbijt.
De hele groep was chagrijnig en had meteen een mening over de nieuwe gids. Die was niet bepaald positief, iedereen had nog de roze zonnebril op waarmee ze naar Mo keken. Niet eerlijk voor Omar, die meteen een hoop gezemel over geld over zich heen kreeg.
Na een duik genomen te hebben in het zwembad en wat geld gewisseld te hebben, gingen we met de gratis bus naar het privéstrand dat richting Saoedi-Arabië, aan de andere kant van de haven, gelegen is. Ook Saoedi-Arabië ligt op kleine afstand (18 km) van Aqaba.
gewoon in met de woorden ‘The shark don’t eat man, it only eats the lady’. Of wij er ook in kwamen. Na lang aarzelen heb ik het toch maar gedaan. Snorkel op, maar natuurlijk was ik van het idee dat er een haai zat (ook al was ie dan misschien niet gevaarlijk) alleen al panisch en dan moest ik ook nog snorkelen. Ik heb maar heel even gekeken en ben daarna snel de boot weer op gegaan. Het schippersmaatje dacht waarschijnlijk dat ik de boot zelf niet op kon komen en sleurde me werkelijk aan boord.
Weer een stukje gevaren en nog even het water in gegaan om koraal te bekijken. Dat was wel mooi en we zagen ook nog een grote waterslang.
Daarna weer het schip opgehesen en terug naar het strand. We moesten rennen naar de bus, want er vertrok er maar 1 om 5 uur.
Na het zout weggedoucht te hebben, zijn Richelle en ik een rondje Aqaba gelopen. We wilden een kasteel bekijken, maar tegen de tijd dat we de ingang hadden gevonden, was het nog maar een kwartier open. Bij de boulevard stond een hele groep Jordaniërs die ons tegenhield en vroeg of we wilden stemmen voor Petra als zijnde 1 van de 7 wereldwonderen. Na gestemd te hebben, liepen we een stuk over de boulevard, waar een markt bezig was. We werden veel minder lastiggevallen dan in Egypte. Dit was erg fijn. Maar toen we richting de binnenstad liepen, banjerden we per ongeluk dwars door een openlucht koffiehuis. De mannen die er zaten keken ons raar aan... OEPS.
We bekeken ook nog even de archeologische plaats Ayla, waar de restanten van een tempel, moskee en de muren en torens eromheen te zien zijn.
Daarna heel internationaal gegeten bij MacDonalds
11 mei – Wadi Rum (Zandstorm)
Na een rustig ochtendje in Aqaba zijn we rond het middaguur vertrokken met de bus richting de woestijn WadI Rum. Even buiten Aqaba moesten we met de bus door de douane, omdat Aqaba een vrije economische zone is en er dus aangegeven moet worden of er goederen meegenomen worden vanuit de zone. Maar we werden niet aangehouden en Omar zat te schreeuwen dat ie meer sigaretten had moeten meenemen.
Al heel snel kwamen we aan in een tentenkamp in de woestijn Wadi Rum. Hier zouden we de nacht doorbrengen. Het was een behoorlijk nepkamp, want er waren normale wc’s en douces en elektriciteit.
Ook was het behoorlijk storend dat er nog een Nederlandse groep (FOX) was in het tentenkamp. Deze 65+ groep was behoorlijk groot en klaagde over de kwaliteit van de wc’s...dit om een beeld te geven.
Na de lunch stond er een jeepsafari op het programma en omdat het behoorlijk waaide (zandstormen) werd er aangeraden om een doek voor je mond en neus mee te nemen. Zo veranderden we allemaal in bedoeienen. Ik zat met 5 anderen in een vrij hoge, open jeep met wel een overkappig. Je kon heel goed boven de cabine heen kijken en foto’s maken. We stopten regelmatig voor foto’s, het beklimmen van een zandduin en om thee te drinken: zoet, zelfs zonder suiker. Na een lang stuk rijden, stopten we op een plek om de zonsondergang te bekijken. Het waaide er hard, vooral op de berg die we hadden uitgekozen om de ondergaande zon goed te bekijken. Daarna was er weer thee, om op te warmen voordat we weer teruggingen naar het kamp.
We kregen een traditionele maaltijd, die 5 uur gestoofd was in een pot in een gat in de grond. Als kaaskop zijnde wil je dat natuurlijk graag even met eigen ogen bekijken. We zonderden ons tijdens het eten enigszins af van de FOX groep, die hun eigen drank hadden meegenomen en deze met hun leven bewaakten.
Na het diner was het tijd voor vermaak in de vorm van zang en dan. Omar leerde ons het woord HAAISJOW, dat een lang leven zou betekenen. We probeerden het zo uit te spreken als hij, maar dat is waarschijnlijk niet helemaal gelukt.
