Tokyo
10 mei - first impressions of Tokyo
Tijd voor het laatste gedeelte van onze reis; Mt Fuji was in het water gevallen, dus vertrokken we lekker vroeg naar Tokyo. En Tokyo is ongelofelijk groot. De grootste stad ter wereld; 22 miljoen inwoners. Maar gek genoeg was onze eerste indruk niet dat we in een enorm grote stad waren. Op straat was het niet veel anders dan in Kyoto. Of Fukuoka. Of Hiroshima. Gewoon dezelfde rust en orde zoals we die al ruim 2 weken zien. De wijk waarin wij slapen is erg leuk; voor een groot gedeelte voetgangersgebied, dichtbij een enorm grote tempel en de Tokyo Sky Tree (over die toren later meer). Die tempel hebben wij meteen bekeken. Natuurlijk waren we daar niet de enige toeristen, want de tempel bleek aardig populair te zijn. We keken wat rond en trokken een zgn 'fortune stick' waarbij we antwoord kregen op de vraag hoe gelukkig we waren in het leven. Nou, Sven kon meteen z'n biezen pakken, maar gelukkig was er met veel geloof in God voor Marijke nog hoop. Het was een kwestie van 'buy your own luck', want Sven knoopte zijn papiertje aan de 'vergeef'-rekken en trok een nieuw lot waarbij hij Marijke in 1 klap voorbij streefde met "good fortune".
Tokyo is een wereldstad en dit betekent voedsel eten waar je maar trek in hebt. Daar maakten we bij de eerste lunch dankbaar gebruik van. Voor Sven werd dit pizza en voor Marijke nasi goreng. Er was geen gebrek aan 7-elevens, de credit cards worden overal geaccepteerd en het allermooiste: na ruim een week alleen maar op de vloer geslapen te hebben, slapen we eindelijk weer eens in een gewoon bed. En wat ook wel fijn is; we hebben onze eigen badkamer! Dus waren nachtelijke toiletbezoekjes via de hallen overbodig geworden. Ook hoefden we niet bang te zijn om gestoord te worden door vreemde medegebruikers tijdens het badderen. We hoefden ook niet meer te gokken wat shampoo en douchegel was, zodat Marijke niet weeeer onnodig met vet haar rond hoefde te lopen. Fijn!
De stad was natuurlijk veel te groot om lang stil te staan bij hoe geweldig civilisatie nu eigenlijk was en dus gingen we na de westerse lunch onze stappenteller op tilt laten slaan in de buurt van onze wijk. Het was grauw en grijs, maar we hadden ons back up plan voor binnenactiviteiten gelukkig niet nodig. We liepen richting Ueno Park, dat 1 van de grootste parken van Tokyo is. In het park zijn (buiten bomen, planten en gras) verschillende musea en een dierentuin waar reuzenpanda's zitten.
Nu hadden wij beiden nog nooit een reuzenpanda gezien (voor zover wij ons kunnen herinneren) en de rijen bij het metropolitan vonden wij te lang, dus de keuze was snel gemaakt. Voor ¥ 600 (+/- € 5) kun je je geen buil vallen. Dachten wij zo. Het was zelfs nog beter: de dierentuin was tegen verwachting in niet klein. Wij hebben de rest van de middag nodig gehad om er doorheen te komen. En dan hebben we nog lang niet alle dieren kunnen zien.
Na sluitingstijd zijn we weer terug door het park gelopen om weer in de omgeving van ons hotel uit te komen en daar sushi te eten bij een restaurant dat altijd (24 uur per dag, 7 dagen per week!) open is. En als je denkt dat je in NL al eens heerlijk sushi hebt gegeten, zoals wij ook dachten, dan kom je hier toch echt tot een andere conclusie. Wow, zo kan sushi ook smaken; de dikke stukken vis die smelten in je mond, de grote keuze die je kunt maken. Gewoon een ware smaaksensatie! De interactie met de kok die tegenover ons stond was ook geweldig; we spraken elkaars taal niet en hij ook geen Engels, maar met een aantal woordjes Japans maakten we ons verstaanbaar en kregen we hem aan het lachen.
11 mei - sumo in Tokyo
1 van de dingen die we het liefst in Tokyo wilden doen was het bijwonen van een sumoworsteltoernooi en laten we nu het geluk hebben dat er net 1 gaande was. Kaartjes hadden we van tevoren kunnen reserveren (maar niet gedaan) of op de dag zelf kopen. Uiteraard is in het laatste geval de hoeveelheid kaartjes beperkt en dus moesten we zorgen dat we vóór 8 uur in de rij stonden. Gelukkig was dit pas de 4e dag van het toernooi, want op de laatste dagen zouden we veel minder kans op zitplaatsen maken. We waren op tijd en na een half uurtje wachten, hadden we zitplaatsen op de achterste rij bemachtigd. We mochten de hele dag bij het toernooi zijn, maar vonden dat op de lege maag nog wat te veel van het goede, dus besloten naar de andere kant van de stad te gaan om daar wat sights mee te pakken voordat we naar ontblote lichamen gingen kijken.
Tja, dat was wishful thinking. De treinen op dit moment van de dag zijn écht abnormaal vol. Dat hebben we nu zelf gezien. De mensen stonden gewoon met hun gezicht tegen het raam aan geplakt. We hebben 2 treinen voorbij laten gaan. In onze ogen was er gewoon geen mogelijkheid dat we er nog bij pasten, terwijl we allemaal voetjes over de randen van de deuropening zagen uitsteken. Als de zoemer gaat, moet je natuurlijk wel zorgen dat je al je lichaamsdelen naar binnen trekt. Het duwen en trekken hadden we niet eerder gezien. In plaats van in de trein te stappen, zijn we maar gaan ontbijten. Een half uur later deden we een nieuwe poging en was het gelukkig een stuk rustiger. We willen niet beweren dat het geen volle trein was, maar we konden in ieder geval gewoon ademen.
In Tokyo rijdt één trein van west naar oost en eentje die een rondje rijdt. Van die tweede lijn maken dagelijks 3,5 miljoen reizigers gebruik. Sta daar even bij stil. 3,5 miljoen. Elke dag. 1 lijn. Dan kun je je er misschien iets bij voorstellen hoe vol de treinen hier zitten.
Na deze ervaring opgedaan te hebben, stapten we de trein uit bij Shibuya; een levendige wijk die wel wat weg heeft van NYC's Times Square. Na eerst een levensgroot schilderij bekeken te hebben van de atoombom in Hiroshima in het station, zijn we natuurlijk overgestoken bij het alom bekende Shibuya crossing, waar alle voetgangerslichten tegelijk op groen springen en iedereen kriskras door elkaar heen loopt. We hebben er nog wat rondgelopen en zijn daarna een treinstation verder gereisd om er de Meji-jingu shrine in het Meji-jingu Gyoen park te bekijken. Vervolgens nog 2 stations verder om uit te komen in de wijk Shinjuku die wat ons betreft niet onderdoet aan Shibuya; overal audio, neonreclame en leven. Waar je maar kijkt, daar gebeurt wat. En in dit gedeelte van Tokyo zijn aardig wat hoge gebouwen, in tegenstelling tot de andere wijken die wij tot nu toe gezien hebben.
We zijn het regeringsgebouw in gegaan. Vanaf de 45e verdieping was Tokyo van bovenaf te bekijken. Gratis en voor niets. Niet dat we er geen geld voor over hebben, maar niet op een dag met zoveel wolken als vandaag. Na dit uitstapje hebben we een legendarische Mosburger gegeten. Zo fijn, om steeds voor een andere keuken te kunnen kiezen!
Met volle magen, zoals het hoort, gingen we naar het Sumo stadion. Natuurlijk hadden we nog wel snacks ingeslagen (wat eigenlijk niet mocht) om de 4 uur die voor ons lag zonder lawaaierige buiken door te komen. We waren de rotste niet en kochten duur bier in het stadion om te compenseren. De achterste rij was heel ver weg, maar gelukkig zijn het geen ielige mannetjes die meedoen aan het toernooi, dus ook daar zaten we goed. Elke wedstrijd werd aangekondigd door een zingende man en vervolgens kwamen er stevige oosterse mannen binnen die alleen een XL string aangetrokken hadden, zodat we goed konden zien hoeveel calorieën ze net naar binnen hadden gewerkt. En vorige week, maand, jaar... Maar het is natuurlijk nog belangrijker dat de tegenstander dit kan zien, want die moet geïmponeerd worden.
Dus wat je als sumoworstelaar vooral laat zien, is hoe diep je met zo'n enorme buik nog door je knieën kunt en hoe hoog je je been kunt optillen terwijl je op de andere blijft balanceren. Zeg maar "rekken en strekken". Terwijl je de goden verzoekt om bijstand, strooi je een handje zout de ring in. Of, als je heel veel steun nodig hebt, een hele emmer. En dan kan het uitdagen begonnen. Als twee kemphanen ga je tegenover elkaar staan achter je eigen streepje en als beiden de grond met twee vuisten geraakt hebben, dan kan de worstelpartij dan toch echt beginnen. Tenzij 1 van de 2 zich bedenkt dat er nog extra zout op het veld gegooid moet worden. Na het gooien begint het verhaal dan weer opnieuw vanaf "kemphanen". Natuurlijk is het vooral tactiek, want als het spel echt losgaat, kan het een kwestie van seconden zijn totdat je tegenstander met zijn hand de grond raakt, buiten het veld stapt of, en dat zijn de leukste partijen, 1 van de mannen om kukelt of zelfs de lucht door vliegt en van het podium af rolt. Je zal maar een ticket voor rij 1 hebben aangeschaft... je bent je leven niet zeker.
We vermaakten ons die 4 uur prima. Naarmate de middag vorderde, kwamen de echte sumo helden namelijk aan bod. En sumo is een serieuze sport in Japan, dus de anders zo bedeesde Japanners gingen uit hun dak. Jong en oud. Echt leuk om te zien. Natuurlijk zaten sommigen al sinds 10 uur aan de Asahi Super Dry (bier), wat je wel in je achterhoofd moet houden natuurlijk. Anyhow, het was op bepaalde momenten gewoon spannend. Tussen de partijen door was er ook op andere manieren vermaak. Zo werd er driftig geveegd om het zout de ring weer uit te krijgen. Maar ook tussen de klassen door werden nieuwe sporters voorgesteld en waren er wat kleine ceremonies. Sven had een radio gehuurd om voorzien te worden van live Engels commentaar. Dus die was sowieso onder de pannen. En Marijke probeerde zoveel mogelijk actiemomenten vast te leggen. Het was echt heel leuk om dit een keer mee te maken.
We hebben vandaag trouwens nog een bijzondere spoelbak ervaring opgedaan die we nog even willen delen. De alles-in-1-spoelbak is echt een super uitvinding; het is de spoelbak met ingebouwde zeeppomp, kraan én blower. I-de-aal!
12 mei - finaly a view on Mt Fuji
We hadden besloten een groot gedeelte van 1 van onze Tokyo-dagen "op te offeren" in ruil voor poging 2 om dicht bij Fuji te komen. Vandaag was die dag, want de weersgoden waren ons goed gezind. Werkelijk geen wolkje was er aan de lucht toen we de hoteldeur uit liepen. Yeah! Het was natuurlijk wel weer een behoorlijke reis voordat we er waren (metro, trein, trein, trein, lang wachten op de bus, bus), maar na een uur of 4 begon het er toch op te lijken. We gingen naar het Moss Phlox festival, samen met heel veel anderen die ook naar de weersvoorspelling moeten hebben gekeken. Dit festival wordt gretig gebruikt om met mooie Fuji-foto's thuis te komen waar de roze bloempjes op de voorgrond staan. En honderden andere toeristen. Fuji was zichtbaar vandaag, yes! Die besneeuwde bergtop torende overal bovenuit. Dat was super om te zien. Al vanuit trein 2 en 3 zagen we hoe dichtbij we er eerder deze week bij in de buurt waren geweest. Maar toen was de wereld een stuk kleiner dan vandaag. En natuurlijk werd dit mooie stukje natuur aardig uitgemolken, maar natuurlijk doe je er gewoon aan mee, want wie wil nu niet thuiskomen met een fantastische foto met Mt Fuji (3.776 m) erop?
Na dit uitstapje was er nog een deel van de middag over en we besloten station Tokyo eens van dichtbij te bekijken. Van buiten en van binnen. In de kelder was een groot winkelcentrum waar we wat rondstruinden. En daarna gingen we naar een soort project: hoe zou Tokyo eruit gezien hebben als het niet zo'n metropool geworden was? Het was een klein stukje bos middenin de stad. Niet een perfect aangelegde Japanse tuin, maar in dit bos was alles zo natuurlijk mogelijk gehouden. Vogeltjes floten, vlindertjes fladderden en bloempjes bloeiden. Het enige is: je moet wel je oren uitschakelen voor stadsgeluiden, want er kwam net een reclameauto langs met schreeuwerige boodschappen en de kraaien hadden in het bos de overhand gekregen. Logisch natuurlijk in zo'n grote stad, maar we hadden het ons beiden anders voorgesteld.
Speaking of geluiden die uit auto's komen... wij hebben de afgelopen dagen gemerkt dat ambulances, politie- en brandweerauto's hier (naast sirenes en zwaailichten) een extra middel inzetten om te laten merken dat ze voorbij willen: de omroeper die naast de bestuurder door een toeter loopt te schreeuwen. En het werkt; iedereen kijkt op. Maar we snappen er niets van waarom dit nodig is.
We hebben ons vervolgens in de spits gewaagd. Je weet wel; de treinlijn van 3,5 miljoen reizigers per dag. Op het drukste moment. We stonden achteraan de rij om in te stappen, zodat er niets anders op zat dan een overvolle trein in te stappen. Net toen wij dachten dat er na ons niemand meer bij zou kunnen (wij stonden al in de deuropening), sprongen er nog net 2 mensen bij voordat de deuren dicht klapten. Dat was een, zeg maar, unieke ervaring. Gelukkig was onze bestemming maar 1 halte verder.
Na een hapje gegeten te hebben bij een yakitori, gingen we naar de Tokyo Sky Tree, de hoogste op zichzelf staande toren ter wereld. 634 m. We kochten een kaartje voor het eerste observatiedek op 350 m hoogte. De lift deed daar 50 seconden over, dus we kwamen met suizende oren boven. Het was van bovenaf of de wereld alleen maar uit Tokyo bestond en verder niets. Duizenden lampen; alles was tot aan de horizon verlicht. De rivieren waren goed te onderscheiden van bovenaf, aangezien alleen daar nog enigszins donkere plekken te zien waren. Wat een ongelofelijk grote stad als dit! Er was nog een mogelijkheid om naar het tweede observatiedek te gaan, waarbij je van 445 naar 451.2 m hoogte liep. Daar hebben we ook nog maar een kaartje voor aangeschaft. Het was al met al heel leuk in de toren.
13 mei - sushi for breakfast in Tokyo
Uiteraard kun je een sushi ontbijt niet overslaan bij een Tokyo-bezoek. Nu hebben wij de afgelopen weken al wel vaker vis op bij het ontbijt en 3x rijst op een dag is ook al voorgekomen. Maar een volledig sushi ontbijt was wel nieuw voor ons. Waar beter dan op een vismarkt kun je sushi eten? Juist! Op dus naar de Tsukiji Market, die eigenlijk vooral voor de groothandel is opgezet, maar door de grote belangstelling van toeristen uit z'n jasje is gegroeid. 's Ochtends vroeg behoort het bijwonen van de tonijnveiling tot de mogelijkheden, maar alleen voor een handjevol mensen en je moet er zeker voor 5 uur al in de rij staan om kans te maken. Dat hadden wij er niet voor over gehad, dus we hielden het bij een sushi ontbijt om een uurtje of half 9. Sven nam er, zoals het hoort, een Japans biertje bij. We moeten zeggen dat de rauwe vis als ontbijt ons best beviel.
Aangezien het super mooi weer was, zijn we daarna naar het keizerlijk paleis gegaan. Daarvoor moesten we een trein nemen vanaf Shimbashi. Het was daar bizar druk. Er stond een enorme wachtrij voor een roltrap; zeker wel 300 m lang, 7 mensen naast elkaar. Wij hebben gevraagd vanwaar die enorme rij. Naar wij begrepen was er een trein tijdelijk lamgelegd. We waren blij dat het niet onze treinlijn was, zodat wij snel bij Tokyo station terecht kwamen. Helaas was het de verkeerde dag om de oost-tuinen bij het keizerlijk paleis in te mogen, maar een wandeltochtje om de tuinen was ook heel leuk. We liepen door naar de yasukuni-jinja tempel inclusief naastgelegen oorlogsmuseum. We zijn in dit, subjectief optimistisch, museum wel wat tijd zoet geweest.
Na het museum liepen we verder naar een tuin waar we een poging gedaan hebben om koi karpers te voeren. Er waren hongerige eendjes die niet bang waren voor vissen met een lengte van een halve meter. Ze mochten eigenlijk niet gevoerd worden, maar houd ze maar eens tegen... Ook kwamen er schildpadden aan zwemmen. Achter de tuin werd de Tokyo Dome zichtbaar, waar de Tokyo Giants (baseball) hun thuishaven hebben. Er was een groot aantal bezoekers op de been en we konden uit alles opmaken dat er vanavond een wedstrijd op het programma stond. De toestroom aan bezoekers werd op de bedeesde, Japanse manier die wij ondertussen wel gewend zijn, verwerkt. Geen gedrang, geen drukte. Alleen maar lachende en vrolijke mensen die met het hele gezin naar een potje bal gaan kijken. Zo relaxed! De kinderen konden voor die tijd nog een rondje achtbaan doen, want er was een naastgelegen pretpark met een achtbaan die door en vlak langs een gebouw ging.
Een lang gekoesterde wens van Sven (sinds Warschau, 2012) ging in vervulling: langs gaan bij een Hardrock café. En s'avonds namen we nog even een kijkje bij Shibuya Crossing om tot de ontdekking te komen dat er nu nog veel meer leven was dan eerst.
14 mei - Sanja Matsuri festival in Tokyo
Het was onze laatste dag vandaag in Tokyo en dus hadden we ons lijstje er nog maar eens bij gepakt om te kijken waar we nog graag heen wilden. Alles zien was onmogelijk, maar we zochten 3 dingen uit. Aangezien de treinpassen niet meer geldig waren, hebben we een dagkaart voor de metro gekocht. Als eerste bracht deze ons naar de Sengakuji Tempel waar de 47 ronin begraven liggen die bekend zijn in Japan vanwege een tragisch verhaal over haat en dood. Er is ook een film over, maar het echte verhaal is toch anders dan die vertolking. Aangezien we de film voor vertrek naar Japan gekeken hadden, had de plek voor ons toch net wat meer betekenis dan veel andere tempels.
Als tweede gingen we langs Tokyo Tower, want eigenlijk hadden we allebei zoiets van: die moet je gezien hebben als je in Tokyo bent geweest. Deze toren lijkt op de eiffeltoren, maar is 13 meter groter dan die in Parijs en wit/rood gekleurd. We hadden geen plannen om de toren in te gaan, dus we maakten een paar foto's en dronken een bak koffie bij de Starbucks in de buurt en stapten daarna we weer op de metro.
We gingen terug naar de wijk Asakusa, waar het festival Sanja Matsuri dit weekend plaatsvindt. Dit wordt jaarlijks gevierd om de goden te eren om zo (hopelijk) geluk in het leven te brengen. Rond het middaguur trok er een stoet van mensen door de wijk, waarbij gouden shrines bevestigd op balken op de schouders gedragen werden. Eigenlijk leek het een beetje op de paasprocessie die wij op Sicilië zagen in 2009. Dat zag er zwaar uit, maar de anders zo ingetogen Japanners maakten er een feest van.
Er werd ook hier en daar wat muziek gemaakt en er klonken kreten (we kunnen dit niet echt zang noemen, maar het was wel op een bepaald ritme). Mannen, vrouwen en kinderen liepen mee in de stoet. Het was mooi om te zien. We hadden ons vanochtend voor de stoet er was al afgevraagd waarom de pilaren van de toegangspoort waren afgedekt. We kwamen erachter dat het noodzakelijk was om beschadiging te voorkomen, vanwege de grootte van de shrines. Doordat wij de stoet tegemoet gelopen waren en ervoor aan de kant moesten, hebben we een uurtje staan kijken en vanaf de eerste rang mee kunnen genieten. Het voelde heel bijzonder; dit festival wordt jaarlijks door 2 miljoen mensen bezocht en er waren nergens dranghekken waarachter je moest staan. Ook dit ging weer heel gemoedelijk. Ja, het was enorm druk en iedereen liep dwars door elkaar, maar de meeste mensen waren niet aan het dringen.
Na nog wat te hebben rondgelopen in Asakusa zijn we als laatste met de monorail naar Odaiba gegaan. Dit is een aangelegd eiland met een strand, boulevard, park, winkelcentrum en futuristische gebouwen. We liepen daar tegen een kleinere versie van het vrijheidsbeeld aan. Zo waan je je in Parijs, vervolgens in New York en dat terwijl je met beide benen in Tokyo staat. Het was leuk om rond te lopen aan de andere kant van Tokyo Bay. Het uitzicht op de regenboogbrug en Tokyo stad was ook de moeite waard.
Na een paar uurtjes gingen we weer terug naar Asakusa waar het nog gezellig druk was. We aten wat in een private restaurant, omdat we benieuwd waren wat we ons daarbij moesten voorstellen. De bedoeling was dat je redelijk privé zat met je eigen gezelschap, maar wij hadden het "geluk" dat aan het tafeltje naast ons een dronken Japanner zat. Wij hadden nog nooit zo'n Japanse druktemaker meegemaakt hier (wel Amerikanen, natuurlijk). Wat het uiteraard wel weer uniek maakte. Hij wilde ons een cadeautje geven in de zin van een klein gerecht. Dat was wel weer aardig. Ook al begrepen we niet zo goed waarom. Verder hebben we allemaal hapjes genomen, waaronder sushi en gyoza. Tja... en daarna moesten de backpacks weer ingepakt worden.
15 mei - goodbye Japan
De dag van de terugreis, sayonara Japan. Op een bijzondere manier zijn we geraakt door Japan. Vooral door de enorme rust, beleefdheid en het geduld van de mensen. Het is ons gebeurd dat wij per ongeluk op iemands voet gingen staan. In plaats van irritatie die je in Nederland zou terug verwachten, werd hier gereageerd met een "sorry" tegen ons. Het buigen om een ander te begroeten of te bedanken leek in het begin wat overdreven en onderdanig. Maar we zijn het zelf ook gaan zien als een vorm van beleefdheid waar wij zelf onderdeel van uit zijn gaan maken. Marijke betrapte zich er in het vliegtuig naar huis op dat zij richting de KLM-stewardess met haar hoofd boog om te bedanken.
We waren aangenaam verrast door de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de mensen. Over het algemeen zijn mensen bedeesd en terughoudend, maar als je hulp nodig hebt, dan gaan ze heel ver om je te helpen. Zelfs als ze geen Engels spreken. Ze nemen dan ook echt de tijd voor je.
Het is ons opgevallen dat Japan een heel schoon land is. Op staat vind je niet zo snel rommel. Men doet zelf ook veel aan het schoon houden van de straten. Er wordt ook veel gedaan aan afvalscheiding. Blikjes, flessen, glas en papier kun je vaak gescheiden weggooien. Wij vonden het wel heel vreemd, dat er voor restafval in steden nauwelijks afvalbakken te vinden zijn. Blijkbaar zijn de mensen heel erg gewend om hun troep mee naar huis te nemen.
Het reizen in Japan was heel erg makkelijk. Met de trein kom je bijna overal en anders zijn er nog bussen en kabelbanen die je op je bestemming brengen. En de frequentie en stiptheid van het openbaar vervoer is geweldig. Wij hebben geen enkele keer de taxi hoeven te nemen. In elke stad en elk dorp waar wij kwamen was een plattegrond voor handen, zodat we makkelijk op de interessante plekken konden komen en de informatie was meestal wel in het Engels beschikbaar. Slechts een enkele keer hebben we karakters moeten ontcijferen om uit te vinden of we de tempel of het restaurant waar we naar op zoek waren wel echt gevonden hadden.
Kortom: we zijn weer een ervaring rijker. Japan is echt een aanrader!
