Hiroshima & Miyajima
1 mei - such a fuss about a gate in Miyajima
Een gehorig hostel op zaterdag was niet zo'n goed idee met bovenburen die om een uur of 2 terugkeerden van de kroeg en besloten eerst even een douche te nemen en daarna uitgebreid de avond door te spreken. Het was alsof we naast de Niagara Falls lagen... We waren dus maar wat blij dat we vandaag vroeg op pad mochten om weer een stuk met de Shinkansen af te leggen. 280 km in 69 minuten met 2 tussenstops, om in Hiroshima uit te stappen. Maar Hiroshima zelf moest even 1 dagje wachten op ons. We namen een boemeltje naar Miyajimaguchi, vanwaar de ferry naar Miyajima eiland vertrok. Zeer geliefd als dagtrip vanuit Hiroshima, ook bij de lokale bewoners. En dat hebben we geweten. Het was zondag, stralend weer en de ferry zat vol. Op 1 auto na was iedereen te voet. Het eiland was echt overspoeld, want de ferries gingen af en aan. Wij gingen voor een dag en een nacht, dus dropten we eerst de bagage en gingen daarna op zoek naar een enigszins rustige plek voor een picknick. We hadden zelf twee bentoboxes meegenomen (lunchbox) van het station. Na een tijdje samen boxen, kwam er een hert aan gestierd, dat rechtstreeks op zijn doel af ging: bento restanten. Papier mocht ook; daar zijn de tamme herten hier dol op. We deden snel de tas dicht, want herten hier zijn net als de aapjes in India (en we weten allemaal nog wel hoe dat verhaal afliep voor Marijke). Behoorlijk brutaal dus. Het blijft toch gek om een hert te kunnen aaien.
We wilden niet meteen naar dé attractie van Miyajima rennen; we hoopten op minder drommen toeristen aan het eind van de dag. Mount Misen van 535 meter hoog leek ons ook wel wat. Daar kon je grotendeels per kabelbaan komen, maar de wachtrij was 40 minuten en daarna zouden we nog een half uur moeten lopen. Dat wachten vonden we zinloos, dus in plaats ervan hebben we gekozen voor de hike van 2,5 km naar boven van 90 minuten. Dat was een behoorlijke klim, maar wel in een hele mooie omgeving. Bovenop de berg was 360 graden uitzicht. Alleen het was er vol, want die gastjes van de kabelbaan (met meer geduld dan wij) hadden ons natuurlijk ingehaald. Ja, diegenen die niet te lui waren om een half uur te lopen. Het maakte de plek allemaal net wat minder speciaal. Helaas geen moment van rust om de omgeving in alle rust in je op te nemen en rustig een boekje te lezen. We bleven wel even om op adem te komen, maar we hadden het anders verwacht. En dat terwijl het uitzicht wel enorm mooi was! Op de terugweg namen we de route aan de andere kant van de berg. Onderweg naar beneden waren er wat shrines die wel geinig waren om te bekijken. Wat wel gek was, was dat aan deze kant van de berg gewaarschuwd werd voor een levensgevaarlijke adder "Momoshi". Wat zou er aan deze kant van de berg zo speciaal zijn dat die slang alleen hier zit? In ieder geval was Momoshi een leuke afwisseling om af en toe te roepen in plaats van Konnichiwa. Niet tegen tegenliggers natuurlijk. We proberen hier af en toe wat Japanse woordjes te leren. Valt nog niet mee.
Na nog een hele mooie tempel tegengekomen te zijn en een pagode bekeken te hebben, gingen we er dan toch aan geloven; op naar het met UNESCO bestempelde heiligdom Itsukushima-jinja. Het heiligdom zelf is in de vorm van een pier gebouwd, maar de reden om de shrine te bezoeken is toch vooral om de enorme tori (toegangspoort), die in zee staat, goed te kunnen fotograferen. We waren niet de enigen die dit probeerden, er stond zelfs een behoorlijke rij om vanuit de perfecte spot een foto te maken. Heel eerlijk gezegd vonden we de shrine niet zo heel erg mooi. Hooguit bijzonder. Maar verder had het hele gebeuren een hoog poppenkast gehalte.
Na nog even wat extra toeristen uitgezwaaid én een hapje gegeten te hebben (de specialiteit van hier is aal en oesters, yummie), zijn we nog 1 keer naar de toegangspoort teruggegaan. Dit keer bij zonsondergang. We moeten toegeven, het was wel een prachtig plaatje. Het lukte zelfs om een bedelend hert op de voorgrond te krijgen. Langs het strand waren ondertussen wat andere herten aan het jutten geslagen. Hopelijk werken ze niet alleen papier van toeristen naar binnen.
2 mei - confrontation in Hiroshima
Vandaag was Hiroshima aan de beurt en we gingen dit keer tegen de stroom toeristen in richting station. Na een half uur treinen, kwam Hiroshima in zicht en we moesten daar een hoop moeite doen om de bagage tijdelijk te stallen. De meeste grote lockers waren bezet. Gelukkig was het bij poging 3 raak en konden we de stad in.
We bekeken het in 1958 gereconstrueerde kasteel, waarvan van binnen goed te zien is dat de toren van beton is tegenwoordig. Daarna hebben we een tijdje in een park gerelaxed, een terrasje gepikt en de lokale specialiteit Okonomiyaki uitgeprobeerd, zittend aan en etend van de bakplaat met een kleine spatel en stokjes.
Maar natuurlijk kom je vooral voor 1 ding naar deze stad en eigenlijk kom je verrassend weinig echte sporen tegen van de atoombom die deze stad op 6 augustus 1945 verwoestte. Maar wel zie je overal gedenkplaatsen met hierbij informatie. Vooral over de afstand tot het epicentrum. De stad zelf is op 1 gebouw na volledig herbouwd; alleen de A-bomb dome is bewaard gebleven zoals aangetast door de bom. En we wisten van de gebeurtenis eigenlijk veel te weinig af, maar we bezochten het museum in het vredespark en waren in 1 afschrikwekkende klap bijgepraat door de ingesproken audioguide. En de beelden die tentoongesteld werden, kwamen wel binnen. Gewoon horror wat er die dag plaatsvond. De rillingen liepen over ons lijf bij het horen van de persoonlijke verhalen van kinderen die naar school liepen toen ze werden overvallen door het vuur. De bom. Onbegrijpelijk dat het land dat het hardste schreeuwt dat dit niet nog eens mag gebeuren 2 van die ellendige dingen heeft gegooid op Japan. I'm just saying...
Het was mooi om deze geschiedenisles te krijgen, om ermee geconfronteerd te worden en om het een heel klein beetje te voelen.
3 mei - 2 hours in line for a castle in Himeji
Himeji hoort bij elke Japanreis en dus hadden we vandaag daarvoor aangewezen. Het was wel 250 km bij Hiroshima uit de buurt en vanuit bijvoorbeeld Kyoto was veel logischer geweest, maar met de Shinkansen waren we er binnen een uur vanaf Hiroshima. Want 500 km reizen voor een kasteel bezoek.... zeg nou zelf, dat doet een weldenkend mens toch niet? Het zou nog veel gekker worden, maar dat wisten we niet van tevoren.
Het was vandaag de eerste van 3 feestdagen en zo te zien trok iedereen erop uit. Overal waren veel mensen, maar om heel eerlijk te zijn viel het ons nog mee. Alles gaat gemoedelijk, zelfs in de drukte. Dat komt misschien door de honderden aanwijzingen, waardoor het leven gewoon heel duidelijk is. In sommige kleine supermarkten staan pijlen voor de looprichting en als je vanaf de andere kant richting de kassa loopt, dan word je de juiste kant op gedirigeerd. Zelfs als er verder niemand in de rij staat. In het begin heb je het niet eens door dat er een heel pijlen systeem op de vloer staat uitgetekend, maar inmiddels zijn we eraan gewend en vandaag deden we het beter dan een local!
Het kasteel van Himeji was al zichtbaar vanaf het station en dus niet moeilijk te vinden. We hadden er geen idee van dat zo'n beetje heel Japan naar het kasteel ging vandaag, maar dat we niet de enige waren, hadden we wel door. Voor de brug pakten een hoop medebezoekers een kodakmomentje en wij deden er vrolijk aan mee. Vanaf de brug zagen we de koi karpers in de slotgracht en toen pas ontdekten we een informatiebord waarop stond dat de wachttijd om het kasteel in te gaan 2 uur was. Say what? Het kasteel was toen nog niet echt dichtbij, dus er was nog geen stemmetje in ons hoofd dat ons probeerde tegen te houden, maar we dachten wel: wacht even met foto's maken; ga nu maar eerst naar de ticket office. Daar begon het wachten. Na hooguit 15 minuten stonden we bij het loket, dus we dachten dat het allemaal wel meeviel en kochten een kaartje. We wisten toen nog niet dat al vrij snel de echte wachtrij pas begon en ook wisten we niet dat het pad naar het kasteel nog een kronkelende 300 meter was waarover we voetje voor voetje naar voren schoven. Want steeds bij iedere poort dachten we: "hey, daar is de ingang al." We hadden zo ondertussen kunnen weten dat 2 uur ook echt 2 uur betekende. In het informatieboekje lazen we dat er een app was die we van tevoren hadden kunnen downloaden, alleen hadden we daar natuurlijk niets aan in de rij. Het voordeel van voetje voor voetje dichter bij het kasteel komen was dat we goed in ons op konden nemen hoe mooi het witte kasteel, bestaande uit 7 etages, is. Onlangs weer geopend na 5 jaar restaureren. Ohhh, vandaar de drukte.
We hadden natuurlijk enorm hoge verwachtingen gekregen van de binnenkant van het kasteel. Eenmaal binnen na echt 2 uur, moesten we onze schoenen uit doen, in een plastic zakje stoppen en met ons meeslepen over 6 etages (en weer terug). Bij de eerste etage dachten we: "is dit het?" Nagenoeg een kale binnenkant met niet al te veel informatie. En bij de tweede etage blokkeerde de boel weer volledig. We moesten vanwege veiligheidsmaatregelen wachten tot er wat mensen het kasteel uit waren. Een medewerker begon ongetwijfeld zeer interessante dingen over het kasteel te vertellen. In het Japans. Dit om het wachten aangenamer te maken. Dat kwam bij ons niet zo over. Ondertussen hielden we ons voor dat eenmaal op de bovenste verdieping aangekomen ons zoiets prachtigs te wachten zou staan, dat we al deze rijen zouden vegeten als sneeuw voor de zon. Dit zou na 3 lage, smalle trappen niet gebeuren. Op de bovenste verdieping was een altaar, waar mensen even de tijd namen om te bidden en daarnaast kon je van het uitzicht op de kasteeltuin genieten. Heel kort dan, want het was nog fijner als we vooral doorliepen. Dat werd natuurlijk proppen. Om je claussie door te voelen. Naar beneden ging wel ietsje sneller, op een kleine opstopping bij de schoenen-aan plaats. 2,5 uur had het kasteelbezoek ons gekost en om nou te zeggen dat dat het waard was? Nee. 500 km reizen wel. Het kasteel van buiten was prachtig dus eigenlijk hadden we ons alle moeite van het wachten kunnen besparen door gewoon buiten de tijd te nemen om naar het kasteel te kijken en foto's te nemen. We waren gesloopt van het slenteren. Maar wel blij dat we weer konden ademen.
Tijd voor een snack en duur bier bij een soort markt. Daarna nog een tuin in. Super mooi! En grote vissen. Maar dat was wel genoeg Himeji voor ons. Terug in Hiroshima was het vreselijk slecht weer. Tot nu toe was het vandaag meegevallen, maar de stromende regen deed ons besluiten om het bloemenfestival dat we eigenlijk hadden willen bezoeken maar over te slaan. Plan B: zelf koken in ons guesthouse. Eenmaal in de supermarkt zagen we veel te lekkere sushi en hebben we dat maar genomen. Flesje wijn erbij. Niemand anders in de guesthouse had dezelfde plannen als wij, waardoor we lekker de ruimte hadden. Heerlijk!
