IJsland
23 december - getting to Iceland is difficult
Een week rond kerst naar IJsland gaan bleek op voorhand al veel voeten in aarde te hebben. Zo kwamen wij er recent geleden achter dat ALLES sluit van 24 december 12:00 tot 27 december. Dit betekent dat je niet, in tegenstelling tot NL, gewoon op 25 december naar AH kunt voor een vergeten beker crème fraîche of bij kunt tanken als je zonder brandstof komt te zitten. Het idee van een afgelegen, uitgestorven bestemming, dat ons eerder nog als muziek in de oren klonk, heeft ons na deze ontdekking tot een ingenieuze planning gedwongen, waar de nodige voorbereiding in gezeten heeft. Bij het aanbreken van de dag van vertrek bleek al snel dat die planning de prullenbak in kon; de vlucht was met 3 uur vertraagd. Omdat NS had aangekondigd te willen staken, hadden we 2 dagen voor vertrek besloten om de auto bij Schiphol te parkeren en daar was een tijd aan gekoppeld, dus vertrokken we veel te vroeg naar Schiphol. Perfect geregeld, dat wel en zo waren we om een uur of 9 op het vliegveld. Omdat we een goedkope maatschappij hadden uitgezocht, kregen we alle vertrekhallen van Schiphol te zien, maar wat maakte het uit? We hadden tijd zat. Het bleek al snel dat de vertraging verder zou oplopen, alhoewel er wazige verhalen verteld werden dat de reden van de vertraging slecht weer in IJsland was, wat later niet bleek te kloppen. Op Schiphol zelf was het erg mistig en daardoor waren er meer vluchten vertraagd, maar onze vlucht was de klapper en al snel hadden we de koppositie op het vertrekbord. We zagen verschillende bars van binnen om daar de tijd te doden. En wat wel aardig was, op een kruispunt van gate aanwijzingen, stond Santa met 2 zingende elfjes te poseren. Net toen we moed verzameld hadden om ook met hem op de foto te gaan, bleek hij met lunch pauze te zijn. Tegen de tijd dat we mochten boarden, was de vertraging inmiddels opgelopen tot 4 uur, maar ook daar bleef het helaas niet bij... We hebben bijna 2 uur IN een loeiheet vliegtuig zitten wachten tot we dan toch eens mochten vertrekken. Er werd een tijdje net gedaan of er een passagier dubbel op de lijst stond en vervolgens werd de smoes personeelstekort vanwege de feestdagen gebruikt. Pas na de landing in Reykjavik kwam de aap uit de mouw: technische problemen. Wow!
En dan zijn we nog vergeten te vertellen dat we om het noorderlicht vanuit het vliegtuig te kunnen zien voor de verkeerde kant hadden gekozen; kansloos gewoon.
Maar eenmaal aangekomen in IJsland ging alles meteen veel beter: we hadden snel de bagage, snel de huurauto en zelfs was er dicht bij het vliegveld nog een supermarkt open om half 9. En dat is normaalgesproken erg uitzonderlijk, maar uiteraard moet die vrije middag van 24 december ergens mee gecompenseerd worden. En zowaar lukte het ons om binnen korte tijd behoorlijk wat van onze lijst te vinden. In de 3 kwartier dat we bij de auto vandaan geweest waren, was er een behoorlijke sneeuwlaag op onze auto ontstaan; Sven kon meteen zijn maak-de-auto-sneeuwvrij kunsten vertonen. Het zou vervolgens nog 1,5 uur duren voordat we bij onze overnachtingsplek in Selfoss aankwamen. Op sommige plekken was opwaaiend sneeuw een behoorlijke hindernis. We hadden niet gedacht dat er zó veel sneeuw zou liggen.
24 december - getting to Höfn is even more challenging
Het leek ons een goed idee om de conditie van de weg te checken voordat we vandaag op pad gingen. Tot onze schrik ontdekten we dat de tweede helft van de 400 km die we zouden moeten afleggen onmogelijk was vanwege wegafsluitingen. Dat leek nog "oude" info, want door windsnelheden van 35-45 m/s was gisteren de weg gesloten tussen Vik en Höfn. Omdat we niet paraat hadden hoe hard dat is, rekenden we uit hoeveel km/u gelijk staat aan 40 m/s. We schrokken. Heel hard! En soortgelijk slecht weer werd verwacht tijdens de feestdagen. Wat nu? Vanalles werd afgewogen: wel gaan of niet gaan, risico nemen om vast te komen zitten of toch een andere accomodatie opzoeken? Uiteindelijk besloten we 1777 te bellen, de oplossing voor al onze worries. De wegdeskundige van IJsland vertelde ons dat Höfn weer bereikbaar was, maar alstublieft, rijd voorzichtig. Dit is IJsland, je weet nooit wat hier gebeurt. Die waarschuwing zouden we die dag nog wel vaker te horen krijgen.
Om een uur of half 10 gingen we op weg over de 400 km voornamelijk besneeuwd alsfalt. Officieel was de zon toen nog niet op, maar vergeleken met de donkere wegen van gisteravond, zagen we nu verrassend veel meer van de omgeving. Het duurde niet lang voordat we echt niet begrepen dat we er voor vertrek aan getwijfeld hebben of er wel sneeuw lag in IJsland. What where we thinking? Off course! Waarom zou het hier anders "IJsland" zijn gaan heten? En rond het vriespunt mag dan qua cijfers "wel meevallen", de gure wind maakte dat het toch echt heel winters aanvoelde. We klaagden niet, in tegendeel. Hier hadden we stiekem op gehoopt. We stopten voor het eerst een paar keer in de omgeving van Vik om wat winterse plaatjes te schieten, toen de zee in zicht kwam. We werden vergezeld door een kraai die andere dieren aan het imiteren was. Echt heel maf om de conclusie te trekken dat het geluid toch echt uit een vogel kwam. In geen velden of wegen was er namelijk een zwijn te bekennen.
In Vik sloegen we vervolgens diesel en garnalen in en reden weer verder. Overigens hebben we ontdekt dat tanken gewoon op ieder moment van de dag mogelijk is gelukkig, omdat de meeste pomps zelf service kennen. Nou ja, het enige dat je wel nodig hebt is een tankstation en een credit card natuurlijk. Vooral dat eerste bleek schaars ten oosten van Vik. Het gebied zag er leeg uit en er waren weinig dorpjes te bekennen. Het weer zag er weliswaar onheilspellend uit, maar de weergoden waren ons goed gezind; het bleef de hele dag droog en de laaghangende zon zorgde tijdens de 4 uur officiële zendtijd voor geweldige panorama's. Tegen de tijd dat de zon onder ging, passeerden we het meer Jökulsárlón, waar grote blauwe ijsblokken zichtbaar zijn. Het was bizar om te zien, vooral de gekke vormen die op het zwarte strand lagen.
De laatste 60 km naar Höfn werden we getrakteerd op schoon asfalt. We vonden ons appartement in een soort van kerstdorp te midden van overdadige kerstversiering en kregen een kerstcadeau van de eigenaresse van het appartement. Kerstavond kon beginnen!
25 december - since we got no place to go...
Eén van de redenen om voor IJsland te kiezen als kerstbestemming was dat wij eens een échte witte kerst wilden meemaken. Niet zo eentje waarbij de sneeuw al snel in blubber verandert op het moment dat je er met de auto op uittrekt (net als de rest van NL). Op kerstochtend werd Marijke al vroeg wakker (lees: iets over 5en) en sneeuw was het eerste waar zij aan dacht. Vol verwachting banjerde zij van haar bed naar het keukenraampje en zag tot haar kerstvreugde in het licht van een lantaarnpaal kleine sneeuwvlokken naar beneden komen. Een glimlach van oor tot oor verscheen op haar gezicht. In het halletje was nog veel beter zichtbaar dat er vannacht behoorlijk wat gevallen was; onze auto was onherkenbaar geworden.
Met een cadeau als dit van de kerstman in het hoofd, was het een kansloze missie om een poging te doen te gaan slapen. In de uren die volgden werd de weg van bed naar het halletje vele malen herhaald en iedere keer was er weer die blijdschap dat het nog steeds sneeuwde. Natuurlijk duurde het veel te lang voordat Sven eens wakker werd en na anderhalf uur en 6 halbezoeken, besloot Marijke de natuur een handje te helpen. Uiteraard was Sven ook meteen wakker.
Ook tijdens het ontbijt bleef het sneeuwen en vanwege de weersvoorspellingen (sneeuwstorm) besloten we de kerst voornamelijk binnen door te brengen met kerstfilms en hapjes en drankjes. Toen het aan het eind van de morgen licht werd, zagen we pas goed hoe wit de wereld was; op sommige plekken was niet eens duidelijk zichtbaar waar de aarde overging in lucht. We scharrelden al onze winterkleding bij elkaar en gingen een straatje om. Alhoewel het rond het vriespunt was, voelde het aan als rond -10. We kregen de indruk dat de inwoners van het dorp waar wij verbleven in huis waren gebleven. Onze diepe voetstappen waren de eerste tekenen van leven in dit winterse landschap. Tot onze verbazing kwamen er 2 nieuwsgierige paardjes aan gegaloppeerd toen ze ons spotten. Ze vielen met hun donkerbruine en zwarte kleur behoorlijk op in hun witte wei. Even verderop was de lucht grijs en dreigend en er stak wat wind op. We zouden het nog geen storm noemen, maar we konden ons er wel een voorstelling van maken dat een storm zeer onaangenaam zou kunnen aanvoelen.
We maakten het rondje dorp af om ons daarna met een mok warme chocolademelk te nestelen op een kerstkleedje. Meer hadden we niet nodig vandaag!
26 december - more winter wonderland
Het weer was goed genoeg om wat te ondernemen vandaag. Sterker nog, een groot deel van de dag werd zon voorspeld. We kozen ervoor om naar Hoffel te gaan, waar we een park in reden om bij de gletsjer te komen. De zon deed om 10 uur nog z'n stinkende best om op te komen en de rest van IJsland leek nog in diepe rust; we hadden het park voor ons alleen! Na nog eens goed kijken bleek dit toch niet zo te zijn; op zo'n 150 m afstand liepen 3 rendieren een maaltje bij elkaar te scharrelen. Samen met de opkomende zon maakte dit een prachtplaatje. We verkenden de omgeving van de gletsjer.
Er was een kort uitgezet pad, maar we hadden moeite de paaltjes te onderscheiden. In plaats daarvan was het makkelijker de sporen van de rendieren te volgen. Zij hadden blijkbaar ook eerst wat sightseeing gedaan voordat ze op zoek naar eten gingen. We bleven een tijdje rond de gletsjer hangen. Het was niet mogelijk om helemaal aan de voet te komen, omdat we het besneeuwde ijs niet vertrouwden. Eén en al gekraak klonk zodra we er 1 voet op plaatsten. Toen ons spoor door luidruchtige Amerikanen werd gevolgd, zijn we weer in de auto gestapt om te kijken of we de rendieren van dichterbij konden spotten. Blijkbaar waren ook zij niet dol op de Amerikanen, want we konden ze niet meer in ons vizier krijgen.
We zetten onze roadtrip verder voort, door richting Skaftafell te rijden. Om de trip te onderbreken stopten we weer bij Jökulsárlón, het meer met de blauwe ijsblokken. Daar was het echt het tegenovergestelde van "onze" gletsjer van vanmorgen: heel Azië leek zich er verzameld te hebben. En dat terwijl het er onaangenaam guur was met een harde, snijdende wind. Na toch een snelle foto geschoten te hebben, glibberden we over de parkeerplaats terug naar onze auto. Bij Skaftafell was het minder druk en na een snelle lunch liepen we richting het besneeuwde wandelpad naar de Skogafoss watervallen.
Dat was op sommige plekken behoorlijk steil klimmen. We begonnen zelfs aardig op te warmen in die vele lagen warme kleding die we vanochtend zorgvuldig hadden uitgezocht. Heerlijk om zo door winter wonderland te banjeren. De uitzichten waren de moeite waard en aan het eind van het 2 km lange wandelpad de waterval ook. Het water kletterde over een orgelvormige rotswand naar beneden en naar we begrepen is deze waterval een inspiratiebron geweest voor de bijzonder gevormde kerk in Reykjavik.
Na dit uitstapje begon het al te schemeren. Het was pas 3 uur, maar de zon was inmiddels achter een dikke, grijze wolk verdwenen. De terugweg ging dus voornamelijk door de schemering, die uiteindelijk in duisternis overging. Na 1,5 uur rijden kwamen we weer bij ons appartement aan, waar het 2e kerstdag diner kon beginnen. Het lukte ons zelfs om er een 4 gangen diner van te maken dit keer. Bij het nuttigen van warme chocolademelk bij een Old time favorite kerstfilm begon het weer te sneeuwen, zodat we konden nadromen van deze geweldige, witte kerst.
27 december - 4 seasons in 1 day
De sneeuw die gisteravond was gevallen, bleek bij het ontwaken al te zijn verdwenen; de temperatuur was zodanig gestegen, dat zich overal stromen water vormden. Het leek wel lente. Daar wilden we nog niet aan toegeven en dus gingen we naar een ijsgrot in een gletsjer. Uiteraard wordt dat hier in IJsland niet lichtjes opgenomen en daarom konden we er alleen maar met een tour komen. Het verzamelpunt van de tour was het ons bekende meer Jökulsárlón. We hadden onze tourguide snel genoeg gevonden. Het bleek de enige vrouwelijke gids te zijn. En ze had nogal een uitgesproken mening, zou later blijken. Met een grote, robuuste auto gingen we de gletsjer Vatnajokull op. Dit is qua grootte de derde gletsjer ter wereld. Als we het goed hebben onthouden is ie 130 bij 125 km. Je zou dan verwachten dat je een hoekje van de gletsjer zou kunnen bemachtigen dat je met jouw tourgroepje voor jezelf hebt. Maar nee, na een kwartier door elkaar geschud te zijn, kwamen we aan bij een "parkeerplaats" bij de toegang tot de blauwe ijsgrot. Onze tourguide had duidelijk ook op een rustiger begin van de ochtend gehoopt. En dus liet ze ons eerst een andere, kleinere grot zien om daar in ieder geval in alle rust haar verhaal te kunnen vertellen. We kregen een helm met hoofdlamp en spikes voor onder onze schoenen. We zagen door het heldere ijs dat dit bestond uit samengeperste sneeuw. Er waren duidelijk bubbels lucht te zien en er vormden zich gaten en druppels aan het ijsplafond. Na een tijdje waren we klaar voor de real deal. In de grotere ijsgrot waren blauwe kleuren zichtbaar. Tenminste, als je door de drommen toeristen heen kon prikken en het niet erg vond dat je als achtergrond op menig selfie terecht kwam. Als we onze gids mochten geloven, komen er op het moment dagelijks nieuwe bedrijven bij die op deze grot af komen. En dit bedoelde ze niet al te positief.
Overigens is het wel vermakelijk om te vermelden dat het ijs natuurlijk niet echt blauw van kleur is. De blauwe kleur is zichtbaar door het licht dat er doorheen komt. We vroegen ons af hoe dat er dan met zon uit zou zien, want alhoewel vandaag de temperatuur voor IJslandse begrippen zou duiden op de komst van zomer, was de zon ver te zoeken. De grot was wel heel mooi om te zien, er waren verschillende kleuren te onderscheiden. Overal kwamen kleine stromen water uit de dikke laag ijs boven onze hoofden. Ook was er een dunne zijtak waar je kruipend naar boven moest klimmen. Daarin leek het net of je de grot even voor jezelf had. Hoe mooi de grot ook was, toch lukte het ons niet om het idee "attractie" volledig uit ons hoofd te krijgen. En dat was wel heel erg jammer.
Terug bij de parkeerplaats bij Jökulsárlón dachten we nog even gebruik te gaan maken van het toilet. No way, de rij voor de 2 damestoiletten was zeker 10 meter lang. We besloten verder op onze route een nieuwe poging te doen. De parkeerplaats afkomen was ondertussen een uitdaging geworden. Voor Aziatische begrippen was er waarschijnlijk wel op genoeg afstand van onze auto geparkeerd, maar wij Europeanen hebben meer ruimte nodig. Tel daar een glibberige ondergrond bij op en we wisten dat we dit niet voor elkaar zouden krijgen. Sven stond het chaotische tafereel van buiten de auto te bekijken, maar Marijke vond dit geen goed plan, omdat zij al helemaal doorweekt was van de grot. Een handige chauffeur had de oplossing om uit deze situatie te komen en wij volgden zijn voorbeeld. En zo zeiden we gedag tegen overduidelijk de hoofdattractie van dit deel van IJsland.
Terug op de weg werd al snel duidelijk dat de herfst ook nog een tijd langskwam vandaag; het regende behoorlijk hard. Zó hard, dat je je auto zo dicht mogelijk bij een winkeltje parkeert en 3 meter dan nog rennend aflegt om de tijd buiten zo veel mogelijk te minimaliseren. We deden een poging om 2 watervallen langs de route te bekijken, maar meer dan dat zat er vandaag niet in. Dat was op zich prima, want het was een kleine 300 km rijden naar ons nieuwe onderkomen; een blokhut aan de kust op 20 km afstand van Vik.
28 december - the force of the wind was with us
Elke dag in IJsland brengt tot nu toe een nieuwe verrassing met zich mee. Zo ook vandaag. De wind liet zich dit keer van z'n sterkste kant zien. Dat grapje was vannacht al begonnen; heerlijk om binnen in je blokhut te zijn, terwijl de wind er omheen giert. We sliepen aan de goede kant om er niet al te veel van mee te krijgen, maar bij het ontbijt besloten we dat we dit onder de noemer "storm" zouden schalen. De wind bracht hagelstenen en natte sneeuw met zich mee. Eigenlijk zou je geneigd zijn de hele dag in je blokhut te blijven. Maar nee, daarvoor zijn we hier niet gekomen en met een thermo laagje extra (0 graden voelde aan als -10) gingen we voorbereid op pad. Het begon spontaan te hagelen. Eerst maar eens over de pas naar Vik en daarna zouden we wel verder zien. Diesel, geld en alcohol stonden dit keer op de lijst. Maar de drankwinkel was nog lang niet open om 11 uur 's ochtends en dus was ons volgende plan om bovenop de pas de auto uit te stappen. Gewoon even meemaken hoe dat is met wind van 25-30 m/sec. Er bleken vele uitdagingen gepaard te gaan met dit plan. Allereerst hadden we besloten 1 voor 1 uit te stappen. Zelfs dan was het lastig om de deur te openen tegen de wind in en deze vervolgens niet uit je handen te laten waaien. Het volgende obstakel was om zelf niet weg te waaien. We zijn benieuwd of de foto's een beetje zijn gelukt...
Het volgende doel was de klif Dyrhólaey, die in de zomermaanden overspoeld wordt met schattige puffins. Wat ons er vandaag trok waren de windstoten en de woeste zee. Ook hier stapten we 1 voor 1 uit om vervolgens eerst met de wind mee te lopen naar 1 van de kliffen. De zee was erg woest, indrukwekkend om te zien. Ook kregen we te zien hoe snel het weer hier kan omslaan. Op het ene moment zie je nog de rotsen bij Vik en op het volgende moment trekt het helemaal dicht en juist als je tegen de wind in terugploetert naar de parkeerplaats, besluiten de weergoden je te bekogelen met hagelstenen zo groot als doperwten die met een snelheid van 90 km/uur recht in je gezicht terecht komen. En dat voelde niet zo fijn. We bedachten ons dat de auto een mooie tussenstop was voor het tweede deel van de kliffen, want we vermoedden dat iets dat zó snel komt ook wel snel weer kan gaan en dat klopte. Na 5 minuten konden we het tweede deel van de kliffen bekijken. Daar kwam zelfs de zon bij kijken. Het was fantastisch om daar te zijn. Echt een prachtplek!
De middag hebben wij doorgebracht bij de Sólheimajökull gletsjer en de Skogafoss en Seljalandfoss watervallen. Vooral de Skogafoss was bijzonder, omdat de wind het water alle kanten op blies. We konden deze ook van bovenaf bekijken, lekker in de volle wind. Het was echt een dag om flink uit te waaien en maar weer eens met onze neus op de kracht van de elementen gewezen te worden. Op bepaalde momenten kun je je dan heel nietig voelen maar tegelijkertijd the King of the world!
Het toppunt was toch wel ons bezoek van 10 minuten aan de supermarkt. Vóór het bezoek was er geen vuiltje aan de lucht en bij terugkomst vonden we onze auto weer bedekt onder een laag sneeuw.
29 december - in love with Iceland
Onze eerste trip samen was een citytrip Reykjavik, nu dik 8,5 jaar geleden. Op dat moment hadden we nog niet heel veel mensen verteld dat we elkaar wel erg de moeite waard vonden. Het was de eerste keer dat we samen vol (aangename) verbazing waren van dit land. Het was ook een trip waarbij we erachter kwamen dat het geweldig is om samen op avontuur te gaan en het ontdekken van nieuwe plekken met elkaar te delen. Er zijn sindsdien veel plekken geweest waar we een wow-moment met elkaar deelden.
Vandaag voelde als een soort jubileum, omdat we plekken samen voor een tweede keer bekeken hebben. Tijdens onze eerste trip hebben we een Golden Cirkle Tour gedaan en vandaag bezochten we een aantal van de spots van toen opnieuw. Dit keer met onze huurauto in plaats van een touringcar, op een enorm donkere dag maar zeker niet met minder plezier. Als eerste kwamen we aan bij Gulfoss, waar sneeuw viel en de wind om ons heen raasde. Wij herinnerden deze watervallen nog maar al te goed. Al konden we er in onze herinneringen destijds dichterbij komen, nog altijd was eigenlijk alles wat hier maar met water te maken had indrukwekkend: het geluid van vallend water, de sneeuw en het ijs langs de kanten van de waterval, maar vooral het ruige landschap en weer. Binnen no time waren we ijskoud en doorweekt. Hier konden we geen uren blijven staan helaas. We haalden koffie om op te warmen in de auto, voordat we doorreden naar Geysir, waar een geiser luisterend naar de naam Strokkur om de paar minuten kokend water de lucht in spoot. Dit trekt drommen toeristen en voor ons gevoel kon het dorp ondertussen de toestroom niet meer aan. Wij probeerden niet op anderen te letten en liepen in de walmen van rotte eieren richting de geiser. Ook hier bleef het de moeite waard om keer op keer naar dit bijzondere natuurfenomeen te kijken. Het was zelfs een beetje verslavend.
Vervolgens gingen we op weg naar Kerid, een krater langs de kant van de weg. Voordat we er aankwamen, werden we getrakteerd op een heftige sneeuwstorm, die ons onze snelheid deed verminderen en het zicht grotendeels ontnam. Bovenop een heuveltop kwam aan de horizon echter de zon tevoorschijn als een vuurbal. Dit was heel apart om mee te maken. Gelukkig lag de zonnebril in de aanslag, want, zoals we ondertussen weten, je moet hier overal op voorbereid zijn. Alhoewel we ons onderweg nog zorgen hadden gemaakt of de krater wel een goed idee was, was daar het slechte weer verdwenen als sneeuw voor de zon. We namen alle tijd om de krater van alle kanten te bekijken. De lucht was prachtig, nu die vuurbal nog steeds zichtbaar was.
Op de terugweg naar ons onderkomen bij Vik zijn we nog een keer bij de Seljalandfoss waterval gestopt, die nu heel anders aandeed dan gisteren. De sneeuw was grotendeels weg daar. Dit was een mooie afsluiter van een topdag!
30 december - you ain't seen nothing yet
We waren vandaag een kwartier later dan gisteren op pad. Alles wees erop dat het een mooie dag zou worden; na een storm rond onze blokhut en een noorderlichtjacht (zonder resultaat) gisteravond, leek het zowaar vanochtend al hier en daar wat eerder licht te worden. Sven wreef in z'n handjes. En dat was natuurlijk vragen om problemen; nog geen kwartier na vertrek kwamen we terecht in een sneeuwstorm zoals we die nog niet eerder gezien hadden. Miljoenen sneeuwvlokken kwamen recht op onze voorruit af en we zagen nauwelijks iets. Rijden kon met max. 30 km per uur en zelfs dat voelde claustrofobisch aan; paaltjes langs de weg zijn hier een soort geleidesysteem gebleken, maar die doemden pas op vlak voordat we er in de buurt waren. Tevergeefs zochten we naar een parkeerplaats. Als het zó moest worden vandaag, dan konden we onze lol nog op. Maar gelukkig bleek Svens mooie-dag-theorie grotendeels te kloppen, want na een minuut of 10 radeloos rijden, konden we langzaam maar zeker weer meer paaltjes onderscheiden.
Met zoveel sneeuwval was het noodzakelijk om een sneeuwschuiver op pad te sturen. Het was wel flauw dat het leek alsof ie vooral in tegengestelde richting was ingeroosterd; onze weghelft was minder goed onderhouden. Toen de sneeuw gestopt was, gingen we tanken in Hella. De pomp was niet overdekt en daardoor was de pinautomaat en de pomp zelf besneeuwd. We kregen er dus gratis sneeuw bij cadeau.
We hielden vandaag de temperatuurmeter goed in de gaten en tegen de tijd dat we bij het park Thingvelir waren aangekomen, hadden we een record van -12,5 bereikt. En zoals gezegd, het was vandaag voornamelijk prachtig weer. Daardoor voelde het minder koud aan dan gisteren, met die straffe wind en natte sneeuw die ons continue plaagden. In het park liepen we een rondje om het meer en deels door een kloof. De omgeving was prachtig. Erg wit ook. (Hoe zou dat toch komen?)
Voordat we weer terug de beschaving in reden, namen we een kijkje bij modderpoelen (Krysuvik). Om daar te komen, reden we over een bergweg langs een meer. Het was een prachtig plaatje, perfect om even uit te stappen voor een foto. Je raadt het al, terwijl we op 10 meter van de auto stonden te genieten en te schieten, ging de hemelpoort weer open. Snel de auto weer in om verder te rijden naar de modderpoelen. De sneeuw zat overal. Toen we aankwamen bij de modderpoelen was het nog niet gestopt. We liepen op de rotter-dan-rotte-eieren-geur af en zagen daar het één en ander pruttelen op onbesneeuwde plekken. Het is ongelofelijk om warmte en kou zo dicht bij elkaar mee te maken, net zoals bij de geiser eigenlijk. Als 2 sneeuwpoppen gingen we weer terug naar de auto.
Daarna reden we naar Keflavik, vlakbij het vliegveld, waar we de laatste uren in IJsland doorbrachten. Terwijl we in een restaurant zaten, werden we vermaakt met siervuurwerk en even later begon het weer stevig te sneeuwen.
31 december - getting back home
Wow gunde ons nog wat extra uurtjes op IJsland; het was wel fijn dat onze vlucht daardoor 'pas' om half 11 's ochtends vertrok in plaats van 6 uur. Goh, waar hebben we dat eerder gehoord? Dit keer werd totaal geen informatie gegeven wat de reden van de vertraging was, maar ach, we lieten het allemaal maar een beetje langs ons heen gaan. Halverwege de middag landden we weer op Schiphol en eenmaal op de grond probeerde de stewardess de stemming te verbeteren door 'Happy New Year' van Abba te draaien op haar Iphone.
Wij waren blij dat we van deze maatschappij af waren en gingen snel op pad naar een supermarkt die nog net open was (ook dat hadden we deze vakantie eerder gehoord).
En zo kwam er een eind aan een geweldige laatste week van het jaar. We kijken nu al uit naar reisjaar 2017!
