• Lees het verhaal vanaf het begin

Moloka'i

22 april - Exploring Moloka'i (Maunaloa)

Vanochtend gingen we op weg naar het vliegveld. We verwachtten in de inter-island vertrekhal te moeten zijn, maar dat was maar voor 1 maatschappij en niet voor die van ons. We liepen naar een kleine achteraf hal en moesten inchecken bij een grote Hawaiiaan met een geel hesje aan. Dit ging allemaal handmatig: onze namen werden afgevinkt op de lijst, ons gewicht werd genoteerd (we wogen ons op de bagageweegschaal, want hoeveel lbs is nu 1 kilo?) en de bagage moest in de hand meegenomen worden naar het scanautomaat. Nu snapten we waarom we niet online konden instappen: dit was een heel speciale vlucht. Zo speciaal, dat er geen aankondigingen op het vertrekscherm over te lezen waren. Gebukt moesten we ons door het middenpad van het vliegtuig drukken. Met 9 passagiers zat de vlucht helemaal vol! Nou ja, okay, er had nog iemand naast de piloot kunnen zitten. De piloot nam de safety instructions met ons door en vervolgens sloot hij helaas de houten schuifdeuren tussen ons passagiers en hem. De jongen met het gele hesje bleek ook te multitasken: hij gaf wat richtingaanwijzingen zodat we de lucht in konden. Wat echt heel tof was van de piloot, is dat hij over de krater Diamond Head vloog, die we gisteren niet meer konden bekijken. Eigenlijk ook veel leuker vanuit de lucht natuurlijk.

Aangekomen boven Moloka'i leek niets erop dat hier een vliegveld was, maar ineens was daar toch een minuscule landingsbaan. De piloot hielp vervolgens mee met lossen van de bagage, die we daarna van hem overnamen. Waar heb je eigenlijk een bagageband voor nodig?

De aankomsthal was niet groter dan de lobby van een gemiddeld hotel en al snel hadden we onze huurauto afgehaald. En dat allemaal vууr 9 uur 's ochtends.

We hadden nog de hele dag om het eiland te verkennen in onze veel grotere (dan de gehuurde) auto. Eerst maar even een strandje opgezocht om te chillen, dat we moesten delen met 3 trippelende vogeltjes. Het is zу mooi hier en zo heerlijk rustig, echt een contrast met O'ahu. We verkenden nog wat kleine dorpjes en werden er bij de lunch op gewezen hoe het hier op Moloka'i werkt: "If you're in a hurry, you are on the wrong island". Even verderop bij het Kalaupapa uitzichtpunt onderstreepten een aantal mensen dit standpunt: "our plane leaves at 4:10, we got plenty of time" terwijl het al over 2 uur was. Glimlachend lazen we de informatieborden over Kalaupapa peninsula, gevormd door een vulkaanuitbarsting, veel later dan de rest van het eiland. Omdat dit stuk zo afgezonderd ligt (aan 3 kanten zee, aan de andere kant een 500 meter hoge klif), is hier vroeger een leprakolonie ontstaan waar Father Damien hulp, verzorging en hoop bood. Nog steeds wonen er oud-patiлnten, die je kunt bezoeken door de klif af te dalen, lopend of per ezel. Dit schijnt nogal een onderneming te zijn vanwege de hoogteverschillen. Wij reden nog een stuk door richting de oostkant van het eiland met weer prachtige stranden. Daarna gingen we terug naar het westen, waar we overnachten in een dorp met een boodschappenwinkel, kadowinkel, postkantoor en bioscoop. En veel meer hebben we ook niet nodig...

23 april - Paradise (Kaunakakai)

Vanmorgen wekte een kraaiende haan ons in het westen van Moloka'i, Maunaloa. Jim (oorspronkelijk uit Washington State), de eigenaar van de B&B maakte verse wafels voor ons en vertelde ons politiek incorrecte 'waarheden' uit zijn leven. Gelukkig had hij ook nog wat tips voor ons waar we heen konden gaan vandaag.

Allereerst gingen we naar Dixie Maru Beach, waar we op een haast verlaten strand nog een moeder monk seal met baby zagen zonnen. Deze zeehondsoort is bijna uitgestorven, dus we hadden behoorlijk wat geluk!

De volgende stop was Coffees of Hawaii, waar we meer van verwacht hadden, maar het was eigenlijk gewoon de Starbucks van Hawaii. Natuurlijk was de koffie heerlijk, maar niet vernieuwend...

Met op de achtergrond Hawaiiaanse reggae en in ons achterhoofd de woorden van Jim dat op Moloka'i behoorlijk wat Marihuana verbouwd wordt, reden we door het prachtige landschap en begrepen we door die combi plotseling de relaxte houding van de bevolking hier.

Ons volgende doel was het eind van de weg naar de oostkant van het eiland. Dit was 27 mijl vanaf de hoofdplaats (dat hier geen 'stad' staat zegt al genoeg over de grootte) en de weg werd steeds smaller en kronkelender. Dit was echt rijden op z'n Moloka'is: standje kruipolie. Maar dit was alleen maar goed, zo konden we ook genieten van de uitzichten op buureilanden Lana'i en Maui en de Halawavallei op Moloka'i zelf. Veel fotostops gemaakt onderweg.

Daarna op naar Bamboo Paradise: onze overnachtingsplek de komende 2 nachten. Het is een rond gebouw van bamboo, waar wij de bovenverdieping voor onszelf hebben. De veranda loopt helemaal rondom en we hebben een hangmat en uitzicht op zee. Na inkopen gedaan te hebben waren we niet meer van plan er weg te gaan. En met een koor van gekko's en krekels op de achtergrond klonken we onze glazen rose om te proosten op deze geweldige plek.

24 april - You're on Moloka'i Time (Kaunakakai)

In ons ronde huisje met veel ramen, maar zonder gordijnen werd het al weer vroeg licht. Omdat het leven op Moloka'i vooral bestaat uit niets doen, besloten we hier het grootste gedeelte van de dag ook aan toe te geven en vooral lekker op de veranda te vertoeven.

Tijdens het ontbijt onweerde en regende het, zodat de mooie, groene kleuren van de natuur een beetje op peil gehouden werden. Al snel klaarde het op en besloten we een tochtje te maken naar het Mo'omomi Beach. Dit is het enige strand op het eiland met duinen en er zouden groene zeeschildpadden zitten. In onze Dodge reden we tot aan het onverharde gedeelte. Voor de rest van het stuk was namelijk een 4WD nodig en aangezien we overal om ons heen al zo met de wet om de oren geslagen worden, besloten we niet te sollen met de lokale bewoners. De bijnaam van dit eiland is dan wel 'friendly island', overal zie je bordjes met 'no trespassing' en 'no come cruise skip' (sommige inwoners zijn niet zo goed in taal).

We lieten de auto dus achter en wandelden over de gravelweg met hier en daar een modderpoel. 2,5 mijl zou voor ons niet al te lastig moeten zijn, maar ondertussen was het wel het heetste punt van de dag geworden. Vooral toen de zon doorbrak, werd het niet te harden. Na 3 kwartier kwamen we bij een hek met wat verwarrende borden maar geen 'keep out!', dus durfden we het wel aan om ons kruip-door-sluip-door naar de andere kant te begeven. Nergens bordjes ofzo, dus gewoon het eerste-de-beste pad dat we zagen genomen. Pfffff dat strand kwam nou niet echt dichtbij ofzo en we stonden 3 cm hoger op onze voeten door al de modder onder onze schoenen. Na 2 uur doorwandelen langs plekken waar we hertensporen zagen, hadden we eindelijk de zee in de smiezen. Mooi, verlaten, ruig, dat wel. Maar zelfs zo verlaten dat er geen schildpad te bekennen was helaas. Het enige teken van leven was hier en daar een krabbetje, dat verstoord weg spurtte richting zee.

We besloten het erop te wagen om een ander pad in te gaan, terwijl het nu niet al te duidelijk was wat precies het pad was. 20 minuten later kwamen we opgelucht aan bij het hek. Hoe bedoel je omlopen... Gelukkig hadden we daardoor wel een mooie wandeling gehad.

Het laatste stuk naar de auto was loodzwaar. Lekker in de schaduw pauzeren zat er niet in. Daar waren de struikjes te laag voor. Wat waren we blij met de luxe van airco, toen we de auto eenmaal gevonden hadden. Terug bij ons huisje spoelden we de gravel van onze benen en streken neer op onze lanai (veranda) om ons de rest van de dag toch echt door te brengen zoals de locals.