Kauai
4 mei - Hero of the Day (Princeville)
Tijd voor een nieuw eiland! Zo dachten we er allebei over, maar voordat het zover was, hebben we nog op Big Island een uitzichtspunt bij Pololu Valley bewonderd, strandjes van een afstand bekeken, heilige plaats bezocht, waar ook wel eens rifhaaien zouden kunnen zitten en geprobeerd de tank van de auto leeg te rijden. Dit lukte niet, maar toch namen we moeiteloos afscheid van onze rooie japanner.
De vlucht naar Honolulu was vertraagd en ging anders dan andere vluchten... De landing met name... Vlak voordat we de landing maakten - we waren hooguit 50 m van de grond - trok de piloot weer op als een malloot en bleek dat hij als hero of the day een botsing met een op de landingsbaan aanwezig ander vliegtuig had voorkomen. Dat was schrikken!
Na een extra rondje gecirkeld te hebben kwamen we aan op Honolulu, waar we in de 'transferhal' geplaatst werden, waar de onduidelijkheid over vertraagde vliegtuigen - haast onmogelijk - nog groter was dan op Big Island, maar uiteindelijk kregen we persoonlijke begeleiding naar het vliegtuig. Op naar Kaua'i! En jammer voor die mensen die naar Big Island wilden en tussen neus en lippen doorgegeven kregen dat hun vlucht geanuleerd werd...
Kaua'i dus. Marijke was al een week jaloers geweest op die leuke jeeps die op Big Island rond toerden, dus besloten we dit keer wel up te graden naar een Wrangler. Cool! In de regen zochten we een mooie bak uit. Op Kaua'i verblijven we in een condo in Princeville, in het noorden. Qua mijlen niet zo ver, een kleine 30, maar het kostte ons een uur om er te komen vanwege de drukte op de weg. Princeville zag er chique uit met een enorme fontein bij de afrit van de Highway en een golfbaan langs de weg. Overal duidelijke borden van luxe resorts. Ons eigen optrekje zat daar ook tussen, compleet met hemelbed en een huisdier: babygekko. Volgens de Hawaiianen brengt het geluk als er een gekko in huis zit. Eerst maar weer eens naar de suup en de rest van de avond plannen gemaakt voor de komende dagen, er is hier zoveel te doen!
5 mei - Garden Isle - Rainforest (Princeville)
Kaua'i wordt ook wel 'Garden Isle' genoemd en het eerste dat ons gisteren opviel, is dat het hier zo mooi groen is. En dan bedoelen we niet alleen de golfbaan. De heuvels, de valleien, alles! Dat gezegd hebbende, hadden we bedacht dat we vandaag wel fijn een stukje zouden kunnen gaan lopen. Het Kalalau Trail leek ons hier uitermate geschikt voor. Dit pad van 2 mijl zou ons naar een strand loodsen over de steile kliffen van de Na Pali kust, wat wij een mooi vooruitzicht vonden. Daarna was er een 2e pad, dat naar een waterval leidde, nog eens 2 mijl. Om terug te komen bij de auto moesten we dan hetzelfde pad weer terug nemen. Okay, zo gezegd, zo gedaan.
Toen we vertrokken was het weliswaar bewolkt, maar droog. Foto's werden niet gemaakt op de heenweg, dit zouden we wel op de terugweg doen. Dit allemaal om niet te veel op het heetst van de dag te lopen. Na een half uur gutste het zweet al uit onze porieën. Wat een hoge luchtvochtigheid in dit regenwoud! Maar het uitzicht was overweldigend! En dan die golven, die diep onder ons braken, het leek wel onweer. De wandeling was voor ons beiden geschikt: Sven is een klimmer en Marijke een daler en allebei kwamen ruimschoots aan bod. Soms wat glibberig, want, bedachten we ons, het zal hier vast wel eens regenen met al dat mooie groen. Wij met onze serieuze wandelschoenen konden niet begrijpen dat 3 surfer dudes dit pad aankonden op blote voeten, compleet met plank onder de arm. Na een uur stonden we oog in oog met een opbeurend 'scorebord' van verdronken mensen, om ons er vooral van te weerhouden om te gaan zwemmen in de woeste zee. Maar voordat we door de 2 mijl heen waren, moesten we door een behoorlijke stroom waden, tot ver boven onze knieën. Dus schoenen en sokken uit en glibberen over de stenen. Aan de andere kant gingen de sokken en schoenen weer aan en terwijl we naar de hoge golven bij dit levensgevaarlijke strand keken, begon de hemel zich te openen. We dachten nog: even onder de palmbomen wachten en het gaat wel over. Dit bleek een foute gedachte, bovendien ontdekten we dat palmbomen niet bijster veel regen tegenhouden. We werden gewaarschuwd dat de stand van de stroom enorm snel hoger werd en het dan ook maar de vraag was of we na het bekijken van de waterval nog wel over konden steken. We twijfelden geen moment en besloten de watervallen links te laten liggen en de 2 mijl terug te lopen. Op dat moment waren we redelijk natgeregend, dus namen we niet eens meer de moeite om op blote voeten te waden. Sop sop sop gingen we de uitdaging van de terugweg aan. Al snel bleek dat zich spontaan watervallen langs en op het pad gevormd hadden. Dat was wel cool, kregen we tenminste nog iets te zien... De regen kwam loodrecht naar beneden en hard ook. Het mag ondertussen wel duidelijk zijn dat er ook op de terugweg geen foto's meer werden gemaakt. Helaas.
Beneden aangekomen begon een 2e avontuur: hoe houden we de auto zo droog mogelijk? Deze vakantie is onze definitie van wat 'droog' betekent wel veranderd. Al snel hadden we door dat droog nu niet bepaald het juiste woord was voor 2 verzopen katjes die zich in de stromende regen probeerden af te drogen. We deden maar niet al teveel moeite... Een laatste uitdaging: terugrijden. Sven was nu toch ook wel overtuigd dat een jeep hier geen overbodige luxe is. De asfaltweg was veranderd in een beek met op sommige plekken stroomversnellingen. Heerlijk om hierover/hierdoor met de Wrangler te survivallen.
Eerst maar even een droog pakkie aandoen, daarna op zoek naar een plek voor een surfles. Toen nog een vuurtoren vanuit de verte bekeken, al leek het daar wel open huis. En verder struikelden we over de vele kippen/hanen hier op het eiland. 'Chicken Island' was ook een mooie bijnaam geweest. Helaas zijn het hanen met een verstoord bioritme, ze kukeleku'en hier de hele nacht door...
6 mei - Paddling and Surfing (Princeville)
Vanochtend zijn we een kijkje wezen nemen bij The Queen's Baths, door lava gevormde, natuurlijke baden waarin gezwommen kan worden. Hoe idylisch dit ook klinkt, het schijnt levensgevaarlijk te zijn, want ook hier wordt bijgehouden hoeveel mensen om het leven zijn gekomen bij het koninklijk badderen of een poging daartoe. Dit wordt vooral veroorzaakt door golven, die regelmatig beuken op de lavarotsen en de baden zo in een mum van tijd veranderen in een niet zo vriendelijk 'bubbel'bad. Zo zag het er vandaag niet naar uit, want het was heerlijk weer. Maar toch.... een hoge golf zit in een akelig klein en stil hoekje. Wij bekeken de baden dan ook van boven op de rotsen (en ook dit kan op slechte dagen gevaarlijk zijn). Het zag er best mooi uit en zelfs nu was de onvoorspelbaarheid van de golven te merken in de minder rustige baden. Als bonus zagen we een waterval en verschillende soorten krabben, van zwart tot roze en van 2 tot 25 cm.
En toen was het tijd voor onze surfles bij Hanalei Bay. Alleen was het nog even lastig om onze surfleraar te vinden, we wisten namelijk alleen dat ie Dale heette. Logischerwijs kijk je uit naar een dude met planken, maar op de ontmoetingsplek was niemand die aan deze omschrijving voldeed. Maar even vragen aan 1 van de vele rondhangende hippies... Een heel verhaal kregen we over ons heen, maar hij kende geen Dale. Tja, dan maar naar Jim, die ons Dale had aangeraden, want alhoewel we het telefoonnummer van Dale in onze telefoon hadden gezet, waren we niet zo slim geweest om de telefoon mee te nemen naar surfles. Met hulp van Jim ontmoetten we met een half uur vertraging dan toch Dale, die ons al snel in het diepe gooide. Letterlijk en figuurlijk. Nou, daar begon het gekluns. Nadat we heel wat happen zoute zee binnen hadden gekregen en onze armen aardig moe werden van het gepeddel, begon het ergens op te lijken en lukte het zowaar om op de golven te rijden. Een hele overwinning! Toen de lifeguard kwam waarschuwen voor gevaarlijke stroming, hield Marijke het voor gezien (ze werd alleen nog maar naar het strand teruggespuugd door de golven) en deed Sven nog 2 pogingen. Einde les 1. Allebei vonden we het jammer dat we geen tijd meer hebben voor een 2e lesje.
De rest van de dag hebben we rondgetoerd en 2 watervallen bekeken. 1 hiervan schijnt in Fantasy Island gebruikt te zijn als locatie. Toen hebben we nog even van de zonsondergang genoten en daarna trokken we ons terug in onze condo, waar we de sporen van onze eerste surfles met elkaar vergeleken...
7 mei - Hiking in the Swamp (Princeville)
Vandaag lagen er 2 parken op ons te wachten aan de westkant van het eiland. Alhoewel wij hemelsbreed niet ver bij deze parken vandaan verblijven, moesten we via het noorden, oosten en zuiden cruisen. Er zijn hier namelijk niet heel veel wegen op het eiland. Onze verbazing was bij Lihue heel groot hoe de 'spitsstrook' hier blijkbaar elke dag wordt verschoven van rijrichting door het zetten van honderden pionnen. Je zal ze dagelijks moeten neerzetten en weer ophalen!
Het eerste park, dat van de Waimea Canyon, lieten we nog even links liggen om door te rijden tot het eind van de weg. Dit is in Koke'e State Park en daar zijn de Na Pali Coast kliffen zichtbaar. We hadden al dagen oren naar de Alaka'i Swamps Trail, dat niet door een echt moeras gaat, aangezien het op zo'n 1500 m hoogte ligt. De naam moeras ligt hem in het feit dat dit de natste plek op de aarde is, hier valt namelijk makkelijk 12.000 mm neerslag in een jaar. Als je pech hebt nog 25% meer. De bloeddorstige muggen en vleesetende planten lagen al naar ons op de loer. Hoe ironisch was het dat juist in dit moeras de zon straalde aan de hemel, waar wij verwacht hadden weer natte voeten te krijgen. De wandeling was mooi, rustig en relaxed en op een gegeven moment liepen we letterlijk met onze hoofden in de wolken. Het nadeel hiervan was, dat er niets bij de lookout te zien was, maar de wandeling zelf was de moeite meer dan waard. Terug over de boardwalk ging een stuk sneller en na 8 mijl en 3:45 uur stonden we weer op de parkeerplaats.
In Waimea Canyon State Park maakten we nog een wandeling over een klif naar een waterval. De waterval stelde niet zoveel voor, maar de uitzichten vanaf de klif waren geweldig!
Klaar met al dat gewandel gingen we nog naar the Spouting Horn, waarbij zeewater door een gat in de rotsen naar boven wordt geperst. Dit heeft een soort fontein tot gevolg. Qua spektakel heeft het iets weg van een geyser. Als afsluiter van vandaag bekeken we aan de noordwestkant de zonsondergang.
8 mei - Water (Princeville)
Ohhh wat hadden wij onze waterige activiteiten goed uitgekiend! Het was vandaag op Kaua'i namelijk schitterend weer! Een cruisetochtje vanuit het zuiden van het eiland, langs de westkust (Na Pali) en weer terug. Naast luieren was er voldoende vermaak in de vorm van 2 verschillende dolfijnsoorten die we zagen: Bottlenose (oftewel Flipper) en Spinner, die uit het water jumpt en tegelijkertijd om zijn as draait. Ook zagen we vliegende vissen, schildpadden en voeren we langs bekende film/serieplekken. De kliffen zijn na die van Moloka'i de hoogste van de wereld. De rotsen zijn vanaf het water dan ook erg indrukwekkend. Om het actieve gedeelte te onderstrepen, gingen we snorkelen en Sven daarnaast ook duiken in de heldere Pacific. We waren natuurlijk erg verwend met de goede snorkelspot op Big Island en in die zin viel het dan ook wat tegen. Maar toch... het was erg cool om de vissen op 10 cm voor je snorkelbril te zien krioelen.
Na de cruise gingen we een uurtje SUP-pen (Stand Up Paddling) in Hanalei. Dus: staan op een surfboard en peddelen maar. Dit zag er voor Sven makkelijke uit dan gezegd, maar Marijke had de balans snel gevonden. Een vriendelijke man hielp vervolgens met wat tips voor de techniek. Het was leuk, weer eens iets anders, en zo zagen we een gedeelte van de Hanalei River.
Na al deze activiteiten praatten we na op het terras van Dolphin's Restaurant tijdens ons vervroegde afscheidsdiner.
9 mei - 4 people?!?! (Waikiki Beach)
En zo was onze laatste volledige vakantiedag aangebroken. Nog niet eerder hebben we zo weinig zin gehad om naar huis te gaan. Deze dag voelde als onze laatste vakantiedag, alhoewel we pas over 2 dagen in Nederland aankomen. Om het rare gevoel in de buik te vergeten, gingen we vandaag ziplinen bij de Princeville Ranch. Op ons lagen 9 ziplines en een suspension bridge te wachten. Als Tarzan en Jane slingerden we over de 'ravijnen'. Daarbij waren we vaak zo bezig met het spelelement, dat we vergaten om ons heen te kijken. Tja, dat Kauai mooi is, hebben we de afgelopen dagen al gezien! De laatste zip was waar het allemaal om draaide: King Kong, racen tegen elkaar. Helaas voor Marijke won Sven de race.
We wilden vervolgens gaan picknicken bij de vuurtoren in de buurt. We hadden deze nog niet van dichtbij kunnen bekijken en dan zouden we twee vliegen in 1 klap slaan. Dat plannetje viel in het water. Want helaas mochten we geen eten het park mee naar binnen smokkelen. Regels zijn in Amerika regels en dus maakten we een snel rondje bij de vuurtoren, bekeken een kolonie vogels die hier nestelen en gingen op zoek naar een andere picknick plek. Deze vonden we bij een strand, waar we nog een laatste keer de hoge golven van Kauai konden bewonderen. Voor echt hoge golven schijnen we trouwens een keer terug moeten komen in de winter.
Na de picknick kwamen we terecht in de eeuwige file rond Kapa'a en Lihue en brachten we met pijn in Marijkes hart de benzineslurpende 4WD terug bij Alamo op het vliegveld Lihue. Ondertussen zijn we vaste klant bij Go Airlines en herkennen we zelfs al personeelsleden. Zelfs deze 6e vlucht van Go was weer bijzonder. Tja, dat deze maatschappij vaak vertraging heeft, hadden we allang gemerkt. Om dit enigszins te compenseren hebben ze een gratis standby regeling voor eerdere vluchten. Aangezien wij veeeeeel te vroeg waren voor onze 2,5 uur vertraagde vlucht (lees: 4,5 uur wachten) en de 2 vluchten ervoor vertraagd waren, werden we op 1 vlucht eerder standby gezet. Meteen maar even doorgelopen naar de gate, waar net een vlucht aan het boarden was. Ons vluchtnummer werd ook geroepen en toen ontstonden weer enorme vraagtekens in onze hoofden. Op geen enkel omroepbord was het vluchtnummer terug te vinden. Zo onduidelijk allemaal! Het grondpersoneel sloot de deuren en vroeg ons later terug te komen. Om niet veel in detail te treden, er kwam een half uur later weer een nieuw vliegtuig aan, dat spontaan ons vluchtnummer kreeg en deze vertrok met maar liefst 4 passagiers (inclusief wij) naar Honolulu. Waar waren alle andere 46 passagiers gebleven? Zeker ook allemaal op een eerdere vlucht geplaatst?!? Het was wel leuk om deze privévlucht te krijgen, net alsof we in de business class zaten. De stewardess nam het leven erg serieus en kwam 'iedere' passagier persoonlijk excuses aanbieden voor de vertraging. Uhhhh, wij waren 3 kwartier eerder dan gepland. No worries. Na 20 minuten vliegen werden we door een verbaasde Hawaiiaan opgehaald in het vliegtuig, omdat je nu eenmaal begeleid over een vliegveld moet lopen hier in the USA. Hij begreep, net als wij, niet dat het hele circus draaiende werd gehouden om met 4 mensen te vliegen. Als je bedenkt hoeveel mensen er aan het werk zijn geweest voor ons 4en, dan is die verbazing helemaal zo raar nog niet. De bagage lag al op de band te wachten. Deze was waarschijnlijk met een eerdere vlucht mee gegaan. Zelfs het eigen personeel begreep niets meer van die rare vluchtnummers! En ja, dan ben je weer in Honolulu... We gingen weer met de bus naar Waikiki voor een flitsbezoekje. Altijd leuk zo'n lokale bus. Er kwam een man naast ons zitten die klaagde dat zijn kleedje zo stonk. Nou uh... de lucht kwam gewoon onder zijn eigen oksels vandaan. Marijke probeerde hem ervan te overtuigen dat ie het kleedje weg moest gooien. Hij vond het op zich een goed idee, maar in plaats daarvan ging ie een saai verhaal ophangen tegen een Frans meisje.
Morgen moeten we vroeg op voor de lange terugreis. En dan is er toch echt een eind gekomen aan de vakantie. Bedankt voor het meelezen en de berichtjes die jullie voor ons hebben achtergelaten! Tot een volgende reis.
