Big Island
25 april - Island Hopping (Captain Cook)
Vandaag was het tijd om verder te gaan met eilandje-hoppen. Dat betekende voornamelijk auto terugbrengen - klein vliegtuigje naar Oahu - iets groter vliegtuig naar Big Island - auto ophalen. Op het vliegveld van Moloka'i werden we getrakteerd op traditionele zang en dans (Hula) door een groep jongeren van het eiland. Dit was best vermakelijk. Op het vliegveld van Honolulu was dit keer de cocktailbar open en aan de bar probeerden we de barman te volgen (dit lukte slechts gedeeltelijk, hij was nogal chaotisch bezig).
En dan: het vliegveld van Kona, Big Island, dat doet denken aan een bungalowpark ipv een vliegveld. Dit eiland is veel meer op toeristen ingespeeld dan Moloka'i. Dit viel vrij snel op. Bijna werden we verleid om een upgrade van auto te nemen naar een jeep, maar uiteindelijk bleven we toch maar in de kleinste klasse hangen. De uitgiftemevrouw was het hier toch niet mee eens en gaf ons een tussenmodel mee. Zonder extra kosten.
Okay, rijden maar! Tjee, wat een drukte hier! En wat was dat? Op Big Island kennen ze wel stoplichten. Die hadden we al in dagen niet meer gezien. Eerst maar eens onze overnachtingsplek voor de komende 3 nachten gezocht: Lucky Farm. Dit bleek niet moeilijk te vinden en na een persoonlijke welkomstboodschap van het mededelingenbord afgehaald te hebben, namen we onze intrek in de Coffee Barn. Come again? Yep, schuur dat vroeger hoorde bij een koffieplantage. De douche is buiten en een groot gedeelte van de schuur (waar wij dus gaan slapen) is open. Wel afgezet met horren, maar je kijkt regelrecht de natuur in. Geen gordijnen natuurlijk. Cool!
Eerst maar eens de omgeving verkennen en zo kwamen we terecht op een historische plek, Pu'uhonoa o Honaunau, waar de traditioneel Hawaiiaanse manier van leven werd getoond. Het was aan een baai en al snel viel ons oog op een groep blije dolfijnen die in de baai vrolijk springend aan het spelen was. Echt, het Dolfinarium is er niets bij. We konden er naar blijven kijken! Wat meteen opviel aan dit park was de grote hoeveelheid lavastenen. Niet zo gek natuurlijk, aangezien hier op dit eiland de meest actieve vulkaan ter wereld te bewonderen is. We verkenden de kuststrook nog wat verder en gingen daarna op zoek naar een supermarkt en restaurant. Beiden leek ons niet zo moeilijk, aangezien op Big Island een groot aanbod is. Dit viel nog even tegen maar na een tijdje waren beide missies geslaagd.
Terug bij onze Coffee Barn bleek het 1 groot oerwoud van geluiden te zijn geworden. Waren het krekels? Vogels? Gekko's? Andere insekten? Kakkerlakken? Alles bij elkaar? Wat was het? Dit zou nog wat gaan worden... En terwijl de geluiden uren achter elkaar aanhielden en de regen op ons golfplaten dak tikte, vielen we in slaap op het ritme van al die 'vreemde' achtergrondgeluiden.
26 april - Manta Rays (Captain Cook)
Bij het ontbijt kwam de aap uit de mouw: we zijn vannacht voornamelijk uit onze slaap gehouden door luide mannetjeskikkers, die van oorsprong uit Puerto Rico komen. Ze schijnen 90 db te produceren en aangezien onze schuur half open is, zaten we er middenin. Als je daarnaast weet hoe 'groot' ze zijn (klein muntje), dan snap je al helemaal niet dat dit überhaupt mogelijk is.
Dit kregen we te horen tijdens een biologielesje van de eigenaar van de boerderij, John die ons vervolgens trots een rondleiding gaf door de tuin (lesje bloemetjes, boompjes, beestjes). Dit was heel interessant, ook al schopte het ons 'plan' om vroeg te gaan snorkelen in de war. Ach, what the heck, morgen weer een dag.
We namen toch snorkelspullen mee en gingen wat strandjes af. De meesten hiervan waren óf niet geschikt vanwege rotsen óf inmiddels vol, waardoor we geen parkeerplek meer konden vinden. We besloten dan maar een wandeling te maken bij Kaloko-Honokohau NP en kwamen op het heetst van de dag terecht op een strand waar soms groene zeeschildpadden liggen te zonnen. Wij dachten aan formaat 20 cm en zagen daardoor bijna de reuzen van 75 cm over het hoofd. Cool!
Daarna hebben we eerst het Hawaiiaanse gerecht Laulau gegeten: een vleesgerecht in bladeren gewikkeld. Vervolgens gingen we op voor het spektakel van de westkust van Big Island: snorkelen met Manta Rays. Deze enorme beesten, die wel 5 meter groot kunnen worden, komen aan het begin van de avond naar de baai, waar plankton op z'n beurt op de verlichting van een groot hotel afkomt. Dit smakelijke festijn trekt nieuwsgierige toeristen die deze prachtige dieren met eigen ogen willen zien. Kort samengevat: Ray eet plankton en toerist komt Apies kijken.
Zo hingen we na zonsondergang achter een boot te wachten. Het duurde niet lang, voordat de extra bootverlichting Rays aantrok. Dit was zooo gaaf, haast niet te beschrijven. Hij glijdt door het water en draait vlakbij de lichtstraal richting de oppervlakte, met zijn bek open, om de plankton op te peuzelen. Als je boven de lichtstraal dobbert, zie je Ray op je afkomen, waarbij je in zijn bek kijkt. Dit lijkt erg op een ribbenkast. Vervolgens draait ie verder om op z'n prachtig witte rug bij je vandaan te zwemmen. Op dat moment is ie slechts centimeters bij je vandaan. Aanraken mag niet, daar kan Ray ziek van worden. En dit respecteerden we, want bij het zien van dit enorme beest, werden we spontaan verliefd. Zooo mooi!
Zeker een uur dobberden we in het water, ook al leek het eerder 10 minuten. Met moeite namen we afscheid van dit geweldige spektakel!
27 april - Another day in Paradise (Captain Cook)
De dagen op de boerderij beginnen goed met een verse schaal fruit uit eigen tuin. De keuze is groot tussen Papaya, Mango, Lilikoy (kruising tussen citroen en mandarijn), banaan, bessen, grapefruit. Dan weet je dat je dag niet meer stuk kan. Vandaag lieten we de meeste spullen lekker in onze schuur en gingen zonder fototoestel op pad. We hadden om raad gevraag bij Johnsie, de andere eigenaar van de boerderij waar we kayaks konden huren. Helaas kwamen we te vroeg aan op de plek, want het was nog niet open. We toerden nog wat verder rond en kwamen onder andere in de baai waar aan de overkant van de plek waar we stonden het monument voor Captain Cook staat. Op die plek is James vermoord toen bleek dat hij niet de god was die de Hawaiaanse bevolking lang verwacht had. In een notedop vertel ik nu de cloe van een geweldige anekdote, die John ons heeft verteld.
Maargoed, erg veel was er aan het monument niet te zien en verder is ie ook nogal lastig te bereiken. Vandaag wilden we ons maar eens niet op het heetst van de dag gaan inspannen, dus tuften we door. We kwamen aan in de baai waar gisteren onze Manta Ray tocht vandaan vertrok en vonden daar een alleraardigst mannetje dat kayaks verhuurde. Mooi! Hang je sleutels maar in de boom en peddelen maar. Heerlijk ongecompliceerd! En zo gingen we langs de lavakust richting grotten, die je maar liever niet inzwemt, omdat Moeder Natuur je er weer keihard uitspuugt. Mocht je op je weg terug een lavarots tegenkomen, dan ben je gewaarschuwd dat deze stenen behoorlijk pijnlijk kunnen zijn. Maar om ernaar te kijken, hoef je alleen maar te zorgen dat je de stroming te slim af bent.
Het was een mooie tocht en we hielden het zo'n 2 uur vol. Als we wilden, mochten we na de lunch nog even terugkomen om Stand Up Paddling uit te proberen. Eerst maar even siesta houden tussen de middag in onze rieten stoeltjes. Helaas werd deze ruw verstoord door het gezoem van muggen. De teller staat al op een grove 50 bulten per persoon, dus we gaven ons al snel gewonnen en vertrokken naar de andere kant van de horren.
Lang hielden we het daar niet vol en we besloten nog even een tijdje te gaan snorkelen bij het strand Two Step, omdat dit 1 van de beste plekken op het eiland is. We waren het hier helemaal mee eens, want er was zo veel te zien hier onder water: enorme hoeveelheden koraal, visjes in alle soorten, maten en kleuren en grote zwarte zeeëgels die zich op de bodem hadden genesteld. Het was echt prachtig!
Van al die activiteiten word je best wel een beetje moe en trek krijg je er al helemaal van. We sloten de avond dat ook af met een maaltijd bij Italiaans restaurant Mi's. Ook dit bleek een succes: de gangen waren stuk voor stuk heerlijk en het was een gezellige, on-Amerikaanse plek om te eten.
28 april - Just when you think it can't get any better... (Kea'au)
Ohhhh wat heerlijk was het door Johnsie gemaakte macademianotenbrood en na een aubade van JP en Johnsie (wow, die kunnen zingen!) gingen we met gevulde magen op pad. Afscheid van 3 heerlijke dagen aan de westkust, op naar een nieuw avontuur. Allereerst maakten we toeren om bijtijds bij de parkeerplaats van Green Sands Beach aan te komen. Dan hoefden we de 2x 2,5 mijl niet op het allerheetst van de dag weg te stappen. Water hadden we genoeg bij ons en onze wandelschoenen werden ook weer even uit het stof gehaald (flipflops dragen went errug snel). Ook al stonden er mannetjes bij de parkeerplaats een shuttle te verkopen, want met een 4WD kun je er wel helemaal komen.... We werden pontificaal uitgelachen, lieten die vreemde Hawaiianen maar links liggen en begonnen in het uiterste zuidpuntje van Big Island te wandelen. Het windje maakte het aangenaam, maar verradelijk, en uiteindelijk is 2,5 mijl verder dan je denkt. Het wandelen is hier veel zwaarder dan thuis. Maar de uitzichten zijn er om over naar huis te schrijven! De zee was meedogenloos, de golven behoorlijk hoog, hypnotiserend om naar te kijken.
Het groene zand kwam in zicht onderaan een klif. Een verzameling mensen stond ons al op te wachten. Dit maakte het minder speciaal, maar de plek was hoe dan ook heel mooi. En eigenlijk niet eens om het groene zand, want dat had zich behoorlijk vermengd met zwart lavazand. Meer om de golven en de hoge klif. Al snel gingen we toch voor iets meer privacy door langs de kustlijn terug te lopen naar de parkeerplaats. Het liep toen al aardig richting het middaguur en dus was het zweten geblazen. De golven die tegen de ruige kust beukten, vermaakten ons prima. Terug bij de auto waren we o zo blij met de airco en reden nog een stukje verder naar het zuiden, naar South Point. Dit is het meest zuidelijke punt van de USA. Dit was na Green Sands Beach niet meer erg speciaal, maar het gaat om het idee dat je op die plek geweest bent.
Daarna haalden we een volle tank benzine en vulden onze watervoorraad weer aan. Met beiden konden we het tweede gedeelte van onze reis van vandaag weer aan en zonder nog al te veel te stoppen, kwamen we aan het begin van de middag aan in Kea'au. Hier hebben wij een condo de komende 3 nachten, compleet met eigen bubbelbad op de veranda. We voelen ons de koning te rijk. Snel een volle kar boodschappen gedaan (dat is hier veel leuker dan thuis) en bubbelen maar!
29 april - Waves on the Big Island (Kea'au)
Vandaag hebben we Big Island Zuidoost verkend. We kunnen de dag met 2 opmerkingen samenvatten: ze noemen het niet voor niets Big Island en men is hier dol op golven.
Hilo, belangrijkste stad aan de oostkust, vonden we maar een beetje armoedig overkomen en met de laaghangende wolken besteedden we er niet meer tijd aan dan vanachter de autoruiten. Ten noorden van Hilo begon een regenwoud: vochtig, warm en vol watervallen. En hiervan hebben we er vandaag 4 bekeken. Beide delen van het woord 'regenwoud' hebben we vandaag boven ons hoofd gehad. Regen in alle vormen: van enkele druppels tot toch-echt-ff-afremmen-en-lichten-aan-vorm. Maar het mooie was dat het kwam en ging, niet dat onze hele dag verregend was. De bomen groeiden in een boog over de weg heen. Dit was prachtig om te zien.
De watervallen die we bekeken hebben, waren trouwens lang niet allemaal goed te vinden. Vooral als je het bordje 'Boiling Pots' aanziet voor de plaatselijke bowlingbaan. Maar uiteindelijk hebben we ze alle 4 gevonden. Daarna begon onze zoektocht pas echt: 2 lava tubes. Beiden waren privébezit en daarom staan er nergens fancy bordjes om de weg te wijzen. Wij reizen nu eenmaal graag zonder routekaart (dat houdt het tenminste spannend) en dus belandden we bij de eerste poging op een enorm golvende weg. Het was net alsof we in een boot op zee zaten. Aan het eind stond opeens wel een bordje, maar dan om Marihuana te verkopen. Dan maar op zoek naar de 2e tubes. De weg ging al snel onverhard verder met veel kuilen. We besloten het er toch een stuk op te wagen, maar werden al snel ontmoedigd door de 'Keep out'-bordjes.
Tot slot namen we de weg langs weggesmolten lavadorpen en een park met lavabomen. In het lavapark zijn de omtrekken van de bomen te zien in de vorm van zwarte lava, terwijl de bomen zelf verdampt zijn op het moment dat de lavastromen voorbij kwamen. Heel apart om te zien. We volgden de golvende kustweg tot het einde en zagen, net zoals overal op dit eiland, uitgestrekte lavavelden. En dan zijn we nog niet eens in het Volcanoes NP geweest...
30 april - Hitchie the Hiker (Kea'au)
We hebben vandaag het grootste deel van de dag geluierd en optimaal gebruik gemaakt van het bubbelbad. Maar... we hadden bedacht dat het wel aardig zou zijn om de lavastromen van dichtbij te bekijken. Het best doe je dit aan het begin van de schemering, vanuit het plaatsje waar we gisteren geëindigd waren. We gingen bijtijds op pad, om eerst een tussenstop te maken om te tanken en water te halen. Op de parkeerplaats bij de supermarkt bleef Marijke in de auto zitten, terwijl Sven water kocht. Er kwam een vrouw met twee krukken aan gestrompeld om een lift te vragen. Marijke zag daar geen kwaad in en zei meteen:'sure'. Sven, die van horrorfilms houdt, zag het onheil al hangen, maar het kwaad was al geschied. Mevrouw the hitchhiker had een hele lading boodschappen, die ingeladen werd en we gingen op pad. Hitchie was wel in voor een praatje, maar we begrepen niets van wat ze zei, dus dat hield snel op. Gelukkig kwam haar einddoel al snel in zicht en Sven hielp haar nog even met uitladen. Terug in de auto kreeg Marijke meteen op haar kop: "Je mag nooit meer alleen in de auto blijven als we boodschappen gaan doen." En er schijnt ook een filmpje op het programma te staan als we weer thuis zijn (oh oh).
We zouden het bijna vergeten, maar we gingen dus naar de lavastroom kijken. Hierbij werd eerst aardig over 'oude' lava gebanjerd: 2009, 2011, 2010, weer 2011 en deze is van 2 dagen geleden. Come again? Ja, je hoort het goed, we komen in de buurt van the real deal. In de verte zie je steeds een grote rookpluim en verderop kleine versies op de heuvel. En dan zie je opeens wat gloeien verderop. Het zal toch niet....toch wel, het is gewoon kokende lava, 1000 °C, die uit de aarde komt, op zo'n 5 meter bij je vandaan. Dichterbij kan zelfs ook, maar daarvoor moet je wel hittebestendig zijn. En pas op dat de lava niet over je schoenen glijdt! Dit was heel bijzonder, we hadden niet gedacht dat we dit van zo dichtbij konden zien. We keken een tijdje naar het spektakel en gingen daarna op voor het uiteindelijke doel: het uitmonden van de lava in zee. Vooral toen het eenmaal schemerde was dit geweldig om te zien! Waar eerst witte rookpluimen omhoog staken, was nu een oranje/rode gloed te zien. Prachtig!
Terug in het donker met de zaklampjes achter de hand kregen we een hele andere traktatie: een hemel zo vol sterren, dat we er duizelig van werden.
1 mei - Red hot Lava (Volcano)
Vandaag gingen we vroeg op pad, op weg naar Vulcanoes NP. Natuurlijk hadden we het geweld van de lava al gezien, maar we waren benieuwd naar het park zelf. We hadden een wandeling uitgezocht om de dag fijn mee te beginnen: op de bodem van de Kilauea Iki Crater. We kwamen langs gaten waaruit stoom naar boven kwam en hadden uitzicht op de Halema'uma'u Crater, waar het vandaag bij ons allemaal om draaide. Je ziet vanuit de verte de rook uit de enorme krater naar boven komen. Daar wordt een mens nieuwsgierig van, dus na onze wandeling probeerden we er wat dichterbij te komen. Vanwege gevaarlijke dampen was de weg verderop afgezet, maar we mochten nog wel iets minder dan een mijl over de weg wandelen naar een uitzichtpunt. Daar aangekomen konden we de krater in een krater goed zien, maar ook vanaf de andere kant van de half opengestelde rondweg kregen we een goed beeld. Helaas waren de meeste trails dicht vanwege de giftige dampen, maar ja, veiligheid boven alles. We bezochten nog het Jaggar museum vol wetenswaardigheden over vulkanen, meer stoomgaten en eindelijk, eindelijk, eindelijk een lava tube.
Het tweede deel van de dag hebben we de Chain of Craters afgereden en hier zagen we, zoals de naam doet vermoeden, inderdaad meer kraters. En lava, veel lava. De weg eindigt daar waar ie overspoeld is door lava, een aantal jaar geleden. Onderweg kwamen we nog wat pitoreske uitzichtplekjes tegen, die een fotostop zeker waard waren.
Na al dit natuurgeweld zijn we op zoek gegaan naar onze condo voor de komende 2 nachten. Gewoon groter dan ons eigen optrekje thuis...En we hebben een prieeltje in de tuin met daarin...een bubbelbad.
Aan het begin van de avond zijn we nog even teruggegaan naar de Halema'uma'u Crater. Bij het vallen van de schemering kleurt de rook, die overdag wit is, namelijk oranje/rood. Dit komt door de weerspiegeling van het kolkende kratermeer, dat je vanaf de uitzichtpunten niet kunt zien. Heel bijzonder en een luguber idee!
2 mei - Private Hike (Volcano)
Na een nacht van veel regen leek het erop dat de ochtend redelijk droog begon. We besloten het erop te wagen en weer lekker aan de wandel te gaan. Dit keer hadden we de Napau Trail uitgekozen, dat ons in 14 mijl het dichtst mogelijk bij de Pu'u 'O'o vulkaan (ze houden hier erg van klinkers) bracht. Deze nasty vulkaan is ervoor verantwoordelijk dat de lava op het moment richting zee stroomt. Het is dan ook erg gevaarlijk om er dichter bij in de buurt te komen.
De mooie route richting Makaopuhi Crater en Napau Crater ging voor 2/3 over pahoehoe lava. Ook al wordt dit liefkozend 'pillowlava' genoemd, toch was de ondergrond erg ruw, ongelijk en vol scheuren en losliggende stenen en platen. De overige 1/3 van de trail ging door het regenwoud. Door de regen van de afgelopen nacht, waren de lage struiken, varens en andere planten kletsnat en het 'pad' met een breedte van meestal 1 wandelschoen erg modderig. We waren ook de eersten (en waarschijnlijk enigen) vandaag en daarom moesten we de spinnewebben van ons afslaan. Dat gezegd hebbende, om aan te geven dat het nou niet bepaald een makkelijke wandeling was, het was een hele mooie wandeling die we niet hadden willen missen. De uitzichten op de verschillende gigantische kraters, de vulkanische activiteit die zichtbaar was in de vorm van stoom en soms overal vandaan leek te komen. Dat allemaal deed ons vergeten dat we al na een mijl of 3 gelopen te hebben motregen voor onze kiezen kregen, we in onze schoenen sopten en we ontdekten dat sommige rode varens venijnige stekels hebben en wij geen lange broek aan hadden gedaan.
Terug bij de parkeerplaats na 5,5 uur waren we behoorlijk trots op onszelf. En dus installeerden we ons later lekker in het bubbelbad in ons prieeltje.
3 mei - Aloha Friday, no work till Monday (Hawi)
'Alohaaaa Friday', dat was het vandaag! Er is zelfs een zeer aanstekelijk liedje van (probeer maar eens op Youtube) en terwijl de weersvoorspelling op de radio klonk, begrepen wij helemaal waar het voor stond. 'In het oosten is het stralend weer, in tegenstelling tot het westen vandaag, daar giet het van de regen. De voorspelling is ook al niet te best, maar voor hetzelfde geld knapt het vanmiddag helemaal op.' Aldus Piet Paulusma's broer...
Wij hielden het maar bij de kustweg aan de oostkant van het eiland om eerst eens een kijkje te nemen in Laupahoehoe. Dit was ooit een bruisend stadje, met spoorweg en al, totdat in 1946 een tsunami blijkbaar een grote indruk achterliet bij de bevolking, want anno 2013 is daar weinig van over. In de baai bij het plaatsje wordt het verhaal verteld over de 24 jonge mensen die hierbij zijn overleden. Ipv huizen ligt er nu een park, dat er vandaag vredig bij lag. Wel viel het op dat het behoorlijk waaide en de golven beukten zelfs nu al behoorlijk op de rotsen.
Na wat in het gras gezeten te hebben, moesten we gewoon even langs de jaren 50 diner, waar het gezellig druk was. We aten een veel te grote burger aan de counter, terwijl we ons vermaakten met alle wijsheden aan de muren.
De caloriën moesten er daarna af gelopen worden en wel in de verrassend groene Waipi'o Valley. Hier mocht de auto niet verder, maar onze benen wel, naar een zwart strandje onderaan de klif. Om daar te komen moesten de beenspieren hard werken, want de helling was een 3/4 mijl 25%! En daarna nog 1/4 mijl redelijk vlak. Bij het strand aangekomen hebben we een tijdje zitten kijken naar 2 kitesurfers. Wow, die vlogen soms behoorlijk hoog de lucht in! Terug naar boven was niet zozeer een aanslag op onze spieren, maar meer op onze conditie. Vanwege de warmte viel dit zwaar tegen.
Het laatste stuk van de route van vandaag zullen we ook niet snel vergeten. We reden voorbij Waimea een wolkbreuk in, echt heel gevaarlijk. De weg was overstroomd, er ontstonden spontaan watervallen naast de weg en het zicht was belabberd. De hemel had een onheilspellend donkere kleur aangenomen. Maar zo snel als deze bui ontstaan was, ging ie gelukkig ook weer voorbij. Aangekomen in Hawi namen we meteen het besluit om vanavond niet meer op pad te gaan. We hadden naar de hoogste berg van Hawaii willen gaan, 4000 m +, om sterren te kijken, maar 1,5 uur rijden zagen we niet zitten om niet eens tot de top te kunnen komen. De webcam vertelde ons dat dit een verstandige keuze was. In plaats daarvan namen we wat geweldige sushi.
