Fins Lapland 2008

In 2008 had ik het nodig: een weekje alleen er even helemaal uit. Mijn hoofd moest leeg. Waar beter kun je dat doen dan in ijzig koud Lapland in een leeg landschap en met 4 springende husky's om je heen? Het was zó enorm gaaf, zoals je op deze pagina kunt lezen!

19 januari - Witte wereld

Mijn lieve pappie kwam mij 's ochtends al om 1/2 9 halen om mij weg te brengen naar Schiphol. Het weer was vreselijk: regen, wind, graad of 12, je kent het wel van Nederland.

Het inchecken ging heel erg snel, dus had ik tijd genoeg om tax free te shoppen...maar dat had ik al snel gezien, dus met een croissant en een bak thee ging ik ergens in een restaurant wat naar mijn i-pod luisteren. Na een tijdje werd het houten bankje wat vervelend, dus ben ik verhuisd naar de gate. Veel te vroeg natuurlijk, maar met wat goede achtergrondmuziek maakte dat niet veel uit.

De eerste vlucht ging naar Helsinki en ik maakte meteen kennis met 8 personen van de groep, die allemaal bij me in de buurt zaten. De vlucht duurde ipv de geplande 2,5 uur slechts 2 uur (zeker wind mee). Het weer in Helsinki was een kopie als dat in Nederland, behalve dat het een aantal graden kouder was. De landing was hierdoor niet echt prettig, maar erg veel tijd om daar lang bij stil te staan had ik niet, want de tijd tussen de twee vluchten was kort. Nog snel een sanitaire stop en op naar de volgende gate dus.

De vlucht naar Ivalo duurde 1 uur en 15 minuten en bij aankomst aldaar bleek dat het sneeuwde. Wel een domper was, dat de temperatuur boven 0 graden was.

Bij de bagageband ontmoette ik de laatste 2 personen van de groep en de gids Mari. Zij vertelde ons wat meer over Finland en al snel kwamen de koffers en konden we op weg naar Inari, wat 40 km van Ivalo ligt. Het is een klein dorp met 300 inwoners en wat winkels en je buren leven minimaal 10 km bij je vandaan. Het is er dus erg rustig, wat echt heerlijk is.

Na aankomst bij het hotel kreeg ik samen met Esther een kamer toegewezen. Wat spullen uitgepakt, de kamer geinspecteerd en het bed uitgeprobeerd. Om 8 uur hadden we met de hele groep afgesproken om wat te gaan eten in het restaurant van het hotel, want dat zou het beste in het dorpje zijn. Eerst een borrel aan de bar gedronken en uiteindelijk met zn allen aan tafel gegaan. Gekozen voor rendier (iets typisch Fins moet je toch geprobeerd hebben) en het was echt heel lekker. Gezellige gesprekken gehad met de mensen van de groep en al met al vloog de tijd. Daarna nog een afzakkertje gedaan aan de bar: Finse wodka, ach ja, ook maar geprobeerd. Kreeg het er lekker warm van in ieder geval. Het Finse barmeisje wilde weten hoe leuk Nederland was en we hebben haar de meest verschrikkelijke flauwekul wijsgemaakt. Ik geloof niet dat ze ooit naar Nederland zal afreizen...

Om een uur of 12 toch maar naar de hotelkamer teruggegaan, want tenslotte was ik aardig moe en de volgende dag weer vroeg op...

20 januari - Sneeuwscooter

De wekker ging om 7.15, maar natuurlijk was ik ervoor al wakker. Even rustig aan gedaan en om 8 uur naar de ontbijttafel. Het hotel is zo rustig, dat onze groep zo'n beetje de enige gasten zijn. Daarnaast is de omgeving zo rustgevend (bij een stroomversnelling, dus je hoort alleen water als je wakker wordt), dat je echt uitgerust wakker wordt.

Na het ontbijt kwam Mari ons het een en ander vertellen over het programma van deze week. Er moet later in de week ook een filmfestival beginnen en ze zegt dat het dan ontzettend crowded wordt, maar dat geloof ik eerlijk gezegd niet, als je ziet hoe rustig het nu is. Maar wie weet...

Een aantal mensen van de groep, waaronder ik, had zich opgegeven voor een sneeuwscootertocht. Om een uur of half 11 gingen we te voet richting de verhuur. Overigens komt de zon hier om 11 uur op en gaat om 2 uur onder. Dat betekent dat het vanaf een uur of 1/2 10 langzaamaan licht begint te worden en om 1/2 4 echt compleet nacht is.

Maargoed, we gingen dus sneeuwscooteren. Alhoewel het ondertussen onder de 0 graden was, was het toch nog niet echt koud. Wel had het vanaf de avond ervoor gesneeuwd, en dat deed het nog steeds. Toch maar een skibroek aan en een muts op. Bij de verhuur kregen we allemaal een speciale overall die over de kleding moest. In no time dus weer lekker warm (zeg gerust hot).

Daarna kregen we allemaal nog een mooie bivakmuts voor onder de helm. Daarin werd ik een beetje claustrofobisch zeg. Maar met een complete uitrusting konden we uiteindelijk van start. De gids was erg summier in zijn uitleg (wat is dat toch met die Finnen, wat zijn die stug zeg), zodat we toch wel zelf moesten uitvinden hoe het allemaal precies werkte. Eigenlijk wilde ik een scooter voor mij alleen, maar om een onduidelijke reden mocht dat niet, en deelde ik de scooter met Esther. Nou ja, ook niet erg, ik mocht sowieso het eerste stuk van haar rijden. Dat was even wennen in het begin, maar al snel erg leuk. We werden nog even fijn milieuvervuilers genoemd door degenen van de groep die niet meegingen. Al na een minuut of 5 stopten we om onduidelijke redenen. Bleek dat we een groep wilde rendieren tegen kwamen. Dat was natuurlijk helemaal super, ook al maakten we ze bang door de scooters. Snel wat fotootjes gemaakt natuurlijk.

We reden door de bossen over smalle paadjes en pas op de open stukken kon het gas los. Het leek veel harder te gaan dan uiteindelijk op de teller stond, maar het maximum was 70 km per uur.

Een aantal keren zijn we gestopt voor wat fotomomenten en een klim naar een uitzichtpunt, waar boven toch het pak goed van pas kwam, want het waaide er stevig. Ook nog geluncht bij een blokhut waar we een vuurtje maakten. En omdat het vanaf een uur of 2 alweer begon te schemeren, zijn we daarna terug gegaan. Al met al heb ik bijna de hele weg op de scooter gereden en ik vond het geweldig.

Terug bij het hotel ging ik een poging wagen om op de schaatsbaan bij het hotel een rondje te gaan schaatsen. Ik had tenslotte mijn schaatsen niet voor niets meegenomen. Maar het werd een flop, want met 25 cm sneeuw op het ijs is het geen doen natuurlijk. Een paar van de groep stonden me leuk uit te lachen... Heb ik het na een aantal rondjes maar voor gezien gehouden.

's Avonds weer gedineerd in het hotel (witvis uit het Inari meer) en daarna nog zitten borrelen aan de bar. Een of ander vies drankje wat een Finse specialiteit zou zijn en weer Finlandia wodka. Alhoewel ik het niet laat wilde maken, was ik pas om kwart over 1 terug op de kamer.

21 januari - Husky's

We moesten vroeg opstaan, want de huskytocht zou vandaag beginnen. 7 uur op, dus een kort nachtje. 's Ochtends stond ik op met een pijnlijke plek op mijn elleboog, maar ik dacht dat ik hem wel gestoten zou hebben, dus ik besteedde er verder geen aandacht aan.

Het was nog een eindje rijden naar de husky farm dus nog geprobeerd te slapen in de bus ernaartoe. Niet gelukt uiteraard...

Op de farm aangekomen was het een oorverdovend lawaai van blaffende honden, die bij hun eigen hok (met naam erop) stonden te springen als malloten. Zij zitten vast met korte kettingen aan een paal, waar ze steeds rondjes omheen rennen.

In een schuur zochten we een thermo overall, handschoenen en schoenen uit en daarna volgden we de musher (begeleider) naar de honden. Het had de hele nacht aardig doorgesneeuwd en het sneeuwde ook nog steeds. De temperatuur was rond het vriespunt.

We kregen uitleg over de sleden (anker, rem en meebalanceren) en iedereen zocht een slee met 5 honden uit. Bagage ging mee in de slee. Wel goed vastzetten, want anders zou het eruit hobbelen.

Het eerste stuk moesten we gelijk vol aan de bak, want remmen mocht niet, doordat je anders tegen een hek zou knallen. Dus meteen maakten we kennis met het enthousiasme van de honden. De afstand voor vandaag was zo'n 48 km.

Het eerste stuk was heerlijk door de bossen. Je hoorde alleen het geluid van de slee en verder niets. Heerlijk rustig! Wel sneeuwde het voortdurend, dus binnen no time was ik de verschrikkelijke sneeuwvrouw.

Na een korte rustpauze voor de honden gingen we verder over een meer. En toen werd duidelijk dat ik mij niet goed genoeg gekleed had om een gevoelstemperatuuur van -10 aan te kunnen. Wij hadden namelijk het hele stuk de wind tegen en hierdoor was het vooral door de sneeuw wel even afzien. Wel was het fijn om op een goed moment te stoppen voor een lunchpauze bij een groot en warm vuur. Kregen we rijk gevulde vissoep en donkerbruin brood voorgeschoteld. Voeten warmen en op voor de laatste 15 km. Al na 5 minuten werd het pas echt afzien. Wij kwamen namelijk terecht in een sneeuwstorm met oa ijsregen. Het begon al te schemeren en dus was het lastig kiezen tussen een sneeuwbril op of af. Want in beide gevallen zag je werkelijk bijna niets. Je voorganger kwam soms pas akelig laat in zicht, waardoor de rem keihard ingedrukt moest worden. Dat werd nog verergerd als de sneeuwscooters die meegingen in tegengestelde richting reden, dan moest je je echt heel erg focussen op je voorganger, want voor je het doorhad was je er plotseling vlakbij en pas dan zag je of hij/zij de rem ingedrukt hield. Ik wisselde het dan ook maar een beetje af, want zonder bril kwam de sneeuw en ijsregen lekker in je gezicht. Gevoelstemperatuur daalde verder naar -15. Het was een vreselijk lang stuk, waar geen eind aan leek te komen en even dacht ik: "waarom wilde ik dit ook alweer zo graag?" Omdat je alleen op zo'n slee staat, kom je ook echt helemaal tot jezelf en je laat bepaalde gedachten toe, maar anderen ook los. Dit was niet even prettig, maar het was even niet anders. Bovendien merkte ik dat ik steeds meer pijn begon te krijgen aan mijn elleboog. Op een gegeven moment begon ik zo naar de wildernishut te snakken, dat ik hele fata morgana's kreeg en ze steeds dacht te zien. En iedere keer weer een tegenvaller als er echt GEEN hut bleek te staan.

Maar uiteraard kwamen we dan uiteindelijk toch aan bij de hut. Ik was zo blij als een klein kind om met bevroren voetjes even van de slee af te mogen. En natuurlijk was het gevoel van "waar ben ik aan begonnen?" wel meteen over, tenslotte is afzien achteraf gezien altijd fijn en zorgt voor een spannend verhaal.

Kon ik eindelijk aan mijn elleboog voelen en dwars door mijn eigen kleding en het thermopak heen voelde dat NIET goed, enorm dik.

In de hut aangekomen (woonkamer beneden, andere ingang naar de zolderverdieping waar we sliepen) spullen uitgedaan en toen bleek mijn elleboog echt enorm dik te zijn geworden, het leek net of er een ei bovenop zat, en het voelde helemaal warm aan. Iemand riep dat ik wel niet tegen de wodka zou kunnen, een ander dacht dat ik gestoken zou zijn door een of ander beest. Maar ja, zo in the middle of nowhere kan je niet veel en de musher kwam ook al niet serieus even kijken, vooral niet toen een goser van de groep riep dat ik teveel wodka op had. Afwachten dus maar.

Achteraf hadden de mushers (we hadden er 2 mee) met ons te doen. Het bleek dat we extreem weer gehad hadden en normaal over het stuk 2 tot 2,5 uur gesleed wordt, wij hadden er 4,5 uur over gedaan. We hoefden daarom niet te helpen met koken. Voor de verandering weer eens rendier, dit keer met aardappelpuree. Best lekker!

's Avonds niet laat gemaakt, want tenslotte valt er ook niet zoveel te doen in zo'n wildernishut zonder stromend water. Dus met z'n elven op een zolderverdieping waar toch een hele tijd de kachel hoog had staan branden...

22 januari - Noorderlicht?!?

...Dat betekende dus dat ik niet heel erg goed geslapen had toen de wekker uiteindelijk best laat ging. De mushers hadden alweer een fins ontbijt voor ons klaargemaakt: o.a. rauwe zalm (overigens wel uit Noorwegen) en dat was eigenlijk helemaal zo verkeerd nog niet.

Vanochtend was er zowaar een zonnetje door de wolken aan het komen, dus maakten we na het eten foto's van zowel de zon als de maan. Want zo weinig als de zon aanwezig is, zoveel is de maan weer te zien. Erg bizar.

Uiteindelijk vertrokken we om een uur of 11 voor een korte sledetocht. Het was inmiddels heel rustig weer geworden, met weinig wind en zonder sneeuwval en dat bij een temperatuur van -4. Ideaal weer voor een enorm leuke tocht. De huskyґs hoefden nu niet de bagage mee te slepen, dus waren ze niet te houden. Remmen ging echt ontzettend moeilijk, zelfs met twee voeten vol op de rem, werd je nog omver getrokken.

Lunch weer bij een vuur, dit keer worstjes warmen aan takken. Koude voeten had ik weer wel, maar verder was het helemaal geweldig! Omdat mijn husky's nogal lui waren, zat ik de hele dag helemaal achteraan de sliert en dat scheelde een hoop remwerk, want ik hield gewoon voldoende afstand tot mijn voorganger. Lekker even helemaal alleen op de wereld! Wel haalde ik de meest vreemde fratsen uit voor mooie foto's (o.a. achterstevoren op de slee) waardoor ik tot twee keer toe mijn handschoen verloor en moeilijk moest lopen doen om deze terug te krijgen, maargoed, je moet er wat voor over hebben...

We waren weer bijtijds terug bij de hut. Avondeten was een zalmmoot en weer aardappelpuree.

Na nog even in de woonkamer gezeten te hebben, besloten we op zoek te gaan naar het noorderlicht. Want voor het eerst was het namelijk enigszins helder geworden en dat is 1 van de vereisten voor het zien van het noorderlicht. Het tweede vereiste hebben we helaas tegen, want het moet donker zijn en het is rond volle maan, dus erg veel maanlicht. Maar vol goede moed op pad. Samen met nog 4 gekken ging ik het bos in, waar we regelmatig tot aan de dijen in de sneeuw bleven steken. Aan de andere kant van het bos kwamen we weer op het meer uit en daar zagen we toch iets wat het noorderlicht moest voorstellen. Het was niet heel duidelijk, maar het was het wel. Een licht mintgroene streep die steeds oplichtte en weer vervaagde. Foto's maken lukte me helaas niet goed, maar gelukkig de anderen van de groep wel.

Omdat we meer wilden zien, zijn we nog het hele eiland omgelopen, maar helaas kwam het niet meer terug.

Toen we uiteindelijk weer bij de hut terugkwamen, lag iedereen al op bed en hoopten we stiekem dat zij het niet gezien hadden, maar dat hadden ze toch... Nou ja, we gunden ze het toch eigenlijk ook wel weer en eigenlijk had het hele bosavontuur wel overgeslagen kunnen worden, maar ook dat is weer een leuk verhaal om te kunnen vertellen.

Ook maar in bed gekropen dus...

23 januari - Laatste dag met de husky's

Een korte nacht geslapen (maar er waren er meer in de groep), wat oa kwam door het briljante idee van ons om de wekker om 1/2 4 te zetten en nogmaals te kijken naar het Noorderlicht (wat niet gelukt is, want het was bewolkt). Achteraf was het sowieso een stom idee, want de grootste kans om het Noorderlicht te zien is tussen 9 en 12 's avonds, maargoed...

Vervolgens de wekker verder gezet op 6 uur, want we zouden om 7 uur ontbijten. Een lange weg te gaan (de 48 km weer terug naar de husky farm) en omdat we dit keer in het licht wilden aankomen, zouden we om een uur of 9 vertrekken. De honden waren vreselijk enthousiast vandaag, alsof ze wisten dat ze weer naar huis gingen, dus bij het begin duurde het lang om de vechtende, door elkaar springende en ontsnappende honden in het gareel te houden.

1 hond van Esther had het na 2 dagen tobben helemaal opgegeven en ging OP haar slee mee in plaats van ervoor. Ik lag weer lekker achteraan, nog steeds lui die honden van mij. Maar wederom vond ik het niet erg. Dit keer had ik mijn i-pod maar opgezet en zat luidkeels mee te zingen met de muziek. De temperatuur was -10 en zowaar was het een keer nogal helder, waardoor we zelfs om kwart over 12 (!!!) de zon boven een heuvel zagen verschijnen. Hij bleef heel laag staan, waardoor de schaduwen enorm waren. Weer mooie foto's geschoten.

We stopten dit keer pas na een km of 40 voor het eerst, waardoor ik door en door koud bij het vuur aankwam. De isolatiedeken om mijn voeten had niet geholpen en er waren witte plekken zichtbaar op mijn voeten. Opgewarmd door het vuur kreeg ik er toch weer snel gevoel in.

We kregen vleessoep en donkerbruin brood en gingen al snel daarna weer verder. De laatste kilometers door het bos naar de farm kregen mijn honden er weer zin in en ook was de zonsondergang erg mooi. Hoewel het erg mooi was geweest, was het toch ook wel weer fijn om van de slee te gaan en weer eens de eigen kleding aan te kunnen trekken. Ook was ik blij dat het weer een stuk beter ging ondertussen met mijn elleboog.

Daarna terug naar het hotel waar we ons enigszins opfristen. 's Avonds voor de verandering weer bij het hotel gegeten, beetje wodka gedronken en een vaag verhaal aangehoord van een indiaan. Het was ondertussen inderdaad druk geworden bij het hotel, en dat allemaal voor het aanstaande filmfestival.

Omdat het dit keer helder weer was, besloten we met een groepje nogmaals op Noorderlicht jacht te gaan. Warm aangekleed, tenslotte was het nog -10 en op naar het meer. Na een tijd naar de lucht gestaard te hebben zonder ook maar iets te zien wat LEEK op het Noorderlicht, besloot ik even op mijn rug in de sneeuw te gaan liggen. Wel 3 vallende sterren gezien (dus wel een mooie wens gedaan), maar Aurora Borealis ho maar. Dus na een tijdje maar weer terug gegaan naar het hotel en daar nog een paar wodka achterover geslagen + hele oude whiskey. Veel te laat terug naar de kamer, uurtje of 1/2 2...

24 januari - Relaxdag

...Maar gelukkig mochten we een keer uitslapen, want het ontbijt was pas om 9 uur. Daarna was er ook nog tijd voor souvenirs kijken, voordat we vertrokken naar een Sami Museum. Op zich best grappig, maar ik voelde toch de drank weer opborrelen, dus heb ik daar niet lang rondgelopen.

Daarna was er een lunch in een heel leuk gebouw (we lachten de groep Fransen uit die 'gewoon' in de kantine van het museum zaten te eten): een soort ronde hut met een vuur in het midden en eromheen een ronde houten bank met verwarming erin. Een heerlijk stevige lunch gehad: gehaktballetjes, aardappels en diverse salades.

Na de lunch nog even verder kijken naar souvenirs om vervolgens op weg te gaan naar een rendierenfarm. Daar heb ik mijn rendiersleerijbewijs gehaald en lasso geworpen. Ook kregen we een les joiken (Sami zangkunst) en uitleg over gebruiksvoorwerpen. Voor de rest was het erg toeristisch, maar wel grappig.

Terug bij het hotel even geïnternet en ik kreeg de schrik van mijn leven toen er gezegd werd dat we misschien morgen niet naar huis zouden kunnen, door sneeuwstormen op Helsinki. Was meteen van slag, dus maar weer een wodka achterover geslagen en toch de spullen maar gepakt en me opgefrist voordat we naar het diner vertrokken.

Dit keer ging barmeisje Mirva mee en aten we bij een ander hotel. Ik nam rendierenpizza en die viel tegen. Niet lang gebleven, daarna weer terug naar ons eigen hotel en heb de groep een voorsprong gegeven op de borrel. Toen ik uiteindelijk bij de bar aankwam, praatten er al een aantal met een dubbele tong en dan is het borrelen toch anders als je zelf een 'achterstand' hebt. Dus niet al te lang meer gebleven en lekker mijn bedje opgezocht. Wel nog even geïnformeerd naar de sneeuwstormen, bleken wel vliegtuigen te gaan maar met flinke vertragingen.

25 januari - Naar huis

De wekker ging alweer vroeg, ontbijt om 1/2 8. Een uurtje later op weg naar huis, maar voordat we naar het vliegveld zouden gaan, was er eerst nog een excursie naar een ijshotel. Daar kregen we uitleg van een hyperactieve Engelse vrouw, terwijl wij allemaal een beetje versufd naar haar stonden te kijken (laatste dag, laat naar bed, weinig geslapen, dan weet je het wel).

We kregen uitleg over de Finse sauna, het koude bad (wak in het ijs) en de hotelkamers werden getoond: ijshuisjes met stenen bedden waar het binnen -4 was maar ook iglo's van glas waar het binnen 23 graden was.

Na nog een glaasje hot juice te hebben gedronken, gingen we op weg naar het vliegveld, maar onderweg zijn we nog even gestopt op een heuvel waar geskied kan worden. Normaal heb je daar een enorm uitzicht over de bergen van Rusland, maar het was zwaarbewolkt, waardoor wij overal waar we keken alleen maar het wit van de sneeuw en de bewolking zagen. Maar ook dat was wel een aparte ervaring.

Op het vliegveld nam de groep afscheid van Andrea en Pieter-Jan, die nog een aantal dagen langer in Finland zouden blijven.

Daarna werd mijn tas helemaal doorzocht bij de security. Met enige vertraging kwamen we toch zonder problemen op Helsinki aan en na daar nog wat drank ingeslagen te hebben, ging het tweede gedeelte van de reis ook prima.

Uiteindelijk kwamen we om een uur of half 7 aan op Schiphol en nadat de spullen van de bagageband kwamen rollen, heb ik afscheid van de rest van de groep genomen en ben lekker naar huis vertrokken.

Ik heb genoten van een geweldige reis en ben ondertussen met een hoop leuke herinneringen weer aan het dagelijks leven begonnen.