Fins Lapland 2015

Onze eerste reis in 2015: een weekje alternatief wintersporten. Naast het knuffelen van en sleetje rijden met huskies, hebben wij een glimps van het noorderlicht mogen bewonderen.

20 - 21 februari - See you in prison in Helsinki

Bij aankomst in Helsinki was het lichtjes aan het sneeuwen. We namen een bus vanaf het vliegveld naar het centrum en vanaf daar een taxi om het laatste stukje van 2 km naar het hotel af te leggen. We trakteerden onszelf op deze luxe, omdat het al laat was en we de weg niet precies wisten. Bij het hotel stelde de receptionist, gekleed in wit-zwart gestreept shirt ons de vraag of het onze 'first time in prison' was. We dachten het niet goed gehoord te hebben en beantwoordden de vraag alsof het over ons bezoek aan Helsinki ging. Maar hij herhaalde de vraag en verward keken we hem aan. Hij begon ons smakelijk te vertellen dat als we hier 14 jaar geleden naar binnen waren gelopen ons bezoek een minder leuke reden gehad zou hebben; het bleek toen namelijk een gevangenis geweest te zijn met 164 cellen. Dat was nieuwe info voor ons.

Gelukkig voor ons was de tussenmuur van 2 cellen doorgebroken, een heerlijk tweepersoonsbed neergezet en een badkamer toegevoegd om onze kamer leefbaar te krijgen. Het meubilair deed ook niet denken aan een cel, maar met deze theorie in ons achterhoofd herkenden we wel een aantal gevangeniskenmerken aan onze kamer, zoals de hoge ramen. Maar vooral de lange, smalle hallen met in het midden stalen trappen herinneren ons aan andere tijden. Grappig!

Het bed sliep heerlijk en we maakten gebruik van de ruime lengte van het ontbijtbuffet de volgende ochtend. Gewapend in en met warme kleding gingen we aan het eind van de ochtend op pad om Helsinki te verkennen. Het was grauw weer, een paar graden boven nul en het motregende. De voetpaden waren hier en daar verradelijk glad, vanwege opgevroren sneeuw. Als we het koud kregen, warmden we even op in een kerk, zoals de mooie grote dom, of met warme choco in een café. Aan de weinige locals die we tegenkwamen af te lezen leek het of de lente in aantocht was, want hun jassen waren open en de korte rokjes kwamen weer tevoorschijn. Wij kochten nog maar een paar extra dure handschoenen in warenhuis Stockmann en waanden ons in kerstsferen in een kerstwinkel die het hele jaar geopend is.

's Middags glibberden we naar een plek in een park waar ons oog op de kaart was gevallen op een grote hoeveelheid sprieten. Dit had ons nieuwsgierig gemaakt en na wat speuren, zagen we dat het om een groot kunstwerk met grote buizen op poten ging. Onze fantasie vertelde ons dat we naar een schaap aan het turen waren. Maar het kan zomaar zijn dat we hiermee de kunstenaar beledigden. Schuilen tegen de sneeuw, die inmiddels was gaan dwarrelen, konden we op onze buik schrijven, want de buizen bleken open te zijn. We liepen dan ook maar door naar een bijzondere kerk; eentje waarvoor wat rotsen opgeblazen waren. De krater in het midden van die rots was gevormd tot kerk, wat het gevoel gaf dat we ons in een grot bevonden.

Tijdens het lopen door Helsinki viel ons wel op dat het enorm rustig was. Toeristen waren overal, maar de geringe aanwezigheid van locals was echt apart. Ook maar weinig auto's in een stad ter grootte van Den Haag. Waar was iedereen?

Bij het avondeten grepen we een aanbieding voor wijn met bubbels met beide handen aan, want we zijn tenslotte in Scandinavië; 42 euro voor een fles wijn is hier heel normaal. En dan heb je een huiswijntje te pakken; een goede fles wijn kost hier toch al gauw het dubbele.

22 februari - Unesco in Helsinki

Met een extra laag kleding trotseerden we de rukwinden richting de ferry, die ons in 20 minuten naar het vestingseiland Suomenlinna bracht. Oorspronkelijk werden de uit 5 eilandjes bestaande 'stad' in 1748 gesticht door Zweden, om Finland (dat destijds onderdeel uitmaakte van Zweden) te beschermen tegen de Russen. In de 19e eeuw kwam het gebied in handen van Rusland. Beide invloeden hebben zijn sporen nagelaten op de eilanden, wat geresulteerd heeft in een vermelding op de Unescolijst.

We wandelden de eilanden rond, die met bruggen met elkaar verbonden zijn. Er was een museum dat een film over de historie vertoonde. Verder zagen we nog veel oude kanonnen en ook waren de vestingsmuren nog duidelijk zichtbaar. In de zomer schijnt het nog allemaal veel levendiger te zijn, wat we ons goed konden voorstellen. Al met al was het een leuke bezigheid voor de zondag.

We besloten het openbaar vervoer verder uit te proberen. De ferry maakte hier ook onderdeel van uit en met onze dagkaart hadden we onbeperkt toegang. Eerst maar eens naar het nationaal historsch museum met tram 4. Daar waren we ook wel een aantal uur zoet. We vervolgden onze trip met de tram en metro naar een straat waar we op zoek gingen naar een beruchte Russische bruine kroeg. Zonder resultaat streken we neer bij de nabijgelegen bar van een biljartcafé en toen we even later de straat weer door liepen, vingen we toch nog een glimps op van café Moskou, dat op dat tijdstip nog niet geopend was. Een poging om Scandinavisch te eten ging ook in rook op. Zondag is namelijk een populaire dag om je restaurant hier dicht te gooien. En zo eindigden we ons Helsinki-tripje in Manhattan steakhouse.

23 februari - Northern Lights in Ivalo

Helsinki lieten we vandaag links liggen en we namen een ochtendvlucht naar Ivalo, daar waar de echte sneeuw op ons wachtte. De vlucht maakte echter eerst een stop in Kittilä, op nog slechts 20 minuten vliegen naar Ivalo. Ook hier was het 1 groot winter wonderland, maar de enige landingsbaan was mooi sneeuwvrij gehouden. Aan het eind van de baan draaide het vliegtuig 180 graden, omdat het aankomsthalletje nu eenmaal aan het begin van de landingsbaan was aangelegd. Waarschijnlijk was het de enige activiteit van de dag op het vliegveld, want het uitstappen van zo'n 1/4 van de passagiers en het opnieuw boarden van 5 handen vol nieuwe passagiers ging allemaal heel vloeiend. Op Ivalo herhaalde dit ritueel zich, want de volgende bestemming was gewoon weer Helsinki geworden en als Ivalo niet je eindbestemming was, bleef je gewoon geduldig zitten tot het vliegtuig weer vertrok. Wel zonder ons, want Ivalo was wel waar wij wilden zijn.

Heel efficiënt rolde de bagage van het bagagebandje nog voordat we er erg in hadden. We gingen met een gedeelde taxi op weg naar guesthouse Husky, niet ver van het vliegveld, maar net ver genoeg van de bewoonde wereld. De mensen zijn hier het winterse weer meer dan gewend; als je de auto's voorbij hoort razen en je ogen even sluit, dan lijkt het net of nog niemand ooit van sneeuw gehoord heeft. Doe je je ogen vervolgens open, dan piep je wel anders. Het leek net of we op een enorme rodelbaan beland waren, met muren van sneeuw aan beide kanten van de weg.

Na 15 km gereden te hebben, waarvan de laatste 5 echt door verlaten gebied, kwamen we aan op de huskyfarm, waar we met luid geblaf ontvangen werden. De kamer was nog niet klaar en we hadden ons niet aangemeld voor de lunch, dus we lieten de bagage achter en gingen op pad naar het dichtbijzijnde restaurant. Dit was dik 5 km door de sneeuw lopen, want een vervoermiddel hadden we niet tot onze beschikking. We liepen over de weg, omdat de sneeuw naast de weg veel te diep was. Marijke demonstreerde dit even door er tot haar liezen in te glijden en er ook niet meer zelfstandig uit te kunnen komen.

Het weer was prima voor een wandeltochtje; strak blauwe lucht en slechts enkele graden onder nul. En, wat ook niet onbelangrijk was, het vooruitzicht van een stevige lunch klonk als muziek in onze oren. We zagen onderweg een auto bedolven onder een halve meter sneeuw en liepen langs de kerk van Ivalo, die de vorm van een skischans had. We staken de rivier over, die natuurlijk bevroren en besneeuwd was. Deze werd gebruikt door allerlei soorten wintersporters; van sneeuwscooter, tot langlaufers en van wandelaars tot safari's met huskyhonden. En het allermooiste was nog wel de bewegwijzering midden op het bevroren water.

De lunch was binnen 2 tellen weg en we deden daarna nog wat boodschapjes om vervolgens terug te lopen naar onze guesthouse. Bij de ondergaande zon mijmerden we wat over onze kansen om het noorderlicht te mogen bewonderen. De maan was lang niet vol en het weer was helder. Dit leek ons ideaal. En dit bleek niet zo'n heel vreemde gedachte, want 1 van de andere gasten verstoorde het voortreffelijke diner door te wijzen op activiteit in de lucht boven de guesthouse. Een snelle blik buiten de blokhut leerde ons dat de 'show' begonnen was en we snelden ons naar de kamer om wat extra lagen aan te trekken, cameraspullen te pakken en de kou in te gaan. Wat een geluk zo op de eerste avond van ons verblijf! Het spektakel bleef niet lang in de lucht hangen, want een stel wolken gooide roet in het eten. Maar we waren al erg blij met het half uur dat we cadeau kregen!

24 februari - Husky safari in Ivalo

Vandaag stond in het teken van husky's. En dat is natuurlijk niet zo gek op een huskyfarm. Vannacht hebben we weliswaar heerlijk geslapen, maar in deze guesthouse moet je er niet gek van opkijken als je ook 's nachts nog wat honden klagelijk hoort janken.

Later vandaag zouden we leren dat dit ermee te maken heeft, dat een aantal vrouwtjes op het moment loops is. Dit zorgt voor wat frustraties bij de mannetjes, want normaal gesproken schijn je ze niet (zo veel) te horen na het diner. We maakten vandaag een dagtocht met de husky's. In totaal waren er 3 hondenteams: team 1 van de musher (huskygids), team 2 van Sven en team 3 van Marijke. Per team werd een slee getrokken door 6 honden, maar de musher had 2 honden extra, omdat het voorste team altijd wat extra pit nodig heeft. De hondjes stonden al te trappelen van ongeduld en vooral Svens team liet van zich horen; druktemaker Nelson stond met al z'n hebben en houden te blaffen. Dit was een typische leider, die niet snapte waarom het allemaal zo lang moest duren. Maar ja, voordat alle 20 honden in harnasjes gestoken en netjes in het gareel gezet zijn, hebben de eerste teams er alweer een zooitje van gemaakt. Husky's vinden het namelijk heerlijk om te dollen met elkaar, te rennen en te springen. Rollen in de sneeuw zie je zo'n beestje ook regelmatig doen.

Eindelijk was het dan tijd om te vertrekken. En door al dat enthousiasme werd Marijke de eerste 500 meter wel 2 keer van de slee geslingerd. Haar husky's waren dan geen blaffers, maar wel hele pittige honden. Even verderop gebeurde het Sven ook nog een keer dat het team hem in de steek liet, maar al snel daarna waren we gewend en konden we onze teams aan. Het besneeuwde landschap bestond afwisselend uit bospaden, rivieren en meren. Marijkes team bleek toch een tikkeltje te snel, want inhalen mocht niet en de hele tijd de voet op de rem was niet erg handig. De oplossing was om 1 hond over te plaatsen naar het team van de musher. Dit had tot gevolg dat de heuvel op meegestept of zelfs meegerend moest worden. Nu was dat met al die extra kleding (winteroverall over de skibroek en winterjas) wel een tikkeltje overdreven in een temperatuur van slechts een paar graden onder nul. Sterker nog: het begon behoorlijk te broeien onder al die lagen.

Onderweg stopten we een aantal keer om de beestjes te laten rusten, maar de meeste van hen waren het daar totaal niet mee eens. Tijdens het sleeën waren de enige geluiden die we hoorden de slee die over de witte vlakte gleed en de wind die langs je gezicht waaide. Bij het stilstaan was het een geblaf van jewelste. Bij de lunch was het vooral team Marijke dat er een zooitje van maakte; alle lijnen in de war en hondjes die àchter in plaats van vóór de slee terechtkwamen. Ook was het harder gaan waaien en gaan sneeuwen, waardoor ons mooie pad compleet verdwenen was. Dat betekende dat de hondjes door de sneeuw moesten ploegen om eruit te komen.

Op de terugweg hadden we wat sneeuwbuien en we merkten gelukkig dat een overall toch best lekker was. Verder was het gewoon heerlijk om alleen met je team in de buitenlucht te zijn en konden we smakelijk lachen om het gedrag van de honden. Terug bij de huskyfarm was het aan het schemeren en hielpen we de musher met thuisbrengen van de honden. Dit werkte als volgt: het harnas ging af en vervolgens moest iedere hond bij zijn eigen huisje (herkenbaar aan een naambordje) aangelijnd worden. Het was soms 1 grote puzzel, want de farm bestaat uit ongeveer 150 honden. De honden sprongen zelfs na 60 km gelopen te hebben nog enthousiast tegen je op en thuisblijvers lieten soms gemeen hun tanden zien uit jaloezie.

Daarna hadden we 10 minuten om ons op te frissen voor het diner, wat niet genoeg was om de rode bolle hamsterwangetjes, die zich op Marijkes gezicht gevormd hadden, weg te werken. Na het diner gingen we nog even de sauna in om te ontspannen en na te praten over deze actieve dag.

25 februari - Snowshoeing in Ivalo

Met wat stramme spieren kwamen we vanochtend maar langzaam op gang. We probeerden wandelen op sneeuwschoenen uit en waggelden het bos rond het huis door met maat 75 aan onze voeten (voor ons gevoel dan). Dit bleek nog een aardige opgave te zijn uiteraard. Het eerste rondje kwam langs een mooi uitzichtpunt en het pad kwam uiteindelijk weer bij de huskyfarm uit. Een aantal hondjes dat was thuisgebleven keek ons verwachtingvol aan, maar sommigen vonden onze duckvoeten maar een beetje griezelig. De puppies die voor de guesthouse wonen nog wel het meeste.

Na een kop koffie (niet om op te warmen, want we zweetten aardig) gingen we voor de tweede keer op pad. Dit keer gingen we door een wat dichter bos en we zagen overal sporen van rendieren. Maar daar bleef het niet bij; tot twee keer toe zagen we rendieren lopen op minder dan 200 meter bij ons vandaan. Cool! De eerste keer waren ze behoorlijk schrikkerig en renden ze bij ons vandaan. We besloten ze een tijdje te achtervolgen, maar aangezien we daarvoor van het pad af moesten dwalen, zakten we behoorlijk diep de sneeuw in. Dat vertraagde, waardoor de rendieren in geen velden of wegen meer te zien waren. De tweede keer hadden we te maken met minder bang aangelegde dieren, waardoor we ze nog aardig op de foto hebben kunnen zetten.

We waren precies op tijd terug bij de farm voor de lunch en besloten na een soepie verder te wandelen zonder sneeuwschoenen. Sven wilde van de helling bij het uitzichtpunt naar beneden, dwars door bergen sneeuw. De helling af kostte ons uiteraard niet veel moeite, terwijl de sneeuw soms tot aan onze middel kwam. Terug naar boven vroeg wat meer uithoudingsvermogen, maar gelukkig was er nog energie over om een engeltje in de sneeuw te maken. En ook een mini-sneeuwpop was zo in elkaar gezet. Na al dat gewandel knuffelden we met de husky's bij de farm en gingen weer lekker naar de sauna om daarna in de relaxstand te blijven.

26 februari - Reindeer hunting in Ivalo

Vandaag hebben we grotendeels besteed aan het banjeren en soms ploeteren door de sneeuw. We besloten weer naar Ivalo te lopen, maar dit keer door het bos in plaats van over de weg. Natuurlijk staan bospaadjes niet op een kaart en in de sneeuw zullen ze per winter verschillend zijn. We gokten dus maar wat tijdens onze wandeltocht. En als we de hoek om gingen, maakten we af en toe een mini-sneeuwpopje. Het was een wereld-idee van ons geweest als we die tactiek bij elke hoek hadden aangehouden. Maar eigenlijk was het vooral voor de lol begonnen. Pas na heel veel hoeken om gegaan te zijn en weinig herkenningspunten te zien (overal ligt tenslotte een hoop sneeuw en elke boom ziet er hier hetzelfde uit), bedachten we ons dat dit misschien weleens van pas zou zijn gekomen.

We raakten eerlijk gezegd ook best wel afgeleid door een groepje rendieren, dat we tot twee keer toe tegenkwamen. Het is voor de Finnen vast de normaalste zaak van de wereld, maar wij vinden het steeds weer leuk als we ze tussen de dennenbomen ontdekken.

Op een gegeven moment kwamen we een huskysafari tegen en toen wisten we dat we op het goede spoor waren. We volgden een wat bredere weg en kwamen toen bij de rivier uit. Die is natuurlijk de helft van het jaar bevroren hier en bedekt met een dik pak sneeuw. In het midden van de rivier was een 'weg' ontstaan, die onder andere door sneeuwscooters gebruikt werd. Maar eerst moesten we een weg banen naar het midden van deze witte vlakte. Het was inmiddels steeds harder gaan sneeuwen en verder was er geen kip te zien. Wij liepen lekker met de sneeuw te dollen, want we hebben wel gemerkt dat we hier het kind in onszelf steeds tegenkomen. In de verte zagen we de buitenwijk van Ivalo opdoemen. Eerst liepen we nog even onder de brug door, om op de foto te gaan met de wegwijzer in het midden van de rivier, want tja, dat hebben we thuis nu eenmaal nog niet eerder gezien. Daarna begon weer het geploeter om de kant op te komen en gingen we het eerste café in dat we tegenkwamen voor een kop koffie. We hadden er 1,5 uur over gedaan om hier te komen.

Na de koffie liepen we een rondje door Ivalo. Groot is dat niet te noemen, maar er waren een aantal shops waarin we ons wel even konden vermaken. Daarna volgde de lunch op dezelfde plek als 3 dagen geleden (veel keuze aan restaurants was er nl. niet), waar het heel idyllisch begon met een tafeltje aan de rivier. Totdat er een buslading Aziaten werd losgelaten met een tourleader die niet bijster serieus genomen werd door de groep. Niet dat we ons zomaar weg lieten jagen, maar we waren blij dat onze lunch er al bijna op zat.

We begonnen de terugweg naar de guesthouse op dezelfde manier, maar waren vastberaden om de afstand sneller af te leggen zonder harder te lopen, maar wel door een kortere route te vinden. We wisten namelijk wel dat we een omweg hadden genomen. Als we bij iedere hoek een sneeuwpop hadden gemaakt op de terugweg, dan waren we zeker niet sneller terug geweest, want eigenlijk was het wel een beetje dwalen door het bos. Vooral toen we een groep rendieren tegenkwamen. We probeerden steeds wat dichter bij de beestjes te komen, door steeds rechtsaf te slaan. Dit resulteerde in een rondje om het clubje, maar we zijn niet bepaald dichterbij gekomen. Ze waren keien in verstoppertje spelen en wegrennen als we ze weer spotten.

Het voordeel van de terugweg was natuurlijk wel dat we naar een huskyfarm toe liepen. Weliswaar staan de honden niet de hele dag te blaffen, maar er hoeft maar een teken van leven te zijn in het bos en ze zijn weer alert. Dat gaf ons een idee welke kant we op moesten lopen. Dit voordeel hadden we niet op de heenweg, aangezien een bevroren rivier weinig geluid maakt en bovendien behoorlijk kronkelt.

En zo konden we uiteindelijk toch weer na 1,5 uur met de husky's knuffelen. Het was een leuke wandeling met behoorlijk wat rendieren bij ons in de buurt. De rest van de dag leek op gisteren; saunaatje, dineren en af en toe naar buiten om te zien of er kans op noorderlicht was. Voor wat betreft dit laatste lijken onze kansen verkeken. Het is alleen maandagavond even helder geweest.

27 februari - Dog sledding safari in Saariselkä

We hadden vandaag nog een dagje sleetje rijden op het programma staan. Deze keer namen we 30 honden en 5 sleetjes in en op de hondentrailer mee naar skioord Saariselkä, om een tocht in een ander gebied te kunnen doen. Dit betekende dat we Pasi (de gids) bij het aanbreken van de dag eerst hielpen om de honden in te laden. Dit viel natuurlijk niet mee, want ze waren dolenthousiast dat ze mee mochten. Probeer ze dan maar eens in de toom te houden. Lekker opgewarmd waren we na een half uurtje onderweg naar het zuiden. Het was rond het vriespunt en de wegen waren daardoor hier en daar wat glad. Gek genoeg lijkt iedereen hier beter met -25 dan met -5 om te kunnen gaan. We parkeerden de trailer na een half uurtje bij een benzinestation, waar we de sleetjes makkelijk konden klaarzetten. Daarvoor moest een bepaalde tactiek gevolgd worden, namelijk aan elke kant van de trailer werd een sleetje vastgelegd met een touw. De kabels werden vervolgens vastgeklikt en klaargelegd, zodat we bij de eerste slee 8 honden en bij de tweede 6 honden konden klaarzetten. Maar natuurlijk wel in de goede volgorde, dus we lieten Pasi vertellen hoe of wat. Elke hond moest vervolgens een harnasje aan en aan 2 kabeltjes vastgeklikt worden. De harnasjes waren er in verschillende maten en de ene hond was een betere volger dan leider en omgekeerd. En dan waren er nog honden die beter niet naast elkaar konden lopen, omdat ze elkaar afleidden of niet goed met elkaar konden opschieten. Het mag duidelijk zijn dat het vormen en klaarzetten van teams een uitermate secuur klusje was.

Toen er 2 teams klaar waren, mocht Sven alvast zijn heerlijk warme winteroverall aantrekken en ondertussen waren ook 2 anderen gearriveerd, die mee zouden gaan op safari. De twee teams die klaar waren, werden een stukje verderop neergezet en verankerd in de sneeuw. Sven pastte op deze beestjes en zorgde ervoor dat de teams, voor zover mogelijk, in het gareel bleven. Marijke hielp Pasi om een team van 5 en 6 klaar te maken, waarna ook deze 2 teams bij de anderen gezet werden. En Pasi zorgde ervoor dat ook het laatste team van start kon gaan.

Vervolgens gingen we op pad. We hadden bijna 50 km voor de boeg en het beloofde een winderige dag te worden. Dit maakte onze dikke overalls nog enigszins nodig. Grotendeels gingen we over bospaden, die ook gebruikt werden door sneeuwscooters. Het was dus wat drukker dan in de buurt van Ivalo. Wat ook opviel, was dat er overal besneeuwde bomen langs het pad stonden. Dit hadden we in Ivalo niet gezien. Wat daar nu precies de logica achter was, hebben we wel gevraagd, maar eerlijk gezegd is het er voor ons niet echt duidelijker op geworden. Het was weer een erg leuke tocht met hier en daar een pauze voor de hondjes, ook al leken de heren daar zelf het nut niet van in te zien, want een aantal van hen stond te springen in het harnasje.

Veel te snel was de tocht afgelopen en begon het aftuigen van de honden en inladen van de trailer. Op de terugweg naar de huskyfarm zagen we op verschillende plekken rendieren. We hielpen bij de farm mee om de juiste hond bij het juiste hok af te leveren, wat bij de ene hond meer inspanning kostte dan bij de andere. We zeiden de hondjes gedag en konden bijna meteen aanschuiven bij het diner.

28 februari - Goodbye Finland

Met pijn in ons hart namen we afscheid van de hondjes en de sneeuw. En we waren niet de enigen die naar huis gingen; op het vliegveld van Ivalo stond een aardige rij mensen. Voordat we konden vertrekken, moesten de vleugels van het vliegtuig ingespoten worden met een roze goedje, om ze ijsvrij te maken. We zaten toen al in het vliegtuig en konden het van dichtbij bekijken.

In 1,5 uur tijd vlogen we terug naar Helsinki. Met een overstaptijd van 5 uur besloten we nog even de stad in te gaan om heel kort te shoppen en te lunchen. Vervolgens was het nog 2,5 uur vliegen naar Amsterdam en kwamen we weer veilig thuis.

De geur van de hondjes zit nog in onze kleding en we hebben stapels hondenfoto's om uit te zoeken. De husky's blijven dus zeker nog wel even in onze herinneringen. En mochten we ze te erg gaan missen, dan hebben we genoeg smoezen om ze weer een keer te bezoeken; Finland met -25 is ook een belevenis op zich (wij hadden minimaal -10, maar meestal rond het vriespunt) en Finland in het donker wil Sven ook een keer meemaken (tijdens onze reis waren de dagen ongeveer even lang als in Nederland). En zo kunnen we er vast nog wel meer bedenken.