België
8 oktober 2021 - Dagje Mechelen (Frans: Malines)
Op 1,5 uur treinen vonden we Mechelen dat er veelbelovend uit zag voor een dagtripje. Het was voor het eerst sinds 27 maanden dat we weer eens naar het buitenland gingen. En we hadden er zin in! We konden deze reis maken met een overstap op Breda en we hadden ons wel ingelezen wat we moesten doen om België in te komen (vanwege Corona), maar in de trein bedachten we ons dat we verder niet op de hoogte waren van de maatregelen in België zelf. We besloten maar goed te letten op onze medemens.
Toen we eenmaal uit de trein gestapt waren, gingen we met een omweg (vanwege ontbrekende bordjes) naar de Grote Markt en de kathedraal. Voor het beklimmen van de kerktoren moesten we later terugkomen. Dat hadden we er graag voor over, zoals trouwe lezers van ons wel zullen weten. Wij zijn dol op torens! Om de tijd "door te komen" besloten we een hapje te gaan eten in de oude Vleeshalle, waar nu verschillende eettentjes zitten. Gelukkig voor ons als vegetariërs was er genoeg te kiezen zonder vlees te hoeven eten. Het werd een stevige lunch, eigenlijk vooral door het dessert. Daar maken ze hier geen grapje over, zeg.
Gelukkig heeft de kerktoren genoeg treden (538 als we ons niet vergissen) om een poging te doen om de calorieën er weer af te krijgen. Het was wel fijn dat we de treden in fases konden wegstappen, want op elke verdieping was informatie te vergaren. Bovenop de toren hoefden we het uitzicht niet met anderen te delen. We zagen Antwerpen aan de horizon liggen, maar jammergenoeg konden we het centrum van Mechelen niet goed op de foto zetten, omdat delen van de toren het uitzicht belemmerden.
Na het torenbezoek ontdekten we Mechelen wat verder door een deel van een wandeling via een app te volgen. Zo kwamen we in hofjes, oude straten en pleinen en liepen over het Dijlepad (een lange vlonder langs de rivier Dijle). En weer terug. En later nog een keer. Zo leuk was het! We pikten een terrasje op de vismarkt voordat we weer naar huis gingen.
11 februari 2023 - Dagje Leuven (Frans: Louvain)
Om een grijze, grauwe dag op te vrolijken, maakten we een citytripje naar studentenstad Leuven. We bewonderden daar de universiteitsbibliotheek, het stadshuis en naastgelegen kerk.
We maakten gebruik van een app om een stadswandeling te doen en kwamen uit in het begijnhof, daarna een universiteitsgebouw en een kleine kapel.
In het centrum zochten we een leuke lunchplek uit.
27 mei 2023 - Dagje Gent (Frans: Gand)
Gent stond al een tijdje op onze verlanglijst en vandaag was het dan zover! In alle vroegte door Delft naar het station lopen alleen al, vinden wij een feest. Het is een moment van zeldzame rust. De trein naar Breda moest op Rotterdam wachten op de internationale trein, waardoor wij in Breda moesten rennen van het ene naar het andere perron. Redelijk zinloos, bleek toen we eenmaal in de tweede trein zaten. Er bleek iets mis met de luchtdruk, deuren en later volgde een rood sein. Dit hield een vertraging van 30 minuten in. In Antwerpen betekende dit dat we een latere aansluiting moesten nemen. Na deze ietwat valse start waren we verheugd bij het aangezicht van Gent. Toen Sven het woord "smoezelig" een aantal keer gebruikte om aan te geven hoe de huizen en een regeringsgebouw er in zijn ogen uit zagen, had Marijke hier een nadere toelichting bij nodig. Terwijl we naar de rivier liepen, keuvelden we hier over.
In het historische centrum keken we onze ogen uit. Mooie gebouwen, pleinen, terassen. En veel, veel toeristen. En dat terwijl onze app beloofde dat dit minder druk dan Brugge zou zijn. Laten we Brugge dan maar bewaren voor een werkdag, als wij vrij zijn...
Anyhow, om wat meer te leren over Gent, besloten we eerst een rondvaart te maken. Dit was zeer informatief. In drie talen! Vervolgens gingen we de bezienswaardigheden te voet af om ze beter tekunnen bewonderen en er foto's van te maken. Het meest indrukwekkende was de locatie van het kasteel, namelijk middenin de stad, waar de tram vlak langs denderde.
Natuurlijk liepen we ook door graffitistraat, waar wekelijks metamorfoses van de muren plaatsvinden. Uiteindelijk vertrokken we van een station aan de andere kant van Gent en we keken terug op een geslaagde dag.
20 en 21 juni 2023 - Rond Dinant: doop je koek in de thee
Met angst en beven hebben we de afgelopen 2 weken de weersvoorspellingen van Dinant in de gaten gehouden (lees: vooral Marijke had last van een OCD-aanval), want na 40 (of iets dergelijks) droge dagen, leek daar abrupt en heftig een einde aan te komen. Precies als wij daar zouden zijn. Maar niets zo veranderlijk als het weer en uiteindelijk gingen we natuurlijk toch gewoon met de trein naar de Belgische Ardennen. Met 5 verschillende treinen om precies te zijn. Delft -> Rotterdam -> Breda-Brussel Noord -> Ottignies -> Dinant. Maar dan heb je ook genoeg tijd om Google te vragen waar je naar toe kan gaan.
En zo wandelden we direct na aankomst naar het rivaliserende buurdorp Bouvignes-sur-Meuse, waar de ruïne van een kasteel onze aandacht had getrokken. We gaven de zweetporiën vrij spel, want, zoals wellicht bekend, vind je kasteeltjes vaak lekker hoog op een rots met vrij uitzicht op de omgeving. En dat was het ook dubbel en dwars waard! Ook in Bouvignes was een interessant museum gevestigd in een Spaans huis, waarin de historie van de omgeving verteld werd. Zeer de moeite waard!
Daarna besloten we de rest van de dag rond te dolen in Dinant, waar we via de sluis en barrage (dam) naar toe wandelden. Dinant is niet zo heel groot, maar des te indrukwekkend is de grote kerk met pal daarachter de citadel, bovenop een hoge rots gelegen. Met een kabelbaan waren we zo bovenop de rots met wederom een mooi uitzicht en we dwaalden door de citadel, waar veel informatie te vinden was. Vooral over de verschrikkingen in WO I, waarbij Dinant bijna volledig van de kaart geveegd werd. Met een (voor Marijke te) donkere kamer waarin nagebootst werd wat er in 1914 gebeurd is. En met een loopgraaf-simulatie, waarbij enig evenwichtsgevoel gewenst was.
De rots af gingen we per trap (408 treden) om vervolgens over de Charles de Gaulle brug naar de andere kant van de Maas te lopen. We gingen maar eens richting ons hotel, gevestigd in een voormalig klooster, waar ook het Leffemuseum is. Na een opfrisbeurt en een drankje in de tuin, besloten we een pizzaatje (Sven) en pastaatje (Marijke) te scoren in het centrum van Dinant. We waren nog een beetje voorzichtig vanwege de weersvoorspellingen, maar vanachter een groot open raam zagen we de meeste stormvoorspellingen als sneeuw voor de zon verdwijnen.
De volgende morgen deden we ons te goed aan het uitgebreide ontbijtbuffet om vervolgens uit te checken en aan de wandel te gaan. Allereerst liepen we naar (een gebouw dat wij hadden omgedoopt tot) het spookhuis van Dinant. Hoe dichterbij we kwamen, hoe meer er verloren ging van de spookachtige charme. Het enige spookachtige wat bleef, was de oprijlaan die normaalgesproken hermetisch kan worden afgesloten, naar het leek. Vandaag konden we ongemerkt langs het pand lopen om uit te komen bij een spoorwegovergang. Toch leuk, zo'n eerste, zelf verzonnen, uitstapje.
Vandaag dompelden we ons wat verder onder in dé trots van elke Dinantees, namelijk de saxofoon. Wat zo gekomen is, doordat het wiegje van de ontdekker van de saxofoon, Mister Sax (we weten ff niet of hij Adolph of Alfons heette) in Dinant heeft gestaan. We bekeken een saxofoommonument, een minimuseum en standbeeld van de uitvinder, zittend op een bankje. Ook deden we een poging om de 28 saxofoons in de stad te vinden, waarvan er al 12 op de Charles de Gaulle brug te vinden zijn, maar gek genoeg bleef de teller steken op 19.
We liepen, na een kijkje genomen te hebben in de kerk met de uivormige koepel, vervolgens een stuk langs de Maas in zuidelijke richting, naar een grote rots van 35 meter hoog, waarbij een tussenstuk is afgebroken. Uiteraard zijn daar diverse verhalen ter verklaring voor, waarvan er vast wel 1 waar is. Na de wandeling lieten we ons meevoeren op een rondvaartboot richting Anseremme, iets verder dan de eerder genoemde 35 meter hoge rots. Zo bekeken we de omgeving van Dinant vanaf het water.
Als echte afsluiter, kochten we de Dinantse koek (couque), waarin we vervolgens onze kiezen behoorlijk moesten zetten. Lees: je kunt ze waarschijnlijk het beste een kwartiertje in je thee dopen.
Vervolgens begonnen we rond half 2 de terugreis naar Delft. Maar omdat we een specifieke trein vanaf Brussel Noord naar Breda hadden geboekt, maakten we nog wat tussenstops. Allereerst Dinant -> Jambes, waar we ruim een half uur wandelden naar het volgende station op het traject, Namur. Oorspronkelijk was het plan om vandaag in deze stad wat meer tijd door te brengen, maar we wisten van tevoren niet dat Dinant zo leuk was (en dan hebben we zelfs één van de mooiste grotten van Europa niet kunnen bezoeken, omdat deze alleen in het weekend open is). Vandaag besloten we alleen rond te wandelen en een echt bezoek aan Namur voor een andere keer te bewaren. Foto's van de citadel hebben we wel alvast gemaakt. Vervolgens namen we 2 treinen naar Brussel Noord; Namur -> Gembloux -> Brussel Noord. Daar moesten we dus ruim 1,5 uur overbruggen en we besloten op zoek te gaan naar wat te eten. Het was inmiddels al richting diner aan het gaan. We hadden al eerder ontdekt dat voor 2 vegan wannabees een uitdaging naar ons lachte. België is daarop nog niet ingericht. Het kostte ons aardig wat moeite om wat vegetarisch te vinden. Nadat het gelukt was namen we nog 2 treinen terug naar Delft: Brussel Noord -> Breda ->Delft.
1 juli 2023 - Schapenkoppen en zoete zonde in Lier (Frans: Lierre)
Een tijdje geleden heeft een conducteur onze interesse voor Lier gewekt. Hij was tijdens onze reis naar Leuven zeer enthousiast aan het lobbyen bij het aandoen van station Lier. En vandaag besloten we ook daadwerkelijk uit te stappen. Het deel van de rit vanaf Breda trakteerden we onszelf op het reizen in de eerste klas, waar opmerkelijk veel te beleven viel (lees: er was een liegende zwartrijder en een aantal anderen werd uit de trein gezet). Hulde aan (vrouwelijke) conducteurs by the way!
Het was nog erg vroeg op deze grauwe dag en na 10 minuten lopen naar het centrum waren we er al aan toe om op te drogen met een bak koffie en de lokale snack: het Lierse vlaaike. Het cafe was net geopend, want Lier ligt op minder dan 2 uur reizen van Deft en wie ons ondertussen een beetje kent, weet dat wij graag vroeg vertrekken. We wisten het een uur te rekken tot aan de opening van het stadsmuseum en aldaar waren we de eerste bezoekers. De 3-minuten-intro-film over Lier had nog opstartproblemen, maar nadat de medewerker het noodscenario had toegepast (lees: schakel het apparaat uit en aan), kregen we een geprojecteerd reisje door de tijd. We leerden over de Lierse strijd tegen het water en speelden het traditionele struifvogelspel. Op www.visitlier.be staat hierover de volgende uitleg: "Een struifvogel is een hardhouten vogel, mooi uitgesneden en beschilderd, die aan een kabel hangt. In zijn snavel wordt een ijzeren pin vastgezet. De speler trekt de vogel achteruit en mikt op het doel, een houten schietschijf op ±10 m afstand. De pijl blijft in de puntenroos steken en de vogel wordt weer naar achteren getrokken voor de volgende beurt." Daarna bekeken we de schrijn van patroonheilige Gummarus (of, zoals Marijke Sven verkeerd verstond, "gabber Tinus") en kwamen we te weten dat Lierenaren vereerd (en dus niet beledigd) zijn als zij 'schapekoppen' worden genoemd. Het museum was enorm interessant.
We trotseerden de laatste regendruppels van de ochtend en gingen buiten op onderzoek uit. We bekeken de in restauratie zijnde Gummaruskerk, voor zover dat mogelijk was en liepen tegen wat bezienswaardigheden aan. Dit was een toren, gevangenenpoort en het stadhuis, waar we later op de middag bij terugkwamen voor een foto, toen de meeste marktkramen hadden plaatsgemaakt.
Natuurlijk mocht een bezoek aan het begijnhof niet ontbreken. Er was een trouwerij gaande in de kerk en duidelijk zichtbaar was dat het restauratieplan voor de komende jaren noodzakelijk was om het label Unesco-waardig te behouden. Als laatste liepen we over de vestingwallen rondom het centrum en gingen aan het eind van de middag weer richting Delft.
22 en 23 juli 2023 - met nieuwe schoenen naar Rochefort
Hadden we al gezegd dat we stiekem verliefd zijn geworden op Belgie? Nou, bij deze dan! En dit weekend mochten we weer bij onze zuiderburen op bezoek; we vertrokken voor de tweede keer in korte tijd naar de Ardennen, omdat Dinant zo goed bevallen was. Helaas met flink wat oponthoud, want alhoewel na 3 kwartier gewacht te hebben op Rotterdam Centraal in een trein met technische mankementen het probleem was opgelost, bleek dat we niet mochten vertrekken vanwege de te grote vertaging die we inmiddels hadden opgelopen. Daarom werd onze rit in zijn geheel opgeheven. Gelukkig ging de trein erna wel netjes op tijd en zonder problemen op weg. Lekker volgestapeld natuurlijk, maar dat was voor ons niet zo erg, omdat we inmiddels een standaard upgrade hebben geregeld naar eerste klas.
De rest van de reis ging vrijwel vlekkeloos, met alleen nog een overstap op Brussel Noord, waarna we na een reis van 5,5 uur aankwamen op station Rochefort Jemelle. Eerlijk gezegd lag het station meer in Jemelle dan in Rochefort, maar dat bracht met zich dat we onze benen 4 km konden strekken door de Ardense bossen. We zagen bloemen, vlinders en een mini hagedisje. En het was er haast uitgestorven.
Dat bleek wel anders toen we eenmaal Rochefort bereikt hadden. Net als Dinant is ook dit niet zo'n grote plaats, maar al het verkeer sjeest daar over 1 rotonde en 1 weg. Het maakte dat we het er heel druk ervaarden. Later zouden we zien dat het 1 straat verder een wereld van verschil was. Het was inmiddels lunchtijd, aan onze knorrende maagjes op te merken, en we werden aangenaam verrast door de twee vegetarische gerechten die we bij een restaurant bestelden. Dat was smullen. Na de lunch gingen we op weg naar ons hotel en onderweg daar naartoe liepen we de kerk even binnen.
Rond Rochefort kun je prima wandelen, hadden we gelezen, en dus lieten we ons bij de toeristeninformatie meer vertellen over de mogelijkheden. We kozen een route van 8 km uit met verschillende loopjes en gingen op pad. Het was heel laagdrempelig; we hoefden slechts de bordjes met een gele kruis te volgen. En, oh ja, Marijke kon meteen haar nieuwe schoenen goed inlopen (lees: bij het begin van de route waren er al 2 blaren aanwezig). Zoals we al zeiden, toen we de drukke weg links lieten liggen, was het een oase van rust. En we liepen meteen midden in de natuur met weilanden, bos en een glooiend landschap. We wisten niet meer over de route dan de afstand en zo werden we verrast dat deze langs de opgravingen van een Romeins Gallische villa in Malagne gingen, die we uiteraard bekeken. Er was veel informatie te lezen over alle facetten van het Romeinse leven van alledag. Compleet met een balkende ezel en blatende schapen in het weiland. We hadden veel fantasie nodig om een beeld te vormen hoe de villa er in het verleden uit gezien moet hebben. Gelukkig hielpen ook daar de informatieborden ons verder bij.
Na ons bezoek liepen we weer terug naar Rochefort en besloten het laatste loopje van de wandeling over te slaan. In plaats daarvan dronken we thee in een aantrekkelijke tuin. We hadden al snel door dat dit geen goede plek voor een diner was, aangezien het restaurant zich aanprijst met 'vleesspecialisten'. Het avondmaal bestond later bij een tent verderop uit een pasta en pizza.
De volgende dag deden we ons te goed aan het uitgebreide ontbijtbuffet bij een ander hotel dan de onze. Een goed begin van de, ietwat grijze, dag die voor ons lag. Als eerste activiteit brachten we de een bezoek aan de grot Lorette-Rochefort, op loopafstand van het centrum. Met een groep liepen we onder leiding van een gids de verticale grot in, wat neerkwam op 65 meter afdalen (en later weer stijgen) in moeder aarde. Het was heel cool om te beleven, compleet met stalactieten en stalagmieten en meer door kalksteen gevormde rotsformaties. Ook was er een ondergrondse aftakking van de rivier de Lomme, die nu lieflijk kabbelde, maar in andere tijden van het jaar bizar veel hoger in de grot kon komen.
Daarna probeerden we dichter in de buurt van het Gravenkasteel van Rochefort te komen. Dit kasteel torent hoog boven het centrum uit en we hadden al gelezen dat het brengen van een bezoek eraan alleen mogelijk was om 14:00 en dit was gezien onze geserveerde trein voor ons niet haalbaar. Maarrrrr natuurlijk hadden we wel graag een foto gemaakt en Rochefort gezien van bovenaf. Helaas was het hek gesloten en ondanks een poging om via de tuintjes van buurtbewoners de heuvel op te komen, kwamen we bedrogen uit. Lunch dan maar weer (echt naar hoor, al dat lekkere eten), dit keer kozen we Thais. Daarna was het alweer tijd om naar het station te stappen via hetzelfde bospad als gisteren. Dit keer deze we 4,5 uur over de reis naar Delft. Bedankt, leuk weekend in de Ardennen!
16 september 2023 - nieuwe traditie oppakken in Brugge (Frans: Bruges)
De eerste dag van onze vakantie (we zijn sinds Antarctica voor het eerst tegelijk 3 weken vrij!) bracht ons vandaag in Brugge. Daarover hebben we lang getwijfeld, aangezien het, volgens insiders, heeeeeeel toeristisch is. Aangezien Gent ons eerder kon bekoren, zijn we toch gezwicht... toen we eenmaal in de trein op weg waren, kwamen we er achter dat de snelste verbinding op een goede dag ons er in 2,5 uur zou kunnen brengen. Vandaag namen we de toeristische route met een uurtje bonus. Werkzaamheden aan het spoor waren daar verantwoordelijk voor.
Op deze mooie nazomerdag stapten we gemakkelijk naar het centrum. Torens leiden meestal de weg en zo ook vandaag. De herinneringen die ik (Marijke) heb aan Brugge, zijn niet om over naar huis te schrijven. Tenzij je houdt van kerstmarkten, maar daarover was ik niet bijster onder de indruk geraakt jaren geleden. Des te aangenaam verrast was ik om te concluderen dat het openluchtmuseum begon zodra we het station waren uitgestapt. De vermelding op de world famous UNESCO-lijst zorgt er blijkbaar voor dat onderhoud hier hoog in het vaandel staat. Waar je ook kijkt, overal is pracht en praal te vinden. Met behulp van onze Brugge-app lieten we ons rondleiden over pleinen en markten en langs kerken en het stadhuis. Natuurlijk hadden we de stad niet voor onszelf, maar zolang we de 32 tourgroups links lieten staan, was dat helemaal zo storend niet.
Tijdens de apptour leerden we een leuk weetje; stadsbrouwerij Brugse Zot heeft een ondergrondse bierpijp aangelegd van 3 km lengte, waardoor transport tussen brouwerij en bottelarij overbodig is geworden. Hoe duurzaam is dat! Erg bijzonder om je te realiseren dat het bier onder je voeten stroomt als je in de buurt van het Walplein loopt.
De leukste uitdaging van de dag was het vinden van een geschikte eetplek voor een late lunch met keuze in vegetarische gerechten. Het werd uiteindelijk een Zuidafrikaans restaurant in de buurt van de burg. En hierna was het weer tijd voor de terugreis. Maar niet voordat we een nieuwe traditie begonnen: het fotograferen van stations. Station Brugge bood daarvoor uitstekende mogelijkheden. Uiteraard kwam de fontein op de voorgrond ook aan bod, maar daarvoor moest het bord met aankondiging van de autovrije zondag wijken.
Even verderop hadden we voldoende tijd om ook het station Antwerpen Berchem vast te leggen, maar op Breda was de overstaptijd te kort. Wij verwachten echter wel dat we hiervoor nog vaker een kans krijgen. Breda is vaak een overstapstation van ons. Al komt het ook vaak voor dat we moeten rennen van het ene naar het andere perron...
Ik zeg: Brugge was geslaagd!
18 september 2023 - in gebreke blijven in Nijvel (Frans: Nivelles, Waals: Nivele)
Maandagochtend, de wekker ging om 6 uur. Het besef: "vakantie, we gaan lekker vroeg op pad vandaag!" Wat volgde was een pop up bericht van de NS International app, waaruit bleek dat de geboekte trein niet reed, waardoor we ook nog eens rustig aan konden doen, want de inmiddels voor ons beruchte internationale trein naar België vertrekt slechts 1 keer per uur. We besteedden het uur aan gamen (Sven) en studeren (Marijke) en gingen vervolgens op pad. Het perron was natuurlijk bommetjevol op dit tijdstip van de dag en de ene na de andere trein kwam met vertraging binnenrollen. Je raadt het al, dat werd weer rennen op station Breda, maar, ach ja, sommige tradities hebben nou eenmaal zo z'n charme. Zelfs dit soort tradities...
De tweede overstap was op Antwerpen Centraal en even waren we bijna voor een vertraagde stoptrein gegaan, maar gelukkig bleek deze net vertrokken te zijn. Het lijkt er namelijk op dat die er heeeel veel langer over zou gaan doen. 5 kwartier later stapten wij uit in Nivelles, oftewel Nijvel. We wandelden richting centrum en hadden de Collegiale Sint-Gertrudis kerk zo gevonden. Dat was niet moeilijk, want de torens staken met kop en schouders boven alle andere gebouwen uit. Wat wel enigszins tegenviel, was dat de kerk bijna volledig was ingepakt in de steigers. En dus probeerden we wat creatief te fotograferen tijdens ons rondje om de kerk. Na ook binnenin de kerk bewonderd te hebben, gingen we op zoek naar iets op of aan de kerk dat in de informatie "jacquemart" heette en dat van goud zou zijn en wel 2 meter hoog. Maar dat woord kwam niet in onze vocabulaire voor. Bij een uitgebreid rondje centrum, wees een inwoner ons op het gevaarte dat aan de toren van de kerk hing. Vrij vertaald vertelde hij ons, driekwart in het Frans en een kwart in het Engels dat "we zeker goede foto's moesten schieten, omdat de gouden klokkenluider over enkele dagen voor restauratie van de toren zou worden gehaald." Wat een geluk!
Een stuk verderop, terwijl we door wat smalle straatjes liepen, vroeg Marijke zich hardop af waarom er een soort rook of stoom uit het dak van een rij huizen kwam. We besloten dat er waarschijnlijk iemand vroeg aan z'n stookseizoen was begonnen en maakten de zin af met de legendarische woorden "als we sirenes horen, weten we dat we ongelijk hadden." Hadden we maar niets gezegd, want toen we 5 minuten verderop waren, kwam er een circus aan politie- en brandweerwagens het centrum in gedenderd. We besloten een kijkje te gaan nemen en zagen al snel rookwolken die ons zicht op de kerk blokkeerden. En, jawel, precies op de plek waar wij eerder twijfelden, kwamen nu dikke rookpluimen voorbij. We bleven er een tijdje staan en voelden ons helemaal naar worden toen de vlammen metershoog uit het dak kwamen, er een kleine ontploffing ontstond en er vanalles van het dak af brokkelde. Bizar om te zien dat het dak er in no time gewoon helemaal niet meer was! Het maakte diepe indruk op ons, maar ook wisten we dat we hier niets konden bijdragen. En al de verschillende kleuren van de rookpluimen deden ons vermoeden dat we misschien beter wat meer afstand konden bewaren.
We gingen bij een Thais restaurant bijkomen van de schrik en daarna nog wat rondlopen. Inmiddels waren meerdere straten afgesloten door de politie. Het centrum was in de ban van de brand en de lucht die er hing, jaagde ons (met name Marijke) weg. Genoeg de (ramp)toerist gespeeld!
Wat restte was het maken van stationsfoto's. Eerst van zowel het oude als het nieuwe station van Nijvel en na 5 kwartier van Antwerpen Centraal uit diverse hoeken en op meerdere verdiepingen.
Het was me het dagje wel...
29 september 2023 - Heel vaak overstappen naar Tienen (Frans: Tirlemont)
We hebben wel eens eerder geschreven hoe leuk we België vinden en dat is vandaag niet veranderd. Wat het ietsje pietsje jammer maakt, is dat er maar 1 degelijke manier is om per trein naar België te komen en dat is de internationale trein die via Amsterdam-Rotterdam-Breda naar België rijdt. Op zich is de trein zelf het probleem niet; dat is over het algemeen best een comfortabele trein. Wij zijn alleen niet zo content over de betrouwbaarheid van de dienstregeling én de drukte op het traject. De verbinding rijdt slechts 1 maal per uur en stopt bij luchthaven Zaventem. Dit betekent dat er altijd mensen met koffers aan boord zijn en sommigen van hen zorgen voor irritaties, omdat, en daarvoor we can't blame them, Nederlandse treinen een belabberde indeling hebben als het gaat om kofferruimte. In deze trein valt het eigenlijk nog enigszins mee, vergeleken met dubbeldektreinen.
Anyhow, we gingen vandaag weer naar België, om precies te zijn naar Tienen. Omdat er nog iets anders belachelijks aan deze treinen op te merken is, hadden we bij een voorspoedige reis slechts net iets meer dan 4 uur in Tienen. Bij boeking van de tickets, loont het om eerder te boeken. Standaard is het de laatste week al een hoger tarief, maar ook wordt de trein duurder naarmate er meer plaatsen geboekt zijn. Nu is dat in de Thalys ook zo, maar daar ben je tenminste nog verzekerd van zitplaatsen; in de internationale trein loop je, ondanks de hogere prijs, het risico dat je alsnog uren moet staan. Ook al hebben we inmiddels wat 'truucjes' om vrijwel zeker te kunnen zitten (voorin de trein, opstappen in Brussel indien mogelijk).
Jij als lezer voelt natuurlijk op je klompen aan dat er vandaag weer wat aan de hand was. Juist! Het feest begon in Rotterdam, op 10 minuten treinen van onze opstapplaats Delft. Normaalgesproken redden we de aansluiting niet, maar vandaag wel en daarom stapten we in Rotterdam uit de IC direct richting Eindhoven. Op dat moment had de IC International 15 minuten vertraging. We hadden dus tijd om een stationsfoto van Rotterdam te maken en vervolgens begon het wachten. En wachten. En wachten. De vertraging liep op en zodoende kwam de volgende IC direct naar Eindhoven er al weer aan. We besloten die te pakken naar Breda, omdat de IC International ALTIJD op Breda stopt en dan waren we maar alvast daar. Silly us! Niet veel later zou blijken dat de internationale trein een vertraging van 3 kwartier probeerde goed te maken door Breda vandaag dan maar over te slaan. Say what? Daar stonden we dan, op station Breda, waar we dus dik een half uur moesten wachten in de hoop dat de volgende trein wel zou komen. Ook die had vertraging, een kwartier in Breda, we stapten in, de trein reed langgggzaaaaam, weer extra vertraging en tegen de tijd dat we bij Antwerpen reden, was duidelijk dat we onze aansluitende trein in Brussel Noord niet zouden kunnen halen. Marijke begon naarstig te zoeken naar alternatieve, Belgische treinen en heel ad hoc besloten we op Antwerpen Berchem uit te stappen. Lees: we gristen onze spullen op het laatste moment bij elkaar en snelden de trein uit. Een aantal minuten later vertrok er een trein richting Leuven en daar stapten we over op een trein naar Tienen. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ook deze 2 treinen een kleine vertraging hadden, maarrrrr toen kwamen we toch 5 kwartier later dan gepland aan in Tienen.
Gelukkig is Tienen niet zo groot en we pakten de uitgebreide stadswandeling in onze app er meteen bij en maakten een rondje van 6 km langs de bezienswaardigheden. Die app informeerde ons zeer uitgebreid over wat we zagen en we werden vermaakt met verhalen van weleer. Deze verhalen komen vaak wel neer op branden, opstanden, verwoestingen, oorlogen en machtswisselingen. Veel gezelligheid dus. Het verhaal over de kerk Onze Lieve Vrouw ten Poel is wel aardig om te delen. Ergens in de 12e eeuw, toen de grote markt nog slechts een meertje of vijver was (poel), werd daarin het lijk van de vermoorde gewone man Diederik uit Kampen (NL) gedumpt. Een vrome vrouw zag kort daarna wonderbaarlijke lichten boven de poel verschijnen en zij voorspelde dat op deze plek een kerk gebouwd zou worden. Voorafgaande aan de bouw werd de poel gedempt en het lijk gevonden. Nu zijn wij inhoudelijk niet kerkelijk genoeg om alle symbolen in de kerk te zien of onthouden, maar we blijven zowel de buitenkant als de binnenkant van de meeste kerken toch indrukwekkend vinden. Aan de zijkant van de kerk was ook een bedevaartsplek in de vorm van een Lourdesgrot.
Tijdens onze wandeling zagen we verder de ruïnes van een kerk met begijnhof, diverse kloosters en oude huizen. Dat was allemaal erg vermakelijk. Wel kwamen sommige plekken wat vervallen over en blijkbaar zijn er plannen om enkele gebouwen op te kalefateren. 1 daarvan is ook het station, dat aan alle kanten dichtgetimmerd en afgezet was. Met een belegd broodje, wat we bij de plaatselijke bakker kochten, was het alweer tijd om hier naar te vertrekken. Op onze volgende trip gaan we wel weer lekker ergens zitten om te lunchen. Met overstappen in Brussel Noord en Rotterdam kwamen we dit keer zonder kleerscheuren terug in Delft.
20 maart 2024 - Oranje boven in Diest
Op de eerste warme lentedag dit jaar trokken we erop uit voor een dagje zuiderburen. Diest was onze bestemming van vandaag. Deze plaats hadden wij een tijd geleden al toegevoegd aan de verlanglijst en onlangs kwam hij langs in de documentaireserie over het huis van Oranje (verhaal van Nederland seizoen 2). Ook België heeft wat aanbevolen wandeltochten staan op z'n website en... jawel... daar kwam Diest ook in voor. Al met al dus signalen genoeg om er eens te gaan koekeloeren. Voor de verandering namen we de grensovergang nabij Roosendaal. Wat weer een hele andere ervaring was dan reizen via Breda. Minder stressvol... op de heenweg althans.
Na net geen 3 uur treinen kwamen we aan in Diest, waar de jassen in de tas verdwenen. Er werd behoorlijk aan het spoor getimmerd, waardoor we een rondje om het bouwterrein liepen om bij het stationsgebouw uit te komen. Van daaruit begon een GPS-wandeling door Diest. Op en rond de markt was het meeste te zien, waar onder de kerk waar de oudste, (vergeten) zoon van Willem van Oranje, Filips Willem, begraven ligt. Inclusief zijn hart in een kistje. Er was veel te zien in de kerk. En er hing een serene rust op de een of andere manier.
Daarna liepen we een rondje om de oorspronkelijke citadel, waarvan alleen de muren nog overeind staan, de Oranjeroute. In de verte zagen we parachutespringers een vliegtuig verlaten. De vogels floten en de bijen verkenden ons in hun eerste vlucht. Het was allemaal erg rustgevend. Op een terras bij de markt streken we neer. Het systeem daar was een combinatie tussen selfservice en bediening, wat waarschijnlijk een slimme oplossing was voor personeelstekort. Later liepen we door een park met contouren van een burcht richting Begijnhof, waar we drentelden door de uitgestorven straten en bij een te koop staand huis naar binnen piegden.
Op de terugweg naar Delft pikten we een uurtje Antwerpen mee. We liepen richting kathedraal, maar raakten de torens kwijt en besloten dan maar een wafel te eten en misten nog bijna de trein naar Roosendaal toen er een spoorwijziging van 22 naar 4 werd aangekondigd (lees: we zagen alle 4 de verdiepingen van dit grote station). Eenmaal in de trein bleek de machinist ook nog niet klaar voor vertrek en dus was ons gehaast overbodig geweest. We dampten lekker uit. Ook de overstap op Roosendaal bleek verre van uneventful. 2 vrouwelijke spoorwegpolitieagenten hadden spitsuur; eerst bij het sussen van een ruzie en vlak daarna renden ze naar een passagier die onwel was geworden. En dat terwijl het niet heel druk was met overige passagiers. De rest van de terugreis verliep voorspoedig.
19 juni 2024 - NMBS wandeling: Op stap in Antwerpen (Frans: Anvers)
Een tijdje terug ontdekten we dat ook de Belgische NS, NMBS, wandeltochten beschikbaar heeft gesteld. Eerder al deden we een stadswandeling in Diest. Vandaag gingen we voor een langere wandeling; van station Antwerpen-Luchtbal naar station Amsterdam-Zuid. In het begin van de wandeltocht hadden we even zoiets van: "uhhhh, wat gaat dit worden...", aangezien we langs een drukke weg en saai industrieterrein liepen. Oh ja, en er werd overal gebouwd, viel ons al meteen op. Gelukkig werd het beter toen we een brug waren overgestoken. We kwamen toen in een trendy havengebied terecht. Niet dat wij onszelf als "trendy" bestempelen. Verre van dat... maar het zag er wel leuk uit. We hadden het havenhuis al een tijdje in ons vizier en konden dit futuristische gebouw nu ook van dichtbij bekijken.
We kwamen steeds dieper in hartje Antwerpen terecht en zagen eindelijk de kathedraal. Iets wat ons tijdens een eerdere reis niet gelukt was. Ook de gebouwen aan de grote markt zagen er prachtig uit. Na wat foto's gemaakt te hebben, vertrokken we in de richting van de Schelde, alwaar ook behoorlijk wat bouwgeluiden hoorbaar waren. We kwamen de voetgangerstunnel naar de andere kant van de Schelde op het spoor en daalden met twee oude houten roltrappen tot een diepte van een slordige 32 meter en kwamen terecht in een grote ronde buis waarin fietsers en voetgangers 572 meter de Schelde kunnen "over"steken. En aan de overkant kregen we een overview van Antwerpen. Even verderop liepen we om een meer met een omtrek van ongeveer 3,3 km. En aan het einde namen we een andere tunnel onder de Schelde door terug naar de centrumkant van de stad. Dit keer was er geen fancy roltrap, dus zat er niets anders op dan de 130 trapteden naar beneden te nemen, 500 meter te lopen en weer 130 treden naar boven te lopen. Dit is overigens niet helemaal waar, want er was ook een lift. Marijke vond dit alleen niet bepaald een veilig plan.
Inmiddels waren we aan de zuidkant van Antwerpen beland en daar ontstaat een hippe nieuwe wijk, waar nog flink gebouwd wordt en ook veel plek voor groen is. We liepen door naar het eindpunt van de wandeling, station Antwerpen-Zuid. Het was maar goed dat we op de kaart konden zien waar het station was, want het was weer 1 grote bouwput.
21 augustus 2024 - "Alsjewel" in Aalst (Frans: Alost)
We hadden een tijdje geleden meerdere dagretours Rotterdam-Brussel geboekt en vandaag was de eerste van de reeks. Op de heenweg met de Eurostar in 1 uur en 10 minuten en terug met de IC Brussel een uurtje langer. Dat leverde toch weer een uur minder reistijd op. Een paar dagen voordat we vertrokken kozen we Aalst uit als eindbestemming. Op Brussel moesten we even twee keer met onze ogen knipperen toen we "Alost" op het bord zagen staan. Brussel is altijd zo'n soort oase in de woestijn in de zin van daar waar Frans gesproken wordt in een omgeving van Nederlandse taal. Al bedoel ik hier natuurlijk Waals en Vlaams, excuse my botheid.
Aalst dus. Ten westen van Brussel, waar ook gewoon Vlaams wordt gesproken. Met zo'n snelle treinverbinding kwamen we er al voor tienen aan en we liepen richting centrum, werden afgeleid door een in steigers gehulde kerk, liepen er een hele grote ronde omheen om te concluderen dat we er niet naar binnen konden. Steigers zouden we meer gaan tegenkomen vandaag, blijkbaar is Aalst een stad van vernieuwingen. Nu we het daar toch over hebben, Sven heeft het beeld van Belgische steden dat huizen soms nogal smoezelig kunnen zijn. Tientallen jaren aan hun lot en de kracht van de natuur overgelaten. Marijke kijkt daar anders naar, maar zeker zijn er anderen die Svens mening herkennen.
We banjerden wat rond in het centrum van Aalst. De Grote Markt, het belfort en een ingepakte, nooit afgebouwde kerk. Google maps leidde ons naar het Begijnhof, dat niet bepaald authentiek was. En vervolgens naar een groot park, waar we een rondje liepen om weer terug te keren naar de Grote Markt op zoek naar een terras in de zon. Dat bleek onmogelijk en dus namen we genoegen met schaduw. We werden uitermate plezant bediend door een jong meisje dat om de haverklap kwam vragen of alles naar wens was. Ook verontschuldigde ze zich meerdere malen als het allemaal iets te lang duurde. Naar haar eigen standaarden welteverstaan, want wij werden nog niet ongeduldig. Denken we.
Na een heerlijke vegan lunch (op het dessert na, die bestond uit zuivel) hadden we een plannetje voor de middag. Dat begon voor de ingang van de toeristeninformatie, waar we een wandeling begonnen langs wat minder bekende bezienswaardigheden. We kregen al wandelend vragen te beantwoorden, waarvan het antwoord meestal te vinden was op de gebouwen waar we ons bevonden. Erg leuk om te doen. Voor de antwoorden liepen we de VVV even binnen en zowaar hadden we 14 van de 16 vragen juist beantwoord.
Daarna gingen we naar het stedelijk museum om meer te weten te komen over Aalst. We leerden de kneepjes van het carnavallen, lachten om onszelf bij de lachspiegels, hoorden dat de gezondheidszorg hier top notch is en lazen over de bijzondere politieke status van Aalst vanaf de Middeleeuwen. Sven bleef steken bij de maquette van de kerk, die zo bijzonder gevormd is, doordat de voorkant van het schip en de toren nooit gebouwd zijn. En nadat we het museum verlaten hadden, gingen we nog eens naar de kerk om te zien wat nu eigenlijk de voorkant was en fantaseerden hoeveel extra ruimte er nodig was geweest als de bouw was voltooid.
Daarna was het alweer tijd om te vertrekken richting station. Eerst naar Brussel, waar we een pastaatje aten bij een dame tegen wie we 3 talen vermengden. En we begrepen elkaar ook nog! Brussel Zuid is trouwens een enorm groot station. We bekeken alle uitgangen (voor de beste stationsfoto) en liepen door de binnenruimtes. Voordat we de trein in gingen, kochten we nog een Brusselse wafel die errug lekker smaakte. De rest van de reis verliep vlotjes.
18 september 2024 - lekkerste lunch ever in Kortrijk (Frans: Courtrai)
Het was weer een dag waarop we de Eurostar naar Brussel hadden geboekt. Maar wederom werd dit vandaag niet onze eindbestemming. Hiervoor kozen we Kortrijk uit. De plaatjes die we hiervan zagen, hadden onze aandacht getrokken. Op papier hadden we 29 minuten overstaptijd op Brussel, waarvan door verkeersleidingproblemen er 3 resteerden. Dat stroomde dus lekker door (lees: we hadden geen tijd meer over om koffie te halen). De trein naar Kortrijk had minder problemen en we kwamen daar om kwart voor 10 aan. Via de Belgische spoorwegen hadden we een rondwandeling in het centrum van Kortrijk gevonden van een kleine 8 km en die startte bij het stationsgebouw. Meestal nemen we het gemak van een gpx-bestand, maar deze keer hadden we de pdf-versie met Vlaamse richtingaanwijzingen. Nu is dat een tikkeltje anders dan ons eigen taaltje, waardoor we de zinnen soms 3 keer lazen om vervolgens te concluderen dat we het niet 100% begrepen. We vertaalden dat als we ergens "aan" moesten lopen dat in onze beleving "langs" of "bij" was. Het woord "vanop" begrepen we wel, maar was wel nieuw voor ons. Afijn, toch kwamen we steeds weer goed terecht.
We wandelden over het Begijnhof en lazen in het museumpje wat over de begijntjes die hier geleefd hadden, waaronder de laatste begijn ever, die hier in 2005 op 92-jarige leeftijd vredig ingeslapen is. Even verderop liepen we de onze-lieve-vrouwenkerk in en keken daar een film over het historische hoogtepunt van Kortrijk: de guldensporenslag in 1302, waarbij boeren en ambachtslieden het (verrassend) succesvol opnamen tegen getrainde ridders van het Franse leger. Die informatie kwam ons by the way bekend voor van de tv-serie "Verhaal van Vlaanderen".
Inmiddels concludeerden we dat, hoe interessant ook, we beiden tijdens de film hadden zitten knikkebollen. Na ons vroege, lichte ontbijt, hadden we blijkbaar wat te weinig gegeten. Kortrijk kwam nog wat slaperig over en alhoewel het pdf-je lovend sprak over heerlijke terrassen langs de Leie, konden wij alleen de fritkot ontdekken die er geopend uit zag. En wij zijn niet zo dol op frietekes. Het uitzicht op de Middeleeuwse broeltorens bleef daardoor beperkt tot voor en na de lunch. In een zijstraat liepen we aan tegen eetplek deDingen, waar we beiden oog hadden voor de turkse eieren. En toen we het eenmaal geserveerd kregen, hebben we er ongegeneerd van zitten smullen. Oelala, zo lekker hadden we in tijden niet gegeten! Uren later proefden we de knoflook nog steeds, hihi.
We konden er weer even tegenaan en liepen over de Broelbrug langs (voor de Vlamingen: aan) de broeltorens de Leie over om wat meer te zien van Kortrijk. De zon kwam zowaar tevoorschijn. Even verderop zagen we dat er in de Leie een eiland was, waarop een deel van Kortrijk gesitueerd was. Dat water ging namelijk meerdere kanten op en ineens waren we de torens kwijt. En die zijn best groot...
Een stuk verderop namen we een andere brug om weer (voor de Vlamingen: terug) de Leie over te steken en we kwamen langs een zwembad, scholen en zowel het oude als het nieuwe gerechtsgebouw om uit te komen bij de markt. Hier bewonderden we het stadhuis en het belfort. Het was daarna nog maar een klein stukje lopen naar het station. We kwamen veel te vroeg aan, waardoor we besloten voor een eerdere aansluiting te gaan. Noot: eigenlijk mag dat niet met onze tickets, maar we waagden de gok dat de conducteur een aardig manneke zou zijn. Voordat we de trein in stapten, bespaarden we ons nog 2 keer 50 cent plasgeld. Dat gebeurde zo: Sven hobbelde mee met een andere plasmeneer. En Marijke liet een andere plasmevrouw met haar meehobbelen, die haar vervolgens het plasgeld gaf. Humor.
Op Brussel Zuid kochten we een diner voor onderweg en vanaf daar begon het spannende gedeelte. Gelukkig wist Sven behendig heen te praten over het feit dat we eigenlijk een trein later geboekt hadden en ook is het fijn dat de conducteurs over het algemeen volledig gefocust zijn op de aanwezigheid van pickpockets of andere thieves op deze trein.
1 oktober 2024: koffie, wafels en paracetamol in Doornik (Tournai)
Vandaag was onze laatste België trip met de lang geleden gekochte Eurostar tickets. Dus: van en naar Brussel lag al lang vast, maar de eindbestemming nog niet. Er waren de dag tevoren nog 2 hobbels, namelijk een ziekerige Sven en een regenachtige weersvoorspelling. Maar beiden leken als sneeuw voor de zon te verdwijnen in eindbestemming Doornik.
Okay, in Delft was het ronduit druilerig om 6 uur in de ochtend, maar het klaarde richting Brussel steeds verder op. We moesten een sprintje trekken naar de intercity richting Tournai en dat ging Sven niet in de koude kleren zitten. Zijn energie bleef achter in Brussel. Alles vanaf daar tot aan Tournai ging als een waas aan hem voorbij en voor hij het wist, waren we een uur verder. Tournai lag aan onze voeten. Marijke gooide een balletje op dat zij de mogelijke NMBS-wandeltocht van bijna 13 km maar doorstreepte voor vandaag en dus schuifelden we door de straten richting centrum. De eerste de beste kerk werd bestudeerd als echte kenners inmiddels ("is dit nu een gotische kerk of zou dit romaanse stijl zijn?") en bij het opzoeken bleek onze visie te kloppen.
We liepen verder richting de kathedraal, die op de werelderfgoedlijst staat en flink gerestaureerd wordt. Steigers waar we maar keken. Bij wat naslagwerk bleek dat de kerk in 1999 bij een uitzonderlijke tornado getroffen is en flink wat schade heeft opgelopen. Er wordt hierdoor al ruim 20 jaar gewerkt aan verbeteringen. Door de werkzaamheden was het behoorlijk luidruchtig in de kerk en konden we helaas het gotische koor en de schatkamer niet bewonderen. Wat we wel zagen (zowel van binnen als van buiten) was echter zeker de moeite waard. Heel erg indrukwekkend! We moeten later, als de steigers verdwenen zijn, zeker een keer terugkomen. Ook trouwens om de trappen van het naastgelegen belfort, waar Sven vandaag helaas de energie niet voor had, te beklimmen.
We waren inmiddels flink afgekoeld door de harde wind en even verderop, aan de Grote Markt, gingen we een café in voor een kop koffie en een wafel. En Sven nam er 2 paracetamol bij. Dit bleek voor hem de juiste cocktail om er weer tegenaan te kunnen. Overigens was het ons opgevallen dat er hier, zo dicht bij de franse grens, zeer weinig Nederlands werd gepraat (terwijl dit in de meeste Belgische steden wel het geval is) en ook is er geen Engels op menukaarten te vinden. We moesten dus wel af en toe graven naar de juiste franse woorden.
In een wat meer voor ons gebruikelijk wandeltempo gingen we verder. We liepen een deel van de wandeltocht, alleen het deel door het centrum en, lekker tegen de draad, in tegengestelde richting. Het centrum van Tournai was klein en overzichtelijk en we bleven een tijdje op de Grote Markt hangen, omdat de vele informatieborden wél Nederlandstalige info bevatten. En Engels en Duits in beknopte variant. We zagen gebouwen als kerk, kerk, kerk en nog een kerk. Veelal in Romaanse stijl. Verderop lieten we ons op twee manieren van de wijs brengen door de titel 'rood fort' van een gebouw, dat allereerst een toren was en niet rood was. Oh ja, toch een beetje, het schuine dak zou onder 'rood' kunnen vallen. In de richting van de Schelde gingen we op zoek naar een winkeltje waar, volgens NMBS, de lekkerste koekjes ter wereld worden gebakken. Ook die verdwijnt op onze verlanglijst, want we konden het niet vinden.
Op naar de Schelde, die dwars door de stad loopt. Daar zagen we een schoolklas hardlopen, laten we het de Coopertest noemen. We herkenden onszelf van vroeger in een aantal zuchtende bakvissen toen hun leraar begon over 'nog zes minuten'. We wachtten geduldig tot ze wegliepen, zodat we een mooie foto konden maken van de middeleeuwse militaire brug, gelegen vlakbij een sluis.
Op naar een lunchplek aan de Grote Markt. Dat viel niet mee voor twee vegetariërs. Bij een brasserie met croques en omelettes gingen we voor een gerecht op de gok, maar helaas bevatte Marijkes tosti een plakje ham. Gelukkig bleken twee Duitse toeristen aan het tafeltje naast ons nóg minder goed in Frans te zijn dan wij, want ze wilden van ons weten wat omelette was en een croque. Oh ja, en frietjes was ook onduidelijk wat daarvoor het Franse woord was. Toen we daarover gingen filosoferen konden we dat wel begrijpen. We dachten aan de franse woorden 'pommes' en 'pommes de terre' en 'frites'. Ingewikkeld! Hoe zouden die Duitsers het hier overleven?
Na de lunch gingen we op weg naar het Folklore museum. Na uitleg van Sven wat dat eigenlijk inhield (Marijke had er een heel ander beeld bij), was haar interesse gewekt. We hadden het eenvoudig gevonden, maar waar zou de deur zijn? Die zag er wel erg dicht uit. Huh, het is vandaag zeker Mardi? Dan is ie namelijk dicht. Tja... Kremlin déjà vu.. dus we improviseerden een nieuw plan. Het werd weer rondlopen op een ander deel van de NMBS-wandeling. We kwamen langs een kerk, seminairie, kerk, tuin en een megatoren. Helemaal in de steigers en en informatieborden, waardoor je de toren zelf niet kon zien. Maar die moet er zonder die poespas eigenlijk een beetje als een mini (amfi)theater uitzien. Ook weer voor terugkomen dus, als het ooit de bedoeling is dat die steigers verdwijnen.
En toen was het rondje af, we waren weer terug bij het station. We namen de trein naar Brussel en kwamen er daar achter dat Marijke zich een uur vergist had in de treintijd. Oeps. Toch maar voor het treintje eerder kiezen en hopen dat oom conducteur ons geen berisping geeft. En anders even bluffen dat we het niet wisten.
