• Ga direct door naar de inhoudsopgave

Dicht bij huis

Waar is pronkie?

Het is stil geweest op de website; onze laatste reis was ruim 2 jaar geleden. Ik heb in die tijd heel vaak de vraag gekregen "waar is pronkie?" Het korte antwoord op die vraag is dat zij grotendeels thuis was. Ook waren veel mensen nieuwsgierig of we het reizen niet ontzettend misten. Ons antwoord was steevast "nee". Vaak aangevuld met 1 van de argumenten waarom dat zo was bij het zien van de verbazing in jullie ogen. Het leek alsof het nauwelijks voor te stellen was dat we ons leven zo makkelijk hadden aangepast van "het liefst zo veel mogelijk weg" naar "altijd maar thuis".

Eerlijk toegegeven, na ons grote Antarctica-avontuur zijn we direct begonnen met sparen voor een nieuwe verre reis. We hadden 1,5 jaar geleden ons spaardoel voor Nieuw Zeeland al gehaald, maar inmiddels was wel duidelijk geworden dat die reis er in 2020 niet in zat. Ik denk dat we in datzelfde jaar al zo realistisch waren om de verwachting uit te spreken dat het er ook in 2021 niet van zou komen. En nu hebben we het er helemaal niet over of en zo ja wanneer we alsnog willen gaan. Tot die tijd blijft het geld gereserveerd.

"Waar is pronkie?" is, zeker het laatste half jaar, een vraag geweest die ik mijzelf heel vaak gesteld heb. Ik ben mezelf, ik weet niet eens hoe lang, enorm kwijt geweest en ondertussen kan ik zeggen dat ik mezelf steeds beter aan het vinden ben.

Die zoektocht is een reis op zich. Nu ik (weer) aan 't ontdekken ben van welke dingen ik superblij word, wil ik weer in beweging komen. Op deze website zijn altijd al mijn "happy hobby's" het reizen, schrijven van verhalen en fotograferen bij elkaar gekomen op mijn (onze) eigen website.

De komende tijd wil ik hier reisverhalen dicht bij huis gaan delen, waarbij het uitgangspunt is plekken binnen 3 uur reistijd van huis en maximaal 1 nacht weg. Een uitgebreidere toelichting op alle belangrijke argumenten waarom we het reizen niet zo erg misten als jullie dachten, volgt hierna. Niet omdat het moet, maar omdat ik dat fijn vind.

Verhuisd

Vlak voordat we vertrokken naar de Faeröer Eilanden, heb ik tegen Sven gezegd dat ik graag zou willen verhuizen. De flat in Mariahoeve is lange tijd een heel fijn huis geweest voor ons allebei, maar al langer had ik het gevoel dat ik niet genoeg ruimte had. Achteraf voelt het voor mij alsof het een "zesje" was geworden, terwijl ik wist dat ik meer uit "thuis" zou willen halen.

We zijn rond die tijd de eerste huizen gaan bekijken. Ten eerste om erachter te komen waar ik nou eigenlijk naar op zoek was en ten tweede voor Sven om na te gaan of hij eigenlijk wel wilde verhuizen. Gelukkig kwamen we al vrij snel tot een gezamenlijk eisenpakket waaraan ons nieuwe stekkie zou moeten voldoen.

5 maanden na de start van onze zoektocht was het dan zover: het 21e huis werd ons huis! In deze bizarre markt hadden we een huis midden in het centrum van Delft gevonden. We konden het bijna niet geloven. In de 2 maanden tussen aankoop en overdracht fietsten we bijna elk weekend wel heen en weer om alvast wat van Delft te ontdekken en altijd liepen we door ons kleine toekomstige straatje om even de sfeer te proeven.

Begin 2020 was het zover: we kregen de sleutel en daarna waren we 3 weken druk met klussen, samen met aannemer Ad, om het een nog mooier paleisje te maken. Het was best wel aanpoten om op tijd klaar te zijn voordat de verhuiswagen kwam. In het eerste jaar na de verhuizing volgden nog 2 deelprojecten om het nog verder op te pimpen.

De eerste maand dat we Delftenaren (niet geboren, wel getogen) waren, stond in het teken van "ontdek Delft" en zo beklommen we onder andere de toren van de nieuwe kerk om van bovenaf ons huis te ontdekken. Het was ook de maand waarin ons huis even goed werd getest op de uitspattingen van de weersgoden. Ik herinner me nog heel veel regen en wind die maand.

In de tweede maand brak het Corona-tijdperk in alle hevigheid aan (maar daarover later meer) en werd natuurlijk alles anders. De wereld werd heel klein. Ook wij bleven veel binnen, waardoor we ook nu Delft nog niet volledig ontdekt hebben. Aan de andere kant is het natuurlijk maar de vraag hoe het was geweest zonder Corona, want hoe goed kennen de meeste mensen hun eigen stad? Toen "thuis zijn" de norm werd, hadden we alleen in en rond thuis om te ontdekken. Ah, dat was lekker overzichtelijk!

Heel vaak sinds het moment dat we allebei thuis gingen werken, waren we zooooo blij met ons nieuwe huis. Hoe hadden we dat moeten doen in het oude huis? Dat was echt kansloos geweest.

Ik ben me al heel snel thuis gaan voelen in mijn nieuwe huis in mijn nieuwe stad. De eerste aanwijzing hiervoor was dat ik blij werd bij het zien van het plaatsnaambordje "Delft" iedere keer als ik buiten mijn veilige thuishaven was geweest. Ik voelde een golf van rust over mij heen komen en op mijn gezicht verscheen een glimlach. Van de riedeltjes van het Carillion, dat elk kwartier tussen 7:15 een 23:00 klinkt, begon ik al snel eigen teksten te creëren. Ons huis staat in een zijstraat van de Brabantse Turfmarkt en zo stappen wij elke zaterdagochtend in 2 minuten naar de marktkramen. Er ging een wereld voor me open. Ik wilde altijd al eens boodschappen doen op de markt, maar dat was vanuit ons oude huis ver fietsen (en dus een drempel). Hier moet ik al snel om de markt heen fietsen als ik dat op zaterdag doe en dus "ontkwam" ik er niet aan. Ik vond de markt de persoonlijke (en goedkope) manier van boodschappen doen en al snel was ik fan. Al moet ik zeggen dat wij daar tegenwoordig niet meer wekelijks komen, maar ook daarover later meer.

De beestenmarkt, waar de klanken van borrelende groepjes mensen je altijd (als de horeca open is) tegemoet lijken te komen, ligt op steenworp afstand van ons huis.

En toch is onze tuin een oase van rust middenin de drukte van de stad. Die grenst aan een hofje en omdat niemand echt hoge schuttingen heeft geplaatst, lijken wij ook onderdeel uit te maken van het hofje. Om eerlijk te zijn, was het van tevoren een beetje spannend hoe we het zouden gaan ervaren om toch een beetje "exposed" te leven. Gelukkig is dat reuze meegevallen en zijn we aardig goed geïntegreerd tussen de vele Delvenaren (zowel geboren als getogen). Voor ons is Delft een ideale combinatie tussen dorp en stad. We willen hier voor altijd blijven wonen!

Corona

Tja, Corona. Wat een gekke wereld was dat in de eerste maanden. Wij wisten door het reizen wel wat grensovergangen konden betekenen, maar het was wel bijzonder dat zelfs België ineens het enge buitenland leek. Ik weet nog goed dat het binnen 2 weken na de lockdown net was of de wereld tot stilstand was gekomen. Hoe stil het was nu de vliegtuigen aan de grond bleven staan! Ik heb, voor zover ik me kan herinneren, nog nooit eerder zo lang achter elkaar zo'n strak blauwe lucht gezien in Nederland.

Wonen en werken was lange tijd het enige dat mogelijk was. Omdat alles zich op dezelfde plek afspeelde, gebeurde het nog wel eens dat die 2 dingen door elkaar heen begonnen te lopen. We rolden vanuit bed zo naar ons kantoor en na ons werk naar de bank voor een Netflix-sessie en daarna weer door naar bed. De volgende dag ging weer net zo. We misten de horeca en de bioscoop en ons fietstochtje langs de Schie naar het werk.

Toen we eind december 2020 de rekening opmaakten, was de pijnlijke conclusie dat er wat Corona-kilootjes zichtbaar waren en ons goede voornemen was om daar wat aan te doen. Ons doel was om elke dag even naar buiten te gaan (want, shame on us, we kwamen soms dagen niet meer buiten) en zo begon onze ontdekkingstocht in Delft pas goed toen we er bijna een jaar woonden. Al was het wel even passen en meten toen de avondklok werd ingevoerd.

Alhoewel Delft nog steeds veel geheimen voor ons heeft, hebben we ook weer zin om buiten onze gemeentegrenzen te gaan ontdekken.

Katten

Het was altijd al moeilijk om de katten achter te laten als we "weer eens zo nodig op reis moesten". Oma paste maar al te graag op onze kinders, maar er is het één en ander veranderd waardoor we nu niet meer zo goed weten wat de beste vakantie-oplossing voor ze is.

De belangrijkste verandering is de verhuizing naar ons hofje. Het heeft lang geduurd voordat Missy gewend was op haar nieuwe stekkie. Doordat wij zoveel thuis waren vanaf half maart, is dat zeker versneld. Ze wende er langzaam aan hoe ze het beste onze trap op en af kon komen, waardoor we haar gingen vergelijken met een konijntje (omdat ze zo leuk hupsend de trap af gaat). En tegenwoordig schrikt zo ook niet meer zo erg van alle mensen die door onze straat lopen. Toen het lekkerder weer begon te worden, werd vooral Vaya een fan van onze tuin en dan met name het aangrenzende hofje. Zelfs de regen hield haar niet binnen, waardoor ze de bijnaam "eend" van ons kreeg.

Onze jongste telg, Silver, is nu bijna een jaar bij ons. Ook hij gaat regelmatig naar buiten en is de enige die ons nooit langer dan een dag heeft hoeven missen. Eigenlijk zijn ze er alle drie gewend aan geraakt dat er altijd wel één van ons is. Soms moeten ze het een halve dag zonder ons doen. Dat we er de hele dag niet zijn, is (nu nog) een uitzondering. We kunnen het dan ook niet over ons hart verkrijgen om op het moment langer dan een dag weg te zijn. Want eerlijk gezegd zijn ook wij eraan gewend dat we ze elke dag zien. We moeten dus nog een oplossing bedenken voor als we meerdere dagen of zelfs weken weg zouden zijn.

Duurzamer leven

Ons andere goede voornemen, naast het aanpakken van de Corona-kilo's, was om duurzamer te leven. Deze trend was al ingezet door een aantal jaar geleden de auto te verkopen, het met eigen ogen inzien van de klimaatveranderingen (ijsbeer in Spitsbergen, relatief weinig ijs onderweg naar Antarctica) en de keuze om vegetarisch te eten 2,5 jaar geleden. Aanleiding om er ook fanatiek mee aan de slag te gaan, was de uitdaging van 52 weken duurzaam. Elke week lezen we de weekuitdaging en gaan we ermee aan de slag. De ene week wat fanatieker dan de andere, maar het heeft al wel wat aanpassingen in ons leven tot gevolg gehad. Meestal zijn het hele simpele aanpassingen die het, vooral door het inzicht, ontzettend leuk maken om goed te zijn voor de wereld. Zo hebben wij bijvoorbeeld een wormenbak aangeschaft van gerecycled plastic, waarin ons GFT-afval wordt omgezet tot compost. Daarnaast komen we elke week bij de Bieslandse Hoeve voor biologische boodschappen. Een ander voorbeeld is het wekelijks meten hoeveel stroom, gas en water we gebruiken en afval we weggooien.

Nu we dit duurzame pad zijn ingeslagen, heb ik er de grootste moeite mee een vliegtuig in te stappen vanwege de impact die het heeft op het klimaat. Hoe ik daar mee wil omgaan, weet ik nog niet. Tot die tijd vliegen we niet.

Burn out

Hoewel ik nooit had gedacht dat het me zou overkomen werd ik dit jaar overvallen door een burn out. Ik was totaal uitgeput: zowel mentaal en fysiek als emotioneel. Toen ik me er eenmaal in ging verdiepen, werd het me duidelijk dat het onvermijdelijk was dat ik er ooit één zou krijgen, gezien de manier hoe ik met dingen dealde. Het heeft trouwens heel lang geduurd voordat ik het beestje bij de naam kon noemen, want lange tijd dacht ik dat het met 2 weken (of 4, of 2 maanden) rust wel over zou gaan. NOT! Ik heb 12 weken lang intensieve begeleiding gehad en hierdoor inzichten gehad dat ik mijn leven anders, mooier en beter wil en kan gaan leven. De laatste tijd ben ik dit in de praktijk aan het brengen door te ontdekken wat wel en wat niet werkt en ik maak keuzes die bij mij passen.

Het grootste verschil is dat ik voorheen OVERAL haast mee had en steeds met het volgende ding bezig was. Nu ervaar ik dat het veel fijner is om bewust bezig te zijn met wat ik op dat moment doe. En dat het niet erg is als iets niet in één keer lukt. Misschien heb ik nog wel het meest geleerd om lief voor mezelf te zijn...

Simpele dingen

Een korte samenvatting van alle voorgaande punten is dat ik merk dat ik steeds meer geniet van de simpele dingen in het leven. Door bewust te kiezen voor niet-bewerkte producten lijken ze ook veel beter te smaken. Door 2 keer langer na te denken voordat ik iets nieuws koop, kan ik er langer blij mee zijn en meer waarde aan hechten als ik het eenmaal heb aangeschaft. Nadat ik verhuisd ben, ben ik me zó ontzettend thuis gaan voelen op mijn nieuwe plek. Oh, wat is het fijn om een eigen tuin te hebben. Doordat ik dichter bij mezelf sta, voel ik me enorm vrij. Doordat de wereld op slot was, heb ik dicht bij huis zoveel mooie plekken ontdekt. En die plekken verdienen een plek op onze website!

Marijke, oktober 2021