Prince Rupert
14 september – Prince Rupert (Steinway)
De eerste van die plaatsen was Wrangell, gisteravond om 23.30 uur. De pre-announcement hebben wij beiden wel gehoord, maar tijdens de uiteindelijke omroep lagen wij allebei al op 1 oor.
De tweede haven was Ketchikan, waar wij om half 6 vanochtend aankwamen. We werden wel even wakker van het omroepbericht, maar hebben toch nog een uurtje verder geslapen. Daarna zijn we langzaam maar zeker opgestaan.
Bij het ontbijt ontmoetten we een Nederlander, John, die in Ketchikan aan boord was gekomen. Hij vertelde hier voor z’n werk te zijn en niet vaak Nederlanders te ontmoeten. Tijdens de wafel en de cornflakes praatten we wat.
Daarna zijn we nog even walvissen gaan spotten. Het was zulk heerlijk weer, dat we buiten op de kisten met reddingsvesten zijn gaan zitten. Op een gegeven moment kwam er een walvis tot op 10 meter van de boot. Hij dook naar beneden, terwijl hij met zijn staart naar ons zwaaide. Dat was heel erg gaaf! Verder zagen we nog wat bruinvissen.
Tijdens de lunch ontmoetten we John opnieuw en kwamen we wat meer te weten over zijn werk hier in Alaska en Noordwest Canada. Hij is op zoek naar het beste van het beste vurenhout voor bodems voor concertvleugels van o.a. het merk Steinway. Slechts 1 op de 10.000 bomen is hiervoor geschikt en ter wereld zijn er slechts 5 mensen die dit specialistische werk uitvoeren, inclusief John. Een kubieke meter vurenhout dat door hem wordt uitgezocht levert € 20.000,- op. Mooi verhaal, geweldige ontmoeting!
Na de lunch was het tijd de spullen bij elkaar te zoeken, omdat wij in Canada waren aangekomen. De eindbestemming van vandaag was bereikt: Prince Rupert, 42 km van de grens met Alaska gelegen. We moesten de klok een uurtje vooruit zetten terwijl we probeerden van de ferry af te komen. Aangezien de meeste mensen met de auto waren gekomen, was dit nog even een claustrofobische ervaring met onze backpacks, omdat deze spiegel aan spiegel naast elkaar stonden. Maar uiteindelijk leverde dit doolhof van auto’s ons ook wat op: wij konden als 1 van de eersten de douane door, omdat veel andere mensen hun bagage nog ergens gestald hadden en wij niet. Wij konden in 1 keer door. Na wat vragen van de beambte, mochten we het land binnenlopen. We werden opgehaald door een aardige Australiër en werden downtown gebracht naar ons hostel, dat volop verbouwd wordt. Daar hadden we een schone kamer wederom met stapelbed, maar dit keer een driepersoons. Ons eerste doel in dit stadje met 12.000 inwoners was om dollars te pinnen. Aangezien wij de bank niet in 1 keer konden vinden, hebben wij hetzelfde stukje van het stadje wel 3 keer gezien. Toen wij uiteindelijk nieuwe dollars bemachtigd hadden, deden we even wat inkopen en daarna besloten we de meeste dollars weer meteen uit te geven bij een duur hotel met bar (eten, drinken, je kent het wel) om onze trip in Canada in te luiden.
15 september – Prince Rupert (Totem Pole)
Na heerlijk te hebben uitgeslapen, besloten we zelf een ontbijtje in elkaar te zetten in de keuken van het hostel. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want alhoewel het hostel niet vol zit, had blijkbaar iedereen hetzelfde ritme vandaag. Dat was dringen geblazen. We hebben het ontbijt maar snel naar binnen gewerkt en besloten erop uit te trekken.
Het had vannacht geregend en dus begonnen we met trui en jas. Al snel bleek dat het helemaal niet koud was en de zon ook alweer zijn best begon te doen. Jas dus maar weer snel geloosd op de kamer.
We hadden twee dingen bedacht die we wel wilden gaan doen hier in Rupert: kayakken en naar een nabijgelegen eiland met opgravingen. Beiden bleken niet zo eenvoudig te zijn, want dan waren de kantoortjes dicht, of er waren te weinig mensen voor de tour. Ok, eerst maar even het Northern British Columbia Museum in, waar we wat over de indianencultuur meekregen. Het was een redelijk klein museum en we waren de enige bezoekers. Het was wel leuk om te zien.
Daarna hebben we nog even verder gezocht naar een mogelijkheid om te kayakken, maar het was gewoon niet mogelijk en de enige tour die vandaag gedaan kon worden was een walvissentour. En tja, die hadden wij natuurlijk al mogen bewonderen.
Ondertussen was het ongelofelijk mooi weer geworden, dus hebben we maar wat boodschappen gedaan voor een picknick en zijn toen naar een park gewandeld. We zagen gewoon 3 hertjes een drukke straat oversteken en later toen we bij het park aankwamen, zagen we er weer 3 (waarschijnlijk dezelfde), een moeder met 2 kleintjes. Echt heel grappig.
In het park stonden een aantal totempalen en wij zijn neergestreken bij 1 van die totempalen. Op ons picknickbankje hebben we een hele tijd gezeten en we zijn zelfs allebei nog verkleurd. Dit hadden we nu ook weer niet verwacht! Om de middag compleet te maken, zijn we later nog een paar cocktails gaan drinken in de loungebar van het Crest hotel.
’s Avonds hebben we Grieks gegeten.
16 september – Port Hardy (Going Dutch)
De wekker moest zowaar een keer gezet worden vanochtend, want om kwart voor 6 kwam de taxi ons al halen. Vandaag hadden we weer een lange vaardag voor de boeg, want het vervolg van de Inside Passage stond op het programma. Om half 8 vertrok onze ‘nieuwe’ ferry, dit keer de Canadese versie en we zaten toen al lekker te ontbijten in het café aan boord. Deze ferry is veel luxer en nieuwer dan zijn Alaskaanse broertjes, maar deze is ook veel toeristischer. Waar wij aan moesten wennen, was de grote hoeveelheid Nederlanders. Je kon er gewoon niet omheen, ze waren overal. De 1 nog Nederlandser dan de ander (lees: klaag, klaag, klaag). We zijn dan ook meerdere keren ergens anders in 1 van de vele lounges gaan zitten, met overigens heerlijke stoelen, die lekker onderuit gezet konden worden.
Het was weer een leuk stukje varen. Anders dan Alaska, want de besneeuwde bergtoppen en gletsjers ontbraken. Veel bos op veel eilandjes, waartussen de boot zich manoevreerde. Natuurlijk konden de walvissen niet ontbreken. Daarnaaast zagen wij een zeehond en een orka van dichtbij (cool)! Best wel weer heerlijk weer met af en toe een stuk met mist. De kapitein zette dan de misthoorn aan, zodat we niet ergens tegenop konden botsen.
Wat ook anders was op deze ferry, was dat er extra informatie gegeven werd over de bezienswaardigheden waar we langs voeren. Ook was er een informatiecentrum. Al met al een stuk commerciëler dan de Alaskaboot.
Tijdens het avondeten genoten we van de zonsondergang en daarna was het nog even een paar uurtjes de ogen open houden voordat we om half 11 aankwamen in Port Hardy. Daar kwam onze bagage al snel en namen we de shuttle naar onze accomodatie: Ecoscape Cabins. Daar stond de eigenaar ons op te wachten met de sleutel. Geen formaliteiten, gewoon lekker gaan slapen en morgen komt de rest wel. Heerlijk, zo’n welkom! Alhoewel het donker was toen we aankwamen, zag het er allemaal onwijs leuk uit: Kleinschalig complex, een eigen cabin met patio, waterstroompjes erlangs, onwijs gave douche en alles splinternieuw. Nu maar afwachten hoe het er morgen met daglicht uitziet...
