Rusland (Sint Petersburg)
17 maart - just one shade of grey in Saint Petersburg
Het was tijd om de Baltische Staten te verlaten vandaag en een andere wereld in te stappen aan het eind van deze trip. Afreizen naar Rusland is altijd spannend, maar vooral als de route over de weg gaat. Je vergeet haast, als je in de EU woont, dat een grensovergang enorm spannend kan zijn. Maar Rusland is de meester als het gaat over deze kwestie; grensovergangen moet je heel serieus nemen. Zo weten wellicht weinig mensen, dat de grens tussen Wit-Rusland en Rusland over land al enige tijd niet te overschrijden valt voor alle bewoners van de aarde die niet 1 van die 2 nationaliteiten heeft. Besluit van Rusland, na een conflict over een zaak die Rusland niet kon bekoren.
En als je dan wakker wordt op een druilerige vrijdagmorgen, dan voel je toch wel een soort van spanning door je heen gaan. Want als Rusland niet wil dat je de grens oversteekt, dan kom je mooi het land niet in. Zelfs al heb je van tevoren behoorlijk wat geld neergelegd voor een visum. En als je dan toch stiekem de grens oversteekt, dan komen ze je opsporen en gooien je in de gevangenis. Dat is geen grap.
Maar zover was het die ochtend nog niet; we moesten 20 minuten lopen naar het busstation door de natte sneeuw. Binnen no time waren we koud en doorweekt. Vlak nadat we bij het busstation aankwamen, arriveerde ook onze bus. We werden binnen in de warme bus meteen aan het werk gezet met het beantwoorden van lastige vragen op een visumpapier. Gelukkig hadden ze ook Engels op dat formulier gezet, maar sommige vragen moesten in cyrillisch gevuld worden. Daar waren we dus wel even zoet mee.
De bus stroomde vol; het was de eerste busrit waarbij nagenoeg alle plaatsen bezet waren. Zo te merken, waren we de enige niet-Russisch sprekende toeristen. Alle omroepberichten waren daarom voor ons zinloos; we konden er niets van maken. Toen we bij de grens aankwamen, was dit erg onhandig, maar we lieten het maar over ons heen komen. Eerste controle: de EU uit. Alle paspoorten werden ingenomen en kwamen een kwartier later weer terug. Tweede controle: quick scan van de paspoorten door een medewerker van de Russische kant in de bus. Derde controle: iedereen de bus uit, bagage mee (en muts op, want het sneeuwde), kantoortje in. Eerst paspoort- en douanecontrole, waarna we een stempel kregen. Daarna werd de bagage gecontroleerd en konden we weer de bus in. We dachten: "Yes, dat is gelukt, we zijn binnen!" Maar al snel daarna hoorden we toch echt dat weer het Russische woord voor "paspoort" werd omgeroepen (gelukkig lijkt dat op de Nederlandse variant). En ja hoor, daar was de vierde controle: quick scan van de stempel in het paspoort. Maar na 5 kwartier had iedereen in de bus de proef doorstaan en werd er een rookpauze ingelast van 3 minuten, om al die stress weg te paffen.
De rest van de route sneeuwde het steeds harder en de buschauffeur riep een ongedurige man tot de orde die meer wandelend dan zittend in de bus aanwezig was. Dat kon echt niet met dit weer. De laatste 25 km ging de sneeuw over in regen en zo kwamen we in een grijs Sint Petersburg aan. Het busstation lag bij een treinstation én een metrostation, zodat we vervolgens alle kanten op konden gaan. Eerst maar eens aan roebels zien te komen in het treinstation en toen dat gelukt was gingen we de metro in. Dat is een spotgoedkope manier van reizen, maar met alleen groot geld kom je dan toch echt bij de balie terecht. We kochten 2 metromunten en gingen op weg. Voor 3 haltes met de metro moesten we 2 keer overstappen en zo werden we meteen ingeburgerd. Het ging allemaal vlekkeloos. We stapten uit bij het diepste station ter wereld en gingen via een lange roltrap op zoek naar de uitgang. Daar aangekomen stonden we opeens middenin alle pracht en praal van deze stad. Ons appartement bevond zich op een prachtige locatie, maar we moesten het nog wel zien te vinden. We belden aan bij het gebouw dat het wel móest zijn en meldden ons bij balie. "Nyet"; dat was dus niet het goede adres. Na buiten wat heen en weer gelopen te hebben door de regen om een andere ingang te zoeken, werd Marijke ongeduldig. Wat een onzin! Dit is gewoon het adres. Sven belde een telefoonnummer van een contactpersoon en kreeg te horen dat iemand ons zou komen zoeken. Na 10 minuten kwam er een vrouw en die leidde ons naar de achteringang van het gebouw. De vrouw sprak geen Engels (alleen "one minute"), maar legde ons het hele appartement uit. Met een aanvullend telefoontje naar de contactpersoon, hadden we voldoende informatie.
Daarna gingen we op zoek naar een supermarkt via het paleisplein en kregen zo alvast een kleine inkijk op wat ons de komende dagen te wachten staat. Dat belooft wat. We hopen wel op beter weer, want vandaag hebben we alleen schemering meegemaakt.
18 maart - beauty and bling-bling in Saint Petersburg
Vol verwachting ontdekten we vandaag Sint Petersburg; om te beginnen door een wandeling te maken langs de rivier de Neva. We waren zeer verbaasd dat deze brede rivier helemaal was dichtgevroren. We waren benieuwd geworden hoe breed de rivier was en hebben dit opgemeten door een brug over te steken. Het was 550 meter; breder dan verwacht. Aan de andere kant van de brug lag het fort van Sint Peter en Sint Paulus op ons te wachten. Nu we er toch waren, namen we er een kijkje. Met de audiotour waren we wel een tijdje zoet. Vooral het verhaal van de binnenkant van de Sint Peter en Sint Paul kathedraal was behoorlijk uitgebreid. Alle graven in de kerk werden besproken. En dat zijn er nogal wat, waaronder die van Peter de Grote en de laatste tsarenfamilie.
We liepen weer naar de overkant van de Neva om via de zomertuin naar de kleurrijke kerk van de Verlosser te komen. Kleurrijk zowel van buiten als van binnen. Binnen waren overal waar we keken mozaïeken te zien. Behoorlijk indrukwekkend. Daarna liepen we tegen het Fabergé museum aan en maakten een verrassend leuk rondje door de zalen van dit bling-bling museum met nog veel meer kitsch dan alleen Russische eieren.
We wandelden een stuk over de Nevski Prospekt, de belangrijkste laan in Sint Petersburg, waar we links en rechts steeds weer even werden opgehouden: beeld van Catharina de Grote, Kazan kathedraal, warenhuis Gostiny Dvor. Uiteindelijk kwamen we uit bij de Izaäkkathedraal, waar we de toren beklommen om van het uitzicht te genieten. Onze timing was perfect: het schaarse zonnetje liet zich van zijn beste kant zien. De kathedraal was van binnen ook de moeite waard: mooie schilderingen, gouden deuren bij het altaar en enorme bronzen buitendeuren.
Na al deze indrukken nuttigden we een Russische maaltijd in een restaurant boven een banketbakkerij, dat ons deed denken aan een huiskamer. We proostten op een meer dan geslaagde dag. De dame die ons bediende legde Sven uit dat hij zijn wodkaatje in 1 keer achterover moest slaan. Maar dat wist Sven natuurlijk allang!
19 maart - Getting lost in the Hermitage in Saint Petersburg
Op deze zondagochtend raakten we verzeild in een heuse kerkentocht; steeds als we er eentje aan de horizon zagen verschijnen, bepaalde dat ons volgende doel. En in elke kerk die we binnen stapten, was er een dienst aan de gang. Nu hebben wij zelf niet super veel kerkervaring, maar voor ons gevoel ging het er heel anders aan toe dan thuis. Het viel op dat er vooral mensen stonden in de kerk en niet zaten. Er werd een hoop gepreveld en ook was het onderdeel van het ritueel om veel kruisjes te slaan.
De tocht bracht ons door andere delen van Sint Petersburg, maar zo tegen lunchtijd waren we de kerken wel een beetje beu en gingen na een snelle hap richting Hermitage. Want dat is natuurlijk een niet te missen museum in Sint Petersburg. Aangezien ie morgen dicht is, hadden we er vandaag de hele middag aan gewijd. Het was er heel erg druk, maar dat was niet zo verwonderlijk op zondag.
De Hermitage bestaat uit 6 gebouwen, die met elkaar verbonden zijn. De collectie, die oorspronkelijk door Catharina de Grote gestart is, bestaat uit meer dan 3 miljoen stuks, waarvan er "slechts" enkele tienduizenden te bewonderen zijn in 360 zalen. De grootte van de zalen liep uiteen van formaat "aardige woonkamer" tot "enorme balzaal" en zelfs als er geen kunst in het museum had gehangen of gestaan, dan hadden we onze ogen al genoeg aan het werk moeten zetten om de zalen zelf te bewonderen. De deuren, vloeren, ornamenten, wanden en plafonds waren al kunst op zich. Dat merk je eigenlijk al op het moment dat je de trap met rode loper naar de eerste verdieping op loopt. Alsof je Catharina hoort fluisteren: "Welkom, dit is een voorproefje van wat je te wachten staat!"
In de eerste zalen ging het vooral over het leven van de Russische adel; heel veel overdaad, op te maken uit de rijkelijk gedekte tafels en gadgets die heel mooi zijn, maar voor veel normale mensen overbodig. En natuurlijk ook aan de inrichting van de woonvertrekken. We merkten al snel dat het niet te doen was om alle 360 zalen te bekijken; eerlijk gezegd zou je aan 3 balzalen al voldoende hebben als je ze van top tot teen zou willen zien. We zochten dus maar een thema uit en besloten die zalen langs te gaan. Dan nog konden we lang niet alles goed bekijken. En zo bekeken we de Belgische en Nederlandse schilderkunst en de Italiaanse beelden en schilderijen. Op de benedenverdieping hebben we ook nog een tijd rondgelopen, maar we waren ondertussen aardig verzadigd geraakt en misschien was het achteraf niet zo'n goed idee om dit te bewaren tot 1 van de laatste dingen van deze reis. Het was gewoon allemaal te veel. Er zit dus niets anders op dan nog een keer terug te komen.
20 maart - lost in translation in Saint Petersburg
Vandaag was de dag van terug naar huis moeten. Het maakt bij ons niet uit of we 5 weken of 2 dagen zijn weggeweest; het voelt altijd als moeten. We willen niet naar huis, hoe leuk het daar ook is. We zijn op zo'n laatste dag altijd weemoedig. Het is goed om dat in het achterhoofd te houden bij het lezen van het volgende verhaal.
Omdat het vliegtuig pas aan het begin van de avond zou vertrekken, hadden we nog een lijstje gemaakt van dingen om te kunnen doen. We moesten wel onze bagage ergens stallen en we hadden gelezen dat dit kon bij het Moskou treinstation in de stad. Dat Russisch is nog steeds voornamelijk abacadabra voor ons, maar op de metrokaart hadden we gezien dat het metrostation waarvandaan de bus naar het vliegveld zou vertrekken iets van "Moskou" in de naam had. 1 en 1 is nog altijd 2, dus dit móest ons station zijn. Het was met 1 overstap te bereiken, dus goedgemutst gingen we erop uit (tenslotte bedachten we dat we ook van onze laatste dag nog iets heel leuks konden maken). Alhoewel het geen spits meer was, hebben we het grootste deel van de krappe 10 haltes moeten staan. Maar... het werd pas echt loos toen we boven de grond kwamen en tot de conclusie kwamen dat hier helemaal geen treinstation in de buurt was. Hoe kon dit nu? Na heel veel gepuzzel met de metrokaart in de metro en de plattegrond van Sint Petersburg ernaast, wisten we voor 98% zeker welk station het dan wél moest zijn. Dat lag, om het een uitdaging te houden, helemaal aan de andere van Sint Petersburg. Waar de verwarring vooral door veroorzaakt werd, was dat het metrostation een hele andere naam had dan het treinstation. Dus niet: zowel het vliegveld, als het treinstation, als het busstation heet "Schiphol", nee, verschillende metrolijnen kunnen soms een andere naam voor hetzelfde station hebben. Om nog maar niet te spreken van het treinstation. Waarom? Maar wat nog wel de meeste vraagtekens opriep, was wie het in hemelsnaam in z'n hoofd heeft gehaald om in een stad met de naam "Sint Petersburg" meerdere stations iets van "Moskou" te noemen. Waarom?
Alhoewel er plotseling een vlaag van heimwee over ons heen kwam, besloten we in een waas van wanhoop toch maar naar het andere "Moskou"-station op zoek te gaan. Herstel, het metrostation met de naam "Plostad Vosstanija", vooral omdat het zo lekker veel op "Moskou" lijkt. Dat kostte ons natuurlijk een nieuwe metro-munt en deze keer konden we helemaal niet zitten. Het was trouwens onaangenaam warm in de metro, maar misschien dat het door de opwinding kwam. Zowaar zagen we écht een treinstation toen we boven de grond kwamen en zowaar was daar écht een bagageopslagplaats die bovendien vrij eenvoudig te vinden was (er stond een symbool naast het Russische woord voor "hier kun je veilig je bagage stallen".
Vrij van die warme rugtassen, die we ondertussen bijna 1,5 uur op onze rug gehad hadden, besloten we ons lijstje te verkorten tot 1 bezienswaardigheid én natuurlijk shoppen voor souvenirs. We hebben onszelf eens goed toegesproken dat het onzin was om zó opgefokt te raken van zoiets onzinnigs en zijn eerst maar eens ergens koffie gaan drinken. Dat hielp. We zijn lopend naar het Alexander Nevski klooster gegaan en hebben daar een rondje gelopen. Aangezien er niet echt happig werd gereageerd op onze goede bedoelingen om entree te betalen, hebben we wat geld aan de bedelende, oude, Russische medemens gegeven. Daarna gingen we op zoek naar een bistro uit een verouderde reisgids; er bleek nog steeds wijn geschonken te worden, maar inmiddels was er overduidelijk een nieuwe eigenaar in getrokken. Toen we na een tijdje helemaal zen uit het pand kwamen, wilden we weer helemaal niet meer naar huis.
Maar ja, "all good things come to an end", dus we kochten nog wat souvenirs en gingen op weg naar het vliegveld via het "foute" metrostation van vanochtend en werden door een vriendelijke Russische dame geholpen, toen we bij de verkeerde bushalte bleken te staan. Het kan dus wel, vriendelijke Russen tegenkomen!
