Litouwen (Vilnius)
10 maart - Not enough to do in Vilnius?
Wanneer maak je een tripje naar de Baltische steden? Doe je dit als in Nederland de mussen dood van het dak vallen, of kies je voor een periode waarin witte dagen helemaal nog niet ondenkbaar zijn? Als je het ons vraagt, dan gaat de voorkeur uit naar dat laatste.
En zo zaten we gisteren in een vliegtuig ter grootte van een touringcar op weg naar Vilnius. Oh wacht, zei de stewardess daar nu "Riga" in Engels dat maar lastig te verstaan was? Ach, dat stond ook nog op het programma, dus we wachtten het maar af. Uiteraard landden we gewoon in Vilnius en we werden blij van de grootte van het vliegveld; de bagage had de band eerder bereikt dan wij. Met de lokale bus (waar Sven met handen en voeten aan de chauffeur uitlegde dat hij 2 kaartjes wilde kopen) en vervolgens te voet gingen we op zoek naar het geboekte appartement. Zonder Google maps hadden we het nooit gevonden; we hadden het gevoel terecht te zijn gekomen in een bouwput. Ons appartement zag er overigens wel prima uit, maar daar omheen was een heel ander verhaal. We hebben wat boodschappen gedaan en ons verwonderd in de supermarkt bij de watertanks met levende vis. Na een rondje gelopen te hebben, rekenden we uiteindelijk een aantal lokale producten bij de kassa af.
De volgende dag was het tijd om Vilnius te ontdekken. De dag begon met regen en het was wat guur, maar na een uur werd het droog en zo zou het de rest van de dag blijven. Ons eerste beeld van de oude stad was, dat we alle bezienswaardigheden waarschijnlijk wel binnen een dag gezien hadden. Toegegeven, het hielp niet mee dat een aantal ervan dicht waren, dus dat was makkelijk "scoren". Helaas bleek ook het uitzichtpunt boven Vilnius toe aan een opknapbeurt en alhoewel we het toch probeerden te bereiken, hielden wat werklui ons tegen. Samen met de schooljeugd van Vilnius bezochten we toen maar het Nationaal Museum, waar we niet echt een rode draad in konden vinden. En het geschreeuw van de kinderen en ge-sssst van de leraren zorgden ervoor dat we liever weer naar buiten gingen.
Een klokketoren dan, vanwaar ook uitzicht op de oude stad waar te nemen was. En net toen we ons pal naast de klok boven in de toren afvroegen hoe hard het zou moeten klinken als dat ding zou gaan klingelen, kwamen we erachter dat er elk kwartier geluid werd. "Wat zei je, schat?" We liepen ook maar even de kathedraal in; 1 van de vele kerken hier in het centrum, dat uitgeroepen is tot wereld erfgoed door UNESCO. Tussen de middag aten we een Litouwse hap bij een leuk restaurant, waarbij de menukaart vol grappige opmerkingen stond. Het deed ons vermoeden dat men hier niet echt dol op Rusland is.
We bezochten het museum bij het presidentieel paleis, waar we eigenlijk wel de hele dag hadden kunnen lezen over het verleden van Vilnius. Toen we later nog wat rond struinden kwamen we terug op onze eerste gedachte dat 1 dag Vilnius wel genoeg zou zijn; morgen wordt waarschijnlijk weer een volle dag. Maar dat komt dan wel; eerst proostten we met een proeverij van Litouwse likeuren op een geslaagde dag.
11 maart - Where is the parade in Vilnius?
Vandaag stond ons een stevige ochtendwandeling naar de tv-toren aan de andere kant van Vilnius te wachten. Maar voordat we daar aankwamen, wilden we een glimps opvangen van de universiteit. Helaas werd dit vooral piegen door de gesloten hekken, want ondanks bordjes met openingstijden die anders deden vermoeden, was het terrein niet toegankelijk. We liepen verder richting Gediminas Avenue en het viel ons op dat er nogal wat politie op de been was. De brede laan was afgesloten voor verkeer en alhoewel het er volgens de Vilnius App behoorlijk kan bruisen qua drukte, was het er nu uitgestorven. Dat hadden we niet verwacht.
Wel werd ons duidelijk dat er vandaag "iets" aan de hand was, dus we gingen op zoek naar aanwijzingen wat dat dan was. De verkeerslichten op de boulevard leken nogal van slag; alle 3 de lampen in 1 paal brandden tegelijk, maar dan in de "gekke" volgorde geel-groen-rood (van boven naar beneden). Verderop had een cameraploeg alle apparatuur uitgestald met op de achtergrond de statige nationale bibliotheek. We konden er nog geen wijs uit worden waar dat voor was. Omdat de toren een aardig stuk lopen was, lieten we ons niet al te veel afleiden en gingen recht op ons doel af. Geholpen door Google Maps, want de toren zelf zagen we nergens verschijnen. Een deel van de route ging door een bos, maar we raakten het pad kwijt, waardoor we al zigzaggend en glooiend door het bos verder liepen. Eenmaal aan de andere kant van het bos aangekomen, bleek dat we goed zaten en zagen we inderdaad ineens een toren. Nou ja, we zagen een halve toren. Want het bovenste gedeelte van de toren bleek behoorlijk omhuld te zijn door wolken. Het uitzichtplatform bevond zich op de helft van de toren en we verwachtten wel wat te kunnen zien vanaf daar, maar toen de liftdeur op 165 meter hoogte opende, bleek dat dit totaal verkeerd was ingeschat door ons. Het uitzicht bestond uit wolken. Er was gewoon geen wereld. We zochten een tafel uit op het ronddraaiende plateau en hoopten op betere luchten. 2 uur, een hoop wijntjes, een 2-gangen-lunch en 2 volledige rondes op ons draaiplateau verder was er slechts af en toe een kleine doorbraak in het wolkendek geweest. Maar om nu te zeggen dat we echt genoten hebben van het uitzicht? Nee. Wel van de rest overigens.
Wat we in de toren wel hadden opgezocht op internet, was dat 11 maart onafhankelijkheidsdag is hier. Vandaar dus alle politie. Sven verwachtte op de terugweg een parade tegen te komen, vanwege de afgezette boulevard. Maar de cameraploeg bleek al met de noorderzon te zijn vertrokken en er waren geen afzettingen ofzo. Misschien hebben wij al die heisa natuurlijk gewoon gemist, maar wij vermoeden dat dit nu eenmaal de Litouwse manier van het vieren van je onafhankelijkheid is: weliswaar een afgezette boulevard met kermisstoplichten en waarschijnlijk een openbare speech van een belangrijk figuur, maar verder gewoon lekker doorgaan met leven op je nuchtere, eigen manier. En gratis naar het genocide museum, dat dan weer wel. Wij wisten pas toen we er aankwamen dat het vandaag gratis was; we hadden er sowieso graag heengegaan. Maar met zoveel mensen die nu binnen waren in het voormalig KGB hoofdkwartier waar de kachel hoog stond én een zeer onvriendelijke gastvrouw werkte, was voor ons de lol er snel vanaf. Natuurlijk kom je niet bepaald voor je plezier naar zo'n museum, maar de sfeer klopte niet bij de informatie die we hier hoopten op te zuigen. Na een snelle ronde door het gebouw, inclusief gevangenis en executiekamer, lieten we ons naar buiten verjagen.
Even verderop puften we uit bij een monument voor Frank Zappa. Later gingen we uit eten bij een Armeens restaurant. En ineens viel het kwartje: die verkeerslichten beeldden natuurlijk de Litouwse vlag uit!
