Slovenië
19 mei - Construction between Maribor and Ljubljana
Maar het was alweer tijd om afscheid te nemen van Oostenrijk en ons op te maken voor een nieuw land. Ons 24-uur-onbeperkt-U-bahn-kaartje was nog geldig én onze onbeperkt-per-trein-reisdag was ook weer ingegaan en daardoor hadden we verschillende mogelijkheden om bij Wenen Centraal te komen. The sky was the limit. Of we de snelste route genomen hebben, zullen we nooit kunnen achterhalen, maar het ging om het idee... ontbijten deden we op het station bij een Konditorei en alsof dat niet genoeg was haalde Sven nog een grote koffie bij Starbucks. Leuk detail: in plaats van de naam met een smiley werd Sven nagetekend op de koffiecup, compleet met backpack en petje achterstevoren. Daarna vertrokken we met de trein richting Slovenië. Voordat we een nieuw land aandeden, werden we getrakteerd op een prachtig treintraject, slingerend dwars door heuvelachtig gebied. Na een uurtje of 4 kwamen we aan in Maribor, Slovenië, waar we besloten een aantal uurtjes rond te struinen. Dit keer geen gedoe met geld wisselen, in de Sloveense kluisjes pasten gewoon euro's. De tweede stad van Slovenië had ons een oud centrum, kasteel, museum en heel veel terrasjes te bieden. We gingen wel in de schaduw zitten vandaag, want het was errug heet. Wat misschien nog wel het allerleukste was, was de wijnproeverij met bijbehorend museum. Tegen het gebouw zou de oudste wijnstruik ter wereld groeien. Dit gebied in Slovenië staat bekend als een wijngebied waar 1 van de beste witte wijnen ter wereld vandaan komen. Dit leerden we in het museum, zodat we extra veel zin kregen in de 5 verschillende wijnen.
Het contrast was dan ook groot toen we met onze 2 bij het wijnhuis gekochte flessen wijn in een tentje naast het station belandden en zagen dat een glas wijn daar 0,70 euro kostte. De totale rekening van € 11,50 bevatte 6 wijntjes en 2 sandwiches steak die meer weg hadden van 2 halve stokbroden schnitzel.
Na deze leuke onderbreking wilden we weer verder met de trein en we stonden er ook klaar voor op een nagenoeg verlaten perron 1 toen wij 3 minuten voordat de trein naar Ljubljana zou vertrekken een relaas aan Sloveense woorden over ons heen hoorden komen over de luidsprekers. De vertaling bleef uit. Opeens kwam er een man naar ons toe die eruit zag als een conducteur. Hij zei dat we met de bus naar Ljubljana moesten. Why? Construction! Raar vonden we het wel, maar even verderop stond een conductrice ons behoorlijk op te jagen. Tot Celje moesten we met de bus en vanaf daar konden we dan met de trein verder. Met nog 4 anderen moesten we een hele touringcar delen, maar we konden niet zeggen dat het niet perfect geregeld was; op tijd vertrok de bus en precies op tijd bereikten we de trein. Oh en waar maak je deze service nu mee dat je van het perron wordt afgeplukt? Tussen 2 haakjes: het exact op tijd komen in Celje had wel tot gevolg dat de trein vertraging opliep, want de conductrice, die met de bus was meegereden, moest zich eerst melden bij de machinist.
De treinrit van 2 uur was prachtig; het spoor lag voornamelijk naast een rivier en kronkelde zo mee richting het westen van Slovenië. In Ljubljana aangekomen snelden we ons naar een bed and breakfast, want we snakten ondertussen wel naar een douche...
20 mei - Local heroes in Ljubljana
Na een prima nacht op onze zolderkamer van de B&B konden we er weer even tegenaan. Het kleine centrum van Ljubljana lag aan onze voeten. We gingen eerst maar eens de heuvel op voor een bezoek aan het kasteel van de stad. Aan de voet van de heuvel zagen we dat er zelfs een kabelbaan was; dat was nog eens een aangename verrassing! We verkenden het kasteel dat een enorm leuke virtuele tour had. De legende gaat dat de draak, ondanks andere verhalen die dit tegenspreken, ongeslagen is en nog steeds vrolijk rond vliegt boven Ljubljana. Hij was ook zo aardig geweest om de virtuele tour in te spreken en ons op zijn vleugels mee te nemen door de geschiedenis heen. Naast deze tour waren er een gevangenis en museum om te bekijken en toren om te beklimmen. Het was een écht kasteel deze keer en zeer de moeite waard om te bezoeken.
We namen de kabelbaan weer naar beneden, dronken koffie op een terrasje en wandelden over de markt richting wat kerken, het stadhuis en de bekende bruggen van Ljubljana. Alle bezienswaardigheden lagen dicht bij elkaar en de lege plekken hiertussen waren opgevuld met terrasjes. Uiteraard streken wij er tussen de middag ook op één neer en probeerden lokale gerechten uit die zich niet lieten vertalen naar een andere taal (zo lieten we ons verrassen wat we voorgeschoteld kregen). Sowieso viel het op dat Engels niet de meest populaire buitenlandse taal was; veelal waren dingen alleen vertaald naar Duits en soms ook naar Italiaans. Tijdens de lunch sloeg het weer, zoals voorspeld, om, maar de regendruppels bereikten ons nauwelijks onder onze parasol.
Toen de ergste druppels voorbij waren, besloten we onze bagage te verhuizen; we hadden namelijk de tweede nacht in Ljubljana voor een hostel gekozen. Dit lag dichter in de buurt van het station en was gevestigd in een oude gevangenis.
We wandelden daarna weer terug naar het centrum en probeerden erachter te komen wat zich afspeelde op een groot podium. We hebben staan klappen voor een iets van 20 mensen die eruit zagen als topsporters en gingen ervan uit dat we hier met een huldiging te maken hadden. Nu gaan dat soort gebeurtenissen vaak gepaard met lovende woorden en zo ook hier. Dat ging snel vervelen, aangezien we geen van de sporters kenden en niet begrepen wat er gezegd werd. Toen we eenmaal vertrokken waren, verscheen er een popband die lokaal blijkbaar bekend was, aangezien er uit volle borst werd meegezongen.
Wij hebben ons de rest van ons verblijf in Ljubljana vermaakt op verschillende terrassen en zijn een beetje bijtijds naar bed gegaan.
