Montenegro
25 mei - climbing a hill in Kotor
Het weer in Dubrovnik was vanochtend omgeslagen; regen en onweer. We namen de bus naar het busstation om daar een uur te moeten wachten op de bus naar Kotor. Deze bus was ruim een half uur vertraagd. De vertraging zou nog verder oplopen tijdens de busreis, want er was aardig wat oponthoud aan beide kanten van de grens. Het ging ook allemaal erg vreemd; aan de Kroatische kant werden alleen de paspoorten van mensen uit niet-EU-landen ingenomen door een douanier. Dat was bijna iedereen in de bus. Na een tijdje kwam de rechterhand van de buschauffeur (laten we hem Karel noemen) ook de resterende paspoorten innemen en reden we naar de Montenegrijnse kant. Er werd geen mededeling gedaan aan de mensen die al eerder hun paspoort hadden ingeleverd. Het meest logische was natuurlijk dat Karel ook hun paspoorten bij zich had, maar zeker weten doe je dat niet. Een flinke tijd later werden de paspoorten gelukkig gewoon weer aan iedereen uitgedeeld. Bedankt, Karel! En we hadden er een mooie stempel bij, welkom in Montenegro!
Het was een prachtige route over een kustweg naar Kotor, dat in 1 van de mooiste baaien van de Mediterrane ligt. We zaten aan de goede kant van de bus om van het uitzicht te genieten. 5 kwartier later dan gepland kwamen we uiteindelijk met knorrende magen aan in Kotor. Het eerste wat we daarom na het droppen van de bagage deden, was een restaurant zoeken. We aten allebei een visgerecht en bedachten ondertussen wat we de rest van de dag zouden gaan doen.
Met volle magen beklommen we de bijna 300 meter hoge heuvel waartegen Kotor gebouwd is. Bovenop deze heuvel staat een fort, maar de belangrijkste reden om de klim aan te gaan, was om te genieten van het weidse uitzicht. Er viel af en toe een druppel regen, maar het was nog best aardig weer geworden vandaag.
We deden daarna nog een drankje bij een klein lokaal cafeetje en liepen wat door de straten van de oude stad. We haalden nog wat te drinken bij de supermarkt en gingen daarna weer naar het busstation om een kaartje te kopen voor de eerstvolgende bus naar Podgorica. Toen we uit de ticket office liepen, reed onze bus net weg. Maar dit betekende niet dat we onze bus gemist hebben; een mannetje dat hier de hele organisatie van het busstation regelt (laten we hem chef noemen) begon de bus terug te fluiten. Hij opende vervolgens het bagagekamertje en we waren toch nog op tijd voor onze bus. Bedankt, chef! De weg naar Podgorica was prachtig, dwars door de bergen. Het kostte ons 2 uur om er te komen. We haalden nog een Burek-snack om die op de hotelkamer op te eten.
26 mei - amazing scenery between Podgorica and Belgrade
Van Podgorica hebben we niet veel meer gezien dan het bus- en treinstation. En gehoord ook by the way, want het hotel stond pal naast beiden. Wat verder erg opviel, was dat het busstation één en al bedrijvigheid was en 'levendig' nu niet bepaald het woord was dat in ons opkwam als we het treinstation zouden moeten omschrijven. Er stond niet eens heel duidelijk op dat dit het treinstation wel echt was. De enige pijl op het gebouw wees in tegengestelde richting naar de tourist information. Er was geen real time informatiescherm waar de trein zou vertrekken, maar dat had ook niets uitgemaakt, want de 3 perrons die we konden onderscheiden, waren niet genummerd. Ach, er zouden maar 2 treinen kunnen komen, 1 naar Bar en 1 naar Belgrado. Dus we namen maar een kopje espresso op het eerste perron dat we tegenkwamen en wachtten tot er een trein kwam. De vrouw die ons bediende kreeg die dag voor het eerst van haar leven fooi, want we hoorden haar toch echt 'wow' zeggen toen Sven haar een muntje gaf. De eerste trein kwam aan en we vroegen 'Beograd?' Nope, dat is het andere perron en hij komt over 5 minuten. We bereikten het perron door voor de verkeerde trein over het spoor heen te lopen. Even later kwam, keurig op tijd, onze oude, maar later bleek, betrouwbare trein.
De 10 uur durende treinreis was vooral in het begin spectaculair. Hoog door de Montenegrijnse bergen slingerden we van de ene naar de andere tunnel, 341 om precies te zijn, ook al kunnen we er eentje te veel of te weinig geteld hebben. We waren blij dat we deze trein in plaats van de nachttrein genomen hadden. De trein had geen restauratiewagon, maar wel een man die rond liep om ons te bedienen. Dat had zo z'n charme, ook al leek de koffie rechtstreeks afkomstig van de locomotief. Dat bleef dus bij 1 bestelling. De bergen bleven lange tijd ons uitzicht, vaak was een rivier diep in het dal te zien. In het begin was het enorm rotsachtig, later reden we door de bossen. Dit hadden we echt niet willen missen! In onze couchette ging bijna iedereen voor the full experience; zeker 8 uur zaten dezelfde lokale mensen tegenover en naast ons. We hadden een couchette keeper in ons midden die lange tijd de laatste plaats niet prijs wilde geven. Zelf stond hij liever in het gangpad te roken, waardoor we 6 plaatsen met z'n vieren deelden.
Er was veel controle in de trein; politie, conducteurs en douaniers. Dit resulteerde in weer een nieuwe stempel in ons paspoort. Welkom in Servië. Uiteindelijk hadden we toch wel wat vertraging; iets van een half uur, waardoor we om een uur of half 9 aankwamen in Belgrado. We moesten nog op zoek naar ons appartement. De straat hadden we zo gevonden, maar overal aan de gevel stonden bordjes van advocaten en niet overal huisnummers. Uiteindelijk hielp een aantal voorbijgangers ons het appartement te vinden, op de derde verdieping boven de advocaat, op een mooie locatie.
